Kali Uchis zorgt niet alleen voor flink wat vitamine D, maar verrast ook met avontuurlijke R&B vol verassingen
Kali Uchis was wat mij betreft de grote verrassing in het jaarlijstje van het Nederlandse muziektijdschrift Oor, maar inmiddels begrijp ik de journalisten van het blad wel. Kali Uchis strooit op haar debuut immers niet alleen met heerlijke zonnestralen, maar weet ook in iedere track te verrassen met onverwachte invloeden of wendingen. De Amerikaanse met Colombiaanse roots schaart zich daarom moeiteloos onder de smaakmakers van de hedendaagse R&B en dat is zeker niet alleen voor de liefhebber een genre om in de gaten te houden blijkt maar weer.
Een gebrek aan zonnestralen is niet alleen slecht voor het humeur, maar zorgt ook voor een tekort aan vitamine D. Het is een tekort dat zich op het moment niet makkelijk laat aanvullen door nieuwe muziek, want wanneer de nachten kouder en langer worden, wordt de nieuwe muziek over het algemeen donker en melancholischer.
Het is het jaarlijstje van het Nederlandse muziektijdschrift Oor dat dit jaar redding brengt. In dit jaarlijstje prijkt op nummer drie immers, toch wel wat verrassend, Isolation van Kali Uchis en dat is een plaat vol vitamine D.
Kali Uchis is een jonge Amerikaanse zangeres met Colombiaanse roots, die opgroeide in Alexandria, Virginia. Kali Uchis is overigens veel meer dan een zangeres, want ze schrijft haar eigen songs, weet hoe ze haar songs moet produceren en heeft ook nog eens een flinke vinger in de pap bij het visueel weergeven van haar muziek. De afgelopen jaren werkte ze samen met onder andere Tyler The Creator, Gorillaz, Juanes en BadBadNotGood; geen namen die bij mij allemaal een belletje doen rinkelen, maar het zijn naar verluidt grote namen binnen de hitgevoelige popmuziek van het moment.
Goed, terug naar de vitamine D. Het zijn vitamines die bij beluistering van het debuut van Kali Uchis in grote hoeveelheden uit de speakers komen. Kali Uchis heeft alle zonnestralen verstopt in muziek die vooral in het hokje R&B geduwd zal worden, maar het is wel zeer smaakvolle, interessante en avontuurlijke R&B van het niveau van de platen in het genre die de afgelopen jaren mijn jaarlijstje wisten te halen (met de plaat van Solange nog steeds als uitblinker).
R&B is zeker niet het enige hokje waarin het debuut van Kali Uchis goed zal gedijen, want de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter zit ook vol invloeden uit de soul en is hiernaast zeker niet vies van pop. Wat invloeden uit de funk, de wereldmuziek en de synthpop maken de smakelijke cocktail die Kali Uchis serveert helemaal af.
Isolation doet in de meest soulvolle momenten denken aan de muziek die Amy Winehouse maakte, maar waar Amy Winehouse zwaar leunde op de muziek van Motown uit het verre verleden, staat Kali Uchis met beide benen in het heden of zelfs in de toekomst.
Iedereen die geen verstopt zwak voor pop en R&B heeft, moet met een grote boog om deze plaat heenlopen, maar als dit zwak er wel is en het tekort aan vitamine D oploopt, is het debuut van Kali Uchis een heerlijke plaat. Isolation strooit driftig met zonnestralen en zorgt ervoor dat het weer even zomer is.
Het is een zomer vol lome en broeierige klanken, maar het is ook een zomer die bruist van het avontuur. Kali Uchis klinkt in iedere track op haar debuut weer net wat anders, schakelt moeiteloos tussen Engels en Spaans, zet je keer op keer op het verkeerde been, maar verleidt ook meedogenloos met haar even eigenzinnige als aanstekelijke popsongs.
Er zijn niet heel veel jaarlijstjes waarin het debuut van Kali Uchis opduikt, maar ik kan Oor alleen maar gelijk geven. Ieder jaar pik ik minstens één hele goede R&B plaat op. Dat was dit jaar Dirty Computer van Janelle Monáe, maar het debuut van Kali Uchis is bijna net zo interessant. Erwin Zijleman
Afgelopen weekend voor het laatst te zien op Broadway, nu gelukkig ook beschikbaar voor alle Springsteen fans
Springsteen On Broadway was tot dusver alleen te zien voor fans met een hoop geluk en een goed gevulde portemonnee, maar de theatershow van The Boss op het roemruchte Broadway is nu gelukkig voor iedereen te horen en te zien. Het is dankzij de bloemlezing uit Springsteen’s fraaie autobiografie Born To Run meer een theatershow dan een concert, maar als Springsteen grijpt naar de piano of naar een van zijn gitaren is kippenvel nooit ver weg. Het wordt nu echt tijd voor een nieuwe plaat van The Boss, maar ook dit tussendoortje mag er weer zijn.
