Het lijkt al weer lang geleden dat de tweede plaat van Julie Byrne verscheen, maar de plaat is echt uit 2017. De intieme akoestische folk van de Amerikaanse singer-songwriter doet het in de zomerzon misschien nog wel beter dan in de winterkou waarin de plaat verscheen. Intieme en persoonlijke folksongs met heel veel inhoud en een stem om van te smelten.
Al weer bijna drie jaar geleden maakte de Amerikaanse singer-songwriter Julie Byrne diepe indruk met het fascinerende Rooms With Walls And Windows.
Het debuut van de tegenwoordig vanuit New York opererende singer-songwriter kon in het hokje akoestische folk worden geduwd, maar wist zich te onderscheiden van vrijwel alle andere platen in dit overvolle hokje.
Dat deed Julie Byrne met uiterst sobere en lang niet altijd even makkelijk te doorgronden songs, met bijzonder fraai akoestisch gitaarspel en met een bijzonder stemgeluid, dat niet bij iedereen in de smaak zal vallen maar altijd iets met de luisteraar zal doen.
Het nu verschenen Not Even Happiness is in meerdere opzichten een logisch vervolg op het bijna drie jaar oude debuut. Ook op haar nieuwe plaat heeft Julie Byrne een voorkeur voor sobere folksongs waarin haar akoestische gitaar en haar emotievolle stem centraal staan. Vergeleken met het debuut zijn de songs net wat meer ingekleurd, maar gelukkig is dit op uiterst subtiele wijze gedaan.
Het meest in het oor springt ook dit keer de bijzondere stem van Julie Byrne, die net zo pastoraal kan klinken als de psychedelische Britse en Amerikaanse folkies uit de jaren 60 en 70, maar ook zwoel kan verleiden met fluisterzachte vocalen, net zoals Alice Phoebe Lou dat vorig jaar zo mooi kon op het geweldige Orbit.
De bijzondere stem van de singer-songwriter uit New York tilt Not Even Happiness absoluut naar een hoger plan, maar Julie Byrne heeft op haar tweede plaat nog veel meer te bieden. Zo is het akoestische gitaarspel van een enorme schoonheid en vult het ondanks de eenvoud de hele ruimte. Zeker bij beluistering met de koptelefoon heeft het gitaarspel een bijna hypnotiserende uitwerking en vormt het de perfecte basis voor de aparte en wat mij betreft bijzonder mooie stem van de singer-songwriter, die tegenwoordig bijverdient als ranger in Central Park.
Ook de songs van Julie Byrne hebben de afgelopen jaren flink aan kracht gewonnen. Het zijn songs die diep graven en nooit de makkelijkste weg kiezen, maar desondanks klinkt Not Even Happiness opvallend toegankelijk. Not Even Happiness is net als zijn voorganger een sobere plaat, maar de subtiele en vaak atmosferische toevoegingen aan de instrumentatie maken de plaat wel gevarieerder dan zijn voorganger, zonder dat dit ten koste is gegaan van de intensiteit en intimiteit van de muziek van Julie Byrne.
Het zorgt ervoor dat Julie Byrne mijn hooggespannen verwachtingen met speels gemak heeft waargemaakt en een plaat heeft gemaakt die ik ga koesteren de komende tijd. En zo levert de eerste echte week van het muziekjaar 2017 direct een aantal hele mooie platen op, waaronder zeker deze prachtplaat van Julie Byrne. Erwin Zijleman
Tift Merritt maakte een droomdebuut met Bramble Rose en leek hier niet meer bij in de buurt te kunnen komen. Het helaas wat ondergewaardeerde Stitch Of The World is echter minstens even goed als het al weer 15 jaar oude debuut. Absoluut een van de betere rootsplaten van 2017 tot dusver. En bovendien een van de betere zangeressen in het rootssegment.
Bramble Rose, het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Tift Merritt, is dit jaar al weer 15 jaar oud.
Het door de gelouterde Ethan Johns geproduceerde debuut leverde de jonge Tift Merritt direct de vergelijking op met grootheden in het genre als Emmylou Harris en Lucinda Williams, waardoor de singer-songwriter die werd geboren in Texas, maar opgroeide in North Carolina, onmiddellijk tot kroonprinses werd gekroond.
Het was ongetwijfeld goed gekomen als Tift Merritt direct was blijven voortborduren op het geluid van haar debuut, maar dat heeft ze niet gedaan.
Op het in 2004 verschenen Tambourine en het in 2008 uitgebrachte Another Country (beiden geproduceerd door de ervaren George Drakoulias) schoof Tift Merritt wat op richting soul en later ook pop, wat bij de liefhebbers van alt-country niet altijd in goede aarde viel. Ik vond het overigens geweldige platen en kon ook het door Tucker Martine geproduceerde, in 2010 verschenen en net wat lichtvoetiger klinkende See You On The Moon zeer waarderen.
Liefhebbers van alt-country sloten Tift Merritt weer in hun armen toen in 2012 het wederom door Tucker Martine geproduceerde Traveling Alone verscheen, waarop Tift Merritt terugkeerde naar haar alt-country roots.
We zijn inmiddels al weer vijf jaar verder en eindelijk is er weer een nieuwe plaat van Tift Merritt. Stitch Of The World is geproduceerd door Iron & Wine voorman Sam Beam en bevat bijdragen van topmuzikanten als gitarist Marc Ribot, drummer Jay Bellarose en pedal steel virtuoos Eric Heywood.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal geweldig, maar ook verrassend losjes en ingetogen. Stitch Of The World opent stevig, maar bevat voornamelijk meer ingetogen songs. Het zijn songs waarin Tift Merritt de perikelen rond haar echtscheiding bezingt, wat van Stitch Of The World een breakup plaat maakt.
Dat vraagt om wat extra emotie in de vocalen en daarvoor ben je bij Tift Merritt zeker aan het juiste adres. De Amerikaanse hoorde direct bij haar debuut al tot de betere zangeressen in het genre, maar gooit nu nog wat extra gevoel in haar songs. Het maakt van Stitch Of The World een indringende plaat.
Het is ook een opvallend intieme plaat, die voor een belangrijk deel wordt gedragen door de imponerende stem van Tift Merritt, maar ook de bijzonder fraaie accenten van de genoemde topmuzikanten (met een hoofdrol voor de wonderschone gitaarlijnen ban Marc Ribot) en de duetten met Sam Beam tillen de plaat zeker naar een hoger plan.
Hoewel ik alle platen die Tift Merritt sinds haar debuut heeft gemaakt zeer kon waarderen, was Bramble Rose voor mij toch altijd onaantastbaar. Tot nu dan, want met het emotionele en intieme Stitch Of The World heeft Tift Merritt wat mij betreft haar debuut overtroffen. Prachtplaat. Erwin Zijleman
