Piroshka kan met enige fantasie een supergroep worden genoemd, maar die maken vaak slechte platen en dat doet deze Britse band nou net niet
Piroshka ontstond nadat de reünie tour van Lush er op zat en heeft Lush frontvrouw Miki Berenyi als belangrijkste lid. Nu waren er de afgelopen jaren talloze bands die voortborduurden op de muzikale erfenis van Lush en klonken als Lush, maar dat valt bij Piroshka best mee. De Britse band die bestaat uit muzikanten met een verleden in de Britse popmuziek, voegt absoluut shoegaze en dreampop toe aan haar muziek, maar put net zo makkelijk uit de new wave, de postpunk of de Krautrock. Op het eerste gehoor klinkt het misschien wat overdadig, maar op een gegeven moment valt alles op zijn plek.
Ik noem de band Lush op deze BLOG vaak een belangrijke inspiratiebron, zeker voor bands die teruggrijpen op de hoogtijdagen van de shoegaze en de dreampop.
Veel van de bands die boven kwamen drijven op de tweede of derde dreampop en shoegaze golf hebben inmiddels meer platen op hun naam staan dan Lush zelf, want de band uit Londen maakte er maar drie.
Lush kwam een paar jaar geleden weer bij elkaar voor een tour en ik had eerlijk gezegd gehoopt op een nieuwe plaat van de dreampop pioniers. Verder dan een EP kwam Lush helaas niet, maar nadat de reünie tour er op zat, bloeide er in muzikaal opzicht wel iets moois op tussen Lush frontvrouw Miki Berenyi, Elastica's Justin Welch, K.J. McKillop van de band Moose en Mick Conroy van Modern English (de laatste twee stonden Lush bij op het podium tijdens de tour).
Van deze muzikanten en hun voormalige bands heb ik Miki Berenyi en Lush met afstand het hoogst zitten en het is voor mij dan ook goed nieuws dat Mike Berenyi in Piroshka de meeste kaarten in handen heeft en haar stempel drukt op het geluid van de band.
Nu zijn er de afgelopen jaren nogal wat bands geweest die aan de haal zijn gegaan met de muzikale erfenis van Lush, zodat hier zo langzamerhand weinig eer meer aan te behalen is. Het knappe van de nieuwe band van Miki Berenyi is dat Piroshka minder als Lush klinkt dan flink wat bands die de afgelopen jaren de aandacht trokken met opgewarmde shoegaze en dreampop.
Invloeden uit de shoegaze en dreampop hebben absoluut hun weg gevonden naar de muziek van de nieuwe band, maar Piroshka verwerkt deze invloeden in een geluid dat minder zwaar leunt op de klassiekers in beide genres. Piroshka bereikt dit door te kiezen voor een net wat minder gruizig en dromerig geluid, door wat zwaarder te leunen op elektronica, door een enkele keer blazers en strijkers in te zetten en door ook wat vaker het experiment op te zoeken met invloeden uit de new wave, postpunk en de Krautrock, om maar eens drie hoorbare genres te noemen.
Net als Lush leunt ook Piroshka zwaar op breed uitwaaiend gitaarwerk en op de uit duizenden herkenbare stem van Miki Berenyi, maar waar veel van de Lush klonen van de afgelopen jaren met beide benen in het verleden stonden, staat Brickbat met minstens één been in het heden. Bovendien klinkt het allemaal wat rauwer en directer en dat is na al het dromen ook wel eens lekker.
De leden van de band zijn inmiddels stuk voor stuk veteranen, maar Piroshka klinkt opvallend fris en energiek. Ook in tekstueel opzicht valt er flink wat te genieten, zeker wanneer de Britten hun visie geven op de aankomende Brexit.
Het gekke is dat ik de meeste songs op Brickbat bij eerste beluistering best aardig vond, maar een onuitwisbare indruk maakte de plaat, een enkele instant klassieker daargelaten (zoals het fraaie Everlastingly Yours dat wel zo van Lush had kunnen zijn), zeker niet. Hier en daar vond ik het zelfs wat over the top, zeker wanneer de strijkers aanzwellen, maar naarmate ik de plaat vaker beluisterde, viel er steeds meer op zijn plek.
Het blijft jammer dat Lush na de reünie tour geen nieuwe plaat heeft toegevoegd aan haar zo kleine oeuvre, maar ik vraag me ook af of deze plaat net zo goed was geworden als het debuut van Piroshka. Ik denk het eigenlijk niet. Erwin Zijleman
De muziek van Piroshka is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://piroshka.bandcamp.com/album/brickbat.
