27 december 2025

Review: Kirsten Adamson - Dreamviewer

De Schotse muzikante Kirsten Adamson kreeg de muzikale genen van haar vader, maar laat op haar nieuwe album Dreamviewer ook een voorliefde en een gave voor het maken van countrymuziek horen
Dreamviewer, het derde of zelfs vierde album van de Schotse muzikante Kirsten Adamson wordt vooralsnog nauwelijks opgemerkt. Dat is jammer, want het is echt een uitstekend album. Het is een album waarop Kirsten Adamson de Amerikaanse rootsmuziek en met name de countrymuziek omarmt, maar het is wel countrymuziek met een Britse twist en een Schotse tongval. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal uitstekend en verrassend tijdloos, maar het is vooral de zang van de Schotse muzikante die indruk maakt. Het zorgt er voor dat Dreamviewer zich wat mij betreft makkelijk weet te onderscheiden van de meeste andere singer-songwriter albums van het moment. Hopelijk krijgt het album daarom alsnog de erkenning die het zo verdient.



Dreamviewer van Kirsten Adamson verscheen een maand of drie geleden, maar heeft vooralsnog helaas slechts in zeer kleine kring aandacht gekregen. Ik kwam het album tegen in een recente editie van de Mojo of de Uncut en die recensie was positief genoeg om te luisteren naar het album. Daar heb ik zeker geen spijt van gekregen, want Dreamviewer is een mooi album, dat veel meer aandacht verdient dan het album tot dusver heeft gekregen. 

Het blijkt al het derde album van de Schotse muzikante, die samen met ene Dave Burn ook nog een album maakte onder de naam The Marriage. Ik was de naam van Kirsten Adamson zelf nog niet eerder tegen gekomen, maar weet inmiddels dat ze de dochter is van de Schotse muzikant Stuart Adamson, die aan de basis van de Britse band The Skids en Big Country stond. 

De Schotse muzikant zocht aan het eind van de jaren 90 zijn geluk in Nashville, waar hij de countrymuziek ontdekte, maar in 2001 op slechts 43-jarige leeftijd een einde maakte aan zijn leven. Kirsten Adamson bleef na het einde van het eerste huwelijk van haar ouders achter in het Verenigd Koninkrijk, maar bracht ook een aantal zomers in Nashville door. 

De hoofdstad van de Amerikaanse rootsmuziek heeft zeker invloed gehad op de muzikale keuzes die ze maakt op Dreamviewer. Ik ga niet zo ver om Dreamviewer een countryalbum te noemen, maar invloeden uit de countrymuziek spelen absoluut een rol op het nieuwe album van Kirsten Adamson. 

De Schotse muzikante beschikt om te beginnen over een stem die het goed doet in countrymuziek en die haar songs een country vibe geeft. Door de invloeden uit de countrymuziek in de zang klinkt Dreamviewer eerder Amerikaans dan Brits, maar het is zeker geen typisch Amerikaans rootsalbum geworden. 

De stem van Kirsten Adamson heeft een lichte country snik, maar ik vind het ook een mooie en warme stem en ik heb bovendien wel wat met de manier van zingen van de Schotse muzikante en haar Schotse tongval. Kirsten Adamson zingt met veel gevoel en af en toe veel expressie, maar ze zingt ook vaak redelijk ingehouden, wat van Dreamviewer een intiem klinkend album maakt. 

Door de zang van Kirsten Adamson klinkt Dreamviewer geregeld als een countryalbum, maar ook de muziek op het album draagt hier aan bij, zeker wanneer de in het genre onmisbare pedal steel opduikt. Kirsten Adamson is haar Schotse wortels echter niet helemaal vergeten, want haar nieuwe album bevat ook invloeden uit de Britse folk, zeker wanneer strijkers opduiken. 

Kirsten Adamson is als ik goed geïnformeerd ben inmiddels 40 jaar oud en dat hoor je. Dreamviewer klinkt een stuk doorleefder dan alle albums van hele jonge vrouwelijke singer-songwriters die dit jaar zijn verschenen en klinkt bovendien een stuk tijdlozer. De Schotse muzikante heeft geen poging gedaan om invloeden uit de indiepop, indiefolk of countrypop toe te voegen aan haar songs en heeft met Dreamviewer een album gemaakt dat inmiddels ook een aantal decennia oud zou kunnen zijn. 

Het is zoals gezegd een album dat flink te klagen heeft over de aandacht die het heeft gekregen en dat is echt doodzonde. Het is immers een album dat me direct wist te overrompelen en dat wat mij betreft ook iets toevoegt aan alle albums die dit jaar in het genre zijn verschenen. Het maakt me nieuwsgierig naar het oudere werk van Kirsten Adamson en nodigt me ook uit om weer eens werk van haar vader uit de kast te trekken, maar voorlopig ben ik nog lang niet klaar met het buitengewoon fraaie Dreamviewer. Erwin Zijleman

De muziek van Kirsten Adamson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Schotse muzikante: https://kirstenadamson.bandcamp.com/album/dreamviewer.



