The Phantom Band - The Wants
The Phantom Band uit Glasgow maakte ruim anderhalf jaar geleden heel veel indruk met haar debuut Checkmate Savage. Dat de plaat vervolgens niet werd omarmd door een breed publiek en derhalve ook niet in grote hoeveelheden over de toonbank ging, wekte bij mij geen verbazing. Op haar debuut verraste The Phantom Band immers met behoorlijk ongrijpbare muziek vol niet alledaagse invloeden, waaronder flink wat invloeden uit de Krautrock; geen muziek die op het dagelijkse menu van een grote groep muziekliefhebbers staat. Checkmate Savage bleek een plaat vol trage, dreigende en buitengewoon avontuurlijke muziek die steeds weer nieuwe dingen liet horen en daarom na ruim anderhalf jaar nog totaal niet verveelde. Mijn eerste reactie bij de aankondiging van de tweede plaat van de band was dan ook: “nu al?”; een groter compliment kan ik Checkmate Savage eigenlijk niet maken. Ook de tweede plaat van de Schotten, The Wants, had maar weinig tijd nodig om me te overtuigen, maar gezien de vele groeibriljanten op het debuut van de band heb ik de plaat even laten rijpen. Direct na eerste beluistering van The Wants was ik lyrisch over de tweede plaat van The Phantom Band en na een rijpingsproces van een week of twee is mijn bewondering voor deze plaat alleen maar toegenomen. Ook op haar tweede plaat verwerkt The Phantom Band de meest uiteenlopende invloeden in haar muziek. De band is nog altijd niet vies van invloeden uit de Krautrock, maar ook invloeden uit de new wave en de folk zijn nadrukkelijk aanwezig. Het geluid op Checkmate Savage was al niet bepaald opgewekt te noemen, maar The Wants klinkt nog een stuk donkerder. Gecombineerd met de veelheid aan invloeden en het vaak wat experimentele karakter van de muziek van The Phantom Band, is ook The Wants geen plaat die bij een groot publiek in de smaak zal vallen, al moet gezegd worden dat The Phantom Band er op een of andere manier toch ook in slaagt om songs met een duidelijke kop en een staart af te leveren. Vergeleken met Checkmate Savage is The Wants niet alleen donkerder en veelzijdiger, ook de instrumentatie en de vocalen hebben aan kracht gewonnen. In de instrumentatie is meer ruimte ingeruimd voor percussie en elektronica, welke fraai wordt gecontrasteerd met uiteenlopende en vaak verrassende instrumenten. In vocaal opzicht raakt The Phantom Band hier en daar aan Nick Cave, maar dan wel in een breekbare variant, wat de muziek van de band extra zeggingskracht geeft. Ik zou de muziek van The Phantom Band graag vergelijken met die van andere bands, maar dit is een heilloze weg. Talking Heads, Neu!, The Delgados, The National, Nick Cave; het is een eerste start, maar ook niet meer dan dat. Laten we het er maar op houden dat The Phantom Band unieke muziek maakt. Deze was op de band’s debuut Checkmate Savage al van een ongekend hoog niveau, maar op The Wants gaan de Schotten hier met gemak over heen. De jaarlijstjes gaan ze er vast niet mee halen, maar dat The Wants moet worden gerekend tot de bijzondere platen van 2010 is wat mij betreft zeker. Erwin Zijleman
The Phantom Band uit Glasgow maakte ruim anderhalf jaar geleden heel veel indruk met haar debuut Checkmate Savage. Dat de plaat vervolgens niet werd omarmd door een breed publiek en derhalve ook niet in grote hoeveelheden over de toonbank ging, wekte bij mij geen verbazing. Op haar debuut verraste The Phantom Band immers met behoorlijk ongrijpbare muziek vol niet alledaagse invloeden, waaronder flink wat invloeden uit de Krautrock; geen muziek die op het dagelijkse menu van een grote groep muziekliefhebbers staat. Checkmate Savage bleek een plaat vol trage, dreigende en buitengewoon avontuurlijke muziek die steeds weer nieuwe dingen liet horen en daarom na ruim anderhalf jaar nog totaal niet verveelde. Mijn eerste reactie bij de aankondiging van de tweede plaat van de band was dan ook: “nu al?”; een groter compliment kan ik Checkmate Savage eigenlijk niet maken. Ook de tweede plaat van de Schotten, The Wants, had maar weinig tijd nodig om me te overtuigen, maar gezien de vele groeibriljanten op het debuut van de band heb ik de plaat even laten rijpen. Direct na eerste beluistering van The Wants was ik lyrisch over de tweede plaat van The Phantom Band en na een rijpingsproces van een week of twee is mijn bewondering voor deze plaat alleen maar toegenomen. Ook op haar tweede plaat verwerkt The Phantom Band de meest uiteenlopende invloeden in haar muziek. De band is nog altijd niet vies van invloeden uit de Krautrock, maar ook invloeden uit de new wave en de folk zijn nadrukkelijk aanwezig. Het geluid op Checkmate Savage was al niet bepaald opgewekt te noemen, maar The Wants klinkt nog een stuk donkerder. Gecombineerd met de veelheid aan invloeden en het vaak wat experimentele karakter van de muziek van The Phantom Band, is ook The Wants geen plaat die bij een groot publiek in de smaak zal vallen, al moet gezegd worden dat The Phantom Band er op een of andere manier toch ook in slaagt om songs met een duidelijke kop en een staart af te leveren. Vergeleken met Checkmate Savage is The Wants niet alleen donkerder en veelzijdiger, ook de instrumentatie en de vocalen hebben aan kracht gewonnen. In de instrumentatie is meer ruimte ingeruimd voor percussie en elektronica, welke fraai wordt gecontrasteerd met uiteenlopende en vaak verrassende instrumenten. In vocaal opzicht raakt The Phantom Band hier en daar aan Nick Cave, maar dan wel in een breekbare variant, wat de muziek van de band extra zeggingskracht geeft. Ik zou de muziek van The Phantom Band graag vergelijken met die van andere bands, maar dit is een heilloze weg. Talking Heads, Neu!, The Delgados, The National, Nick Cave; het is een eerste start, maar ook niet meer dan dat. Laten we het er maar op houden dat The Phantom Band unieke muziek maakt. Deze was op de band’s debuut Checkmate Savage al van een ongekend hoog niveau, maar op The Wants gaan de Schotten hier met gemak over heen. De jaarlijstjes gaan ze er vast niet mee halen, maar dat The Wants moet worden gerekend tot de bijzondere platen van 2010 is wat mij betreft zeker. Erwin Zijleman