Met het in 2012 verschenen Tramp schaarde de Amerikaanse singer-songwriter Sharon Van Etten zich definitief onder de smaakmakers in het genre. Helemaal als een verrassing kwam dat niet, want ook haar eerste twee platen, Because I Was In Love uit 2009 en Epic uit 2010, vielen al in zeer positieve zin op. Op haar platen blijkt de Amerikaanse singer-songwriter met Nederlandse voorouders tot dusver van vele markten thuis. Waar ze zich op haar debuut nog beperkte tot bijzonder ingetogen of zelfs bijna Spartaans uitgevoerde folk, liet Sharon op haar volgende twee platen horen dat ze ook uit de voeten kan met veel voller klinkende songs, die ook rauw en stevig kunnen zijn. Tramp werd daarom vooral vergeleken met het werk van PJ Harvey, maar dat had wat mij betreft slechts betrekking op een van de vele gezichten van Sharon Van Etten.
Waar Sharon Van Etten op Tramp nog leunde op de productionele vaardigheden van The National’s Aaron Dessner, deed ze dit keer de productie grotendeels zelf, al schoof de onder andere van Elvis Costello, Antony & The Johnsons en St. Vincent bekende Stewart Lerman aan als co producer. Net als op Tramp laat Sharon Van Etten zich ook op haar nieuwe plaat weer bijstaan door flink wat muzikale vrienden, onder wie dit keer leden van The War On Drugs en Shearwater en Jana Hunter, Peter Broderick en Torres. Desondanks is Are We There uiteindelijk een hele persoonlijke plaat die vooral het stempel van Sharon Van Etten bevat.
Wanneer ik Are We There vergelijk met Tramp valt vooral op dat de gitaren een stapje terug hebben moeten doen. Synths en opvallende drumcomputers hebben aan terrein gewonnen, net als de piano, maar net als je denkt dat de gitaren genoegen moeten nemen met een plekje op de achtergrond eist The War On Drugs gitarist Adam Granduciel toch weer even nadrukkelijk de aandacht op.
Dat Sharon Van Etten en de liefde een lastige combinatie vormen weet iedereen die zich ook maar enigszins heeft verdiept in de teksten van haar vorige platen. Ook op Are We There komt weer het nodige relatieleed voorbij, maar meer dan ooit grijpt Sharon Van Etten je bij de strot met haar indringende teksten en haar intense, emotievolle en expressieve manier van zingen.
Ook in muzikaal opzicht is Are We There een indringende plaat. Zwart en donkergrijs overheersen en slechts heel af en toe laat Sharon Van Etten andere kleuren toe in haar soms bijna beklemmende geluid. De arrangementen en de instrumentatie zijn misschien nog wel mooier dan op Tramp. Sharon Van Etten is ook dit keer een meester in het met toch redelijk veel instrumenten creëren van een warm en intiem geluid vol onderhuidse spanning. De ene keer doet ze dit alleen met piano, de volgende keer met fraaie blazersarrangementen, dan weer met donkere synths of een voller rockgeluid vol mooie gitaarloopjes.
Het levert een opvallend intense plaat op. De instrumentatie speelt hierin een belangrijke rol, maar het meeste effect wordt toch gesorteerd door de geweldige vocalen van Sharon Van Etten. Op Are We There voel je elk woord dat Sharon Van Etten zingt en maakt ze je deelgenoot van haar pijn, angst, woede, haat en spaarzame geluk.
Wat verder opvalt is dat Sharon Van Etten met haar muziek zo langzamerhand haar eigen hokje heeft gecreëerd, waarin folk, rock en soul zijn versmolten tot een uniek eigen geluid. Het levert een plaat op die nog intenser en indrukwekkender is dan zijn drie voorgangers. Jaarlijstjesplaat? Ik denk dat bijna niemand er onder uit kan en wil. Erwin Zijleman
