Er komt momenteel zoveel uit dat iedere plaat die bij eerste beluistering maar wat tegenvalt direct uit beeld is. Dat is jammer, want sommige platen hebben net wat meer tijd nodig dan andere of moet je niet vergelijken met zijn voorgangers. Het gaat allebei op voor Tell Me How You Really Feel van Courtney Barnett.
De eerste twee platen van de Australische singer-songwriter heb ik heel hoog zitten. Zowel The Double EP: A Sea Of Split Peas uit 2013 en Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit uit 2015 waren voor mij onbetwiste jaarlijstjesplaten en horen zelfs tot het beste dat het afgelopen decennium heeft voortgebracht.
De plaat die Courtney Barnett vorig jaar uitbracht met Kurt Vile deed me echter niet zoveel en het vorige maand verschenen Tell Me How You Really Feel deed me bij eerste beluistering zelfs helemaal niets. Ik heb het echt geprobeerd, maar de meeste songs op de nieuwe plaat van Courtney Barnett vond ik vorige maand saai en ongeïnspireerd. Omdat flink wat recensies mijn oordeel bevestigden verdween de nieuwe Courtnet Barnett op de stapel, maar vanwege mijn enorme zwak en bewondering voor haar eerste twee platen, heb ik het een paar dagen geleden toch nog maar eens geprobeerd met Tell Me How You Really Feel.
Het gekke is dat het kwartje nu vrij makkelijk viel. De songs die ik eerder saai en wat sloom vond, waren nu opeens broeierig en bezwerend, terwijl de songs die ik eerder vlak en ongeïnspireerd vond nu opeens binnen kwamen als rauw en oorspronkelijk. Het is een opvallende twist, die bewijst dat je een plaat altijd nog eens terug moet laten komen als je gemoedstoestand of het weer anders is.
De nieuwe van Courtney Barnett blijft echter een bijzonder geval. Waar haar vorige platen juist werden getypeerd door eigenzinnige en uitvoerig buiten de lijntjes kleurende songs, die je absoluut meerdere keren moest horen, kiest ze op Tell Me How You Really Feel voor een wat toegankelijker geluid. De singer-songwriter uit Melbourne strooit driftig met lekker in het gehoor liggende rocksongs en laat hierin horen dat ze als gitarist enorm is gegroeid.
Op hetzelfde moment is Tell Me How You Really Feel een persoonlijkere en bij vlagen dieper gravende plaat dan zijn voorgangers. Het tempo op de plaat ligt soms laag, maar de songs van Courtney Barnett zijn dit keer ook behoorlijk explosief en ontsporen vaak in heerlijk gitaarwerk.
De songs die me een paar weken geleden weinig tot niets deden, dringen zich inmiddels steeds aangenamer op en wat een paar weken geleden nog vlak klonk, klinkt nu heerlijk melodieus. Ik heb ook nog eens het idee dat Tell Me How You Really Feel nog wel even door kan groeien, want ik blijf maar dingen horen waar ik heel blij van word.
Ik begrijp nog steeds niet hoe ik in een paar weken zo van mening kan veranderen, al zijn er natuurlijk ook zat platen die ik bejubel, maar waar ik een paar weken later op ben uitgekeken. Iedereen die Courtney Barnett vorige maand in ieder geval tijdelijk afschreef adviseer ik om haar nieuwe plaat er nog eens bij te pakken, want volgens mij heeft de Australische het toch weer geflikt. Erwin Zijleman
De muziek van Courtney Barnett is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://courtneybarnett.bandcamp.com/album/tell-me-how-you-really-feel.
Hilary Woods speelde ooit bas in de Ierse band JJ72. Die band leverde in 2000 een werkelijk geweldig debuut af, maar kon de belofte van dit debuut helaas nooit waar maken. Ik weet niet wat Hilary Woods de afgelopen 15 jaar heeft gedaan, maar ze duikt nu op met een soloplaat.
De Ierse muzikante ontsnapt misschien niet aan het noemen van de naam van haar voormalige band, maar in muzikaal opzicht heeft haar eerste soloplaat helemaal niets te maken met de door postpunk beïnvloede Britpop van JJ72.
Op Colt schotelt Hilary Woods de luisteraar bijzonder dromerige en beeldende soundscapes voor. Het zijn soundscapes die vooral bestaan uit piano en synths, maar zeker als je de plaat beluistert met een goede koptelefoon (wat ben ik blij met de Bowers & Wilkins PX), hoor je dat er ook nog flink wat bijzondere accenten zijn toegevoegd.
Hilary Woods combineert de mooie en vaak bijna sprookjesachtige klanken met lome en licht onderkoelde zang. De combinatie van beeldende soundscapes en de lome zang roept af en toe associaties op met alles tussen Agnes Obel en Enya, maar waar ik dit soort muziek na verloop van tijd meestal erg saai ga vinden, houdt Colt van Hilary Woods me nu al een tijdje in een wurggreep.
De betoverend mooie en beeldende instrumentatie zit niet alleen vol fraaie klanken en accenten, waaronder bijzondere ritmes, maar maakt ook indruk met een broeierige onderhuidse spanning, die de muziek van Hilary Woods iets unheimisch geeft, maar tegelijkertijd het oor vult met klanken van een bijna onwerkelijke schoonheid.
Het past allemaal prachtig bij de engelachtige zang van Hilary Woods, die haar muziek richting de folk kan sturen, maar ook uitstapjes richting new age niet schuwt. Het doet me af en toe wel wat denken aan Julia Holter, maar de sobere en bezwerende muziek zou ook zomaar een film of tv-serie van David Lynch kunnen voorzien van wat extra magie.
Colt is zeker bij eerste beluistering een wat ongrijpbare plaat, waardoor je bij herhaalde beluistering nog lang nieuwe dingen blijft horen. Het is muziek die zeker niet geschikt is voor alle momenten, maar op de late avond of vroege ochtend is de dromerige muziek van Hilary Woods wonderschoon en bijna niet te weerstaan.
Colt is zeker geen plaat voor beluistering op de achtergrond, want het zijn de fraaie details in de instrumentatie en de vocalen die van het debuut van de Ierse muzikante zo’n bijzondere plaat maken. Bij flink volume of bij beluistering met de koptelefoon voert Hilary Woods je op indrukwekkende wijze door surrealistische landschappen en blijft haar muziek maar aan schoonheid en kracht winnen.
Wanneer je de dromerige klanken even zat bent, ligt een zijuitstapje naar het prachtdebuut van JJ72 voor de hand, maar hierna wil je toch weer snel terug naar de bijzondere droomwereld van Hilary Woods, die een plaat heeft afgeleverd die echt alle aandacht verdient. Erwin Zijleman
Colt van Hilary Woods is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://hilarywoodsmusic.bandcamp.com.
