De Amerikaans/IJslandse band Low Roar betovert met songs van een bijzondere schoonheid, maar vergeet op ross. ook het avontuur niet
De vorige albums van Low Roar heb ik gemist, maar ross. is wat mij betreft een voltreffer. De IJslandse band rond de Amerikaanse muzikant Ryan Karazija tekent op haar nieuwe album voor folky songs met emotievolle vocalen, maar kleurt deze folky songs op geheel eigen wijze in. De folky basis van de songs van de band wordt aan de ene kant voorzien van de atmosferische klanken die je van een IJslandse band verwacht, maar wordt ook versierd met avontuurlijke wendingen, die de band de terechte vergelijking met Radiohead hebben opgeleverd. Een prachtig album voor de vele koude en donkere avonden die er aan komen.
ross. is alweer het vierde album (een live album niet mee geteld) van de vanaf IJsland opererende band Low Roar. Het is ook mijn eerste kennismaking met de muziek van de band rond de Amerikaanse singer-songwriter Ryan Karazija, die een aantal jaar geleden naar IJsland vertrok om daar zijn geluk in de lokale muziekscene te beproeven.
De vorige albums van Low Roar werden verrassend vaak met de muziek van Radiohead vergeleken. Dat maakt nieuwsgierig naar de muziek van de IJslandse band, maar het legt de lat ook angstvallig hoog of zelfs onrealistisch hoog. Ik ken de vorige albums van Low Roar niet, maar het deze week verschenen ross. (inderdaad met kleine letters en gevolgd door een punt) is een prima album.
De Amerikaans/IJslandse band maakt muziek die zich af en toe laat omschrijven als stemmige (indie-)folk met hier en daar een lijntje naar de muziek van Fleet Foxes, maar ik begrijp de vergelijking met Radiohead ook wel. Het is een vergelijking waar ik die met IJsland’s trots Sigur Rós best aan toe kan voegen. Vergeleken met Sigur Rós klinkt de muziek van Low Roar weliswaar vaak behoorlijk aards, maar hier en daar zijn er wel degelijk de atmosferische klanken waar Scandinavische en IJslandse bands het patent op lijken te hebben.
De vergelijking met Radiohead heb ik nog niet toegelicht, maar is bij herhaalde beluistering van ross. steeds duidelijker. Low Roar maakt aan de ene kant aangenaam klinkende luisterliedjes, maar in de instrumentatie zoekt de band nadrukkelijk het avontuur op. Dat kan de kant op gaan van breed uitwaaierende atmosferische klanken, maar Low Roar doet ook vaak iets dat je net niet verwacht, net als Radiohead dat zo vaak doet.
Het avontuur in de instrumentatie is vaak subtiel. Een gitaarloopje gaat net even tegen de melodie in, licht schurende elektronica geeft de organische klanken op het album een bijzondere twist, blazers duiken op om het winterlandschap te voorzien van warmte of een song met een kop en een staart schiet opeens alle kanten op, om uiteindelijk toch weer op het goede pad te raken. Low Roar verrast op ross. met songs van een grote schoonheid, maar het zijn ook songs die in artistiek opzicht zeer interessant zijn.
ross. ontleent zijn kracht zeker niet alleen aan de fraaie instrumentatie op het album, want ook de bijzondere stem van Ryan Karazija voorziet het nieuwe album van Low Roar van onderscheidend vermogen. Ryan Karazija kan prima uit de voeten in de meer ingetogen folksongs op het album, maar zet met zijn opvallende stem ook de complexere songs op het album moeiteloos naar zijn hand.
Het levert een sfeervol album op, dat de herfstavonden van het moment prachtig inkleurt, maar dat ook de behoefte aan muziek die buiten de lijntjes durft te kleuren bevredigt. ross. van Low Roar is een album dat steeds weer wat nieuwe dingen laat horen en dat ook steeds meer aan schoonheid en kracht wint.
