Joss Stone - LP1
Het is al weer even geleden, maar mijn eerste kennismaking met de muziek van Joss Stone herinner ik me als de dag van gisteren. Voordat haar debuut in de zomer van 2003 op de mat viel, had ik al het een en ander gelezen over het blonde Engelse meisje van 16 dat zou beschikken over een fenomenale soulstem, maar ik was tot het moment dat The Soul Sessions voor het eerst in de cd speler verdween bijzonder sceptisch. Alle scepsis verdween toen ik de stem van Joss Stone voor het eerst hoorde. Ik denk dat ik minuten lang met open mond moet hebben geluisterd naar de inderdaad fenomenale stem van Joss Stone en haar bijzonder authentiek klinkende vertolkingen van oude soulmuziek. Na The Soul Sessions ging Joss Stone op zoek naar een eigen geluid en dat bleek geen makkelijke opdracht. Haar flirts met pop en R&B werden haar bovendien niet in dank afgenomen door de critici die haar debuut nog met zoveel superlatieven hadden onthaald. Joss Stone was in de ogen van de critici opeens niet langer de toekomst van de soulmuziek, maar een vervelende bakvis die de torenhoge verwachtingen niet waar kon maken. Terecht was de kritiek op Joss Stone overigens niet. Haar tweede plaat, het in 2004 verschenen Mind, Body & Soul was helemaal niet slecht en wat mij betreft zelfs een zeer geslaagde poging om vintage soul te vermengen met invloeden uit de Neo-Soul. Introducing Joss Stone uit 2007 en Colour Me Free! uit 2009 waren inderdaad wel wat minder, maar slechte platen waren het zeker niet. Met het deze week verschenen LP1 maakt de getergde Joss Stone een nieuwe start. LP1 verschijnt op Joss Stone’s eigen label Stone’d Records en laat een vrijgevochten zangeres horen die nu eens precies doet waar ze zelf zin in heeft. Voor LP1 koos Joss Stone de samenwerking met voormalig Eurythmics voorman Dave Stewart en dat blijkt een verstandige keuze. LP1 werd samen met Dave Stewart en een aantal gelouterde muzikanten opgenomen in een studio in Nashville en stond in slechts zes dagen op de band. Op LP1 keert Joss Stone deels terug naar het authentieke soulgeluid van The Soul Sessions, maar vergeleken met haar debuut is LP1 een veel eigentijdsere en veelzijdigere plaat. Opener Newborn laat direct horen welke kant het op gaat. Dave Stewart en de opgetrommelde muzikanten zorgen voor een lekker rauw geluid waarin invloeden uit de soul worden gecombineerd met invloeden uit de blues, rock en pop. Joss Stone hoeft vervolgens alleen maar de sterren van de hemel te zingen en dat doet ze op buitengewoon imponerende wijze. Joss Stone kan nog altijd een heerlijke soulvolle strot open trekken, maar blijkt op LP1 ook te beschikken over een meer ingetogen en kwetsbaarder geluid, wat LP1 een bijzondere dynamiek geeft. In de tien songs op LP1 legt Joss Stone steeds weer net iets andere accenten. De ene keer gaat het de kant op van de vintage soul, de volgende keer richting rock en blues of juist in de richting van de pure pop. Het klinkt allemaal bijzonder puur, oprecht, gepassioneerd en doorleefd en het blijft bovendien heerlijk hangen. De belangrijkste kritiek op The Soul Sessions was destijds dat een meisje van 16 nooit voldoende levenservaring kon hebben om net zo doorleefd te klinken als een oude soulzangeres. Joss Stone is nog altijd pas 24, maar ze heeft de afgelopen jaren haar portie shit wel gehad. Op LP1 zingt ze alle ellende op indrukwekkende wijze van zich af en levert ze bovendien haar beste plaat tot dusver af. Joss Stone is de afgelopen jaren al door menigeen afgeschreven, maar vecht met LP1 terug. Het komt, in ieder geval bij mij, aan als een mokerslag. Wat een geweldige plaat! Erwin Zijleman
