Gisteren twijfelde ik nog wat over de in brede kring geprezen plaat van Isaac Gracie, die momenteel over aandacht niet te klagen heeft. Gelijk met Isaac Gracie bracht de Noord-Ierse singer-songwriter Ciaran Lavery een nieuwe plaat uit en deze plaat heeft vooralsnog wel over aandacht te klagen.
Het is doodzonde, want waar Isaac Gracie het nog vooral moet hebben van de belofte en een aantal goede songs, maakt de muzikant uit het kleine dorp Aghagallon in het Noord-Ierse county Antrim op Sweet Decay diepe indruk.
Dat doet Ciaran Lavery overigens niet voor de eerste keer, want het in 2016 verschenen Let Bad In kreeg ook in Nederland goede recensies, terwijl zijn eerdere platen goed scoorden in zijn vaderland. Het ontging me vrijwel allemaal, maar toen de eerste noten van Sweet Decay uit de speakers kwamen was ik vrijwel onmiddellijk verkocht.
Dat is in eerste instantie vooral de verdienste van de zang van de Noord-Ierse singer-songwriter. Ciaran Lavery zingt op zijn nieuwe plaat vol gevoel en vaak met hart en ziel. De Noord-Ierse muzikant beschikt bovendien over een bijzonder stemgeluid, dat hier en daar wel wat doet denken aan dat van de Britse muzikant Passenger of aan dat van de al weer wat uit beeld geraakte James Blunt. Waar die stemmen me na verloop van tijd wat tegen staan, is de zang van Ciaran Lavery op Sweet Decay wonderschoon.
Het is niet alleen de stem van Ciaran Lavery die binnenkomt bij beluistering van de man’s nieuwe plaat, want ook zijn songs zijn prachtig. Het zijn stuk voor stuk tijdloze songs met vooral invloeden uit de folk en de pop, maar Ciaran Lavery sleept er ook nog wat andere invloeden bij. Het is momenteel dringen binnen de folkpop, maar Sweet Decay is veel beter dan vrijwel alle andere platen die dit label momenteel krijgen opgeplakt en is wat mij betreft ook wat te bijzonder voor dit hokje.
Ciaran Lavery heeft zijn nieuwe plaat voorzien van stemmige en warmbloedige klanken en maakt indruk met ingetogen maar melodieuze songs, die zich genadeloos opdringen en die maar mooier en mooier worden. Direct bij eerste beluistering van Sweet Decay had ik het idee dat ik de plaat al jaren kende, wat alles te maken heeft met het tijdloze karakter van de songs van de Noord-Ierse muzikant, die met speels gemak een brug slaat tussen de vroege platen van Cat Stevens, Van Morrison in zijn meest romantische bui en de succesvolle singer-songwriters uit het heden.
Het is niet eens zo makkelijk om te omschrijven wat zo bijzonder is aan de nieuwe plaat van Ciaran Lavery, maar ach wat is het mooi en indringend en wat bouwt de Noord-Ier de spanning in zijn songs mooi op. Kippenvelplaat. Van de eerste tot de laatste noot. Erwin Zijleman
Het debuut van Isaac Gracie roept momenteel zeer uiteenlopende reacties op. De een beweert dat de jonge Brit een nieuwe dimensie toevoegt aan het begrip saaiheid, terwijl de ander de jonge Brit vergelijkt met een aantal onbetwiste grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek.
Ik heb het titelloze debuut van Isaac Gracie inmiddels een aantal keren beluisterd en wordt nog steeds wat heen en weer geslingerd.
Natuurlijk is de vergelijking met grootheden als Jeff Buckley en zelfs Leonard Cohen totaal uit de lucht gegrepen en veel teveel eer, maar een slechte plaat is het debuut van Isaac Gracie zeker niet.
Het is een debuut dat verrassend veel invloeden laat horen. Isaac Gracie grijpt hier en daar terug op de grote singer-songwriters uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 en laat ook invloeden horen uit de psychedelica uit deze periode. Aan de andere kant kan de Brit ook uit de voeten met net wat stevigere en intensere songs, kan hij aansluiten bij de Britpop van de afgelopen decennia en is hij soms ook niet ver verwijderd van al die jonge Britse singer-songwriters die het momenteel zo goed doen bij met name tienermeisjes.
Het levert een aantal songs op die zeer in de smaak zullen vallen bij de radiostations die Ed Sheeran hebben uitgroepen tot held, maar ook een aantal songs die liefhebbers van tijdloze en in artistiek opzicht interessantere popmuziek zal boeien.
Het debuut van Isaac Gracie is voorzien van een veelzijdig geluid dat kris kras door een aantal decennia popmuziek springt. Het is een bijzonder aangenaam geluid dat uitstekend past bij de prima stem van de Brit, die met deze stem alle kanten op kan. Isaac Gracie kan loom en dromerig klinken, kan stevig rocken, kan uit de voeten als typische singer-songwriter, maar heeft ook genoeg in huis om de jonge liefhebber van radiovriendelijke popmuziek te verleiden.
Ik word zoals gezegd wat heen en weer geslingerd. Hier en daar vind ik het wat te gladjes en te braaf, maar zeker wanneer Isaac Gracie wat psychedelica toevoegt aan zijn muziek of kiest voor songs met wat meer gevoel, valt er veel te genieten en maakt de muzikant uit Londen wat mij betreft indruk, zeker in vocaal opzicht.
Op de momenten dat Isaac Gracie nog niet zoveel indruk maakt klinkt zijn debuut vooral erg lekker en ook dat is wat waard. Ik blijf het daarom nog maar even proberen met het debuut van de jonge Brit en hoor steeds meer dat een plekje op deze BLOG rechtvaardigt. Voorlopig ga ik dus maar even mee in de hype rond deze jonge Brit. Erwin Zijleman
