Ik ontdekte David Gray, zoals zoveel van ons, pas na de release van zijn vierde album White Ladder. Sindsdien heb ik een zwak voor zijn muziek. Het is een tijd stil geweest rond de Britse muzikant maar met Gold In A Brass Age is David Gray terug. Het geluid is nog altijd uit duizenden herkenbaar, maar op zijn nieuwe plaat geeft de Brit zijn songs ook een stevige soulinjectie en bovendien voegt hij meer dynamiek en verrassing toe aan zijn muziek. Het levert een album dat direct vermaakt, maar dat ook nog heel lang nieuwe en mooie dingen laat horen. Zomaar een van de betere albums van David Gray.
White Ladder, dat opviel door de opvallende combinatie van soulvolle songs met speelse elektronica, maakte van David Gray een wereldster, al leek de Brit zichzelf niet heel comfortabel te voelen in deze rol.
De opvolger van White Ladder liet vervolgens lang op zicht wachten en stelde in commercieel opzicht teleur. Zelf heb ik echter altijd een zwak gehouden voor de platen van de Britse muzikant, die een aantal albums voortborduurde op het geluid van White Ladder om vervolgens de elektronica af te zweren en vervolgens toch weer te omarmen.
Het na een stilte van bijna vijf jaar verschenen Gold In A Brass Age laat weer het uit duizenden herkenbare David Gray geluid horen en het is een geluid dat mij uitstekend bevalt. Direct in de openingstrack combineert de Brit heerlijk soulvolle vocalen en invloeden uit de rhythm & blues met een subtiel laagje elektronica, waarmee David Gray terugkeert naar het geluid dat op White Ladder de zo herkenbare vorm kreeg.
Net als op White Ladder grossiert David Gray ook op zijn nieuwe plaat weer in lekker in het gehoor liggende popliedjes en het zijn popliedjes die ondanks het uit duizenden herkenbare geluid fris en eigentijds klinken.
Waar David Gray op White Ladder koos voor aanstekelijke en vaak hitgevoelige songs, graaft hij op Gold In A Brass Age flink wat dieper. Zeker wanneer het tempo wat lager ligt experimenteert de Brit met bijzondere ritmes en met repeterende klanken, die zijn songs een bezwerend karakter geven. Ook in de wat meer uptempo songs verrast Gold In A Brass Age met songs die aan de ene kant een bekend geluid laten horen, maar die aan de andere kant de fantasie flink prikkelen.
Op zijn nieuwe plaat klinkt David Gray bovendien nog wat soulvoller dan we van hem gewend zijn, wat hier en daar nog wat wordt versterkt door exotische klanken of een randje gospel.
Ik heb zelf zoals gezegd altijd een zwak gehouden voor de muziek van David Gray en ook zijn nieuwe album stelt me zeker niet teleur. Integendeel zelfs. Gold In A Brass Age verleidt niet zo makkelijk als White Ladder ooit deed, maar is na enige gewenning een hele interessante plaat en bovendien een plaat die stevig door groeit.
David Gray heeft de tijd genomen voor zijn nieuwe album en dat hoor je. De ene song is nog beter dan de andere en alle songs stralen een opvallend soort rust uit. Op hetzelfde moment steekt de instrumentatie steeds weer razendknap in elkaar en verrast de Brit met vocalen die alleen maar aan kracht en warmte hebben gewonnen.
Ik was David Gray wat uit het oog verloren na al die jaren stilte en als ik al een plaat had verwacht was hij zeker niet zo goed als het uitstekende Gold In A Brass Age, dat absoluut hoort bij zijn beste werk en het zo bekende David Gray geluid tal van nieuwe impulsen geeft. Erwin Zijleman