Ric Ocasek werd geboren in Baltimore, groeide op in Cleveland, maar verhuisde naar Boston toen hij begin jaren 70 als fulltime muzikant aan de slag ging. De Amerikaanse muzikant speelde in eerste instantie in een niet al te succesvolle folk band, maar raakte geïnspireerd door alternatieve bands als The Velvet Underground en Roxy Music en door de frisse wind die de New Yorkse new wave in de tweede helft van de jaren 70 door de popmuziek liet waaien.
Toen die frisse wind ook Boston bereikte formeerde Ocasek met een aantal bevriende muzikanten The Cars. Het titelloze debuut van de band verscheen in 1978 en was, mede door de hitsingle My Best Friend’s Girl, direct een voltreffer. De aanstekelijke muziek van The Cars deed het niet alleen uitstekend bij de liefhebbers van de Amerikaanse new wave, maar wist ook een breed popmuziek te verleiden.
De populariteit van The Cars zakte na het uitstekende tweede album Candy-O helaas wat in, maar kreeg weer een boost met het in 1984 verschenen Heartbeat City, waarop onder andere de singles You Might Think en Drive waren te vinden. Ric Ocasek was inmiddels ook begonnen aan een solocarrière, waardoor er van The Cars na de opleving halverwege de jaren 80 helaas weinig meer werd vernomen.
Ric Ocasek maakte uiteindelijk een stapeltje prima soloplaten, maar deze wisten het succes van de albums van The Cars nooit te benaderen. Ocasek was succesvoller als producer voor onder andere Guided By Voices, Hole, Jonathan Richman en vooral Weezer, maar hij schreef toch het liefst zijn eigen songs.
Dat de Amerikaanse muzikant het schrijven van geweldige songs niet was verleerd, liet hij horen op het in 2011 verschenen comeback album van The Cars, Move Like This, dat herinnerde aan de hoogtijdagen van de band. Het was een album dat naar veel meer smaakte, maar dat meer bleef helaas uit. Ric Ocasek overleed gisteren op 75-jarige leeftijd. Erwin Zijleman
The Lumineers worden vaak versleten als eendagsvlieg, maar maken nu diepe indruk met een gedurfd en bloedmooi album van jaarlijstjesniveau
Denk aan The Lumineers en vrijwel iedereen zal op de proppen komen met het niemendalletje Ho Hey. Je zou bijna vergeten dat de Amerikaanse band al twee uitstekende albums maakte en deze twee albums worden nu op alle fronten overtroffen door het prachtige III. III vertelt een aantal prachtige verhalen, maar maakt vooral indruk met een uiterst sobere instrumentatie en met zang waar de emotie en melancholie van af spat. III is een introspectief album zonder enige opsmuk, maar het is ook een album met songs die stuk voor stuk onder de huid kruipen en die je na één keer horen alleen maar wilt koesteren. Voor mij een van de mooiste en meest indrukwekkende albums van 2019 tot dusver.
De Amerikaanse band The Lumineers dook in 2012 op met het niemendalletje Ho Hey. De eerste single van de band uit Denver, Colorado, klonk op het eerste gehoor misschien nog wel aardig, maar na een paar keer horen werd het bloedirritant. Helaas wordt de band sindsdien vereenzelvigd met het eerste wapenfeit en dat is zonde, doodzonde zelfs.
Het titelloze debuut van The Lumineers was buiten Ho Hey een prima album en het door de critici volledig afgebrande Cleopatra vond ik nog veel beter en zelfs bijna van jaarlijstjesniveau. Deze week verscheen III en ik vrees dat ook het derde album van The Lumineers op weinig positieve woorden van de critici hoeft te rekenen. Ik begrijp er helemaal niets van, want ook het derde album van de Amerikaanse band is van hoog niveau.
III is niet alleen het derde album van de band, maar ook een album dat bestaat uit drie delen. III opent fraai ingetogen met het door piano gedomineerde Donna, dat uiteindelijk vooral wordt gedragen door de vocalen vol emotie. Zanger Wesley Schultz maakte indruk op de vorige twee albums van de band, maar zingt nog veel beter op het derde album van de band.
The Lumineers doken ooit op in het kielzog van bands die oude folk omarmden en invloeden uit de folk zijn ook op III nadrukkelijk aanwezig. De band uit Denver, Colorado, laat zich op haar nieuwe album echter minstens net zo stevig beïnvloeden door de tijdloze popmuziek uit de jaren 70 en creëert een geluid dat zich lastig laat vergelijken met de muziek van anderen, al komt het af en toe in de buurt van het eveneens door mij bewonderde The Love Bellow.
Vergeleken met zijn twee voorgangers is III een nog wat meer ingetogen plaat. De meeste songs op het album zijn voorzien van spaarzame akoestische klanken met hier en daar fraaie pianoaccenten maar verder zonder al te veel opsmuk. Het accent ligt daarom op de zang en op de songs en beiden zijn op III van hoog niveau. Wesley Schultz heeft een bijzonder stemgeluid en zingt op het nieuwe album van The Lumineers vol gevoel, terwijl de songs op het album, ondanks het sobere geluid, makkelijk overtuigen en even makkelijk blijven hangen.
De ingetogen songs vertellen mooie verhalen over verschillende personages die het leed in bakken krijgen aangedragen. Het voorziet de ingetogen songs op het album van extra lading en gevoel en dat laat je als luisteraar niet onberoerd. Iedere keer dat ik naar III luistert maakt het album meer indruk en iedere keer komen de songs van de band wat meer aan. The Lumineers zullen waarschijnlijk voor eeuwig worden geassocieerd met de meezinger Ho Hey, maar iedereen die het nieuwe album van de band om die reden laat liggen doet zichzelf flink tekort.
III is een donker album vol ruwe emotie en schoonheid dat na drie delen ook nog wat extra’s biedt, waaronder een hele fraaie versie van Leonard Cohen’s Democracy. Cleopatra, het vorige album van The Lumineers, noemde ik eerder al een album van bijna jaarlijstjesniveau. Dat jaarlijstjesniveau wordt op III 50 minuten lang gehaald en ik heb het idee dat de sobere songs van de Amerikaanse band nog lang niet zijn uitgegroeid. Erwin Zijleman
De muziek van The Lumineers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://the-lumineers.bandcamp.com/album/iii.
