De Amerikaanse alt-country band The Jayhawks maakte in de eerste helft van de jaren 90 twee briljante platen. Het zijn platen waarmee de band uit Minneapolis, Minnesota, zich schaarde onder de alt-country pioniers en het zijn platen die ik nog steeds met grote regelmaat uit de kast trek.
Het niveau van Hollywood Town Hall uit 1992 en Tomorrow The Green Grass uit 1995 heeft de band wat mij betreft nooit meer benaderd, al is het maar omdat deze platen optimaal profiteerden van de bijzondere chemie tussen voormannen Gary Louris en Mark Olson (de Lennon/McCartney van de alt-country).
Ook de laatste twee platen van The Jayhawks vielen me echter zeker niet tegen. Alle reden dus om uit te kijken naar de nieuwe plaat van de Amerikaanse band. Deze plaat opent verrassend met een vocale hoofdrol voor Karen Grotberg in een song die ik ken van de (overigens niet erg overtuigende) soloplaat van Dixie Chicks frontvrouw Natalie Maines. In de tweede track komen de Dixie Chicks terug in het van de band bekende Everybody Knows, waarna ik even dacht dat The Jayhawks een Dixie Chicks coverplaat hebben gemaakt.
Dit blijkt niet het geval. Back Roads And Abandoned Motels bevat louter songs die Jayhawks voorman Gary Louris schreef voor anderen. De Dixie Chicks komen nog een keer voorbij op de plaat en verder komen songs voorbij die eerder terecht kwamen op platen van onder andere Jakob Dylan en Carrie Rodriguez. Back Roads And Abandoned Motels bevat tenslotte twee gloednieuwe songs. Het levert een plaat op die ongetwijfeld een tussendoortje zal worden genoemd, maar zo ervaar ik de plaat niet. Buiten de songs van de Dixie Chicks en Natalie Maines zijn alle songs op de plaat nieuw voor mij en het zijn stuk voor stuk typische Jayhawks songs.
Eerder noemde ik de twee voormannen van de eerste editie van The Jayhawks de Lennon/McCartney van de alt-country. Dat is natuurlijk teveel eer, maar als ik de vergelijking vasthoud, is Gary Louris onbetwist de McCartney van de alt-country. De songs op Back Roads And Abandoned Motels sluiten nadrukkelijk aan bij de erfenis van de vroege alt-country, maar hebben zich ook nadrukkelijk laten inspireren door de countryrock uit de vroege jaren 70 en door de muziek van The Beatles en die van Paul McCartney.
Vergeleken met de andere platen van The Jayhawks klinkt Back Roads And Abandoned Motels net wat lichtvoetiger en poppier dan de andere platen van de band, maar op een of andere manier bevalt het me wel. Gary Louris heeft een aantal prima songs geschreven voor anderen en het zijn songs die me, voor zover ik de originelen ken of heb kunnen vinden, beter bevallen in de uitvoering van The Jayhawks.
Back Roads And Abandoned Motels is een erg aangename plaat die me goed helpt bij het omarmen van het vakantiegevoel, maar het is ook een plaat vol subtiele aanknopingspunten naar muziek uit een ver verleden. Het is bovendien een plaat die zich steeds nadrukkelijker opdringt en die na een paar keer horen meerdere songs oplevert die het verdienen om te worden gekoesterd. Veel meer dan een tussendoortje dus deze nieuwe Jayhawks plaat. Erwin Zijleman
De Canadese band Cowboy Junkies was aan het begin van het huidige decennium nog zeer productief met maar liefst vier platen in twee jaar tijd, maar sindsdien volgde alleen nog de box-set Notes Falling Slow, wat niet meer dan een reissue van een aantal minder bekende platen van de band was.
Cowboy Junkies had haar eerste creatieve piek in haar beginjaren, wat prachtplaten als The Trinity Session (1988), The Caution Horses (1990) en Pale Sun, Crescent Moon (1993) opleverde. De tweede creatieve piek volgde wat mij betreft met de vier platen die tussen 2010 en 2012 onder de noemer The Nomad Series werden uitgebracht. Op Renmin Park (2010), Demons (2011), Sing In My Meadow (2011) en The Wilderness (2012) borduurde de band uit Toronto voort op de genoemde klassiekers uit haar beginjaren, maar sloeg het ook verschillende andere wegen in.
Inmiddels zijn we al weer zes jaar verder en ik was uiteraard heel benieuwd of Cowboy Junkies de goede vorm van The Nomad Series platen heeft weten vast te houden op haar nieuwe plaat. All That Reckoning gaf me verrassend snel het antwoord op deze vraag. Direct in de openingstrack herleeft het geluid dat de band in haar openingsjaren produceerde. De ritmesectie zorgt voor een aardedonkere basis, waar de gitaarlijnen van Michael Timmins afwisselend subtiel en verrassend ruw doorheen snijden. Het is een muzikaal landschap waarin de fluisterzachte vocalen van Margo Timmins uitstekend gedijen.
Het geluid van Cowboy Junkies is na al die jaren een beproefd recept, maar het is een recept dat voor mij niet altijd even effectief is geweest. Op All That Reckoning pakt het echter weer prachtig uit. De songs op de plaat overtuigen dit keer makkelijk en zitten vol onderhuidse spanning. De nieuwe plaat van Cowboy Junkies is ook nog een plaat die vooralsnog bij iedere beluistering beter wordt.
Het geluid van de Canadese band was in het verleden wel eens wat gepolijst, maar All That Reckoning zit vol scherpe randjes. Deze komen voor een belangrijk deel van het fantastische gitaarwerk van Michael Timmins, die iedere song op de laat van net wat andere accenten voorziet, maar ook de zang van Margo Timmins is minder steriel dan in het verleden, wat de plaat voorziet van doorleving. Het geluid van de band is zoals altijd donker en loom, maar als je goed luistert naar de plaat hoor je dat de productie is voorzien van mooie en subtiele extra’s.
De eerdere platen van Cowboy Junkies grepen me bij de strot of kabbelden aangenaam maar redelijk fantasieloos voort. All That Reckoning valt absoluut in de eerste categorie. De band uit Toronto heeft de goede vorm van de platen uit The Nomad Series niet alleen behouden, maar zet ook nog een volgende stap. De nieuwe plaat van de band heeft diezelfde bijna mystieke uitwerking die het briljante The Trinity Session precies 30 jaar geleden had, maar laat ook een band horen die jeugdige onbevangenheid heeft verruild voor levenservaring en intensiteit.
Ik had onrealistisch hoge verwachtingen rond de nieuwe plaat van Cowboy Junkies, maar de band heeft de verwachtingen ruimschoots overtroffen. Gezien mijn grote liefde voor het werk van de band zegt dat nogal wat. Echt een wonderschone plaat van een band die nog steeds presteert op de toppen van haar kunnen. Erwin Zijleman
