Er wordt inmiddels al een aantal maanden heel druk gedaan over de Australische band Rolling Blackouts Coastal Fever. Heel gek is dat niet, want de twee EP’s die de band uit Melbourne tot dusver afleverde waren echt geweldig en smaakten naar veel meer.
Ook het eerste album van de band is een plaat die ik onmiddellijk heb omarmd, al is het maar omdat je met Hope Downs direct de zomer in huis haalt.
Rolling Blackouts Coastal Fever, op de cover van het debuut afgekort tot Rolling Blackouts C.F., maakt zonnige gitaarsongs zoals The Go-Betweens ze in hun allerbeste dagen maakten, maar Home Downs herinnert ook aan Nieuw Zeelandse bands als The Chills, The Clean en The Bat.
Hiermee zijn we er nog niet, want R.B.C.F. heeft zich ook nog laten beïnvloeden door Britse gitaarpop uit de jaren 80, met afwisselend The Smiths, Prefab Sprout en Aztec Camera als aansprekende voorbeelden. Als ik vanuit de Verenigde Staten nog The Feelies, het vroege R.E.M. en The Strokes toevoeg aan de belangrijkste inspiratiebronnen van de Australische band, moet duidelijk zijn hoe de muziek van Rolling Blackouts Coastal Fever ongeveer klinkt.
Met name door de zonnige gitaarlijnen en de geweldige melodieën klinkt Hope Downs zonnig en onbevangen, maar net als bij een groot deel van de bovengenoemde voorbeelden rammelen en jengelen de songs van de Australiërs bijzonder aangenaam en zit er veel meer moois en bijzonders verstopt in de gitaarsongs van de band dan je bij eerste beluistering zult vermoeden.
Het zorgt er voor dat de soms ook rauw en stekelig klinkende gitaarpop van Rolling Blackouts Coastal Fever direct zorgt voor een goed gevoel en dat de songs van de band direct worden opgeslagen in het geheugen, maar het zorgt er ook voor dat de muziek van de band ook op iets langere termijn interessant blijft.
De songs winnen nog wat meer aan kracht door de dynamiek die is toegevoegd aan Hope Downs. Rolling Blackouts Coastal Fever kiest op haar debuut vooral voor uptempo songs, maar kan in deze songs af en toe ook flink gas terug nemen. Verder sleept de band uit Melbourne er stiekem veel meer bij dan het bovenstaande suggereert. In een aantal songs steekt R.B.C.F. zelfs de Rolling Stones naar de kroon in songs die Mick Jagger en co. echt nooit meer gaan maken.
Het is bijzonder hoe de op het eerste gehoor redelijk rechttoe rechtaan gitaarsongs van de band zijn voorzien van zoveel moois en zoveel diepte. Iedere keer als ik luister naar Hope Downs hoor ik weer nieuwe ingrediënten en ze zijn stuk voor stuk onweerstaanbaar. Het telt op tot een serie songs waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden en het is een serie songs van een niveau dat maar weinig bands op hun debuut wisten te bereiken.
Natuurlijk wordt er op het moment wel erg druk gedaan over de muziek van de Australische band en wordt er erg driftig gestrooid met superlatieven, maar kan ik er veel op afdingen? Nee. Rolling Blackouts Coastal Fever vermengt op haar debuut invloeden uit een aantal decennia popmuziek en het gaat vrijwel uitsluitend om invloeden van bands die me dierbaar zijn. Het levert popsongs op waarvan ik alleen maar intens kan houden en het zijn ook nog eens popsongs die de zon uitbundig laten schijnen. De soundtrack van een hele mooie zomer lijkt gemaakt. Erwin Zijleman
Het prachtdebuut van de Australiers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://rollingblackoutscoastalfever.bandcamp.com.
Er komt momenteel zoveel uit dat iedere plaat die bij eerste beluistering maar wat tegenvalt direct uit beeld is. Dat is jammer, want sommige platen hebben net wat meer tijd nodig dan andere of moet je niet vergelijken met zijn voorgangers. Het gaat allebei op voor Tell Me How You Really Feel van Courtney Barnett.
De eerste twee platen van de Australische singer-songwriter heb ik heel hoog zitten. Zowel The Double EP: A Sea Of Split Peas uit 2013 en Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit uit 2015 waren voor mij onbetwiste jaarlijstjesplaten en horen zelfs tot het beste dat het afgelopen decennium heeft voortgebracht.
De plaat die Courtney Barnett vorig jaar uitbracht met Kurt Vile deed me echter niet zoveel en het vorige maand verschenen Tell Me How You Really Feel deed me bij eerste beluistering zelfs helemaal niets. Ik heb het echt geprobeerd, maar de meeste songs op de nieuwe plaat van Courtney Barnett vond ik vorige maand saai en ongeïnspireerd. Omdat flink wat recensies mijn oordeel bevestigden verdween de nieuwe Courtnet Barnett op de stapel, maar vanwege mijn enorme zwak en bewondering voor haar eerste twee platen, heb ik het een paar dagen geleden toch nog maar eens geprobeerd met Tell Me How You Really Feel.
Het gekke is dat het kwartje nu vrij makkelijk viel. De songs die ik eerder saai en wat sloom vond, waren nu opeens broeierig en bezwerend, terwijl de songs die ik eerder vlak en ongeïnspireerd vond nu opeens binnen kwamen als rauw en oorspronkelijk. Het is een opvallende twist, die bewijst dat je een plaat altijd nog eens terug moet laten komen als je gemoedstoestand of het weer anders is.
De nieuwe van Courtney Barnett blijft echter een bijzonder geval. Waar haar vorige platen juist werden getypeerd door eigenzinnige en uitvoerig buiten de lijntjes kleurende songs, die je absoluut meerdere keren moest horen, kiest ze op Tell Me How You Really Feel voor een wat toegankelijker geluid. De singer-songwriter uit Melbourne strooit driftig met lekker in het gehoor liggende rocksongs en laat hierin horen dat ze als gitarist enorm is gegroeid.
Op hetzelfde moment is Tell Me How You Really Feel een persoonlijkere en bij vlagen dieper gravende plaat dan zijn voorgangers. Het tempo op de plaat ligt soms laag, maar de songs van Courtney Barnett zijn dit keer ook behoorlijk explosief en ontsporen vaak in heerlijk gitaarwerk.
De songs die me een paar weken geleden weinig tot niets deden, dringen zich inmiddels steeds aangenamer op en wat een paar weken geleden nog vlak klonk, klinkt nu heerlijk melodieus. Ik heb ook nog eens het idee dat Tell Me How You Really Feel nog wel even door kan groeien, want ik blijf maar dingen horen waar ik heel blij van word.
Ik begrijp nog steeds niet hoe ik in een paar weken zo van mening kan veranderen, al zijn er natuurlijk ook zat platen die ik bejubel, maar waar ik een paar weken later op ben uitgekeken. Iedereen die Courtney Barnett vorige maand in ieder geval tijdelijk afschreef adviseer ik om haar nieuwe plaat er nog eens bij te pakken, want volgens mij heeft de Australische het toch weer geflikt. Erwin Zijleman
De muziek van Courtney Barnett is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://courtneybarnett.bandcamp.com/album/tell-me-how-you-really-feel.
