Review: Japanese Breakfast, TivoliVredenburg, Utrecht, 5 juli 2025

Japanese Breakfast maakte wat mij betreft met For Melancholy Brunettes (& sad women) vooralsnog een van de mooiste albums van 2025. Alle reden dus om nieuwsgierig te zijn naar de verrichtingen van de band rond Michelle Zauner op het podium.

Het voorprogramma sla ik meestal over, maar de Zuid-Koreaanse Minhwi Lee speelde een interessante set met een aantal bijna verstilde folksongs met een Aziatische touch. Een muzikante om in de gaten te houden wat mij betreft, want het klonk naast mooi ook nog eens origineel en de zang was bijzonder mooi.

Michelle Zauner betrad het podium met een vijfkoppige band, die naast gitaar, bas, drums en veel keyboards ook viool en saxofoon toevoegde aan het geluid van Japanese Breakfast. Het concert begon met drie tracks van het laatste album, met al vroeg in de set het wonderschone Orlando In Love als hoogtepunt. 

Japanese Breakfast had wat mij betreft de hele set mogen vullen met de sprookjesachtige klanken van een songs als Orlando In Love, maar iedereen die het oeuvre van de band kent, weet dat het bij Michelle Zauner meerdere kanten op kan en dat ze ook het stevigere en uptempo werk niet schuwt.

Na de zo sfeervolle opening volgde een stevig aangezette versie van Honey Water, ook afkomstig van het laatste album, waarna stevigere tracks, meer ingetogen tracks en juist dansbare tracks elkaar afwisselden in een set die halverwege iets inzakte, maar zich sterk herstelde. 

Michelle Zauner profiteerde optimaal van een knap spelende band, die haar songs steeds weer voorzag van bijzondere accenten en die er voor zorgde dat Japanese Breakfast anders klinkt dan de meeste andere indie bands van het moment. Het was misschien nog wat beter tot zijn recht gekomen bij een wat betere mix en een lager volume, maar op zijn tijd klonk het echt prachtig.

Ook de zang van Michelle Zauner was dik in orde, al is haar stem misschien net wat te licht voor de stevigere of de dansbare tracks. Juist in de wat meer ingetogen tracks maakte de Amerikaanse muzikante met Zuid-Koreaanse wortels indruk met haar stem, die het prima doet in folky of atmosferisch klinkende songs.

Na vijf kwartier zat het er op, maar uiteraard volgende een toegift met onder andere een geweldige versie van Paprika, het prijsnummer van Jubilee, het vorige album van de band, compleet met gong

Ik mistte buiten een paar momenten de pure magie die ik eerder dit jaar in de Ronda wel hoorde bij Clairo en Zaho de Sagazan, maar ik vond Japanese Breakfast een stuk beter dan een aantal andere groten uit de indie die ik dit jaar heb gezien. Japanese Breakfast is de hele kleine podia inmiddels echt ontgroeid en kan nog wel een stap zetten denk ik. Erwin Zijleman

Review: ROSÉ - rosie (2024)

Ik heb het debuutalbum van ROSÉ in december niet opgemerkt of ging er van uit dat het niets voor mij was, maar de K-pop ster heeft een verrassend sterk album afgeleverd, dat niet misstaat tussen de grote popalbums
Liefhebbers van popalbums hebben de laatste tijd niets te klagen, want nogal wat grote popsterren doken het afgelopen jaar op met een nieuw album. Ik hou het genre best goed in de gaten, maar rosie van ROSÉ is me niet opgevallen. Mogelijk door de onhandige releasedatum in december en mogelijk om dat ik niets heb met K-pop. ROSÉ is een van de grote sterren uit het genre en bewijst met haar eind vorig jaar verschenen debuutalbum rosie dat ze niet alleen binnen de K-pop tot grootse daden in staat moet worden geacht. Het debuutalbum van de K-pop ster laat een veelzijdig geluid horen, staat vol met aansprekende songs en laat horen dat ROSÉ geweldig kan zingen. Het sterrendom lonkt wat mij betreft, ook buiten de K-pop.

