Liefde voor jazz is iets dat met de jaren schijnt te komen, maar bij mij wilde het tot voor kort niet erg vlotten. Toen The Epic van de Amerikaanse jazzmuzikant Kamasi Washington al weer drie jaar geleden veelvuldig de hemel in werd geprezen, liet ik de plaat dan ook rustig aan mij voorbij gaan.
De bijna drie uur muziek op The Epic heb ik uiteindelijk pas vorig jaar ontdekt en het was een openbaring, die de liefde voor jazz dan eindelijk lijkt te hebben aangewakkerd.
Nu hielp het in mijn geval wel dat de muziek van Kamasi Washington zich met geen mogelijkheid in een hokje laat duwen en zich zeker niet alleen beperkt tot de jazz. De muziek van de Amerikaanse saxofonist heeft lak aan genres en vermengt een flinke dosis jazz met zeer uiteenlopende invloeden. Dat deed Kamasi Washington op zeer indrukwekkende wijze op het bijna drie uur durende The Epic, maar op zijn nieuwe plaat doet de muzikant uit Los Angeles er nog een schepje bovenop.
Ook op Heaven And Earth neemt Kamasi Washington de tijd voor zijn muziek. De 4 LP’s of 3 cd’s bevatten al bijna tweeënhalf uur muziek, maar in de hoes zit ook nog een extra schijf verstopt (voorzichtig sloopwerk is helaas noodzakelijk), waarmee Heaven And Earth de grens van drie uur muziek toch nog overschrijdt. Dat is een hele lange zit en misschien wel een te lange zit, maar de muziek van de Amerikaanse muzikant laat zich ook uitstekend in delen beluisteren, waarbij opvalt dat ieder deel van de plaat weer anders klinkt.
In muzikaal opzicht pakt Kamasi Washington nog wat steviger uit dan op het terecht zo bewierookte The Epic. De saxofonist uit Los Angeles laat zich bijstaan door een aantal zeer gelouterde jazzmuzikanten, maar heeft ook nog een orkest en een koor uitgenodigd.
De plaat opent met zwoele klanken, die een filmisch karakter hebben en je mee terug lijken te nemen naar de jaren 70, maar wanneer de strijkers inhouden en Kamasi Washington zijn saxofoon er bij pakt, slaat het onmiddellijk om in een experimentele jam vol jazzy invloeden. Het levert een bijzonder geluid op dat nog verder wordt verrijkt met invloeden uit de Latin.
Alleen op de eerste plaatkant van Heaven And Earth gebeurt al veel te veel om in één keer te kunnen bevatten, maar naarmate Heaven And Earth vordert, komt daar nog van alles bij. Het bijzondere van de muziek van Kamasi Washington is dat de plaat zich prima laat beluisteren op de achtergrond, maar dat je je ook volledig kunt verliezen in de kleinste details die zijn toegevoegd aan de bijzondere klanken op de plaat.
De sfeer op de plaat slaat hierbij makkelijk om. Van groots en sprookjesachtig tot gejaagd en experimenteel tot loom en sfeervol. Jazz speelt uiteraard een belangrijke rol op de nieuwe plaat van de jazzmuzikant uit Los Angeles, maar ook muziekliefhebbers die normaal niet veel hebben met jazz of er zelfs rode vlekken van in de nek krijgen, kunnen mogelijk best uit de voeten met de veelkleurige muziek van Kamasi Washington.
Ik heb de drie uur muziek net een week in huis en heb daarom nog geen afgewogen mening over de nieuwe plaat van de Amerikaan, maar vooralsnog hoor ik iedere keer nieuwe dingen en fascineert Heaven And Earth me mateloos en nog net wat meer dan The Epic. Zeker wanneer jazz de boventoon voert is de muziek van Kamasi Washington zo nu en dan onnavolgbaar, maar de plaat biedt ook ruimte aan betoverend mooie en beeldende klanken met een koor dat steeds net niet over the top is, aan broeierige funk en Latin en aan meer ingetogen jazzrock.
