De New Yorkse band Florist maakte op mij nog geen onuitwisbare indruk, maar dat doet de band wel met haar nieuwe album Emily Alone. Het is feitelijk een soloalbum van frontvrouw Emily Sprague, die na een opeenstapeling van persoonlijk leed naar Los Angeles trok en daar in haar eigen huis dit album in elkaar sleutelde. Het is een album met mooie ingetogen folky songs, waarin een akoestische gitaar en de warme fluisterstem van Emily Sprague centraal staan. De sobere songs zijn op subtiele wijze versierd, wat de songs van Florist voorziet van nog wat extra schoonheid. Het zijn songs vol melancholie, want Emily Sprague heeft nog wel wat leed te verwerken. Het is ook in dit geval een voedingsbodem voor prachtige muziek.
Deze Emily Spraque kreeg de afgelopen twee jaar te maken met een aantal tegenslagen. Haar moeder overleed en tot overmaat van ramp liep ook haar relatie nog op de klippen. Emily Spraque zag maar één uitweg en dat was haar thuisbasis in Brooklyn ontvluchten. Ze vestigde zich vervolgens in Los Angeles, maar omdat haar medebandleden in New York achterbleven was de toekomst van Florist opeens onzeker.
Onlangs verscheen echter toch een nieuw album van de band, Emily Alone. Het is een goed gekozen titel, want het nieuwe album van Florist is feitelijk een soloalbum van Emily Spraque, die geen mogelijkheid zag om er een bandalbum van te maken. De invloed hiervan op het geluid van Florist is niet eens zo groot en als ik heel eerlijk ben, vind ik het sologeluid van Emily Spraque indrukwekkender dan het bandgeluid van Florist.
Emily Alone bevat een dozijn zeer ingetogen songs. In de meeste van deze songs bestaat de instrumentatie uit een akoestische gitaar, terwijl hiernaast hier en daar een al even sober keyboard wordt ingezet. Het uiterst sobere geluid van de instrumentatie wordt vervolgens bijzonder fraai ingekleurd door de prachtige stem van Emily Spraque.
De vocalen op Emily Alone zijn fluisterzacht, maar klinken ook warm en ruimtelijk, waardoor het geluid van Florist niet zo kaal klinkt als je op basis van het bovenstaande zult verwachten. De songs die vooral worden ingekleurd met de akoestische gitaar doen wat folky aan, maar zeker wanneer Florist de akoestische klanken voorziet van subtiele accenten, doet de muziek van Emily Spraque ook wel wat denken aan die van leeftijdgenoten als Hand Habits, Frankie Cosmos, Caroline Says, Japanese Breakfast en Soccer Mommy.
Emily Spraque brengt nog wat meer variatie aan door een deel van haar teksten niet te zingen maar voor te dragen, wat haar teksten van een bijzondere lading voorziet. Het zijn teksten waarin het persoonlijk leed van de afgelopen twee jaar uiteraard niet onvermeld blijft.
Ondanks de melancholie in de teksten en in de ingetogen instrumentatie is Emily Alone een album waarbij het aangenaam wegdromen is en waarop steeds weer wat nieuws te ontdekken is.
Emily Spraque heeft het album thuis in Los Angeles opgenomen en tekende niet alleen voor alle instrumenten, maar ook voor de productie. Het is een knappe prestatie, want Emily Alone is een knap album. Het is bovendien een groeiplaat, want bij herhaalde beluistering zijn de intieme en indringende popsongs van de Amerikaanse singer-songwriter steeds indrukwekkender. Het levert een album op dat mee kan met de beste albums van het moment. Erwin Zijleman
De muziek van Florist is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://florist.bandcamp.com/album/emily-alone.