K Michelle DuBois strooit met volstrekt tijdloze pop en rocksongs en ze worden steeds onweerstaanbaarder
Ik had nog nooit van K Michelle Dubois gehoord, maar toen haar plaat voor het eerst uit de speakers kwam, had ik het idee dat ik haar al jaren kende. Harness staat immers vol met volstrekt tijdloze popliedjes en het zijn popliedjes met een voorliefde voor 90s rock. Het maakt van Harness de ultieme feelgood plaat, maar de songs van K Michelle DuBois zijn ook nog eens heel goed. De instrumentatie is gericht op genadeloos verleiden en ook de stem van de Amerikaanse singer-songwriter beschikt over dit vermogen. Ik ging direct voor de bijl en ben nog lang niet klaar met deze compleet onweerstaanbare plaat.
K Michelle DuBois staart me inmiddels al vele weken aan vanaf de cover van haar nieuwe plaat Harness. Het is een cover die me al vanaf dag één flink tegen staat, maar de muziek op de plaat staat me juist zeer aan en daar gaat het uiteindelijk om.
De plaat verscheen vorige week, zodat ik eindelijk iets kan opschrijven over de derde plaat van de singer-songwriter uit Atlanta, Georgia. Over de vorige twee kan ik niet veel zeggen, want die zijn me volledig ontgaan, maar plaat nummer drie is echt een hele goede.
Op deze derde plaat maakt K Michelle Dubois volstrekt tijdloze popliedjes en het zijn volstrekt tijdloze popliedjes die zich vooral laten inspireren door de vrouwelijke rockmuzikanten uit de jaren 90. Denk aan Juliana Hatfield, denk aan Belly, denk aan The Breeders en denk ook zeker aan Liz Phair in haar alternatievere jaren.
K Michelle DuBois beperkt de invloeden die ze verwerkt in haar muziek echter zeker niet tot die uit de jaren 90. Hier en daar hoor ik iets van Siouxsie Sioux, hier en daar iets van The Bangles, maar Harness kan zich ook laten inspireren door de tijdloze popmuziek van Fleetwood Mac, de girlpop van Phil Spector, de ‘angry young woman’ muziek van Alanis Morissette of de verleidelijke popliedjes van Jenny Lewis. Zo kan ik nog wel even doorgaan met het noemen van namen, maar een recensie met alleen maar namen helpt uiteindelijk niemand.
K Michelle Dubois verwerkt al deze invloeden in een geluid dat ik alleen maar kan omschrijven als compleet onweerstaanbaar. De gitaarlijnen op de plaat zijn zonder uitzondering om te smullen, de gitaarmuren die hier en daar worden opgebouwd zijn aangenaam gruizig, de brede klankentapijten van synths zijn steeds weer sprookjesachtig mooi, terwijl de ritmesectie lekker voor in de mix staat.
Het is een geluid dat bedoeld is om genadeloos te verleiden en dat doet het dan ook. Op hetzelfde moment durft K Michelle Dubois te experimenteren. De ritmes zijn soms voorzichtig tegendraads, de synths strooien zo nu en dan met licht tegen de haren in strijkende klanken, terwijl de gitaren hier en daar flink uit de bocht mogen vliegen.
Als ik al het vergelijkingsmateriaal op één hoop veeg is Harness van K Michelle DuBois de plaat die Alanis Morissette na Jagged Little Pil niet meer heeft gemaakt, al doe ik K Michelle DuBois met zo’n eenzijdige vergelijking ook tekort.
Ik heb het nog niet over de stem van de singer-songwriter uit Atlanta, Georgia, gehad en het is een stem die gemaakt lijkt voor dit soort muziek. K Michelle DuBois kan in vocaal opzicht stevig rocken, maar kan ook meisjesachtig verleiden of klinken als een alternatieve popprinses. Harness walst keer op keer over me heen met pop en rocksongs waarvan ik alleen maar heel vrolijk kan worden en vervelen doet het na al die draaibeurten nog steeds niet. De cover van de plaat blijft helaas een beetje creepy, maar verder niets dan lof. Erwin Zijleman
Harness van K Michelle Dubois is verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://kmichelledubois.bandcamp.com.