Het is een album dat is volgestopt met instrumenten en bijzondere wendingen, maar het is ook een album waarop de songs centraal staan. Het is een album waarop alle instrumentele pracht flink mag blinken, maar Ryan Karazija heeft de songs van zijn band ook vol emotie gestopt. ross. is zoals gezegd mijn eerste kennismaking met Low Roar, maar het smaakt naar veel mee. Erwin Zijleman
Shawn Lee verdrijft de herfst en winter met heerlijk zonnige klanken die je mee terug nemen naar de zwoele, zonnige en soulvolle softrock uit de jaren 70
Shawn Lee heeft stapels muziek op zijn naam staan, maar ik kende de Amerikaanse muzikant tot voor kort alleen van de vorig jaar verschenen jaarlijstjesplaat van Young Gun Silver Fox. Het deze week verschenen soloalbum van Shawn Lee voeg ik er graag aan toe. Ook Rides Again neemt je mee terug naar de zwoele Californische softrock uit de jaren 70 en geeft je humeur een enorme boost. Vergeleken met de muziek van Young Gun Silver Fox bevat het soloalbum van de Amerikaanse muzikant net wat meer invloeden uit de rootsmuziek, maar voor zwoele verleiding ben je ook bij Shawn Lee aan het juiste adres.
De Amerikaanse muzikant en producer Shawn Lee heeft een staat van dienst om bang van te worden. Hij werkte als producer met een jonge Jeff Buckley en leverde met bands als Shawn Lee's Ping Pong Orchestra, AM en The Electric Peanut Butter Company en onder zijn eigen naam flinke stapels albums, gamescores en filmscores af.
Zelf ken ik de muzikant die werd geboren in Wichita, Kansas, overigens alleen van het vorig jaar verschenen tweede album van de band Young Gun Silver Fox, die naast Shawn Lee bestaat uit de Britse muzikant Andy Platts, die ook de band Mamas Gun aanvoert.
AM Waves van Young Gun Silver Fox was dankzij de portie volstrekt onweerstaanbare en even tijdloze 70s softrock met een flinke dosis Californische zonnestralen voor mij jaarlijstjeswaardig, waardoor ik erg nieuwsgierig was naar het deze week verschenen soloalbum van Shawn Lee. Rides Again borduurt deels voort op het album van Young Gun Silver Fox en is minstens net zo onweerstaanbaar en tijdloos.
Terwijl buiten de temperatuur daalt tot winterse waarden, wordt de ruimte binnen gevuld met zonnige klanken die doen verlangen naar roadtrips door het zuiden van de Verenigde Staten met de klanken van een Amerikaans softrock radiostation door de autospeakers. Net als het album van Young Gun Silver Fox herinnert ook Rides Again van Shawn Lee met grote regelmaat aan de serie geweldige albums die Steely Dan gedurende de jaren 70 afleverde, maar Shawn Lee stopt net wat meer roots in zijn muziek en schuwt ook een vleugje disco en een snufje Hot Chocolate en Bee Gees niet.
Rides Again klinkt net zo loom en soulvol als het zo goede album van zijn band, maar klinkt ook wat meer ingetogen en laid-back. Shawn Lee kleurt zijn muziek fraai in met warme gitaren en broeierige orgeltjes en voegt er hier en daar een wat atypische ritmebox en strijkers aan toe.
De warme en zwoele klanken worden fraai gecombineerd met de stem van Shawn Lee. De Amerikaanse muzikant is op zich geen heel groot zanger, maar kan wel alle kanten op met zijn stem, waardoor ik Rides Again in vocaal opzicht toch een knap album vind. De Amerikaanse muzikant kan bedwelmen met lome en donkere vocalen, maar voorziet zijn muziek ook van pit door zijn falsetstem op te zetten.
Rides Again bevat zoals gezegd wat meer invloeden uit de rootsmuziek dan het terecht geprezen album van Young Gun Silver Fox. Hier en daar hoor je wat meer folk en country in de muziek van Shawn Lee en ook in tekstueel opzicht is Rides Again wat meer een rootsalbum, met teksten die terugkeren naar de jeugd van de muzikant.
Ook Rides Again is weer zo’n album waarbij het bijzonder aangenaam luieren is. Laat het album lekker op de achtergrond voortkabbelen en de Californische zon neemt bezit van je. Rides Again slaagt er echter ook in om meer dan eens de fantasie te prikkelen met verrassende wendingen en geweldige vondsten. Dat Shawn Lee de heerlijke songs op het album achteloos uit de mouw lijkt te schudden maakt Rides Again alleen maar knapper.
Iedereen die vorig jaar heeft genoten van het onweerstaanbaar lekkere album van Young Gun Silver Fox, moet ook zeker eens naar het buitengewoon knappe en minstens even aangename soloalbum van Shawn Lee luisteren. Erwin Zijleman
Het nieuwe album van Shawn Lee is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://shawnleelegere.bandcamp.com/album/rides-again.
