Mt. Desolation - Mt. Desolation
Omdat Keane het tijdelijk wat rustiger aan doet, vonden toetsenist Tim Rice-Oxley en (gast)gitarist en bassist Jesse Quin de tijd rijp voor een muzikaal uitstapje. Het was het begin van Mt. Desolation; een project waarbij al snel andere muzikanten aanhaakten, onder wie Ronnie Vannucci (The Killers), Tom Hobden (Noah and the Whale) en Country Winston (Mumford & Sons). Het debuut van Mt. Desolation ligt inmiddels in de winkel en het is wat mij betreft een verrassend sterke plaat. Gezien de verwantschap tussen Keane en Snow Patrol, ligt de vergelijking met het Snow Patrol hobbyproject Tired Pony voor de hand. Tired Pony koos op haar een paar maanden geleden verschenen debuut voor een geluid dat redelijk ver verwijderd was van de toegankelijke rockmuziek van Snow Patrol en verrassend veel invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek bevatte. Vreemd genoeg geldt voor het debuut van Mt. Desolation precies hetzelfde. De muziek van Mt. Desolation doet me nauwelijks denken aan die van Keane en bevat flink wat invloeden uit de folk en de countrymuziek, wat nog eens wordt verstrekt door de behoorlijk in het oor springende bijdragen van banjo en viool. Mt. Desolation kleurt een aantal songs op haar debuut betrekkelijk sober in, maar de plaat bevat ook een aantal tracks waarin de band klinkt als Springsteen’s E-Street Band op zijn best. Naast de fraaie en gevarieerde instrumentatie valt vooral de prachtige stem van Jesse Quin op. Quin beschikt over een veelkleurig stemgeluid dat zowel in de meer ingetogen folksongs als in de wat uitbundigere rocksongs uitstekend tot zijn recht komt. Ook de songs op het titelloze debuut van Mt. Desolation zijn van hoog niveau. Het zijn songs waarin de band de balans weet te vinden tussen toegankelijke popsongs waarmee je stadions zou kunnen vullen en wat meer ingetogen rootsmuziek die het vooral goed doet in een intieme setting. Het debuut van Mt. Desolation staat bol van de invloeden. Deze gaan terug tot de Flying Burrito Brothers en komen via de Traveling Wilbury’s en Jeff Buckley uit bij Keane met een stevige rootsinjectie. Waar het debuut van Tired Pony wat tijd nodig had, heeft de wat mij betreft veel betere plaat van Mt. Desolation me direct te pakken. Wat mij betreft is dit dan ook geen tijdelijk uitstapje, maar de start van iets heel erg moois. Dit prachtige debuut is alvast een hele mooie start, die de platen van Keane in alle opzichten doet verbleken. Erwin Zijleman
Omdat Keane het tijdelijk wat rustiger aan doet, vonden toetsenist Tim Rice-Oxley en (gast)gitarist en bassist Jesse Quin de tijd rijp voor een muzikaal uitstapje. Het was het begin van Mt. Desolation; een project waarbij al snel andere muzikanten aanhaakten, onder wie Ronnie Vannucci (The Killers), Tom Hobden (Noah and the Whale) en Country Winston (Mumford & Sons). Het debuut van Mt. Desolation ligt inmiddels in de winkel en het is wat mij betreft een verrassend sterke plaat. Gezien de verwantschap tussen Keane en Snow Patrol, ligt de vergelijking met het Snow Patrol hobbyproject Tired Pony voor de hand. Tired Pony koos op haar een paar maanden geleden verschenen debuut voor een geluid dat redelijk ver verwijderd was van de toegankelijke rockmuziek van Snow Patrol en verrassend veel invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek bevatte. Vreemd genoeg geldt voor het debuut van Mt. Desolation precies hetzelfde. De muziek van Mt. Desolation doet me nauwelijks denken aan die van Keane en bevat flink wat invloeden uit de folk en de countrymuziek, wat nog eens wordt verstrekt door de behoorlijk in het oor springende bijdragen van banjo en viool. Mt. Desolation kleurt een aantal songs op haar debuut betrekkelijk sober in, maar de plaat bevat ook een aantal tracks waarin de band klinkt als Springsteen’s E-Street Band op zijn best. Naast de fraaie en gevarieerde instrumentatie valt vooral de prachtige stem van Jesse Quin op. Quin beschikt over een veelkleurig stemgeluid dat zowel in de meer ingetogen folksongs als in de wat uitbundigere rocksongs uitstekend tot zijn recht komt. Ook de songs op het titelloze debuut van Mt. Desolation zijn van hoog niveau. Het zijn songs waarin de band de balans weet te vinden tussen toegankelijke popsongs waarmee je stadions zou kunnen vullen en wat meer ingetogen rootsmuziek die het vooral goed doet in een intieme setting. Het debuut van Mt. Desolation staat bol van de invloeden. Deze gaan terug tot de Flying Burrito Brothers en komen via de Traveling Wilbury’s en Jeff Buckley uit bij Keane met een stevige rootsinjectie. Waar het debuut van Tired Pony wat tijd nodig had, heeft de wat mij betreft veel betere plaat van Mt. Desolation me direct te pakken. Wat mij betreft is dit dan ook geen tijdelijk uitstapje, maar de start van iets heel erg moois. Dit prachtige debuut is alvast een hele mooie start, die de platen van Keane in alle opzichten doet verbleken. Erwin Zijleman