Ik had echt al heel lang niet meer naar Boy van U2 geluisterd. Enerzijds omdat ik niet zoveel meer heb met de muziek van de Ierse band en anderzijds omdat ik andere favorieten heb of dacht te hebben in het oeuvre van de band. Boy verscheen aan het begin van de jaren 80 en klonk anders dan de meeste andere albums van dat moment. U2 gebruikte geen synths in haar muziek en had een bijzonder spelende ritmesectie. Het meest in het oor sprong het ruimtelijke en heldere gitaarwerk van The Edge, dat U2 haar unieke geluid gaf. De band beschikte ook nog eens over een charismatische zanger, waardoor het succes niet uit kon blijven en dat deed het dan ook niet, maar het begon allemaal met Boy.
Ik ben al heel lang niet meer geïnteresseerd in de muziek van U2. Het laatste album van de Ierse band dat ik echt van begin tot eind goed vond is Achtung Baby en dat album is volgend jaar alweer 35 jaar oud. Als ik naar U2 luister koos ik tot voor kort uitsluitend voor The Joshua Tree, dat ik met afstand het beste album van de band vond en vind. Een tijdje geleden pakte ik echter ook Boy, het debuutalbum van de band uit 1980, er weer eens bij en sindsdien is ook de liefde voor dat album weer flink opgebloeid.
Boy verscheen in de herfst van 1980 en deed in eerste instantie buiten Ierland niet zo heel veel. Dat veranderde toen de band op 8 juni 1981 op het toen nog eendaagse Pinkpop festival stond. De Ierse band stond in de ochtend geprogrammeerd en maakte een onuitwisbare indruk met een flinke dosis jonge honden energie en een bijzonder eigen geluid. Het zou vervolgens snel gaan voor U2, dat in een paar jaar tijd zou uitgroeien tot een wereldberoemde band.
Ik weet niet meer precies wanneer ik Boy ontdekte, maar het was volgens mij voor dat legendarische optreden op Pinkpop. Aan het begin van de jaren 80 waren vooral de synths hip, maar daar deed U2 niet aan. De band uit Dublin vertrouwde op de beproefde combinatie van gitaar, bas en drums, maar klonk anders dan de andere gitaarbands van die tijd en de gitaarbands uit de decennia die er aan vooraf gingen.
Als ik nu luister naar Boy vind ik het geluid van U2 op haar debuutalbum nog steeds bijzonder. Het is een geluid dat langzaam maar zeker evolueerde in een nogal mainstream pop en rock geluid, maar op Boy hoor ik een unieke eigen stijl. Het is een stijl die deels wordt bepaald door het stuwende baswerk van Adam Clayton, door de opvallend roffelende drums van Larry Mullen Jr. en hier en daar een xylofoon, maar het is vooral het gitaarwerk van The Edge dat Boy zo’n uniek eigen geluid geeft.
U2 laat zich op haar debuutalbum zeker beïnvloeden door andere gitaarmuziek van dat moment, maar de ruimtelijke en wat galmende gitaarakkoorden van The Edge zorgen voor een unieke sfeer. The Edge zou zijn gitaarwerk in de jaren die volgden verder perfectioneren, maar persoonlijk vind ik zijn gitaarspel op Boy het mooist en bijzonderst, zeker wanneer hij ingetogen en ruimtelijke akkoorden speelt. De zang van Bono ging me naarmate U2 beroemder werd steeds meer irriteren, maar op Boy hoor ik wel de nodige bravoure, maar klinkt de zanger van U2 nog niet zo pathetisch. als in later dagen.
Boy is niet over de hele linie even sterk, maar bevat een aantal geweldige songs. Ik ben nooit zo gek geweest op I Will Follow en het album bevat nog een aantal van dit soort rechttoe rechtaan rocksongs, maar alleen al de serie Twilight, An Cat Dubh, Into The Heart en Out Of Control is geweldig en laat horen dat de muziek van U2 niet alleen energiek is, maar ook durft te experimenteren en durft te spelen met dynamiek.
U2 zou de lijn van Boy nog even doortrekken op October en War en zou vervolgens andere wegen verkennen met The Unforgettable Fire en The Joshua Tree. October staat lager aangeschreven dan Boy, maar War wordt over het algemeen hoger ingeschat dan het debuutalbum van de Ierse band. Ik heb er nog eens met de oren van nu naar geluisterd en kies zonder enige twijfel voor Boy, waarop de band een voor een debuutalbum ongekend grootse vorm liet horen. De rest kwam vanzelf. Erwin Zijleman
