Trio uit Oklahoma City verrast met een mooie mix van roots en pop en stemmen om te koesteren
Het debuut van Annie Oakley heb ik al een tijdje in huis en het is een debuut dat me snel dierbaar is geworden. Het drietal uit Oklahoma City, Oklahoma, overtuigt op haar debuut met lekker in het gehoor liggende songs, een warm en organisch klinkende instrumentatie vol fraaie details en vooral met drie prachtige stemmen. Het zijn stemmen die elkaar fraai versterken in geweldige harmonieën, maar ook solo blijven de drie zangeressen uit de band makkelijk overeind. Annie Oakley schotelt ons op haar debuut een aangename mix van roots en pop voor en het is een mix die al snel naar veel en veel meer smaakt.
Annie Oakley is een legendarische figuur uit de geschiedenis van het Amerikaanse Wilde Westen. Aan het eind van de 19e eeuw maakte deze Annie Oakley furore als scherpschutter. Haar schietkunsten vertoonde ze niet op het slagveld, maar tijdens shows als de Wild West shows van de al even legendarische Buffalo Bill, die werden bezocht door alles en iedereen tussen boeren en presidenten.
Annie Oakley is ook de naam van een band en deze band bracht deze week haar debuut uit. Het is een band uit Oklahoma City, Oklahoma, die bestaat uit de zussen Grace en Sophia Babb en Nia Personette. De zussen Babb spelen akoestische gitaar en zingen, terwijl Nia Personette zingt en viool speelt.
Het zijn drie jonge vrouwen die zich een paar jaar geleden in de kijker speelden op folkfestivals in het mid-Westen van de Verenigde Staten en vervolgens de tijd hebben genomen voor hun debuut. Words We Mean werd opgenomen in Oklahoma City waar piano, steel gitaar, banjo en bas en drums werden toegevoegd door een stel prima muzikanten.
Oklahoma City bracht ons eerder de geweldige Carter Sampson en ook de muziek van Annie Oakley zal waarschijnlijk zeer in de smaak vallen bij de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek. Alleen al door het instrumentarium heeft de muziek van Annie Oakley veel raakvlakken met de Amerikaanse folk en country, maar ook in vocaal opzicht voelen de drie zangeressen van Annie Oakley zich als een vis in het water in deze genres.
Aan de release van Words We Mean ging een uitgebreide crowdfunding campagne vooraf en het blijkt zinvol besteed geld. Annie Oakley maakt op haar debuut vooral ingetogen en akoestische rootsmuziek, maar door het grote aantal instrumenten klinkt de muziek van het drietal mooi vol en bovendien afwisselend.
De instrumentatie op Words We Mean is mooi verzorgd en zal niet alleen gewaardeerd worden door de liefhebbers van pure Amerikaanse rootsmuziek, maar ook door muziekliefhebbers die folk en country het liefst zien aangelengd met wat pop. Het zorgt er voor dat het debuut van Annie Oakley buitengewoon aangenaam voortkabbelt, maar ook in artistiek opzicht interessant is.
Wat voor de instrumentatie geldt, geldt ook zeker voor de vocalen. Grace, Nia en Sophia zingen als de beste rootsprinsessen, maar ze zoeken ook met enige regelmaat de pop op. Zeker in de bijzonder fraaie harmonieën op de plaat roept dit associaties met de geweldige eerste plaat van Wilson Phillips uit 1990, wat ik persoonlijk zeer kan waarderen. Ook in vocaal opzicht is Words We Mean van Annie Oakley overigens een zeer gevarieerde plaat. De drie zangeressen vertrouwen niet alleen op de bijzonder fraaie harmonieën, maar maken ook solo indruk met mooi verzorgde vocalen vol gevoel.
Al met al ben ik zeer te spreken over het debuut van Annie Oakley. Het is niet alleen een hele lekkere plaat, maar ook een knappe plaat en een plaat die op fraaie wijze bruggen slaat tussen roots en pop. En ik ga het debuut van Annie Oakley alleen maar leuker vinden. Erwin Zijleman
Het debuut van Annie Oakley is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van Horton Records: https://hortonrecords.bandcamp.com/album/annie-oakley-words-we-mean.
Nog maar een lijvige box-set die de carrière van David Bowie samenvat. Een mindere periode, maar het blijft Bowie
Loving The Alien (1983-1988) laat horen wat Bowie na zijn briljante platen uit de jaren 70 en het al even indrukwekkende Ashes To Ashes uit 1980 deed. Kort door de bocht sprong hij over van de alternatieve naar de mainstream pop en haalde hij sloten met geld binnen, maar ook Bowie in net wat mindere doen is nog altijd een zeer interessant muzikant, die met name tijdens de Serious Moonlight Tour uit 1983 nog in uitstekende vorm stak. Voor de rest is het zoeken naar hoogtepunten in deze uit de kluiten gewassen box-set, maar ze zijn er absoluut.