Motorpsycho neemt je mee op een fascinerende tijdreis langs een aantal decennia rockmuziek, met een voorkeur voor 70s symfonische rock
Ik heb twee jaar geleden enorm genoten van The Tower van Motorpsycho en niet alleen omdat de plaat me deed denken aan het beste van mijn jeugdliefde Yes. Ook The Crucible herinnert met grote regelmaat aan de platen die Yes in de jaren 70 maakte, maar wat sleept de Noorse band er weer veel bij. Het is zoveel dat het je soms duizelt, maar The Crucible staat ook vol met wonderschone en opvallend melodieuze passages, die weer worden afgewisseld met een bijzonder indrukwekkend muzikaal machtsvertoon. Zonder een zwak voor progrock is The Crucible waarschijnlijk een zwaar op de maag liggende plaat, maar met dit zwak is het genieten, 40 minuten lang.
De Noorse band Motorpsycho bouwt al sinds 1990 aan een bijzonder oeuvre. De band uit Trondheim schiet hierbij alle kanten op en heeft een productiviteit om bang van te worden.
De afgelopen twee jaar verschenen twee live-albums, maar het deze week verschenen The Crucible is wat mij betreft de logische opvolger van het in 2017 verschenen The Tower.
Op The Tower nam de Noorse band ons mee op een tijdreis door een aantal decennia rockmuziek. Het was een tijdreis die relatief veel tijd doorbracht in de jaren 70 en een voorliefde voor 70s hardrock en symfonische rock etaleerde. Motorpsycho leunde echter zeker niet volledig op al het moois uit het verleden, maar verrijkte de klanken uit de inmiddels wat stoffige archieven van de hardrock en de symfonische rock uit de jaren 70 met flink wat stonerrock en een vleugje metal.
The Tower bevatte maar liefst anderhalf uur muziek en stond vol met songs die ruim de rijd namen voor het verkennen van de uithoeken van de archieven van de rockmuziek. Op The Crucible moeten we het doen met 40 minuten muziek en in die 40 minuten komen er slechts drie tracks uit de speakers, variërend in tijd van ruim 8 tot bijna 21 minuten.
Bij beluistering van The Tower had ik meer dan eens associaties met het werk van Yes en dat is een band die ik, ondanks mijn afgenomen liefde voor symfonische rock of progrock, nog altijd hoog heb zitten. Invloeden uit het werk van Yes zijn ook op The Crucible dominant aanwezig, net als invloeden van tijdgenoten King Crimson.
Dat hoor je vooral wanneer Motorpsycho groots en meeslepend of zelfs wat bombastische klinkt en kiest voor sprookjesachtige klanken. Je hoort het ook wanneer de muziek van de Noorse band omslaat in muzikaal spierballenvertoon en de muzikale hoogstandjes elkaar in snel tempo afwisselen. Het wordt allemaal bijzonder vakkundig aan elkaar geslagen door de drummer van de band, die een prestatie van formaat levert.
Ook dit keer blijft Motorpsycho niet eindeloos steken in de betere en interessantere symfonische rock uit de jaren 70. Invloeden uit de stonerrock en metal stuwen de band uit Trondheim de kan op van stadgenoten Soup, maar The Crucible gaat ook moeiteloos aan de haal met invloeden uit de psychedelica en de jazzrock. Het wordt fraai gecombineerd met zang, die ook al doet denken aan Yes en King Crimson, maar mij ook af en toe doet (en dan heel even) denken aan Simon & Garfunkel.
Het levert een bijzondere plaat op, maar het is absoluut een plaat voor bijzondere gelegenheden. Motorpsycho maakt geen muziek voor op de achtergrond en maakt evenmin muziek voor een etentje, een feestje of een goed gesprek. The Crucible is een plaat die je het beste alleen kunt ondergaan en als het even kan met flink volume.
Vervolgens word je 40 minuten lang alle kanten op geslingerd en afwisselend betoverd door sprookjesachtig mooie of volstrekt onnavolgbare passages. The Crucible zit vol flarden uit het verleden, maar net als op The Tower, maakt de Noorse band haar eigen ding van al deze invloeden.
Liefhebbers van tracks met een kop en een staart zijn bij Motorpsycho ook dit keer aan het verkeerde adres, maar muziekliefhebbers met een zwak voor progrock en bij voorkeur ook wat liefde voor hardrock, psychedelica en jazzrock, zullen smullen van de nieuwste muzikale uitspatting van Motorpsycho. The Crucible ligt stevig in het verlengde van The Tower, maar ook dit keer voegt Motorpsycho nieuwe dimensies toe aan haar muziek. Het verrijkt het unieke oeuvre van de Noorse band met een volgende prachtplaat. Bijzonder indrukwekkend. Erwin Zijleman
De muziek van Motorpsycho is ruim voorradig bij het prachtige Stickman Records: https://www.stickman-records.com/shop/motorpsycho-the-crucible/.
