AVEC - Heaven/Hell

Oostenrijkse singer-songwriter was hooguit een belofte, maar is de belofte opeens ver voorbij
Op haar debuut hoorde ik twee jaar geleden hooguit wat aardige dingen, maar wat heeft AVEC nu een goede plaat gemaakt. De Oostenrijkse singer-songwriter zingt opeens fantastisch en verrast niet alleen met popliedjes vol melancholie, maar ook met heerlijk zonnige popliedjes en met popliedjes vol avontuur en verrassing. Het zijn popliedjes die direct memorabel klinken en een flinke boost krijgen door de geweldige productie van de Ier Tommy McLaughlin, die prachtig werk heeft afgeleverd. En Heaven/Hell wordt echt alleen maar mooier en indrukwekkender.

Oostenrijk associeer ik niet direct met goede popmuziek, maar als ik flink in het geheugen graaf komen natuurlijk wel de prachtplaten van Soap & Skin boven drijven. 

Het is al heel lang stil rond het alter ego van Anja Plaschg (naar verluid verschijnt later dit jaar dan eindelijk een nieuwe plaat na een aantal jaren die werden gevuld met acteerwerk), dus er is ruimte voor ander Oostenrijks talent. 

De leegte die Soap & Skin is achtergelaten wordt deels opgevuld door AVEC. Het alter ego van de 23 jaar oude Miriam Hufnagl debuteerde twee jaar geleden met een ingetogen plaat vol melancholie. Misschien nog niet zo donker als de muziek van haar landgenote Soap & Skin, maar dat AVEC het leven niet door een roze bril bekijkt werd snel duidelijk. 

Het debuut van de Oostenrijkse singer-songwriter viel me wel op door een bijzondere stem en een goed gevoel voor popliedjes die iets met je doen, maar uiteindelijk stak de plaat wat mij betreft niet voldoende boven het maaiveld uit. Het onlangs verschenen Heaven/Hell doet dat wel. 

Ook op haar nieuwe plaat valt AVEC op met een bijzondere stem en maakt ze popliedjes vol gevoel en melancholie, maar dit keer is er meer. Veel meer. Openingstrack Love is vrijwel onmiddellijk een memorabel popliedje en het is er voor de afwisseling eens een om vrolijk van te worden. AVEC klonk op haar debuut nog wat meisjesachtig en onvast, maar op Heaven/Hell is de Oostenrijkse muzikante veel beter gaan zingen. Dit is gelukkig niet ten koste gegaan van het bijzondere geluid, waarmee Miriam Hufnagl aansluiting vindt bij soortgenoten als Birdy en Lorde. 

Heaven/Hell opent zoals gezegd verrassend opgewerkt en de plaat bevat meer tracks die zonnestralen de ruimte geven. AVEC is haar melancholische inslag zeker niet kwijtgeraakt en contrasteert de zonnigere klanken vaak met wat donkere wolken in de expliciete teksten en in haar zang. De melancholie keert volledig terug in de uiterst ingetogen en meer folkie songs op de plaat. Ook bij beluistering van deze songs valt op dat de Oostenrijkse muzikanten beter is gaan zingen en dat haar songs dieper graven. 

Heaven/Hell werd opgenomen in Ierland in de studio van Tommy McLaughlin, die de plaat ook produceerde. Het zei me niet direct iets, maar de Ier werkte in het verleden met onder andere Villagers, SOAK en Hannah Peel). Met de nieuwe plaat van AVEC heeft de Ierse producer een kunststukje afgeleverd. Alles klinkt even mooi en aanstekelijk, waarbij elektronica en organische klanken mooi samen vloeien, maar de muziek van AVEC klinkt ook avontuurlijk en sluit bovendien prachtig aan bij haar mooie stem. 

