10 november 2025

Review: Diana Silvers - From Another Room

Succesvolle actrices die gaan zingen; het is meestal geen goed idee, maar dat het ook anders kan laat de Amerikaanse actrice en muzikante Diana Silvers horen op haar uitstekende debuutalbum From Another Room
Min of meer bij toeval liep ik tegen het debuutalbum van Diana Silvers aan en het is een album dat me uitstekend bevalt. De muzikante uit New York beschikt over een bijzonder mooie stem en het is een stem die het goed doet in het folky repertoire dat domineert op haar debuutalbum. From Another Room doet af en toe denken aan de albums die werden gemaakt binnen de Laurel Canyon scene van de jaren 60 en 70, maar Diana Silvers kan naast tijdloos ook eigentijds klinken. Diana Silvers schrijft ook nog eens mooie en persoonlijke songs, waardoor haar debuutalbum From Another Room een album is dat wat mij betreft opvalt in het enorme aanbod van het moment.



In geen van de releaselijsten die ik de afgelopen week heb bekeken, en dat zijn er behoorlijk wat, kwam ik de naam van Diana Silvers tegen. Min of meer bij toeval zag ik haar deze week verschenen debuutalbum wel in een lijstje met tips op Spotify. Die tips bekijk en beluister ik lang niet altijd, want het muziekplatform tipt me maar zelden iets dat ik nog niet ken en ook nog eens goed vind. 

Ik ben echter blij dat ik From Another Room wel heb beluisterd, want ik vind het debuutalbum van Diana Silvers echt heel erg mooi. Het is een naam die voor mij wat uit de lucht komt vallen en dat is niet zo gek, want de Amerikaanse muzikante bracht pas twee maanden geleden haar eerste single uit en vorige maand de tweede. Onbekend is Diana Silvers zeker niet, want ze timmerde de afgelopen jaren stevig en met veel succes aan de weg als model en als actrice. 

Dat ze ook kan zingen was tot voor kort een goed bewaard geheim, maar met From Another Room zet Diana Silvers indrukwekkende eerste stappen als muzikante. Gezien haar bekendheid als model en actrice verbaast het me wel dat het debuutalbum van Diana Silvers deze week niet heel veel aandacht krijgt. Het aantal recensies dat het album heeft gekregen is op de vingers van één hand te tellen en met name de wat alternatievere media geven niet thuis. 

Het heeft mogelijk te maken met het feit dat actrices die zo nodig willen gaan zingen de schijn meestal flink tegen hebben. Dat is in de meeste gevallen overigens volkomen terecht, maar Diana Silvers verdient absoluut het voordeel van de twijfel. De in Los Angeles opgegroeide maar tegenwoordig in New York woonachtige Diana Silvers kreeg de muziek thuis met de paplepel ingegoten en speelde al op jonge leeftijd cello. Dat instrument verruilde ze uiteindelijk voor de gitaar, die het eenvoudiger maakte om folky songs te schrijven. 

Diana Silvers brak op jonge leeftijd door als model en later als actrice, waardoor ze haar muzikale ambities tijdelijk parkeerde. Of ze vanaf nu vol voor de muziek gaat weet ik niet, maar ik hoop het wel. De Amerikaanse muzikante nam haar debuutalbum in elf dagen op en nam hierbij veel in eigen hand. Ze schreef de songs voor het album, tekende voor de productie en uiteraard voor de zang, maar naast het gitaarspel zijn ook de bijdragen van cello, vibrafoon, synths en percussie van de hand van Diana Silvers zelf. 

Het levert een intiem en persoonlijk album op en het is een album dat mij absoluut weet te raken. From Another Room is een album dat zeker een folkalbum mag worden genoemd. Het is een folkalbum dat in flink wat tracks doet denken aan de folk die in de jaren 60 en 70 werd gemaakt in de Laurel Canyon bij Los Angeles. Het zijn de tracks op From Another Room die wat nostalgisch aandoen, maar de songs van Diana Silvers klinken incidenteel ook wat moderner, zoals The Dream dat de jaren 60 en 70 direct verruilt voor het heden. 

