07 juli 2025

Review: Stereolab - Instant Holograms On Metal Film

Ik ben nooit een groot Stereolab fan geweest, maar misschien moet ik het alsnog worden, want hoe vaker ik naar Instant Holograms On Metal Film, het nieuwe album van de band, luister, hoe fascinerender het wordt
Het is heel lang stil geweest rond de Britse band Stereolab, maar een week of zes geleden was er eindelijk een nieuw album van de band, die al sinds de vroege jaren 90 bestaat. Op Instant Holograms On Metal Film lijkt het af en toe of de tijd heeft stil gestaan, maar Stereolab voegt ook wel degelijk nieuwe ingrediënten toe aan haar songs. Het zijn songs die over het algemeen lekker in het gehoor liggen, maar desondanks zijn volgestopt met verrassende wendingen en invloeden uit meerdere genres. Ik noem Stereolab in mijn recensies meer dan eens als vergelijkingsmateriaal, maar Instant Holograms On Metal Film laat nog maar eens horen dat het echt een unieke band is.



De Britse band Stereolab wordt op de krenten uit de pop meerdere keren aangedragen als relevant vergelijkingsmateriaal, maar van de albums van de band besprak ik tot dusver alleen een uit 2018 stammende en uit drie delen bestaande verzamelaar (Switched On), die later nog met twee delen werd uitgebreid). 

Dat ik nog geen reguliere albums van de band heb besproken is overigens niet zo vreemd, want gedurende het bestaan van de krenten uit de pop verscheen alleen het in 2010 uitgebrachte Not Music, dat zeker niet tot de beste albums van de band wordt gerekend. Ik ben overigens nooit een groot Stereolab fan geweest, want ook van de stapel albums die de band tussen 1992 en 2008 maakte staat er bijna niets in mijn platenkast. 

Stereolab keerde eind mei terug met haar eerste reguliere album in vijftien jaar tijd en Instant Holograms On Metal Film kreeg vrijwel zonder uitzondering zeer positieve recensies. Ik vond het zelf zeker geen slecht album, maar in de betreffende week was de concurrentie moordend en Stereolab viel uiteindelijk buiten de boot. 

Ik pik het album nu echter toch nog op en niet alleen omdat de oogst aan nieuwe albums deze week wat tegenvalt. Gestimuleerd door al die positieve recensies heb ik Instant Holograms On Metal Film de laatste tijd meer dan eens beluisterd en hoe vaker ik naar het comeback album van Stereolab luister, hoe mooier en interessanter het wordt. 

Stereolab leek de dood van zangeres Mary Hansen in 2002 lange tijd niet te boven te komen, maar op Instant Holograms On Metal Film klinkt de band zeer geïnspireerd. Het klinkt allemaal redelijk bekend, want veel ingrediënten uit het vintage Stereolab zijn ook op het nieuwe album, dat overigens bijna een uur duurt, weer te horen. 

De Britse band verwerkt invloeden uit de elektronische popmuziek met invloeden uit de Krautrock en de jazz en voegt er wat exotische invloeden aan toe. Dit alles wordt gecombineerd in voorzichtig zonnig klinkende popliedjes, die ook wel wat doen denken aan Franse filmmuziek uit de jaren 70, zeker wanneer zangeres Laetitia Sadier de vocalen voor haar rekening neemt. 

Het knappe van de songs van Stereolab op Instant Holograms On Metal Film is dat de band aan de ene kant zoet, lichtvoetig en nostalgisch klinkt, maar op hetzelfde moment allerlei bijzondere wendingen en accenten heeft toegevoegd aan haar muziek die ook iets futuristisch heeft. Zeker wanneer je het album met de koptelefoon beluistert hoor je hoe knap het allemaal in elkaar zit en hoeveel bijzonders Stereolab in haar songs heeft verstopt. 