De carrière van David Bowie wordt sinds zijn trieste dood samengevat in even lijvige als prijzige box-sets.
Na Five Years (1969-1973), dat overigens vlak voor zijn dood verscheen, Who Can I Be Now? (1974-1976) en A New Career In A New Town (1977-1982) zijn we inmiddels halverwege de jaren 80 aanbeland; een periode die wordt samengevat op de box-set Loving The Alien (1983-1988).
Het is op voorhand een veel minder interessante periode dan de periodes die door de voorgaande drie box-sets werden afgedekt, maar de minst interessante periode uit de carrière van David Bowie moest nog komen (de box-set over de periode 1989-1994 kan men met een gerust hart overslaan.
Het is de periode die volgt op de Berlijnse trilogie en het minstens even sterke Scary Monsters uit 1980 en het is een periode die begint bij de release van Let’s Dance in 1983. Let’s Dance is in commercieel opzicht een van de meest geslaagde platen van David Bowie, maar in artistiek opzicht is het toch duidelijk minder interessant dan de serie platen die Bowie tussen 1970 en 1980 maakte.
Aan de hand van co-producer Nile Rodgers maakt David Bowie op Let’s Dance de overstap naar een mainstream geluid dat qua productie perfect past in de jaren 80. De plaat opent nog redelijk sterk met de singles Modern Love, China Girl (met een glansrol voor gitarist Stevie Ray Vaughan) en Let’s Dance, maar hierna zakt de plaat flink in en is weinig meer te horen van de vernieuwingsdrang die Bowie op zijn platen uit de jaren 70 en op Scary Monsters liet horen.
Het legde de Britse muzikant echter geen windeieren. De plaat ging in aanzienlijke hoeveelheden over de toonbank en werd gevolgd door een tour die Bowie van de concerthallen van de Isolar en de Isolar II tours naar de stadions van de Serious Moonlight tour bracht.
De Isolar en Isolar II tours, wat mij betreft de beste tours van de Britse muzikant, zijn uitvoerig gedocumenteerd, maar van de Serious Moonlight tour was er nog niet veel en nog niets van goede kwaliteit. Daar komt nu verandering in, want de Loving The Alien bevat een prima registratie van de Serious Moonlight tour, wat mij betreft de meest waardevolle plaat in deze box-set.
Bowie klinkt minder donker dan tijdens zijn Berlijnse jaren, maar vertolkt zijn oudere werk nog op gloedvolle en bijzonder overtuigende wijze en speelt bovendien flink wat prima songs die geen plek kregen tijdens de Isolar tours.
Na Let’s Dance volgde Tonight, dat nog wel een aantal hele aardige singles bevatte en Never Let Me Down, een van de zwakste broeders in het oeuvre van Bowie. Dat vond hij kennelijk zelf ook, want Bowie stemde zelf nog in met de aan de box-set toegevoegde remake van de plaat. Deze nieuwe versie is in productioneel en instrumentaal opzicht inderdaad een stuk mooier en interessanter dan het origineel, dat inmiddels wel erg gedateerd klinkt met zijn galmende 80s productie, maar de songs zijn wat mij betreft niet goed genoeg om er een echt goede plaat van te maken, laat staan een Bowie klassieker. Wel een aardige poging overigens en hoorbaar met liefde gemaakt.
Never Let Me Down werd gevolgd door een nog grootsere stadion tour, de Glass Spider toe, die uiteraard ook van de partij is in deze box-set. Aardig, maar Bowie in topvorm horen we wat mij betreft niet, al is de band echt heel goed, terwijl het combineren van theater en muziek in de stadions totaal niet uit de verf kwam. Hierna volgen nog flink wat remixes en rarities en een enkele nooit verschenen song, maar dit is wat mij betreft voor de liefhebber.
Het zorgt er voor dat de spoeling wat dun is dit keer, zeker vergeleken met de vorige twee box-sets. De registratie van de Serious Moonlight tour is uitstekend en verdient een zelfstandige release en de nieuwe versie van Never Let Me Down is bijzonder. That’s it. Gelukkig staat alles ook gewoon op Spotify, want alleen voor de Serious Moonlight registratie geef ik niet zoveel geld uit, ook al geniet ik behoorlijk van deze nieuwe portie Bowie, die ook in een wat mindere periode interessanter was dan de meeste van zijn tijdgenoten. Erwin Zijleman
