Madonna deed de afgelopen week publiek troonafstand, maar gelukkig staat Carly Rae Jepsen klaar als nieuwe Queen of Pop
Je moet er van houden, maar als je er van houdt zijn de perfecte popalbums van Carly Rae Jepsen albums om in de gaten te houden. E-MO-TION werd eind 2015 terecht overladen met positieve recensies en ook het nu verschenen Dedicated is een heel goed popalbum. Carly Rae Jepsen werkte dit keer met meer dan 20 (!) producers, maar houdt zelf de regie op een album dat binnen de pop een breed spectrum verkent. De ene keer gaat de Canadese terug naar de jaren 70 en 80, de volgende keer staat ze met beide benen in het heden. Alles is even knap gemaakt, met de prima zang en de persoonlijkheid van Carly Rae Jepsen als bonus. Krachtvoer voor de liefhebber van pure pop.
Muziekliefhebbers die niet zijn uitgerust met een zwak voor goed gemaakte popmuziek kunnen na het lezen van deze zin direct afhaken, terwijl muziekliefhebbers met dit zwak juist de oren en ogen moeten spitsen. Vandaag gaat immers alle aandacht uit naar de Canadese Carly Rae Jepsen.
Deze Carly Rae Jepsen debuteerde in 2008 als jonge twintiger nog weinig succesvol, maar leverde in 2012 het zeer succesvolle Kiss af. Kiss dankte het wereldwijde succes vooral aan de wereldhit Call Me Maybe, maar was verder geen heel opzienbarend album, al was de belofte wel te horen.
Het aan het eind van 2015 verschenen E-MO-TION was wat mij betreft wel een opzienbarend album en maakte de belofte meer dan waar. Dat was deels de verdienste van een heel legioen aan hippe producers, maar de Canadese muzikante slaagde er wat mij betreft ook in om een eigen stempel op haar songs te drukken.
E-MO-TION stond vol met bijzonder lekker in het gehoor liggende popliedjes die de perfectie in het genre benaderden. Het waren ook nog eens popliedjes die niet alleen in het heden stonden, maar ook teruggrepen op aanstekelijke popmuziek uit de jaren 80 en Europese elektronische popmuziek uit de late jaren 90 en vroege jaren 00 (met Robyn als hoorbaar voorbeeld), terwijl Carly Rae Jepsen ook in tekstueel opzicht een persoonlijk tintje aan haar songs wist toe te voegen.
Bijna drieënhalf jaar na E-MO-TION is een een nieuw album, Dedicated, dat de lijn van zijn voorganger doortrekt. Om te genieten van het nieuwe album van de Canadese muzikante is een zwak voor pure pop zoals gezegd een vereiste, maar ook het ontbreken van een allergie voor een dichtgesmeerde en opgepoetste productie is een voorwaarde voor het kunnen genieten van het nieuwe album van de Canadese muzikante.
Ik ben zelf niet vies van pure pop en kan het af en toe wel waarderen als producers een grote en zeer goed gevulde trukendoos open trekken. Het gebeurt absoluut op Dedicated, dat werd gemaakt met meer dan 20 (!) verschillende producers. De meeste van deze producers duiken slechts in een van de 15 tracks op het album op en moeten in de meeste gevallen de credits nog delen ook. Alle reden dus om stevig uit te pakken en dat is te horen.
Dedicated is een stevig geproduceerd album en het is een album dat meerdere kanten op schiet. Invloeden uit de jaren 80 zijn net wat minder nadrukkelijk aanwezig dan op E-MO-TION, terwijl modernere elektronische popmuziek aan terrein heeft gewonnen. Hier laat Carly Rae Jepsen het niet bij, want ze sleept er ook wat jaren 70 disco bij en vindt bovendien aansluiting bij de popprinsessen van het moment.
Het knappe is dat ze ook dit keer buiten de lijntjes weet te kleuren. Dedicated heeft een aantal funky uitstapjes, biedt hier en daar ruimte aan een onverwacht instrument (als een saxofoon) en kan stuwende elektronische popmuziek moeiteloos afwisselen met buitengewoon lichtvoetige kauwgomballen pop, die herinnert aan Cyndi Lauper.