In het verleden wisselden perioden waarin de muziek van de Britse band iets met me deed en momenten waarop het allemaal wat voortkabbelde elkaar af en dat heb ik ook wel wat bij beluistering van Instant Holograms On Metal Film. Het ligt er voor mij maar net aan met hoeveel aandacht ik naar de songs op het album luister. Ergens op de achtergrond kabbelt het bijzonder aangenaam maar niet heel bijzonder voort, maar wanneer ik veel aandachtiger luister naar Instant Holograms On Metal Film komt het album tot leven. 

Dat komt het album ook wanneer je het vaker hoort, want een album van Stereolab moet je vaker horen om het volledig te laten landen. Instant Holograms On Metal Film is inmiddels een week of zes uit, maar ik hoor eigenlijk nu pas wat een bijzonder het album het is. Goed dat Stereolab terug is dus. Erwin Zijleman

De muziek van Stereolab is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://stereolab.bandcamp.com/album/instant-holograms-on-metal-film.


Instant Holograms On Metal Film van Stereolab is verkrijgbaar via de Mania webshop:



06 juli 2025

Review: Japanese Breakfast, TivoliVredenburg, Utrecht, 5 juli 2025


Japanese Breakfast maakte wat mij betreft met For Melancholy Brunettes (& sad women) vooralsnog een van de mooiste albums van 2025. Alle reden dus om nieuwsgierig te zijn naar de verrichtingen van de band rond Michelle Zauner op het podium.

Het voorprogramma sla ik meestal over, maar de Zuid-Koreaanse Minhwi Lee speelde een interessante set met een aantal bijna verstilde folksongs met een Aziatische touch. Een muzikante om in de gaten te houden wat mij betreft, want het klonk naast mooi ook nog eens origineel en de zang was bijzonder mooi.

Michelle Zauner betrad het podium met een vijfkoppige band, die naast gitaar, bas, drums en veel keyboards ook viool en saxofoon toevoegde aan het geluid van Japanese Breakfast. Het concert begon met drie tracks van het laatste album, met al vroeg in de set het wonderschone Orlando In Love als hoogtepunt. 

Japanese Breakfast had wat mij betreft de hele set mogen vullen met de sprookjesachtige klanken van een songs als Orlando In Love, maar iedereen die het oeuvre van de band kent, weet dat het bij Michelle Zauner meerdere kanten op kan en dat ze ook het stevigere en uptempo werk niet schuwt.

Na de zo sfeervolle opening volgde een stevig aangezette versie van Honey Water, ook afkomstig van het laatste album, waarna stevigere tracks, meer ingetogen tracks en juist dansbare tracks elkaar afwisselden in een set die halverwege iets inzakte, maar zich sterk herstelde. 

Michelle Zauner profiteerde optimaal van een knap spelende band, die haar songs steeds weer voorzag van bijzondere accenten en die er voor zorgde dat Japanese Breakfast anders klinkt dan de meeste andere indie bands van het moment. Het was misschien nog wat beter tot zijn recht gekomen bij een wat betere mix en een lager volume, maar op zijn tijd klonk het echt prachtig.

Ook de zang van Michelle Zauner was dik in orde, al is haar stem misschien net wat te licht voor de stevigere of de dansbare tracks. Juist in de wat meer ingetogen tracks maakte de Amerikaanse muzikante met Zuid-Koreaanse wortels indruk met haar stem, die het prima doet in folky of atmosferisch klinkende songs.

Na vijf kwartier zat het er op, maar uiteraard volgende een toegift met onder andere een geweldige versie van Paprika, het prijsnummer van Jubilee, het vorige album van de band, compleet met gong

Ik mistte buiten een paar momenten de pure magie die ik eerder dit jaar in de Ronda wel hoorde bij Clairo en Zaho de Sagazan, maar ik vond Japanese Breakfast een stuk beter dan een aantal andere groten uit de indie die ik dit jaar heb gezien. Japanese Breakfast is de hele kleine podia inmiddels echt ontgroeid en kan nog wel een stap zetten denk ik. Erwin Zijleman