Gedoseerd beluisteren is mijn advies, maar ik merk zelf dat ik steeds langer van Heaven And Earth kan genieten. Jazz neemt in mijn platenkast zeker geen prominente plek in, maar de platen van Kamasi Washington dwingen op indrukwekkende wijze een ereplek af. Hoe ver de nieuwe van Kamasi Washington nog gaat groeien durf ik nu niet te voorspellen, maar dat Heaven And Earth zomaar kan uitgroeien tot een van de muzikale hoogtepunten van 2018 is zeker. Erwin Zijleman
Self-serving Strategies van HOWRAH (ook wel geschreven als H O W R A H) heb ik al even in huis, maar tot voor kort was de plaat van de Nederlandse band nog niet uit de veelkleurige hoes gekomen. Toen dat eenmaal gebeurd was, was ik ook direct verkocht, want HOWRAH heeft een wonderschone en heerlijk avontuurlijke gitaarplaat gemaakt.
Het is een plaat die bestaat uit meerdere lagen. De basis wordt gevormd door een stevige en nogal donkere klinkende ritmesectie, die herinnert aan de postpunk platen die aan het eind van de jaren 70 voor het eerst opdoken. Hierbovenop liggen de prima zangpartijen op de plaat, die Self-serving Strategies ook voorzien van een wat donkere tint. De hoofdrol wordt echter opgeëist door het fantastische gitaarwerk op de plaat.
Het is gitaarwerk dat alle kanten op kan schieten en dat vaak ook doet. Hier en daar herinneren de gitaarlijnen aan de postpunk, maar het gitaarwerk schuift net zo makkelijk op richting indie-rock, shoegaze, noiserock of richting de funky gitaarlijnen waarop Talking Heads het patent had in haar beste jaren. Het voorziet de songs van de band van heel veel kleur en spanning.
Self-serving Strategies is het debuut van HOWRAH, maar de leden van de band hebben hun sporen in de muziek inmiddels ruimschoots verdiend in diverse Amsterdamse bands (die bij mij overigens lang niet allemaal een belletje deden rinkelen). Dat hoor je want het debuut van HOWRAH is een zelfverzekerde plaat met allure.
De songs van HOWRAH klinken hier en daar net zo groots en meeslepend als die van bands als Editors en White Lies, maar zijn in muzikaal opzicht veel interessanter. Er gebeurt van alles op Self-serving Strategies van HOWRAH. De band legt zich niet vast op één genre en durft bovendien buiten de lijntjes te kleuren, waardoor de songs van de band zich het ene moment makkelijk opdringen, maar het volgende moment toch weer tegen de haren instrijken met rauwe en stekelige passages.
Het fantastische gitaarwerk op de plaat is steeds weer de aanjager. HOWRAH is niet zuinig met geweldige gitaarlijnen, maar verrast op haar debuut ook met prachtige gitaarwolken of al even aangename gruizige uitbarstingen. Het veelkleurige en soms bijna eclectische gitaarwerk op de plaat voorziet het debuut van HOWRAH van heel veel dynamiek en avontuur en transformeert de plaat langzaam maar zeker tot een buitengewoon fascinerende luisterrip.
Het is een luistertrip waarin het gaspedaal af en toe flink wordt ingetrapt, maar op Self-serving Strategies wordt ook prachtig gas teruggenomen, waarna de muziek van de Nederlandse band een bezwerend karakter krijgt. HOWRAH heeft een plaat gemaakt die met één been in de late jaren 70 en vroege jaren 80 staat, maar de muziek van de Nederlandse band staat met het andere been krachtig in het heden.
Self-serving Strategies klinkt hier en daar als de plaat die New Order had gemaakt wanneer het na het sombere einde van Joy Division vol voor de gitaren had gekozen, maar het debuut van HOWRAH kan ook de concurrentie met alle hippe en bejubelde gitaarbandjes van het moment met gemak aan.
Self-serving Strategies werd opgenomen in de studio van de veel te vroeg overleden muzikant en producer Corno Zwetsloot, die met deze plaat een prachtig eerbetoon krijgt. 2018 heeft al een aantal mooie gitaarplaten afgeleverd, maar die van HOWRAH steekt er net wat bovenuit. Erwin Zijleman
De muziek van HOWRAH is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://howrah.bandcamp.com.
