Ik heb een zwak voor de muziek van Eilen Jewell, waardoor de Amerikaanse singer-songwriter ook op Gypsy weer binnen enkele minuten een gewonnen wedstrijd speelt. Ook op Gyspy speelt gitarist Jerry Miller weer de sterren van de hemel, maar de grootste ster is Eilen Jewell zelf, die weer diep weet te raken met haar van melancholie overlopende vocalen. Na de blues covers van Down Hearted Blues uit 2017 overtuigt Eilen Jewell dit keer weer met eigen songs en laat ze horen dat ze binnen de Amerikaanse rootsmuziek alle kanten op kan. Het is niet eens zo makkelijk om te beschrijven wat er zo bijzonder is aan de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter, maar mij grijpt ze wederom bij de strot.
Op haar vorige album beperkte Eilen Jewell zich op zeer geslaagde wijze tot het vertolken van blues covers, maar op Gypsy horen we weer een serie eigen songs; haar eerste eigen songs sinds de release van Sundown Over Ghost Town in 2015.
Het album opent lekker stevig met Crawl dat een 70s countryrock geluid combineert met opvallende viooluithalen. Na de uptempo opener keert Eilen Jewell terug naar haar zo herkenbare geluid. In de ingetogen instrumentatie is er zoals gewoonlijk een hoofdrol voor het geweldige gitaarspel van veteraan Jerry Miller, maar ook de andere instrumenten hebben een mooi plekje gekregen in de smaakvolle productie van Eilen Jewell’s echtgenoot Jason Beek.
Gypsy bevat zoals gezegd vooral eigen songs, maar ook een cover van You Cared Enough To Lie van de net als Eilen Jewell uit Idaho afkomstige countrymuzikant Pinto Bennett, die lokaal een legende schijnt te zijn. Net als op de meeste van haar vorige albums bestrijkt Eilen Jewell op Gypsy een breed palet binnen de Amerikaanse rootsmuziek. Het is rootsmuziek met een hang naar het verleden, maar in tekstueel opzicht staat de muzikante uit Idaho met beide benen in het heden, getuige haar uithaal naar de huidige president van haar vaderland en haar steun voor de #MeToo beweging.
Met een hang naar rootsmuziek uit het verleden vist Eilen Jewell in een momenteel overvolle vijver, maar net als haar vorige albums weet ook Gypsy zich weer voldoende te onderscheiden. Het is deels de verdienste van de fraaie instrumentatie, met een hoofdrol voor het gitaarspel van de al eerder genoemde Jerry Miller, maar ook de songs op Gypsy zijn van hoog niveau.
Over het sterkste wapen van Eilen Jewell heb ik het nog niet eens gehad, want dat is haar uit duizenden herkenbare stem. Het is niet eens zo makkelijk om te beschrijven wat er zo mooi of bijzonder is aan de stem van de Amerikaanse singer-songwriter, maar ook op Gypsy is iedere noot weer raak. Het doet wel wat denken aan de zang van Gillian Welch, maar Eilen Jewell heeft ook een duidelijk eigen geluid, dat vaak wat donker en melancholisch gekleurd is.
In een aantal recensies wordt gesuggereerd dat het nieuwe album van Eilen Jewell weer meer van hetzelfde is, maar ik denk hier toch anders over. Gypsy klinkt zeker anders dan het uitsluitend bluesy Down Hearted Blues, maar valt vergeleken met haar meeste andere albums ook op door psychedelische accenten, die het tijdloze aspect van de muziek van Eilen Jewell nog wat steviger benadrukken.
Zolang Eilen Jewell blijft verrassen met veelzijdige rootssongs met emotievolle en wonderschone vocalen, haar band zo trefzeker blijft spelen en Jerry Miller blijft strooien met gitaarwerk waarvan je alleen maar zielsgelukkig kunt worden, hou ik van de muziek van de muzikante uit Idaho. Ook Gypsy is daarom wat mij betreft weer een album om te koesteren. Erwin Zijleman
De muziek van Eilen Jewell is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://eilenjewell.bandcamp.com.