De Amerikaanse singer-songwriter Matt Costa wordt gerekend tot de volgelingen c.q. beschermelingen van Jack Johnson, maar is wat mij betreft veel meer dan dat. Costa maakte met Songs We Sing (2006) en Unfamiliar Faces (2007) al twee fantastische platen en doet dat nu nog eens dunnetjes over met Mobile Chateau. Ook Mobile Chateau is weer verschenen op Jack Johnson’s Brushfire label, maar heel veel raakvlakken met de muziek van Jack Johnson hoor ik nog altijd niet, of het moet het feit zijn dat je ook van de muziek van Matt Costa eigenlijk alleen maar heel vrolijk kunt worden. Matt Costa heb ik in het verleden eens omschreven als een muzikale duizendpoot die afwisselend in de huid kruipt van Bob Dylan, Paul McCartney, Harry Nilsson, Brian Wilson, Nick Drake en Van Morrisson, maar toch vooral zichzelf blijft. Het is een omschrijving die ook van toepassing is op de muziek op Mobile Chateau, al is Matt Costa op zijn derde plaat nog veelzijdiger dan op zijn vorige twee platen en graaft hij bovendien wat dieper in het verleden. Ook Mobile Chateau grossiert weer in licht psychedelisch popliedjes die stuk voor stuk de perfecte popsong naar de kroon steken en ook nog eens alle kanten op schieten. Mobile Chateau verwijst wat nadrukkelijker dan zijn voorgangers naar psychedelische muziek en folkmuziek uit de jaren 60 en heeft hiernaast de West-Coast pop uit de vroege jaren 70 wat nadrukkelijker in het vizier. Wat is gebleven zijn de aanstekelijke en volstrekt tijdloze popsongs, die hun invloeden makkelijk prijsgeven, maar ook altijd nadrukkelijk het stempel van Matt Costa bevatten. Matt Costa schudt de kwalitatief hoogstaande popliedjes zo achteloos uit zijn mouw dat het bijna niet opvalt dat hij ook op Mobile Chateau weer een prestatie van hoog niveau levert, maar ga er even goed voor zitten en je hoort hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Jack Johnson heeft op zijn label een rijtje muzikanten verzamelt die goed zijn voor muziek waar je heel vrolijk van wordt, maar Brushfire herbergt ook één muzikaal genie: Matt Costa. Dit genie levert met Mobile Chateau zijn beste plaat tot dusver af. Het is er absoluut een om in te lijsten. Erwin Zijleman
Voordat Orenda Fink en Maria Taylor een jaar of vijf geleden aan een solocarrière begonnen, vormden ze samen het duo Azure Ray. Hoewel op het solowerk van zowel Orenda Fink als Maria Taylor niet zo gek veel was aan te merken, was Azure Ray wat mij betreft veel meer dan de som der delen. Na drie uitstekende platen, waarvan Burn And Shiver uit 2002 wat mij betreft het predicaat meesterwerk verdient, viel helaas het doek voor Azure Ray. Uit het niets is er nu een nieuwe plaat van het tweetal, Drawing Down The Moon. Omdat zowel Orenda Fink als Maria Taylor op hun soloplaten flinke koerswijzigingen niet schuwden, had ik eerlijk gezegd verwacht dat Azure Ray met een totaal nieuw geluid op de proppen zou komen, maar dat blijkt niet het geval. Drawing Down The Moon gaat verder waar Hold On Love zeven jaar geleden ophield. Nu ben ik normaal gesproken een groot voorstander van muzikale vernieuwing, maar het feit dat Azure Ray op haar nieuwe plaat op de oude voet doorgaat kan ik alleen maar toejuichen. Drawing Down The Moon volgt het inmiddels bekende recept van dromerige klanken, een subtiele instrumentatie, fraaie spanningsbogen, aangenaam voortkabbelende popliedjes en vooral prachtige en voor mij nog altijd onweerstaanbare zang van Orenda Fink en Maria Taylor. Drawing Down The Moon zal net als zijn voorgangers het etiket dreampop opgeplakt krijgen, maar dat is nog altijd een vlag die de lading maar ten dele dekt. De muziek van Azure Ray is weliswaar dromerig en voorzien van atmosferische klankentapijten en verleidelijke fluisterzang, maar over het algemeen genomen sluiten Orenda Fink en Maria Taylor eerder aan bij de kaders van de folky singer-songwriter pop dan bij die van de pure dreampop. Drawing Down The Moon doet me niet alleen aan de vorige platen van Azure Ray denken, maar ook meer dan eens aan de muziek van bands als The Innocence Mission en K’s Choice (met name wanneer de vocalen wat heser zijn). Drawing Down The Moon is een plaat vol wonderschone popliedjes, die misschien niet heel veel nieuws doen, maar waarin gewoon alles klopt. Zeker voor iedereen die de vorige platen van het tweetal hoog had zitten, voelt Drawing Down The Moon aan als een warm bad. Het is een bad waar ik voorlopig niet uit te krijgen ben. Erwin Zijleman
De Amerikaanse singer-songwriter Matt Costa wordt gerekend tot de volgelingen c.q. beschermelingen van Jack Johnson, maar is wat mij betreft veel meer dan dat. Costa maakte met Songs We Sing (2006) en Unfamiliar Faces (2007) al twee fantastische platen en doet dat nu nog eens dunnetjes over met Mobile Chateau. Ook Mobile Chateau is weer verschenen op Jack Johnson’s Brushfire label, maar heel veel raakvlakken met de muziek van Jack Johnson hoor ik nog altijd niet, of het moet het feit zijn dat je ook van de muziek van Matt Costa eigenlijk alleen maar heel vrolijk kunt worden. Matt Costa heb ik in het verleden eens omschreven als een muzikale duizendpoot die afwisselend in de huid kruipt van Bob Dylan, Paul McCartney, Harry Nilsson, Brian Wilson, Nick Drake en Van Morrisson, maar toch vooral zichzelf blijft. Het is een omschrijving die ook van toepassing is op de muziek op Mobile Chateau, al is Matt Costa op zijn derde plaat nog veelzijdiger dan op zijn vorige twee platen en graaft hij bovendien wat dieper in het verleden. Ook Mobile Chateau grossiert weer in licht psychedelisch popliedjes die stuk voor stuk de perfecte popsong naar de kroon steken en ook nog eens alle kanten op schieten. Mobile Chateau verwijst wat nadrukkelijker dan zijn voorgangers naar psychedelische muziek en folkmuziek uit de jaren 60 en heeft hiernaast de West-Coast pop uit de vroege jaren 70 wat nadrukkelijker in het vizier. Wat is gebleven zijn de aanstekelijke en volstrekt tijdloze popsongs, die hun invloeden makkelijk prijsgeven, maar ook altijd nadrukkelijk het stempel van Matt Costa bevatten. Matt Costa schudt de kwalitatief hoogstaande popliedjes zo achteloos uit zijn mouw dat het bijna niet opvalt dat hij ook op Mobile Chateau weer een prestatie van hoog niveau levert, maar ga er even goed voor zitten en je hoort hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Jack Johnson heeft op zijn label een rijtje muzikanten verzamelt die goed zijn voor muziek waar je heel vrolijk van wordt, maar Brushfire herbergt ook één muzikaal genie: Matt Costa. Dit genie levert met Mobile Chateau zijn beste plaat tot dusver af. Het is er absoluut een om in te lijsten. Erwin Zijleman