31 december 2025

Review: Shannon Wright - Reservoir Of Love

Shannon Wright is al zo’n 30 jaar een cultheld en het is er een die maar bijzondere albums blijft maken, want ook het na een stilte van zes jaar gemaakte Reservoir Of Love is er wat mij betreft weer een om in te lijsten
Het is een inmiddels vrij omvangrijk maar helaas ook redelijk onbekend oeuvre dat de Amerikaanse muzikante Shannon Wright op haar naam heeft staan. Het begon dertig jaar geleden met twee albums van haar band Crowsdell en inmiddels zijn er ook elf soloalbums. Alles dat Shannon Wright maakt is goed en dat geldt ook weer voor het eerder dit jaar verschenen Reservoir Of Love, dat helaas nauwelijks werd opgemerkt. Met de kwaliteit van het album heeft het niets te maken, want ook op haar nieuwe album maakt Shannon Wright weer indruk met songs die haar unieke stempel bevatten. Ik had het album zelf ook gemist, maar ook Reservoir Of Love is er weer een om te koesteren.



Ik kwam er nota bene via een jaarlijstje achter dat Shannon Wright het afgelopen jaar een nieuw album heeft uitgebracht. En dat terwijl ik haar inmiddels al zo’n 30 jaar volg en zo ongeveer alles dat ze heeft gemaakt koester. Dat begon in 1995 toen het debuutalbum van Shannon Wright’s band Crowsdell verscheen. 

Het door Stephen Malkmus van Pavement geproduceerde Dreamette hoort wat mij betreft bij de beste albums uit de jaren 90 en als ik een lijstje met mijn favoriete albums aller tijden zou maken, zou ik het debuutalbum van Crowsdell ook zeker overwegen. Het is een album dat volgens mij in 1995 kon rekenen op positieve recensies, maar de muziek van Crowsdell werd snel vergeten, waardoor het in 1997 uitgebrachte Within The Curve Of An Arm helemaal niet werd opgemerkt. 

Het zijn albums die tot op de dag van vandaag niet zijn te vinden op de streaming media platforms en dat is echt doodzonde. Na het uit elkaar vallen van Crowsdell begon Shannon Wright aan het eind van de jaren 90 aan een solocarrière. Het leverde tussen 1999 en 2019 tien albums op en ik vind ze echt allemaal goed. 

Het zijn albums met songs die variëren van rock tot folk en van psychedelica tot pop en het zijn allemaal albums die opvallen door een wat donker karakter en de nodige eigenzinnigheid. Het zijn albums die in eerste instantie konden rekenen op de sympathie van de critici, zeker toen Shannon Wright werkte met producer Steve Albini, maar ook die zijn de Amerikaanse muzikante langzaam maar zeker vergeten. 

Dat ik het dit jaar verschenen Reservoir Of Love niet tegen ben gekomen is dus niet zo gek. Het is bovendien een album dat is verschenen na een aantal jaren van afwezigheid, want het in 2019 verschenen Providence, dat ik overigens ook ontdekte via een jaarlijstje, was tot het begin van dit jaar het laatste wapenfeit van de muzikante die volgens mij momenteel Atlanta, Georgia, als thuisbasis heeft. 

Ook het aan het begin van dit jaar verschenen Reservoir Of Love is weer uitgebracht op het kleine Franse label Vicious Circle, dat gelukkig nog steeds heil ziet in het uitbrengen van de muziek van Shannon Wright. En terecht, want Shannon Wright heeft veel te bieden.

De Amerikaanse muzikante deed op haar nieuwe album vrijwel alles zelf en vertrouwde alleen voor de drums en strijkers op Kevin Ratterman. Op Providence hoorden we zes jaar geleden alleen het pianospel en de stem van Shannon Wright, maar op haar meest recente album kiest ze weer wat vaker voor een meer gitaar georiënteerd geluid. 

In de openingstrack en titeltrack hoor je de beproefde combinatie van gruizige gitaren en de karakteristieke stem van Shannon Wright. Het lijkt wat op de indierock die ze maakte op de albums die door Steve Albini werden geproduceerd, maar het is geen moment doorsnee indierock. 

Shannon Wright is een meester in het creëren van fraaie spanningsbogen in haar songs en slaagt er ook dit keer weer in om een eigen draai te geven aan uiteenlopende invloeden uit het verleden. Ik was zeer gecharmeerd van het vorige album van de muzikante uit Georgia, maar op Reservoir Of Love hoor ik de Shannon Wright die ik het liefst hoor. 

Ze maakt ook op haar nieuwe album weer muziek die bol staat van de klasse en het is ook muziek die een uniek eigen geluid laat horen. Het is soms ingetogen en sfeervol en soms wat ruwer en gruizig, maar het is ook altijd bijzonder. Shannon Wright maakte 30 jaar geleden een wereldalbum met haar band Crowsdell, maar ook 30 jaar later is alles dat ze maakt goed. Erwin Zijleman

De muziek van Shannon Wright is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van haar label: https://viciouscircle.bandcamp.com/album/reservoir-of-love-2.


Reservoir Of Love van Shannon Wright is verkrijgbaar via de Mania webshop:



Review: Divorce - Drive To Goldenhammer

Het debuutalbum van de Britse band Divorce is op een of andere manier compleet langs me heen gegaan eerder dit jaar, maar Drive To Goldenhammer is een album dat in alle opzichten veel te bieden heeft
De muziek van de Britse band Divorce is lastig in een hokje te duwen en dat maakt van Drive To Goldenhammer al een leuk album. Ik hoor vooral invloeden uit de folk, pop en rock, maar de band sleept er nog veel meer bij. Divorce verdient ook nog eens complimenten voor de uitvoering, want het debuutalbum van de band klinkt fris en sprankelend. De zang van de frontvrouw en frontman van de band is uitstekend en in muzikaal opzicht gebeurt er steeds weer iets dat je niet verwacht. En omdat Divorce ook nog eens goed is voor lekker in het gehoor liggende maar ook verrassende songs is het niet zo gek dat de band door een deel van de Britse muziekpers is uitgeroepen tot grote belofte voor de toekomst.



Drive To Goldenhammer van Divorce kwam ik onlangs tegen in een persoonlijk jaarlijstje, waarin ik verder uitsluitend albums tegen kwam die ik ook hoog heb zitten, waardoor ik absoluut naar het album moest luisteren. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Divorce gehoord, maar het blijkt een band uit het Britse Nottingham die inmiddels een paar jaar bestaat. 

Drive To Goldenhammer is het begin dit jaar verschenen debuutalbum van de band, die op Wikipedia een alt-country band wordt genoemd. Dat label zou ik zelf niet op de muziek van Divorce plakken, al verwerkt de Britse band wel wat invloeden uit de alt-country. Ik hoor zelf meer invloeden uit de folk, pop en rock, maar de band uit Nottingham is ook niet vies van chamber pop en shoegaze om nog maar wat genres te noemen. 

De Britse muziekpers vond het begin dit jaar allemaal prachtig, maar op een of andere manier heb ik het debuutalbum van Divorce niet opgepakt. Toen ik dat wel had gedaan vond ik Drive To Goldenhammer op het eerste gehoor wat aan de brave kant en ook het wat theatrale aspect van de muziek van de band trok me niet direct aan. Aan de andere kant intrigeerde het album me ook, want Divorce heeft voor haar debuutalbum een aantal geweldige songs geschreven. 

Het zijn van die songs die je direct een goed gevoel geven en die verrassend makkelijk in het geheugen blijven hangen. De tegenstrijdige gevoelens die ik had bij eerste beluistering van het eerste album van Divorce hielden relatief lang aan, want ik heb Drive To Goldenhammer vaak weggelegd en er toch weer bij gepakt de afgelopen weken. 

Ik had wel direct wat met de combinatie van de mannenstem en de vrouwenstem die zijn te horen op het album en ik had en heb ook wel wat met het volle geluid van Divorce, dat ook wel wat doet denken aan de muziek van The Last Dinner Party, zeker wanneer zangeres Tiger Cohen-Towell de belangrijkste leadvocalen voor haar rekening mee. 

Tiger Cohen-Towell tekent samen met zanger Felix Mackenzie-Barrow voor de songs op het album en de songs van de twee zijn duidelijk verschillend en niet alleen vanwege de zang. Het zijn songs die je keer op keer weten te verrassen, want het kan bij Divorce echt alle kanten op. 

Een bijna lieflijke folksong kan zomaar omslaan in een shoegaze song vol ruwe gitaaruitbarstingen en zo zijn er heel veel bijzondere wendingen te horen op Drive To Goldenhammer. Het zijn songs waarin mooie verhalen worden verteld, wat Divorce extra bonuspunten oplevert. 

Zeker wanneer de muziek op het album wat steviger of theatraler klinkt blijft er niets meer over van mijn eerste ervaringen met het album, die nog werd gekenmerkt door een typering als braaf, maar ook de meer ingetogen songs op het album zou ik niet langer typeren als braaf. 

Hoe vaker ik naar Drive To Goldenhammer luister, hoe meer ik gecharmeerd raak van het veelzijdige geluid van de Britse band en het vermogen van Tiger Cohen-Towell en Felix Mackenzie-Barrow om zeer aansprekende songs te schrijven. De Britse kwaliteitskrant riep de band uit tot belofte voor de toekomst en ook die aanprijzing heb ik gemist eerder dit jaar. Het is een aanprijzing waarin ik me inmiddels volledig kan vinden, want Divorce uit Nottingham heeft veel te bieden. Erwin Zijleman

De muziek van Divorce is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://divorcehq.bandcamp.com/album/drive-to-goldenhammer-2.