Nerina Pallot - Year Of The Wolf
Ik ben tot dusver altijd wel te spreken over de platen van de Britse singer-songwriter Nerina Pallot. Op Dear Frustrated Superstar uit 2004, Fires uit 2005 en The Graduate uit 2009 vond Pallot een fraai evenwicht tussen lekker in het gehoor liggende popdeuntjes en songs met inhoud, schakelde ze moeiteloos tussen lieflijke folksongs en beduidend stevigere rocksongs en bleek ze ook nog eens geweldig te kunnen zingen. Wereldberoemd is Nerina Pallot er tot dusver niet mee geworden, al had dat gezien het niveau van haar platen best gekund. Met het deze maand verschenen Year Of The Wolf wil Nerina Pallot eindelijk doorbreken naar een breed publiek en dat zou best wel eens kunnen gaan lukken. De man achter de knoppen is dit keer voormalig Suede gitarist Bernard Butler en dat blijkt een gouden greep. Butler, die ook onder andere het bewierookte debuut van Duffy en de zwaar onderschatte tweede plaat van Kate Nash produceerde, heeft Nerina Pallot voorzien van een nostalgisch aandoend geluid waarin blue-eyed soul, jazz, Motown pop, zwoele folk en 60s girlpop worden samengesmeed tot eigentijdse popmuziek. In haar meest jazzy momenten klinkt Nerina Pallot als Rumer, wanneer soul en Motown domineren ligt de vergelijking met Duffy en Adele meer voor de hand, maar Nerina Pallot kan ook opschuiven richting de pop van Lily Allen of de buitengewoon aangename 70s singer-songwriter muziek van Laura Nyro of Carole King. Waar Duffy zich op haar laatste plaat regelmatig stuk bijt op honingzoete kitsch, zorgt Bernard Butler er voor dat Nerina Pallot van genre naar genre kan springen, maar nergens uit de bocht vliegt. De onberispelijke productie en de warmbloedige klankentapijten vol strijkers dragen nadrukkelijk bij aan het zomergevoel dat Year Of The Wolf opwekt, maar de grootste kracht van de plaat schuilt toch in de veelzijdige maar altijd krachtige, zwoele en veelzijdige stem van Nerina Pallot. Op Year Of The Wolf laat Nerina Pallot horen dat ze in veel genres uit de voeten kan en het klinkt eigenlijk altijd perfect. Ik was zoals gezegd al zeer te spreken over de vorige drie platen van Nerina Pallot, maar met Year Of The Wolf maakt ze nog een enorme sprong vooruit. Year Of The Wolf is zeker niet minder dan de platen van collega’s die momenteel op handen worden gedragen en wat mij betreft zelfs beter. Op zoek naar een frisse zomerplaat die je niet overal hoort? Probeer deze maar eens. Op zoek naar een hoogstaande singer-songwriter plaat? Ook voor dit doel voldoet Year Of The Wolf uitstekend. Prima plaat van een miskend talent. Erwin Zijleman
Ik ben tot dusver altijd wel te spreken over de platen van de Britse singer-songwriter Nerina Pallot. Op Dear Frustrated Superstar uit 2004, Fires uit 2005 en The Graduate uit 2009 vond Pallot een fraai evenwicht tussen lekker in het gehoor liggende popdeuntjes en songs met inhoud, schakelde ze moeiteloos tussen lieflijke folksongs en beduidend stevigere rocksongs en bleek ze ook nog eens geweldig te kunnen zingen. Wereldberoemd is Nerina Pallot er tot dusver niet mee geworden, al had dat gezien het niveau van haar platen best gekund. Met het deze maand verschenen Year Of The Wolf wil Nerina Pallot eindelijk doorbreken naar een breed publiek en dat zou best wel eens kunnen gaan lukken. De man achter de knoppen is dit keer voormalig Suede gitarist Bernard Butler en dat blijkt een gouden greep. Butler, die ook onder andere het bewierookte debuut van Duffy en de zwaar onderschatte tweede plaat van Kate Nash produceerde, heeft Nerina Pallot voorzien van een nostalgisch aandoend geluid waarin blue-eyed soul, jazz, Motown pop, zwoele folk en 60s girlpop worden samengesmeed tot eigentijdse popmuziek. In haar meest jazzy momenten klinkt Nerina Pallot als Rumer, wanneer soul en Motown domineren ligt de vergelijking met Duffy en Adele meer voor de hand, maar Nerina Pallot kan ook opschuiven richting de pop van Lily Allen of de buitengewoon aangename 70s singer-songwriter muziek van Laura Nyro of Carole King. Waar Duffy zich op haar laatste plaat regelmatig stuk bijt op honingzoete kitsch, zorgt Bernard Butler er voor dat Nerina Pallot van genre naar genre kan springen, maar nergens uit de bocht vliegt. De onberispelijke productie en de warmbloedige klankentapijten vol strijkers dragen nadrukkelijk bij aan het zomergevoel dat Year Of The Wolf opwekt, maar de grootste kracht van de plaat schuilt toch in de veelzijdige maar altijd krachtige, zwoele en veelzijdige stem van Nerina Pallot. Op Year Of The Wolf laat Nerina Pallot horen dat ze in veel genres uit de voeten kan en het klinkt eigenlijk altijd perfect. Ik was zoals gezegd al zeer te spreken over de vorige drie platen van Nerina Pallot, maar met Year Of The Wolf maakt ze nog een enorme sprong vooruit. Year Of The Wolf is zeker niet minder dan de platen van collega’s die momenteel op handen worden gedragen en wat mij betreft zelfs beter. Op zoek naar een frisse zomerplaat die je niet overal hoort? Probeer deze maar eens. Op zoek naar een hoogstaande singer-songwriter plaat? Ook voor dit doel voldoet Year Of The Wolf uitstekend. Prima plaat van een miskend talent. Erwin Zijleman