Van groots en bijna overdadig naar ruw en vrijwel naakt. St. Vincent maakt het je niet makkelijk maar overtuigt wederom
St. Vincent moest het op MASSEDUCTION hebben van een groots klinkend elektronisch klankentapijt. Op MassEducation komen de songs van de vorige plaat nog eens voorbij, maar nu moeten we het doen met een piano en een stem. Het klinkt ruw en dat is even wennen. Na enige tijd valt echter veel op zijn plek, zeker wanneer je de zo verschillende versies van de songs na elkaar beluisterd. Wat je de ene keer mist is er de andere keer en vice versa. St. Vincent laat nog maar eens horen wat een uniek en onconventioneel talent ze is. Ik ben nu al benieuwd naar haar volgende stap.
Ik had vorig jaar een paar maanden nodig om te kunnen genieten van MASSEDUCTION van St. Vincent. Ik vond de muziek van het alter ego van de vanuit New York opererende Amerikaanse muzikante Annie Clark in eerste instantie veel te zwaar aangezet en veel te elektronisch.
Pas na vele keren proberen hoorde ik de schoonheid in de popliedjes van St. Vincent, die zeer uiteenlopende invloeden uit een aantal decennia popmuziek bleken te verwerken en net zo makkelijk aansloten bij de Berlijnse jaren van Bowie en de funk van Prince als bij de elektronische muziek van het moment.
Het duurde overigens ook een paar maanden voor ik door had dat de titel van de plaat MASSEDUCTION was en niet MASSEDUCATION. Dat was destijds niet zo erg, maar door de release van MassEducation wordt het nu wel belangrijk om het beestje bij de juiste naam te noemen.
Ik was vorig jaar erg nieuwsgierig naar al hetgeen dat St. Vincent had verstopt onder het stevig aangezette elektronische klankentapijt en vond na flink wennen veel moois. Het is het moois dat op MassEducation wordt aangeboden zonder enige opsmuk en gek genoeg is ook dat weer wennen.
Op MassEducation vertolkt St. Vincent de songs van MASSEDUCTION, maar dit keer heeft ze genoeg aan haar stem en het pianospel van Thomas Bartlett, aka Doveman. MassEducation bevat de naakte versies van de grootse songs op de vorige plaat van de in Dallas, Texas, geboren muzikante en voor de gelegenheid heeft Annie Clark op de cover ook nog wat kledingstukken uitgetrokken.
Het is zoals gezegd wennen. Het pianospel van Thomas Bartlett is prachtig, maar zeker de stem van St. Vincent komt nogal ruw uit de speakers. MassEducation klinkt in eerste instantie als een serie outtakes van Tori Amos in haar beginjaren. Daar is niet zoveel mis mee, maar van St. Vincent verwacht ik inmiddels toch net wat meer.
MassEducation vraagt, net als MASSEDUCTION, de nodige tijd, maar langzaam maar zeker begin ik overtuigd te raken van de waarde van de naakte versies van de songs van de vorige plaat van St. Vincent. De associatie met Tori Amos blijft, zeker door alle emotie in de stem van Annie Clark, maar de Amerikaanse muzikante kan ook opschuiven richting de onderkoeling van Fiona Apple, zeker wanneer Thomas Bartlett wat opschuift richting de linkerkant van zijn klavier.
De songs op MassEducation zijn zo ruw en basaal dat je verlangt naar wat meer inkleuring. Hier en daar een extra instrument of hier en daar toch wat elektronica, het had best gemogen. Je bereikt dit effect overigens door de twee albums van St. Vincent aan elkaar te plakken en steeds eerst de uitgeklede versie van een song te beluisteren en hierna de aangeklede variant.
Het leert je twee dingen. Allereerst hoor je hoe goed de songs van St. Vincent zijn en met hoeveel gevoel Annie Clark zingt. Hiernaast hoor je wat een volle productie en een stevig aangezet elektronisch klankentapijt met songs kan doen. Een aantal songs van St. Vincent wordt platgeslagen door al het elektronische geweld, terwijl andere songs juist tot leven komen. Het wachten is op een plaat die het beste van beide werelden bied, maar ook de ruwe songs op MassEducation komen met enige regelmaat aan, net als de songs op de zo rijk ingekleurde voorganger. Erwin Zijleman
