Gringo Star - All Y'all
De prijs voor de grappigste naam van het moment heeft de Amerikaanse band Gringo Star al te pakken, maar ook in muzikaal opzicht heeft de band uit Atlanta flink wat te bieden. Op All Y'all maakt Gringo Star geen geheim van haar inspiratiebronnen. De meeste tracks op de tweede plaat van de band zouden zo van The Beatles, The Animals of vooral The Kinks kunnen zijn. Geweldige gitaarriffs en refreinen om te zoenen doen de helft van het werk, maar de muziek van Gringo Star is ook rauw, ongepolijst en veelzijdig genoeg om langer dan een aantal luisterbeurten interessant te blijven. Na een aantal luisterbeurten wint de muziek van Gringo Star eigenlijk alleen maar aan kracht en komen er bovendien steeds meer namen boven drijven. Zo hoor ik opeens wat van het debuut van The Strokes, iets van The White Stripes, een beetje Pink Floyd in haar beginjaren en een heel klein beetje Motown en ook wel wat van Marah. Een deel 60s garagerock, een deel 60s psychedelica, een half deel roots en heel veel delen pure rock ’n roll. All Y'all is een plaat zonder pretenties, maar met heel veel ballen. Het is misschien geen plaat om heel druk over te doen, maar aan de andere kant moeten we misschien juist heel druk gaan doen over deze plaat. Het lijkt misschien makkelijk wat Gringo Star op All Y'all doet, maar ondertussen zijn er toch maar heel weinig bands die zoveel memorabele rocksongs op een cd weten te persen. Los van de vraag of het in artistiek opzicht knap is wat Gringo Star op All Y'all doet, is er de vraag of de muziek van de band wat met je doet. All Y'all doet met mij in ieder geval heel veel. Gringo Star heeft een plaat gemaakt die de zon doet schijnen. Een plaat die je mee terug neemt naar de eerste stapjes van de rock ’n roll. Een plaat die zich niet schaamt voor lullige, maar o zo lekkere koortjes en tamboerijnen, maar die ook zo nu en dan op fascinerende wijze buiten de gebaande paden treedt. Een plaat die je terug voert naar de beginjaren van de Britse rockmuziek, maar die op hetzelfde moment gehakt maakt van de meeste jonge Britse bands die momenteel nadrukkelijk aan de weg timmeren. Op All Y'all klinkt de muziek van Gringo Star soms zo vanzelfsprekend dat het lijkt alsof je de songs op deze plaat al je hele leven kent. Luister één keer naar All Y'all en je bent verkocht. Luister één keer naar All Y'all en de 14 tracks op deze plaat zitten voorgoed in je hoofd gevangen. Gringo Star heeft een plaat gemaakt waarvan je als muziekliefhebber alleen maar heel gelukkig kunt worden. Het is misschien oude wijn in nieuwe zakken, maar zo lang deze wijn smaakt als All Y'all lust ik er wel pap van. Erwin Zijleman
De prijs voor de grappigste naam van het moment heeft de Amerikaanse band Gringo Star al te pakken, maar ook in muzikaal opzicht heeft de band uit Atlanta flink wat te bieden. Op All Y'all maakt Gringo Star geen geheim van haar inspiratiebronnen. De meeste tracks op de tweede plaat van de band zouden zo van The Beatles, The Animals of vooral The Kinks kunnen zijn. Geweldige gitaarriffs en refreinen om te zoenen doen de helft van het werk, maar de muziek van Gringo Star is ook rauw, ongepolijst en veelzijdig genoeg om langer dan een aantal luisterbeurten interessant te blijven. Na een aantal luisterbeurten wint de muziek van Gringo Star eigenlijk alleen maar aan kracht en komen er bovendien steeds meer namen boven drijven. Zo hoor ik opeens wat van het debuut van The Strokes, iets van The White Stripes, een beetje Pink Floyd in haar beginjaren en een heel klein beetje Motown en ook wel wat van Marah. Een deel 60s garagerock, een deel 60s psychedelica, een half deel roots en heel veel delen pure rock ’n roll. All Y'all is een plaat zonder pretenties, maar met heel veel ballen. Het is misschien geen plaat om heel druk over te doen, maar aan de andere kant moeten we misschien juist heel druk gaan doen over deze plaat. Het lijkt misschien makkelijk wat Gringo Star op All Y'all doet, maar ondertussen zijn er toch maar heel weinig bands die zoveel memorabele rocksongs op een cd weten te persen. Los van de vraag of het in artistiek opzicht knap is wat Gringo Star op All Y'all doet, is er de vraag of de muziek van de band wat met je doet. All Y'all doet met mij in ieder geval heel veel. Gringo Star heeft een plaat gemaakt die de zon doet schijnen. Een plaat die je mee terug neemt naar de eerste stapjes van de rock ’n roll. Een plaat die zich niet schaamt voor lullige, maar o zo lekkere koortjes en tamboerijnen, maar die ook zo nu en dan op fascinerende wijze buiten de gebaande paden treedt. Een plaat die je terug voert naar de beginjaren van de Britse rockmuziek, maar die op hetzelfde moment gehakt maakt van de meeste jonge Britse bands die momenteel nadrukkelijk aan de weg timmeren. Op All Y'all klinkt de muziek van Gringo Star soms zo vanzelfsprekend dat het lijkt alsof je de songs op deze plaat al je hele leven kent. Luister één keer naar All Y'all en je bent verkocht. Luister één keer naar All Y'all en de 14 tracks op deze plaat zitten voorgoed in je hoofd gevangen. Gringo Star heeft een plaat gemaakt waarvan je als muziekliefhebber alleen maar heel gelukkig kunt worden. Het is misschien oude wijn in nieuwe zakken, maar zo lang deze wijn smaakt als All Y'all lust ik er wel pap van. Erwin Zijleman