Het heeft er voor gezorgd dat ik flink van deze plaat ben gaan houden en vooralsnog wordt Heaven/Hell me alleen maar dierbaarder. Echt veel te mooi en bijzonder om te laten liggen. En stop niet bij de misschien wel erg hitgevoelige openingstracks. Erwin Zijleman

 

Paul Weller - True Meanings

Voormalig “angry young” man viert zijn 60e verjaardag met een ingetogen en akoestische plaat

Paul Weller gaf op zijn laatste soloplaten flink gas, maar verrast nu met een volledig akoestische plaat. Het is een plaat waarop het tempo laag ligt en de akoestische gitaar vaak gezelschap krijgt van stevig aangezette strijkers en blazers. Op het eerste gehoor klinkt het misschien wat gezapig of zelfs saai, maar True Meanings is een plaat die snel aan kracht wint en die uiteindelijk weer een andere kant van de muzikale kameleon Paul Weller laat horen. De “angry young man” geeft even niet thuis op deze plaat en maakt plaats voor licht melancholische beschouwingen van een muzikant die inmiddels zijn 60e verjaardag heeft gevierd. 

Paul Weller maakte zes studio platen met The Jam, vijf met The Style Council en inmiddels al weer veertien onder zijn eigen naam. Het is een prachtig en invloedrijk oeuvre dat de Britse muzikant heeft opgebouwd en het is een oeuvre dat alle kanten op schiet. 

Op zijn laatste soloplaten ging Paul Weller aan de haal met 1001 invloeden, speelde psychedelica een belangrijke rol en pakte de Britse muzikant af en toe flink uit met stevig rockende songs. Op zijn nieuwe plaat kiest hij juist weer voor behoorlijk ingetogen klanken. 

Op True Meanings domineren akoestische gitaren en wordt er vooral uiterst ingetogen gespeeld. Op basis van het bovenstaande zou je nog kunnen vermoeden dat Paul Weller een sobere en ingetogen folkplaat heeft gemaakt, maar dat is zeker niet het geval. Fraai en ingetogen akoestisch gitaarspel vormt weliswaar de basis van vrijwel alle songs op de plaat, maar krijgt gezelschap van flink wat strijkers en blazers in bijzonder stemmig klinkende arrangementen. 

Zeker wanneer de strijkers en blazers aanzwellen klinkt de nieuwe plaat van Paul Weller behoorlijk melancholisch, maar True Meanings bevat ook een aantal lome en zwoele tracks. Zeker de lome en zwoele tracks met flink wat invloeden uit de jazz doen onmiddellijk denken aan de muziek die Paul Weller samen met Mick Talbot maakte in The Style Council. Het zijn songs die het vooral in de kleine uurtjes uitstekend doen en die wat lichter verteerbaar zijn dan de rijker georkestreerde songs. Deze rijker georkestreerde songs doen af en toe denken aan de platen van Nick Drake of zelfs Cat Stevens, maar wanneer de blazers en strijkers wat psychedelischer klinken hoor ik ook wel wat van de grote platen van Marvin Gaye. 

Paul Weller pakte op zijn laatste paar soloplaten zoals gezegd stevig uit en zeker vergeleken met deze platen klinkt True Meanings op het eerste gehoor wel erg ingetogen of zelfs wat gezapig. Paul Weller werd eerder dit jaar zestig en viert dat met een volledig akoestische plaat. Het is even wennen voor de liefhebbers van het stevigere werk van Paul Weller, maar ik vind True Meanings uiteindelijk een mooie plaat. 

Paul Weller houdt zich in vocaal opzicht uitstekend staande in het akoestische klankentapijt en de op het eerste gehoor soms wat overdadige arrangementen van strijkers en blazers hebben uiteindelijk meerwaarde. True Meanings lijkt op het eerste gehoor een erg melancholische plaat, maar dat valt uiteindelijk wel mee. Paul Weller eert in het fraaie Bowie een van zijn muzikale helden en kijkt verder beschouwend naar zichzelf en zijn leven en een enkele keer de onzekere toekomst. 

Van mij mag Paul Weller de volgende keer weer naar de elektrische gitaren grijpen, maar True Meanings is zeker geen slechte plaat, integendeel zelfs. Waar ik de plaat bij eerste beluistering nog wat gezapig of zelfs saai vond, winnen de songs wanneer je ze vaker hoort aan kracht en wordt de veertiende soloplaat van Paul Weller langzaam maar zeker een waardevolle aanvulling op zijn zo bijzondere, waardevolle en invloedrijke oeuvre. De “angry young man” van weleer geeft misschien even niet thuis, maar dat kan op soloplaat nummer vijftien weer helemaal anders zijn. Erwin Zijleman