26 december 2025

Review: Trousdale - Growing Pains

Georgia Greene, Lauren Jones en Quinn D’Andrea treden met Trousdale in de voetsporen van onder andere Wilson Phillips en betoveren met drie mooie stemmen en vooral met werkelijk prachtige harmonieën
Countrypop is me al snel wat te glad en dat geldt ook voor de countrypop die Trousdale maakt op haar tweede album. Het is countrypop met meer pop dan country en het is countrypop met invloeden uit de popmuziek zoals die in Los Angeles wordt gemaakt, maar Trousdale weet wat mij betreft toch te overtuigen. Dat doet het drietal met lekker in het gehoor liggende songs, maar vooral met de stemmen en met name de harmonieën van Georgia Greene, Lauren Jones en Quinn D’Andrea, die herinneren aan de betoverend mooie Californische harmonieën uit het verleden.



Nog meer countrypop. Ik zie op de sociale media al een tijdje reclame voorbij komen voor een concert van de Amerikaanse band Trousdale in Utrecht volgend jaar. Volgens deze reclame zou Trousdale een ware countrypop sensatie zijn en dat triggerde bij mij in ieder geval iets van nieuwsgierigheid. Het is immers een genre dat ik volgens mij redelijk goed volg, maar het in 2023 verschenen debuutalbum van Trousdale heb ik gemist en hetzelfde geldt voor het afgelopen voorjaar verschenen Growing Pains. 

Misschien heb ik mijn blik wat teveel op Nashville gericht, want Trousdale komt voor de afwisseling eens uit Los Angeles. Nu is countrypop uit Los Angeles meestal nog wat gepolijster dan de muziek die in Nashville in het genre wordt gemaakt, maar Growing Pains van Trousdale had mijn aandacht zeker verdiend het afgelopen voorjaar. 

Trousdale is een trio dat bestaat uit Georgia Greene, Lauren Jones en Quinn D’Andrea en dat twee klassiek geschoolde pianisten in de gelederen heeft. De drie vertolkten in eerste instantie vooral songs van anderen en trokken de aandacht met covers van onder andere ABBA, waarna ze doorbraken met een versie van Wouldn’t It Be Nice van The Beach Boys, wat in ieder geval getuigt van goede smaak. 

Het debuutalbum van het drietal was in de Verenigde Staten volgens mij behoorlijk succesvol en ook over Growing Pains lees ik een aantal positieve recensies, al zijn het er niet zoveel als je bij een succesvolle countrypop act zou verwachten. Countrypop is het hokje waar ook ik het tweede album van Trousdale in zou stoppen, al maken Georgia Greene, Lauren Jones en Quinn D’Andrea niet het soort countrypop dat in Nashville wordt gemaakt. 

Ik hou over het algemeen van countrypop waarin de country het ruimschoots wint van de pop en dat is op Growing Pains van Trousdale niet het geval. Het trio uit Los Angeles verwerkt absoluut invloeden uit de country in haar muziek, maar het aandeel van invloeden uit de pop is groter. 

Georgia Greene, Lauren Jones en Quinn D’Andrea opereren zoals gezegd vanuit Los Angeles en dat hoor je, want invloeden uit de Californische popmuziek spelen een voorname rol op het album. Dat hoor je in het goede gevoel voor aansprekende popsongs, maar je hoort het vooral in de muzikale en de vocale arrangementen op het album. 

In muzikaal opzicht vind ik Growing Pains wat aan de brave kant en ook de songs van Georgia Greene, Lauren Jones en Quinn D’Andrea kleuren vooral binnen de lijntjes, maar de drie maken veel goed met hun stemmen. Trousdale beschikt over drie uitstekende zangeressen, die alle drie in staat zijn om een song net dat beetje op te tillen om op te vallen, maar de magie ontstaat wanneer de stemmen van de drie samenvloeien in prachtige harmonieën. 

Het doet me meer dan eens denken aan de muziek die Wilson Phillips aan het begin van de jaren 90 maakte. Ook die muziek was enorm gepolijst of zelfs glad, maar de harmonieën van Wilson Phillips kon ik niet weerstaan en deden me keer op keer smelten. Wilson Phillips beschikte over de genen van Brian Wilson en John en Michelle Phillips, maar Georgia Greene, Lauren Jones en Quinn D’Andrea komen absoluut in de buurt met uitstekende zang en betoverend mooie harmonieën. Alle reden dus om Growing Pains van Trousdale een kans te geven. Erwin Zijleman

De muziek van Trousdale is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://trousdale.bandcamp.com/album/growing-pains.


Growing Pains van Trousdale is verkrijgbaar via de Mania webshop: