15 augustus 2019

De 19 van de eerste helft van (20)19: Rozi Plain


De eerste helft van 2019 zit er op en dus is het tijd om terug te kijken, al is het maar omdat het aantal nieuwe releases deze weken zeer bescheiden is. De komende weken kijk ik terug op de 19 albums die mij de afgelopen 7 maanden het meest opvielen. Niet noodzakelijkerwijs de beste albums van 2019 (die balans wordt aan het eind van het jaar opgemaakt), maar wel albums die wat mij betreft nog eens aandacht verdienen en die ik persoonlijk het meest heb beluisterd de laatste maanden. In alfabetische volgorde, want ook de rangorde komt pas later dit jaar. Ik kijk niet alleen maar terug, dus let op de nieuwe albums die af en toe ook voorbij komen. Erwin Zijleman



Als achttiende is Rozi Plain aan de beurt. Misschien wel de grootste verrassing van 2019. Deze jonge Britse muzikante geeft een eigen draai aan Britse folk en levert een album af dat alsmaar mooier wordt.

Rozi Plain maakt al een paar jaar albums, maar overtreft zichzelf op het sfeervolle, spannende en met grote regelmaat wonderschone What A Boost
In Engeland kan Rozi Plain, het alter ego van de jonge Britse singer-songwriter Rosalind Leyden, al een paar jaar rekenen op zeer lovende recensies, maar met What A Boost moet ook Nederland aan de zegekar worden gebonden. Rozi Plain verrast op haar nieuwe album met een bloedstollend mooie en spannende instrumentatie, waarin prachtige gitaarlijnen gezelschap krijgen van avontuurlijke percussie en uiteenlopende maar altijd fraaie accenten. Het past allemaal prachtig bij de mooie stem van Rosalind Leyden, die laat horen dat ze zowel in folk, jazz, pop als rock uit de voeten kan.


Rosalind Leyden uit het Britse Winchester maakt al sinds haar jonge tienerjaren muziek en debuteerde in 2008 als Rozi Plain. Met het samen met haar broer Sam gemaakte debuut Inside Over Here oogstte de jonge muzikante vooral in het Verenigd Koninkrijk veel lof en ook de twee albums die volgden werden door de Britse muziekcritici zeer enthousiast ontvangen. 

Rozi Plain maakte het afgelopen decennium niet alleen drie albums, maar trok ook de aandacht met de samenwerking met This Is The Kit (de band rond Kate Stables) en met een zorgvuldig opgebouwde live-reputatie. 


Ik volg de Britse muziektijdschriften en muzieksites volgens mij behoorlijk goed, maar ik moet direct toegeven dat ik Rozi Plain tot een paar dagen geleden niet op het netvlies had. Dat is gek, al is het maar omdat Rozi Plain sinds haar debuut muziek maakt die ik op papier zeer kan waarderen. Ook in de praktijk bevalt de muziek van de Britse singer-songwriter me overigens zeer, weet ik na een inhaalslag op Spotify. 


Het is muziek die vooralsnog met name in het hokje indie-folk wordt geduwd. Daar is wel iets voor te zeggen. Invloeden uit de folk spelen absoluut een rol in de muziek van de tegenwoordig vanuit Londen opererende singer-songwriter en Rozi Plain verwerkt deze invloeden op onafhankelijke en eigenzinnige wijze. 


Op haar nieuwe album kleurt Rozi Plain echter zo ver buiten de lijntjes van de folk en indie-folk dat het hokje begint te knellen en daarom beter achterwege kan worden gelaten. What A Boost klinkt niet alleen folky, maar ook bluesy en jazzy en maakt indruk met een even rustgevende als opwindende instrumentatie. 


Op haar vorige album, Friend uit 2015, maakte Rosalind Leyden nog avances richting elektronica en pop, maar dit keer flirt ze opzichtig met jazz. What A Boost werd opgenomen in het Total Refreshment Centre, het bruisende hart van de hippe Londense jazz-scene, waarbij bekende college muzikanten als Chris Cohen, Sam Amidon en een aantal minder bekende muzikanten, onder wie leden van bands als Trash Kit en This Is The Kit aanschoven. 


Ondanks de hulp van flink wat extra muzikanten klinkt What A Boost sober en bij vlagen bijna minimalistisch. Sobere, maar wonderschone en zowel jazzy als bluesy en hier en daar zelfs gruizige gitaarlijnen worden gecombineerd met subtiele bijdragen van percussie, diepe bassen en een verdwaalde blazer, waarna de mooie stem van Rosalind Leyden zorgt voor de verdere inkleuring. 


Het is een stem die What A Boost stiekem toch weer de kant van de folk op sleept, maar van 13 in een dozijn folk is geen moment sprake. Denk aan Kathryn Williams, maar dan toch weer heel anders. 


What A Boost is door de sobere instrumentatie en de lome en heldere zang een rustgevend album, maar het is op hetzelfde moment een avontuurlijk album dat bol staat van de al dan niet onderhuidse spanning. What A Boost van Rozi Plain is soms dromerig en soms zelfs bijna hallucinerend, maar van wegdromen kan geen sprake zijn. 


Steeds weer duiken bijzonder subtiele en opvallend trefzekere accenten op in de instrumentatie. De ene keer een saxofoon, de volgende keer subtiele synths en bijna altijd sprankelende percussie en fraaie gitaarlijnen. Het past allemaal prachtig bij de vocalen, die soms in meerdere lagen zijn opgenomen. 


De songs van Rozi Plain zetten je constant op het verkeerde been, maar hoe vaker je ze hoort, hoe dierbaarder ze worden. What A Boost is mijn eerste kennismaking met de muziek van deze jonge Britse singer-songwriter en smaakt naar meer. Dat meer is deels al beschikbaar uit het verleden. Het oeuvre van Rosalind Leyden laat flinke groei horen en de rek is er nog lang niet uit. Desondanks kan What A Boost direct geschaard worden onder de meest bijzondere en mooiste albums van 2019 tot dusver. Erwin Zijleman


De muziek van Rozi Plain is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://roziplain.bandcamp.com/album/what-a-boost.