The Lumineers - The Lumineers

Vorige week kwam ik tijdens het zappen toevallig terecht bij de show rond de uitreiking van de Grammys. Toen ik na een paar minuten verveeld weg wilde zappen, kwamen The Lumineers op het podium. Ik heb een aantal minuten met open mond gekeken en vervolgens was ik om. Het vorig jaar verschenen titelloze debuut van de band uit Denver, Colorado, kwam onmiddellijk van de stapel en is vervolgens niet meer uit de cd speler van mijn auto gekomen. The Lumineers maken op hun debuut opzwepende akoestische folkpop die is gegoten in buitengewoon aanstekelijke songs. De instrumentatie op de plaat is behoorlijk traditioneel en wordt gecombineerd met werkelijk fantastische zang. Op het eerste gehoor doet het wel wat denken aan de muziek van Mumford & Sons, maar uiteindelijk hoor ik toch vooral verschillen. Alle songs op het debuut van The Lumineers zijn samengesteld uit dezelfde bouwstenen. De basis bestaat uit ingetogen akoestische klanken waarin afwisselend gitaren, banjo’s, violen, cello’s en piano’s opduiken. De akoestische basis wordt in veel songs voorzien van een wat minder ingetogen percussie, hier en daar aangevuld met handgeklap. Deze enerverende instrumentatie wordt vervolgens gecombineerd met de prachtige vocalen van de zanger van de band, die hier en daar wordt ondersteund door zijn twee mede bandgenoten. Het bovenstaande is al genoeg voor een opvallende plaat, maar The Lumineers vallen wat mij betreft pas echt op door hun geweldige songs. Het zijn aan de ene kant songs vol humor, maar ook het leed wordt niet geschuwd, waardoor het debuut van The Lumineers je heen en weer slingert tussen zeer uiteenlopende emoties. Vooral vanwege de vocalen ligt de vergelijking met Mumford & Sons wel wat voor de hand, maar in muzikaal opzicht tappen beide bands toch uit andere vaatjes. Amerikaanse folk vormt de basis van de muziek van The Lumineers en deze wordt afwisselend op traditionele en moderne wijze ingezet. Het zijn bij eerste beluistering vooral de vrolijke uptempo songs die je hart weten te winnen, maar na enige gewenning hebben ook de uiterst ingetogen en over het algemeen melancholische songs flink wat impact en juist in deze songs valt op hoe mooi de zang op de plaat is. Het debuut van The Lumineers schaar ik inmiddels onder de betere platen van 2012. Een ieder die de plaat net als ik vorig jaar gemist heeft, adviseer ik dan ook dringend om er nog eens naar te luisteren. Grote kans dat The Lumineers ook jou weten te verleiden. Erwin Zijleman