Solomon Burke - Nothing's Impossible
Ik heb Solomon Burke een aantal malen live mogen bewonderen en heb bovendien een aardig stapeltje platen van de (zelfgekroonde) King of Soul in de kast staan. Live wist Solomon Burke altijd indruk op me te maken, maar zijn platen hadden over het algemeen een veel minder sterke impact, al waren er natuurlijk uitzonderingen als het vooral met covers gevulde A Change Is Gonna Come uit 1986 en de liveplaat Live At House Of Blues uit 1994. De laatste jaren is dit helemaal omgedraaid. Op het podium beginnen de jaren voor Solomon Burke zo langzamerhand te tellen, maar op de plaat steekt hij inmiddels al een aantal jaren in een grootse vorm, wat deels de verdienste is van de producers die Burke voor zijn platen wist te strikken. Het begon 8 jaar geleden met het prachtige, door Joe Henry geproduceerde, Don’t Give Up On Me. Een klassieke soulplaat die in 2005 werd gevolgd door het door Don Was geproduceerde Make Do With What You Got; een plaat die misschien net wat te nadrukkelijk voortborduurde op zijn voorganger, maar desondanks veel moois te bieden had. Op het in 2006 verschenen Nashville koos Burke, toch wel enigszins verassend, voor Buddy Miller als producer en liet hij op bijzonder overtuigende wijze horen dat de kloof tussen soul, country en blues eenvoudiger is te overbruggen dan menigeen op voorhand zal hebben verwacht. Het leverde een plaat op die, net als Don’t Give Up On Me, moet worden gerekend tot de beste soulplaten van de afgelopen decennia. Vergeleken met het vuurwerk op deze twee platen, viel het twee jaar geleden verschenen en behoorlijk bluesy klinkende Like A Fire misschien wat tegen, al was ook dit zeker geen slechte plaat. Met het nu verschenen Nothing’s Impossible doet Solomon Burke een volgende poging om het torenhoge niveau van zijn twee beste platen te benaderen. Als producer nam dit keer de vooral van Al Green bekende Willie Mitchell achter de knoppen en dit blijkt een uitstekende keuze. Mitchell heeft Solomon Burke in de richting van vintage Southern soul en gospel bewogen en ook dit is een genre dat uitstekend past bij Solomon Burke. Ook op Nothing’s Impossible bewijst Solomon Burke weer eens dat hij moet worden gerekend tot de beste soulzangers aller tijden, maar waar zijn platen het vroeger in muzikaal en compositorisch opzicht nog wel eens af lieten weten, staat Nothing’s Impossible in beide opzichten als een huis. Willie Mitchell (die overigens tijdens de opnamen overleed aan een hartaanval) heeft gekozen voor een lekker vet klinkend soulgeluid met veel blazers en hierin voelt Solomon Burke zich als een vis in het water. Ook op de kwaliteit van de songs valt dit keer niets af te dingen. Het levert een geweldige soulplaat op die niet onder doet voor de twee prachtplaten die Solomon Burke de afgelopen jaren al maakte. De eretitel King Of Soul verdiende Solomon Burke de afgelopen decennia vooral op basis van zijn geweldige optredens. Met de fraaie trilogie die hij de afgelopen jaren heeft uitgebracht schaart Burke zich echter ook met zijn platen tussen de allergrootsten. Er zijn dit jaar al flink wat prima soulplaten verschenen, maar Nothing’s Impossible is er één in de buitencategorie. Erwin Zijleman
Ik heb Solomon Burke een aantal malen live mogen bewonderen en heb bovendien een aardig stapeltje platen van de (zelfgekroonde) King of Soul in de kast staan. Live wist Solomon Burke altijd indruk op me te maken, maar zijn platen hadden over het algemeen een veel minder sterke impact, al waren er natuurlijk uitzonderingen als het vooral met covers gevulde A Change Is Gonna Come uit 1986 en de liveplaat Live At House Of Blues uit 1994. De laatste jaren is dit helemaal omgedraaid. Op het podium beginnen de jaren voor Solomon Burke zo langzamerhand te tellen, maar op de plaat steekt hij inmiddels al een aantal jaren in een grootse vorm, wat deels de verdienste is van de producers die Burke voor zijn platen wist te strikken. Het begon 8 jaar geleden met het prachtige, door Joe Henry geproduceerde, Don’t Give Up On Me. Een klassieke soulplaat die in 2005 werd gevolgd door het door Don Was geproduceerde Make Do With What You Got; een plaat die misschien net wat te nadrukkelijk voortborduurde op zijn voorganger, maar desondanks veel moois te bieden had. Op het in 2006 verschenen Nashville koos Burke, toch wel enigszins verassend, voor Buddy Miller als producer en liet hij op bijzonder overtuigende wijze horen dat de kloof tussen soul, country en blues eenvoudiger is te overbruggen dan menigeen op voorhand zal hebben verwacht. Het leverde een plaat op die, net als Don’t Give Up On Me, moet worden gerekend tot de beste soulplaten van de afgelopen decennia. Vergeleken met het vuurwerk op deze twee platen, viel het twee jaar geleden verschenen en behoorlijk bluesy klinkende Like A Fire misschien wat tegen, al was ook dit zeker geen slechte plaat. Met het nu verschenen Nothing’s Impossible doet Solomon Burke een volgende poging om het torenhoge niveau van zijn twee beste platen te benaderen. Als producer nam dit keer de vooral van Al Green bekende Willie Mitchell achter de knoppen en dit blijkt een uitstekende keuze. Mitchell heeft Solomon Burke in de richting van vintage Southern soul en gospel bewogen en ook dit is een genre dat uitstekend past bij Solomon Burke. Ook op Nothing’s Impossible bewijst Solomon Burke weer eens dat hij moet worden gerekend tot de beste soulzangers aller tijden, maar waar zijn platen het vroeger in muzikaal en compositorisch opzicht nog wel eens af lieten weten, staat Nothing’s Impossible in beide opzichten als een huis. Willie Mitchell (die overigens tijdens de opnamen overleed aan een hartaanval) heeft gekozen voor een lekker vet klinkend soulgeluid met veel blazers en hierin voelt Solomon Burke zich als een vis in het water. Ook op de kwaliteit van de songs valt dit keer niets af te dingen. Het levert een geweldige soulplaat op die niet onder doet voor de twee prachtplaten die Solomon Burke de afgelopen jaren al maakte. De eretitel King Of Soul verdiende Solomon Burke de afgelopen decennia vooral op basis van zijn geweldige optredens. Met de fraaie trilogie die hij de afgelopen jaren heeft uitgebracht schaart Burke zich echter ook met zijn platen tussen de allergrootsten. Er zijn dit jaar al flink wat prima soulplaten verschenen, maar Nothing’s Impossible is er één in de buitencategorie. Erwin Zijleman