Zondag 19 juni 2005 was een snikhete dag, die werd afgesloten in een plakkerig Ahoy, waar Bruce Springsteen een intiem soloconcert zou geven.
Ik had op voorhand geen hoge verwachtingen. Ik zag (en zie) Springsteen uiteindelijk toch het liefst met zijn E-Street Band en het beton van Ahoy leek me ook niet direct de meest geschikte setting voor een intiem optreden, maar op die warme zomeravond in 2005 zag ik een van de meest memorabele optredens van de Amerikaanse muzikant en misschien zelfs wel zijn beste.
Tijdens de Devils & Dust tour had Springsteen genoeg aan een rijtje gitaren, een banjo, een mondharmonica, een piano, een orgel en natuurlijk zijn stem. Ruim twee uur lang gaf Bruce Springsteen een bijzondere draai aan oud en nieuw werk en zat ik op het puntje van mijn kuipstoel.
Na de grootse The River Tour, die Springsteen onder andere naar het Haagse Malieveld bracht, en het schrijven van de fraaie autobiografie Born To Run, besloot de Amerikaanse muzikant dat het tijd was voor iets nieuws. Hij boekte het kleine en wat aftandse Walter Kerr Theatre op Broadway voor acht weken en sleutelde een theatershow in elkaar.
Springsteen On Broadway werd een paar keer verlengd en afgelopen weekend stond The Boss voor de 236e (!) en laatste keer op de krakende planken van het kleine theater in Manhattan. 230.000 mensen telden een flink bedrag neer om een van de 975 stoelen van het Walter Kerr Theatre te mogen bezetten, maar voor de meeste Springsteen fans was Springsteen On Broadway helaas niet weggelegd. Daar kwam dit weekend gelukkig verandering in. Springsteen On Broadway staat inmiddels op Spotify en Apple Music, is verkrijgbaar op cd (de LP box-set volgt in januari) en bovendien is de hele set sinds gisteren te zien op Netflix.
Mede gezien de memorabele zomeravond in 2005 was ik erg benieuwd naar de theatershow van Springsteen. Springsteen On Broadway laat zich ten dele vergelijken met de tour die volgde op Devils & Dust. Ook in het Walter Kerr Theatre schotelt Springsteen de bezoekers uitgeklede en verrassend intieme versies van een aantal klassiekers uit zijn oeuvre voor en moeten we het doen met gitaren, piano, mondharmonica en de rauwe strot van Bruce Springsteen, waarbij kippenvel nooit ver weg is.
Er zijn echter ook verschillen. De Devils & Dust tour focuste op de muziek, liet een verassend gevarieerd geluid horen en pakte zowel oud als nieuw werk aan. Springsteen On Broadway focust misschien wel meer op de verhalen dan op de muziek, kiest voor een betrekkelijk sober en eenvormig geluid en focust op de klassiekers uit het rijke oeuvre van de Amerikaan.
Springsteen vertelt in het Walter Kerr Theatre op Broadway lange persoonlijke verhalen en onderbreekt meerdere keren zijn songs voor aanvullende anekdotes. Het zijn de mooie verhalen die ook centraal staan in Springsteen’s autobiografie en het zijn verhalen die op de planken van Broadway vol vuur en emotie worden verteld, hier en daar onderbroken door fraaie muziek.
Springsteen On Broadway is hierdoor meer een theatershow dan een concert. Niets mis mee natuurlijk, want Springsteen is een groot verteller. Het is wel zo dat de show op Netflix wat mij betreft beter tot zijn recht komt dan wanneer je je beperkt tot de audio. De live-albums die Springsteen destijds via zijn officiële site verkocht van de optredens van de Devils & Dust tour (voor een klein deel nog steeds verkrijgbaar via http://live.brucespringsteen.net/catalog.aspx) heb ik nog heel vaak beluisterd. Springsteen On Broadway zal ik vooral nog eens bekijken, want mooi is het zeker, maar niet zo mooi en bijzonder als op die warme zomeravond in 2005. Erwin Zijleman
