Gillian Welch - The Harrow & The Harvest
Over de langdurige afwezigheid van Gillian Welch doen meerdere verhalen de ronde, waarvan het verhaal dat ze ten prooi is gevallen aan een jarenlange writer’s block het meest hardnekkige is. Feit is in ieder geval dat het sinds de release van Soul Journey in 2003 vrijwel stil is geweest rond Gillian Welch. Ze was vorig jaar wel te horen op de prima plaat van haar partner David Rawlings (A Friend Of A Friend) en dook eerder dit jaar, samen met Rawlings, op als gastvocalist bij The Decemberists (en tekende meteen voor de mooiste tracks op het uitstekende The King Is Dead), maar een nieuwe plaat van Gillian Welch leek tot voor kort ver weg. Tot mijn grote verrassing ligt nu opeens The Harrow And The Harvest in de winkel. Direct wanneer de eerste noten van de vijfde plaat van Gillian Welch uit de speakers komen, lijkt het of ze nooit is weg geweest. The Harrow And The Harvest ligt niet direct in het verlengde van Soul Journey, waarop Gillian Welch experimenteerde met een wat voller geluid, maar herinnert aan haar eerste drie platen en met name aan Time (The Revelator) uit 200. The Harrow And The Harvest is een uiterst sobere plaat waarop een akoestische gitaar en de stemmen van Gillian Welch en David Rawlings de belangrijkste en vaak ook de enige ingrediënten zijn. Gillian Welch en David Rawlings zijn nog altijd meesters in sorteren van maximaal effect met minimale middelen, waardoor ook The Harrow And The Harvest uiterst sober maar toch vol klinkt. De stemmen van Welch en Rawlings kleuren zo mooi bij elkaar dat eigenlijk iedere instrumentatie overbodig is. Ook op The Harrow And The Harvest citeert Gillian Welch weer nadrukkelijk uit de archieven van de stokoude folk uit de Appalachen, maar een aantal andere songs is hoorbaar geïnspireerd door de muzikale tradities uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten. The Harrow And The Harvest bevat 10 tracks en ze zijn allemaal even mooi. Bij beluistering van de vijfde plaat van Gillian Welch valt op dat ze er dit keer ook in slaagt om de aandacht vast te houden in langere tracks, wat gezien het uiterst sobere karakter van haar muziek een knappe prestatie is. Ik had maar één luisterbeurt nodig om betoverd en ontroerd te worden door de nieuwe plaat van Gillian Welch en sindsdien is The Harrow And The Harvest alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Gillian Welch en David Rawlings doen op de zo langverwachte nieuwe plaat eigenlijk niets nieuws, maar doen hetgeen dat ze doen nog een stuk beter dan in het verleden. Of Gillian Welch inderdaad is getroffen door een jarenlange writer’s block zullen we waarschijnlijk nooit zeker weten, maar dat ze deze writer’s block inmiddels overwonnen heeft staat na beluistering van The Harrow And The Harvest als een paal boven water. Gillian Welch is niet alleen terug, maar levert als je het mij vraagt ook direct de mooiste rootsplaat van het jaar af. Bijzonder indrukwekkend. Erwin Zijleman
Over de langdurige afwezigheid van Gillian Welch doen meerdere verhalen de ronde, waarvan het verhaal dat ze ten prooi is gevallen aan een jarenlange writer’s block het meest hardnekkige is. Feit is in ieder geval dat het sinds de release van Soul Journey in 2003 vrijwel stil is geweest rond Gillian Welch. Ze was vorig jaar wel te horen op de prima plaat van haar partner David Rawlings (A Friend Of A Friend) en dook eerder dit jaar, samen met Rawlings, op als gastvocalist bij The Decemberists (en tekende meteen voor de mooiste tracks op het uitstekende The King Is Dead), maar een nieuwe plaat van Gillian Welch leek tot voor kort ver weg. Tot mijn grote verrassing ligt nu opeens The Harrow And The Harvest in de winkel. Direct wanneer de eerste noten van de vijfde plaat van Gillian Welch uit de speakers komen, lijkt het of ze nooit is weg geweest. The Harrow And The Harvest ligt niet direct in het verlengde van Soul Journey, waarop Gillian Welch experimenteerde met een wat voller geluid, maar herinnert aan haar eerste drie platen en met name aan Time (The Revelator) uit 200. The Harrow And The Harvest is een uiterst sobere plaat waarop een akoestische gitaar en de stemmen van Gillian Welch en David Rawlings de belangrijkste en vaak ook de enige ingrediënten zijn. Gillian Welch en David Rawlings zijn nog altijd meesters in sorteren van maximaal effect met minimale middelen, waardoor ook The Harrow And The Harvest uiterst sober maar toch vol klinkt. De stemmen van Welch en Rawlings kleuren zo mooi bij elkaar dat eigenlijk iedere instrumentatie overbodig is. Ook op The Harrow And The Harvest citeert Gillian Welch weer nadrukkelijk uit de archieven van de stokoude folk uit de Appalachen, maar een aantal andere songs is hoorbaar geïnspireerd door de muzikale tradities uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten. The Harrow And The Harvest bevat 10 tracks en ze zijn allemaal even mooi. Bij beluistering van de vijfde plaat van Gillian Welch valt op dat ze er dit keer ook in slaagt om de aandacht vast te houden in langere tracks, wat gezien het uiterst sobere karakter van haar muziek een knappe prestatie is. Ik had maar één luisterbeurt nodig om betoverd en ontroerd te worden door de nieuwe plaat van Gillian Welch en sindsdien is The Harrow And The Harvest alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Gillian Welch en David Rawlings doen op de zo langverwachte nieuwe plaat eigenlijk niets nieuws, maar doen hetgeen dat ze doen nog een stuk beter dan in het verleden. Of Gillian Welch inderdaad is getroffen door een jarenlange writer’s block zullen we waarschijnlijk nooit zeker weten, maar dat ze deze writer’s block inmiddels overwonnen heeft staat na beluistering van The Harrow And The Harvest als een paal boven water. Gillian Welch is niet alleen terug, maar levert als je het mij vraagt ook direct de mooiste rootsplaat van het jaar af. Bijzonder indrukwekkend. Erwin Zijleman