Over één ding heb ik het nog helemaal niet gehad en dat is over de zang van Carly Rae Jepsen. Die zang is prima. De Canadese muzikante kan in 1001 genres uit de voeten en trekt uiteindelijk vrijwel alle songs op het album over de streep. Of ik er heel vaak na ga luisteren weet ik niet, maar als ik behoefte heb aan goedgemaakte en in artistiek opzicht net wat interessantere hedendaagse popmuziek, weet ik Dedicated van Carly Rae Jepsen zeker te vinden. Erwin Zijleman
Big Big Train gooit er maar weer eens vijf kwartier progrock tegenaan en het is progrock die op knappe wijze een brug slaat tussen het heden en een ver verleden
Folklore van Big Big Train heeft er een paar jaar geleden absoluut aan bijgedragen dat ik weer wat vaker symfonische rock of progrock albums uit de kast trek. De Britse band is uiterst productief en heeft wederom een album afgeleverd dat doet denken aan het oude Genesis (met Peter Gabriel), maar dat zeker niet is blijven hangen in de vroege jaren 70. De lange tracks op het album zitten vol muzikaal vuurwerk, waarbij Big Big Train ook uitstapjes richting andere genres niet schuwt. Het levert een album op dat je noot voor noot wilt ontdekken, maar het is ook een album waarbij het verrassend aangenaam wegdromen is.
Ik heb de afgelopen jaren weer wat meer waardering voor bands die in het hokje progrock worden geduwd. Progrock, of symfonische rock (de benaming uit de jaren 70), zag ik lange tijd als een jeugdliefde of jeugdzonde en als ik er al naar greep, greep ik naar de albums van oude helden en dat waren in mijn geval met name Genesis en Yes.
Toen de liefde voor het genre een paar jaar geleden langzaam terugkwam, koos ik in eerste instantie wederom voor de oude helden, maar langzaam maar zeker kwamen er ook nieuwe bands bij. Big Big Train was een van deze bands.
De band uit het Britse Bournemouth, Dorset, timmert al sinds het einde van de jaren 80 aan de weg en heeft inmiddels een respectabel aantal (meer dan 25) albums op haar naam staan. Mijn eerste kennismaking stamt uit 2016 toen het bijzonder fraaie Folkore verscheen en de liefde voor Big Big Train werd bevestigd door het een jaar later verschenen Grimspound.
De muziek van Big Big Train deed me vrijwel onmiddellijk aan Genesis in haar beginjaren denken en dat heeft alles te maken met de stem van de zanger, die veel weg heeft van de stem van Peter Gabriel.
Big Big Train blijkt een zeer productieve band, want de afgelopen jaren verschenen naast de twee genoemde albums niet alleen twee live-albums, maar ook nog een studioalbum dat me is ontgaan. Het deze week verschenen Grand Tour is me gelukkig niet ontgaan, want ook het nieuwe album van Big Big Train is weer prachtig.
Ook Grand Tour roept onmiddellijk associaties op met de vroege platen van Genesis. Het ligt voor een belangrijk deel aan de vocalen, die nog altijd veel weg hebben van die van Peter Gabriel, maar ook in muzikaal opzicht ligt Grand Tour over het algemeen genomen dichter bij Genesis dan bij Yes, Pink Floyd of Emerson, Lake & Palmer, om maar eens een aantal dinosaurussen uit het symfonische rock tijdperk te noemen.
Ik zeg bewust over het algemeen genomen, want de muziek van Big Big Train is verrassend veelzijdig. Wanneer de band kiest voor net wat meer experiment zijn de grote albums van Yes toch opeens dichtbij, terwijl de songs met een wat meer folky inslag invloeden van Jethro Tull laten horen en ook uitstapjes richting Marillion en U.K.of juist richting psychedelica of jazzrock nooit ver weg zijn.
Het knappe van Grand Tour is dat Big Big Train er aan de ene kant in slaagt om muziek te maken die naadloos aansluit bij die van de grote symfonische rockbands van enkele decennia geleden, maar toch geen moment achterhaald en overbodig klinkt.
Zoals het een band in het genre betaamt wordt niet gekeken op een minuutje meer of minder. Grand Tour bevat maar liefst vijf kwartier muziek en van de negen songs op het album klokken er drie ruim boven de tien minuten. Dat betekent dat er alle ruimte is voor muzikale hoogstandjes en muzikaal vuurwerk, maar Big Big Train is geen band die het moet hebben van eindeloze solo’s.
De Britse band trekt een arsenaal aan instrumenten, inclusief blazers en strijkers, open en kleurt haar songs steeds weer net wat anders in. Enige liefde voor de progrock is wel noodzakelijk om te kunnen genieten van Grand Tour, want het bombast wordt uiteraard niet geschuwd op het album.
Het is een album waar ik op meerdere manieren van kan genieten. Aan de ene kant is het een album dat me mee terugneemt naar muziek die ik een aantal jaren gekoesterd heb maar vervolgens bijna vergeten ben, maar het is ook een album met een aantal wonderschone songs dat is volgespeeld door topmuzikanten die zeker niet in het verleden zijn blijven hangen, waardoor Big Big Train soms klinkt als het oude Genesis, maar net zo makkelijk de meest melodieuze momenten van Elbow aan kan raken. Voor de liefhebbers misschien, maar voor deze liefhebbers is het vijf kwartier smullen. Erwin Zijleman
De muziek van Big Big Train is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://bigbigtrain.bandcamp.com.