De muziek op het album is zeer smaakvol en voorziet de songs van Diana Silvers van een aangename en warme sfeer. Die sfeer wordt nog wat aangenamer door de stem van de Amerikaanse muzikante, die echt kan zingen en beschikt over een warm en karakteristiek stemgeluid, dat de songs op haar debuutalbum nog wat verder optilt. Ik begrijp inmiddels wel waarom Spotify mij het album tipte, maar ik begrijp niet dat het verder zo stil is rond From Another Room van Diana Silvers, want dit is echt een uitstekend album. Erwin Zijleman


09 november 2025

Review: The Police - Reggatta De Blanc (1979)

The Police liftte in eerste instantie mee op de golven van de punk, maar ook op hun tweede album kunnen Gordon Sumner, Stewart Copeland en Andy Summers niet verbergen dat ze stuk voor stuk geweldige muzikanten zijn
The Police moet worden gerekend tot de meest succesvolle bands van de late jaren 70 en vroege jaren 80. De vijf albums die het trio afleverde zijn allemaal van hoog niveau, maar Reggatta De Blanc is wat mij betreft het beste album van The Police. Het is een album waarop de eenvoud van de songs van het debuutalbum wordt gecombineerd met het muzikale vernuft van de latere albums van de Britse band. Ik luister eerlijk gezegd zelden meer naar de muziek van The Police, maar wat heb ik genoten van de hernieuwde kennismaking met Reggatta De Blanc, dat een aantal songs bevat die eenvoudig lijken, maar waar de muzikaliteit van afdruipt. Luister alleen maar eens naar het fenomenale drumwerk.



Gordon Sumner, ook wel bekend onder de bijnaam Sting, speelde in 1975 in de jazzband Last Exit en kwam op een gegeven moment in contact met Stewart Copeland, die drumde in de arty progrock band Curved Air. In 1977 kregen ze gezelschap van gitarist Henri Padovani en formeerden ze een band en begon de zoektocht nar een platencontract. 

De band leek direct uit elkaar te vallen toen Gordon Sumner en Stewart Copeland, samen met gitarist Andy Summers, die in Soft Machine en The Animals had gespeeld, werden gevraagd voor de band Strontium 90. Toen dat niet van de grond kwam sloot Andy Summers aan bij Gordon Summer, Stewart Copeland en Henri Padovani en was The Police geboren. Uiteindelijk bleek één gitarist wel genoeg en verdween Henri Padovani van het toneel. De Franse gitarist ging zijn eigen weg en zou pas 30 jaar later weer aansluiten bij de reünie tour van The Police. 

We gaan terug naar 1977. Met Gordon Sumner, Stewart Copeland en Andy Summers beschikte The Police over drie geschoolde en zeer ervaren muzikanten, maar in het jaar waarin de punk definitief doorbrak, was dat eerder een nadeel dan een voordeel. De drie muzikanten vergaten daarom hun muzikale bagage en kozen voor een geluid met invloeden uit de punk, rock en reggae. Wat waterstofperoxide deed de rest. 

Het leverde in 1978 het album Outlandos d'Amour op, waarna de muzikale formule van The Police al snel bleek aan te slaan. Mede dankzij uitstekende singles als So Lonely, Can’t Stand Losing You en Roxanne werd het debuutalbum van The Police een enorm succes. Het geluid van The Police klonk op Outlandos d'Amour misschien betrekkelijk eenvoudig, maar als je wat beter luisterde hoorde je drie topmuzikanten. 

Ik vind Outlandos d'Amour nog altijd het meest charmante album van The Police, maar het is ook een wat wisselvallig album. Vanaf het in 1980 verschenen Zenyatta Mondatta ging The Police wat complexere muziek maken en die lijn werd doorgetrokken op het in 1981 verschenen Ghost In The Machine en nog wat meer op de in 1983 verschenen zwanenzang Synchronicity. 

Het tweede album van The Police, het in 1979 uitgebrachte Reggatta De Blanc, is daarom mijn favoriete album van de Britse band. Reggatta De Blanc heeft nog de ruwe eenvoud van Outlandos d'Amour, maar over het geheel genomen zijn de songs beter en constanter dan op het debuutalbum. De Amerikaanse muziekencyclopedie AllMusic denkt er anders over en vindt Reggatta De Blanc het zwakste album van de band, maar de score op MusicMeter sluit weer wel aan bij mijn voorkeur. 

Nog meer dan op Outlandos d'Amour is de eenvoud van de songs op Reggatta De Blanc maar schijn, want wat wordt er fantastisch gespeeld. De geweldige baslijnen van Sting, het veelkleurige gitaarspel van Andy Sumners en het weergaloze drumwerk van Stewart Copeland tillen de songs van The Police mijlenver op. Je hoort het bijvoorbeeld in de titeltrack waarin Stewart Copeland fantastisch drumt, in Bring On The Night waarin het gitaarwerk echt schitterend is of in The Bed’s Too Big Without You met dat heerlijke basloopje. 

The Police maakte uiteindelijk slechts vijf albums in vijf jaar tijd en het is inmiddels meer dan veertig jaar geleden dat het doek viel voor de band. Desondanks klinkt Regatta de Blanc nog altijd verrassend fris. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, maar ik ga er van uit dat het album de komende tijd nog wel vaker voorbij gaat komen. Erwin Zijleman


Reggatta De Blanc van The Police is verkrijgbaar via de Mania webshop: