Best of 2018 ... so far ... Februari

De zomervakantie komt er weer aan. Dat betekent niet alleen dat er veel minder interessante nieuwe releases verschijnen dan in de rest van het jaar, maar het betekent ook dat veel lezers van deze BLOG elders verblijven en alle informatiestromen even laten voor wat ze zijn.

Over het algemeen overbrug ik de vakantieperiode (en de muzikale komkommertijd) door uitgebreid terug te blikken en een flinke stapel recensies van mijn favoriete platen van de eerste helft van het jaar nog eens te herhalen.

Dit jaar doe ik het anders. De komende weken post ik wat minder dan gebruikelijk en kies ik bovendien voor wat andere vormen. Ik sta stil bij een aantal klassiekers uit mijn platenkast, bespreek het incidentele meesterwerk dat wel midden in de zomer verschijnt en mogelijk volgen er nog wat andere beschouwingen.

Toch wil ik ook terugblikken op de eerste helft van 2018, zij het selectief, al is het maar omdat 2018 tot dusver een prima muziekjaar is. 

Wat viel me op in de eerste zes maanden van het jaar? Vandaag:

Februari

In februari was het nog even zoeken. Veel mooie platen, maar de echte uitschieters waren nog relatief schaars. Het zegt ook wel wat dat een reissue me uiteindelijk het meest vrolijk heeft gemaakt.

Die reissue komt van Roxy Music en het betreft het debuut van de band. Nu wist ik al wel dat dit een hele bijzondere plaat is, die ongelooflijk veel invloed heeft gehad op de ontwikkeling van de popmuziek, maar ik draaide toch meestal andere platen van de band. Nu niet meer, want de eerste van Roxy Music is in alle opzichten een meesterwerk.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/02/roxy-music-roxy-music-2018-deluxe.html

Bij Mexico denk ik niet aan dreampop, shoegaze, slowcore, psychedelica, noiserock en Krautrock, maat het zijn precies deze invloeden die het Mexicaanse duo Mint Field verwerkt. De twee vrouwen uit Tijuana verrassen met prachtig en veelkleurig gitaarwerk en maken de donkere klanken af met ijle vocalen. Het is dringen in de bovengenoemde genres, maar in Mexico beheersen ze het kunstje momenteel het best. 
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/02/mint-field-pasar-de-las-luces.html

Shearwater voorman Jonathan Meiburg hoorde ooit muziek van het duo Cross Record en was zo onder de indruk dat hij zich bij het duo aansloot. Het heeft het debuut van Loma opgeleverd. Het is een debuut met een vat vol invloeden, bijzondere klanken en vooral wonderschone vocalen. Of Loma een vervolg krijgt is niet duidelijk, maar deze eerste plaat smaakt absoluut naar meer.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/02/loma-loma.html

Brandi Carlile wordt in de Verenigde Staten al een tijdje gerekend tot de grootheden in de alt-country, maar is in Nederland nog altijd vrij onbekend. Haar nieuwe plaat laat horen dat ze in de VS gelijk hebben en dat wij hier zitten te slapen. Met haar stem en songs kan Brandi Carlile, die ook nog eens van vele markten thuis is, echt met de allerbesten mee.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/02/brandi-carlile-by-way-i-forgive-you.html

Op haar debuut had de Ierse multi-instrumentalist en singer-songwriter Brigid Mae Power nog een zwak voor zweverige 80s klanken, maar op haar tweede plaat domineren folk en psychedelica uit vervlogen tijden. Brigid Mae Power maakt het je niet altijd makkelijk, maar als haar muziek je eenmaal te pakken heeft staat haar muziek garant voor een bijzonder fascinerende luistertrip.
http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/02/brigid-mae-power-two-worlds.html

Tanukichan - Sundays

Achter Tanukichan gaat de vanuit Oakland, California, opererende muzikante Hannah van Loon schuil. 

De singer-songwriter met een naam die in Nederland vast veel vaker voor komt dan in de Verenigde Staten, zette haar eerste stapjes in de muziek toen ze aan The University of California in Berkeley studeerde en maakte enige tijd deel uit van de band Trails and Ways. Het is de band die in 2015 hopeloos intrigeerde met haar debuut Pathology, waarop het naar eigen zeggen “bossa nova dreampop” maakte. 

Op het debuut van Tanukichan werkt Hannah van Loon samen met de van Toro y Moi bekende Chaz Bear. Samen hebben de twee een plaat gemaakt die stevig citeert uit de archieven van de dreampop en de shoegaze. Laat Sundays uit de speakers komen en je bent onmiddellijk terug in de tijd van vaandeldragers als My Bloody Valentine en Lush. 

Dat zijn inspiratiebronnen die de afgelopen jaren volledig zijn uitgemolken, waardoor het debuut van Tanukichan niet overal lof zal oogsten, maar als je een zwak hebt voor dit soort muziek strelen de klanken op het debuut van Tanukichan op bijzondere aangename wijze het oor. 

Sundays is een plaat vol atmosferische synths, het is een plaat met flink wat dreigende gitaarwolken maar ook gitaarloopjes die de zon doen schijnen en het is natuurlijk een plaat vol prachtig onderkoelde vrouwenvocalen. Het recept is inmiddels bekend en Tanukichan is niet van plan om heel veel af te wijken van het inmiddels beproefde concept. Toch kleurt Sundays met enige regelmaat buiten de bekende lijntjes, al doen Hannah van Loon en Chaz Bear dat wel op hele subtiele wijze. 

Als liefhebber van shoegaze en dreampop vind ik het allemaal prachtig. De zang van Hannah van Loon is honingzoet maar ook zwaar onderkoeld, wat de plaat voorziet van een hele bijzondere sfeer. Het is een sfeer die wordt versterkt door ijle en zweverige synths en wonderschone gitaren, waarna bijzondere ritmes het geluid van Tanukichan een net iets anders kant op proberen te duwen. 

Af en toe word je zwoel in slaap gesust met zwaar dromerige klanken, maar Sundays kan ook wat ruwer van zich af bijten, wat je niet alleen bij de les houdt, maar wat de plaat ook voorziet van veel dynamiek. 

Hier en daar liggen de invloeden van met name Lush er wel erg dik bovenop, maar toch klinkt Sundays voor mij geen moment als een overbodige herhalingsoefening. Natuurlijk wordt er teveel muziek gemaakt in dit genre en blijft het vaak dicht bij de originelen uit de jaren 90, maar Tanukichan weet bij mij de fantasie te prikkelen en weet me bovendien te betoveren met hele mooie muzikale passages en wendingen en vocalen die nog net wat dromeriger en verleidelijker klinken dan die van de grote voorbeelden uit het verleden. Ik heb het geprobeerd, maar ik kan Sundays van Tanukichan uiteindelijk niet weerstaan. Erwin Zijleman

De muziek van Tanukichan is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://tanukichan.bandcamp.com/album/sundays.



 

gg