Ik heb absoluut een zwak voor pop en daar schaam ik mij zeker niet voor. Pop mag van mij ook best aan de gladde kant zijn en ook als er in productioneel en vocaal opzicht hoorbaar flink gesleuteld is aan een popalbum haak ik niet direct af. Toch is het niet zo dat alle grote popalbums van het moment mij goed bevallen, want de meeste popalbums laat ik uiteindelijk liggen. 

Het deze week bejubelde nieuwe album van Kesha heb ik snel weer opzij gelegd en ook het vorig jaar zo uitvoerig geprezen album van Charli XCX is bij mij eerlijk gezegd nooit echt geland en dit ondanks het feit dat ik het album talloze keren heb beluisterd, zeker toen brat eind vorig jaar talloze jaarlijstjes aanvoerde. 

Ik heb vorig jaar heel veel popalbums besproken, maar in december verscheen er nog een die bij mij tussen wal en schip is gevallen. Het is een album dat ik een paar weken geleden pas heb ontdekt en dat me bij iedere keer horen weer net wat beter bevalt. Het gaat om het album rosie van ROSÉ, dat overigens flink wat aandacht heeft gekregen, ook van muziekmedia die ik normaal gesproken raadpleeg. 

ROSÉ is het alter ego van de in het Nieuw-Zeelandse Auckland geboren Roseanne Park. Ik had echt nog nooit van haar gehoord en dat heeft alles te maken met een flinke blinde vlek. ROSÉ is immers een van de grootste sterren uit de K-pop, die de afgelopen jaren ongelooflijke aantallen fans aan zich heeft weten te binden. 

Samen met Jisoo, Jennie en Lisa vormde ze de razend populaire Koreaanse band BlackPink, die in het genre de nodige records heeft gebroken. Het is me allemaal ontgaan en dat geldt dus ook voor het eind vorig jaar verschenen eerste soloalbum van ROSÉ. Het is jammer want rosie is echt een prima album, als je van pop met een hoofdletter P houdt tenminste. 

Het is een album waar flink wat geld is gestoken, wat gezien de status van ROSÉ als een van de grote sterren uit de K-pop ook niet zo gek is. Voor rosie werd een enorm blik met producers open getrokken, van wie ik de meeste overigens niet ken. Meestal ben ik niet zo gek op albums waarop iedere producer zijn of haar kunstje wil doen, maar rosie van ROSÉ klinkt verrassend consistent. 

Ik ben niet heel bekend met K-pop en het debuutalbum van ROSÉ gaat daar niets aan veranderen, want het alter ego van Roseanne Park blijft op het album redelijk verwijderd van de K-pop en kiest voor Amerikaans klinkende popmuziek. Luister naar rosie en je hoort echo’s van flink wat grote popalbums uit het recente verleden. Je hoort het in de zwaar aangezette ballads, waarvan er flink wat zijn te vinden op het album, maar je hoort het ook in de songs die zijn voorzien van een zwoele R&B injectie. 

Hier blijft het niet bij, want ROSÉ blijkt op haar debuutalbum verrassend veelzijdig en laat horen dat ze ook uit de voeten kan met meer ingetogen of juist wat stevigere songs. Het klinkt in muzikaal en productioneel allemaal zeer verzorgd en bijzonder aangenaam en ook met de songs van de K-pop ster is niets mis. ROSÉ blijkt ook nog eens een prima zangeres, die flink kan uithalen in de zwaar aangezette ballads, maar ook makkelijk overeind blijft in de meer ingetogen tracks. 

Ik heb pop liever net wat meer indie of eigenzinniger dan hetgeen ROSÉ laat horen op haar debuutalbum, maar als ik dit album vergelijk met een aantal recent verschenen grote popalbums, gaat mijn voorkeur duidelijk uit naar het uitstekende rosie. Erwin Zijleman

rosie van ROSÉ is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

CD, 19,99 euro