Gary Clark Jr. - Blak And Blu

De Amerikaanse muzikant Gary Clark Jr. is de afgelopen weken vergeleken met flink wat grote muzikanten uit de geschiedenis van de popmuziek en is zelfs al de nieuwe Jimi Hendrix genoemd. Het is opvallend dat de muziek van de muzikant uit Austin, Texas, opeens zo warm wordt onthaald, want Gary Clark Jr. draait volgens mij al een tijdje mee en maakte de afgelopen acht jaar een aantal nauwelijks opgemerkte platen. Is er hier sprake van een hype of stijgt Gary Clark Jr. opeens boven zichzelf uit? Ik ga voorlopig uit van het laatste. Het onlangs verschenen Blak And Blu is immers een bijzonder sterke plaat die alle aandacht verdient. Dat de plaat de vergelijking met Jimi Hendrix oproept is niet zo gek. Er zijn immers niet veel zwarte artiesten die zich wagen aan bij vlagen behoorlijk stevige bluesy rockmuziek met uit de speakers spetterend gitaarwerk. Toch gaat deze vergelijking me persoonlijk wat te ver. Gary Clark Jr. laat zich in een aantal tracks beïnvloeden door het werk van Jimi Hendrix, maar in tegenstelling tot één van de beste gitaristen aller tijden, kleurt hij vooral binnen de lijntjes. Gary Clark Jr. treedt met Blak and Blu eerder in de voetsporen van de legendarische Stevie Ray Vaughan; ook geen vergelijking om je voor te schamen overigens. Gary Clark Jr. blijft op Blak And Blu gelukkig niet steken bij de muziek van zijn held Stevie Ray Vaughan en wisselt de wat stevigere rocksongs af met songs die meer in het hokje soul of zelfs in het hokje hiphop passen. Persoonlijk heb ik een duidelijke voorkeur voor de wat stevigere songs op de plaat, maar tegelijkertijd vrees ik dat dertien van deze songs wat veel van het goede zou zijn geweest. Gary Clark Jr. laat op Blak And Blue horen dat hij een voortreffelijk gitarist is, maar hij overtuigt minstens evenveel als zanger en songwriter. Black And Blu laat zich uiteindelijk niet alleen vergelijken met de platen van Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan, maar schuurt ook langs het werk van Lenny Kravitz, Prince, Marvin Gaye en zelfs The Black Keys en uit een wat verder verleden Steve Miller. De plaat valt niet alleen door sterke songs, prima vocalen en spetterend gitaarwerk, maar ook door het prachtige volle geluid waarvoor topproducers Mike Elizondo en Rob Cavallo hebben getekend. Ik geef eerlijk toe dat ik door alle loftuitingen aan het adres van Gary Clark Jr. in eerste instantie wat sceptisch was, maar het energieke en enerverende Blak And Blu heeft me uiteindelijk snel weten te overtuigen. Blak and Blu is zeker geen vernieuwende plaat, maar is wel net als de platen van bijvoorbeeld Prince een plaat waarop zeer uiteenlopende invloeden uit de zwarte muziek een plekje hebben gekregen. Omdat het niveau over de hele linie bijzonder hoog ligt is Blak And Blu dan ook zeker een krent uit de pop. Erwin Zijleman