Bij beluistering van Crush Songs begon ik dus met de energieke power muziek van The Yeah Yeah Yeahs in gedachten en had ik allerlei verwachtingen met betrekking tot Crush Songs.
Het zijn verwachtingen die geen van allen zijn uitgekomen, want Karen O doet op Crush Songs iets dat ik geen moment van haar had verwacht. Crush Songs staat vol met intieme, akoestische popliedjes die vooral over verliefdheid gaan en die Karen O inmiddels al een jaar of tien geleden schreef. Het zijn eenvoudige popliedjes die het moeten doen met een uitermate eenvoudige instrumentatie, die vervolgens wordt aangevuld met ingetogen vocalen.
Crush Songs staat vol met popliedjes die flink mogen rammelen, wat het etiket lo-fi op de plaat rechtvaardigt. De instrumentatie is niet heel bijzonder en hetzelfde geldt eigenlijk voor de wat onvaste vocalen op de plaat, maar toch weet Karen O me te raken. Diep te raken durf ik wel te zeggen. Crush Songs heeft de rauwe intensiteit die ook de eerste platen van PJ Harvey kenmerkte en dat komt hard aan. Keihard zelfs.
Karen O heeft met Crush Songs een goudeerlijke en emotievolle plaat gemaakt. Het is een plaat zonder poespas of tierelantijntjes. Crush Songs laat songs horen die zijn teruggebracht tot de essentie. Eenvoudige gitaarloopjes, emotievolle zang. Het is allemaal verre van perfect, maar het snijdt je dwars door de ziel.
Bij eerste beluistering vond ik het allemaal fantastisch, maar ging ik er nog van uit dat de gekwelde rammelpop van Karen O snel zou gaan vervelen. Het tegendeel bleek het geval. De impact van Crush Songs is sinds de eerste beluistering alleen maar groter geworden. In eerste instantie moest ik vooral glimlachen op de charmante rammelpop van Karen O, maar inmiddels voel ik bij beluistering van Crush Songs haar leed zo intens dat het pijn doet. Het is pijn die wordt gecompenseerd door geluk, want is er iets mooiers dan een muzikant die je met zijn of haar muziek diep weet te raken?
Karen O was een maand geleden voor mij niet veel meer dan een gewaardeerd frontvrouw van een aardige en soms opwindende band, maar inmiddels is ze voor mij de vrouw achter één van de mooiste en zeker één van de meest indrukwekkende platen van 2014. Het is een plaat die is gemaakt met zeer eenvoudige middelen, maar de impact is maximaal. Het komt aan als de spreekwoordelijke mokerslag, maar wat voelt het goed. Prachtplaat. Erwin Zijleman