Het is al weer even geleden, maar mijn eerste kennismaking met de muziek van Joss Stone herinner ik me als de dag van gisteren. Voordat haar debuut in de zomer van 2003 op de mat viel, had ik al het een en ander gelezen over het blonde Engelse meisje van 16 dat zou beschikken over een fenomenale soulstem, maar ik was tot het moment dat The Soul Sessions voor het eerst in de cd speler verdween bijzonder sceptisch. Alle scepsis verdween toen ik de stem van Joss Stone voor het eerst hoorde. Ik denk dat ik minuten lang met open mond moet hebben geluisterd naar de inderdaad fenomenale stem van Joss Stone en haar bijzonder authentiek klinkende vertolkingen van oude soulmuziek. Na The Soul Sessions ging Joss Stone op zoek naar een eigen geluid en dat bleek geen makkelijke opdracht. Haar flirts met pop en R&B werden haar bovendien niet in dank afgenomen door de critici die haar debuut nog met zoveel superlatieven hadden onthaald. Joss Stone was in de ogen van de critici opeens niet langer de toekomst van de soulmuziek, maar een vervelende bakvis die de torenhoge verwachtingen niet waar kon maken. Terecht was de kritiek op Joss Stone overigens niet. Haar tweede plaat, het in 2004 verschenen Mind, Body & Soul was helemaal niet slecht en wat mij betreft zelfs een zeer geslaagde poging om vintage soul te vermengen met invloeden uit de Neo-Soul. Introducing Joss Stone uit 2007 en Colour Me Free! uit 2009 waren inderdaad wel wat minder, maar slechte platen waren het zeker niet. Met het deze week verschenen LP1 maakt de getergde Joss Stone een nieuwe start. LP1 verschijnt op Joss Stone’s eigen label Stone’d Records en laat een vrijgevochten zangeres horen die nu eens precies doet waar ze zelf zin in heeft. Voor LP1 koos Joss Stone de samenwerking met voormalig Eurythmics voorman Dave Stewart en dat blijkt een verstandige keuze. LP1 werd samen met Dave Stewart en een aantal gelouterde muzikanten opgenomen in een studio in Nashville en stond in slechts zes dagen op de band. Op LP1 keert Joss Stone deels terug naar het authentieke soulgeluid van The Soul Sessions, maar vergeleken met haar debuut is LP1 een veel eigentijdsere en veelzijdigere plaat. Opener Newborn laat direct horen welke kant het op gaat. Dave Stewart en de opgetrommelde muzikanten zorgen voor een lekker rauw geluid waarin invloeden uit de soul worden gecombineerd met invloeden uit de blues, rock en pop. Joss Stone hoeft vervolgens alleen maar de sterren van de hemel te zingen en dat doet ze op buitengewoon imponerende wijze. Joss Stone kan nog altijd een heerlijke soulvolle strot open trekken, maar blijkt op LP1 ook te beschikken over een meer ingetogen en kwetsbaarder geluid, wat LP1 een bijzondere dynamiek geeft. In de tien songs op LP1 legt Joss Stone steeds weer net iets andere accenten. De ene keer gaat het de kant op van de vintage soul, de volgende keer richting rock en blues of juist in de richting van de pure pop. Het klinkt allemaal bijzonder puur, oprecht, gepassioneerd en doorleefd en het blijft bovendien heerlijk hangen. De belangrijkste kritiek op The Soul Sessions was destijds dat een meisje van 16 nooit voldoende levenservaring kon hebben om net zo doorleefd te klinken als een oude soulzangeres. Joss Stone is nog altijd pas 24, maar ze heeft de afgelopen jaren haar portie shit wel gehad. Op LP1 zingt ze alle ellende op indrukwekkende wijze van zich af en levert ze bovendien haar beste plaat tot dusver af. Joss Stone is de afgelopen jaren al door menigeen afgeschreven, maar vecht met LP1 terug. Het komt, in ieder geval bij mij, aan als een mokerslag. Wat een geweldige plaat! Erwin Zijleman