Ik was ruim anderhalf jaar geleden behoorlijk positief over Fearless, de tweede plaat van de op dat moment pas 18 jaar oude Taylor Swift (zie hier). De Amerikaanse was op het moment van schrijven al een grote ster in eigen land en inmiddels heeft ze ook Europa aan haar voeten gekregen. Haar derde plaat, Speak Now, lijkt daarom verzekerd van commercieel succes, maar een in artistiek opzicht geslaagde plaat ligt veel minder voor de hand. Dit gold natuurlijk ook al voor Fearless, waarop Taylor Swift voornamelijk behoorlijk gladde countrypop maakte, al had deze op een of andere manier een eigenwijze twist, waarna Taylor Swift’s vocale capaciteiten de rest deden. Ik was op voorhand sceptisch over de nieuwe plaat van Taylor Swift, maar Speak Now heeft me aangenaam weten te verrassen. Om je te laten verrassen door de nieuwe plaat van de inmiddels bijna 21 jaar oude Amerikaanse moet je een aantal belangrijke waarden opzij zetten. Een ieder die gruwelt van muziek die in eerste instantie is gericht op het behalen van commercieel succes is bij Taylor Swift aan het verkeerde adres en ook iedereen die rekent op muzikale uitstapjes buiten de gebaande paden van de Amerikaanse countrypop heeft op Speak Now niets te zoeken. Speak Now biedt vergeleken met Fearless net wat minder contemporary country en net wat meer pop, waardoor de plaat zich ergens tussen platen van de Dixie Chicks, Faith Hill, Shania Twain en Miranda Lambert manoeuvreert. Het is in muzikaal en productioneel opzicht af en toe even doorbijten, maar Taylor Swift houdt zich wat mij betreft opvallend makkelijk staande. Dat heeft aan de ene kant te maken met haar geweldige stem, die het hart van countrypopliefhebbers zal doen smelten, maar ook liefhebbers van alternatieve rootsmuziek niet onberoerd zal laten. Aan de andere kant heeft Taylor Swift voor Speak Now een serie opvallend sterke songs geschreven. Het zijn songs die bijzonder aangenaam in het gehoor liggen, maar ook weten te prikkelen. Hierbij komt nog eens dat Taylor Swift op Speak Now iets te vertellen heeft. De transitie van meisje is ook bij Taylor Swift niet gegaan zonder de nodige vervelende ervaringen en deze weet ze prachtig te verwoorden, waarbij grootheden als Kanye West en John Mayer niet gespaard worden. Natuurlijk valt er een hoop af te dingen op Speak Now, zeker door een ieder die zijn of haar rootsmuziek bij voorkeur in alternatieve vorm tot zich neemt. Mij heeft Taylor Swift echter wederom te pakken. Of het nog een keer gaat lukken met dit recept betwijfel ik, maar mogelijk is Taylor Swift in staat tot grootsere muzikale prestaties. Het is gezien de persoonlijke kwaliteiten die ze tentoon spreidt op Speak Now zeker niet uit te sluiten. Erwin Zijleman
Omdat Keane het tijdelijk wat rustiger aan doet, vonden toetsenist Tim Rice-Oxley en (gast)gitarist en bassist Jesse Quin de tijd rijp voor een muzikaal uitstapje. Het was het begin van Mt. Desolation; een project waarbij al snel andere muzikanten aanhaakten, onder wie Ronnie Vannucci (The Killers), Tom Hobden (Noah and the Whale) en Country Winston (Mumford & Sons). Het debuut van Mt. Desolation ligt inmiddels in de winkel en het is wat mij betreft een verrassend sterke plaat. Gezien de verwantschap tussen Keane en Snow Patrol, ligt de vergelijking met het Snow Patrol hobbyproject Tired Pony voor de hand. Tired Pony koos op haar een paar maanden geleden verschenen debuut voor een geluid dat redelijk ver verwijderd was van de toegankelijke rockmuziek van Snow Patrol en verrassend veel invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek bevatte. Vreemd genoeg geldt voor het debuut van Mt. Desolation precies hetzelfde. De muziek van Mt. Desolation doet me nauwelijks denken aan die van Keane en bevat flink wat invloeden uit de folk en de countrymuziek, wat nog eens wordt verstrekt door de behoorlijk in het oor springende bijdragen van banjo en viool. Mt. Desolation kleurt een aantal songs op haar debuut betrekkelijk sober in, maar de plaat bevat ook een aantal tracks waarin de band klinkt als Springsteen’s E-Street Band op zijn best. Naast de fraaie en gevarieerde instrumentatie valt vooral de prachtige stem van Jesse Quin op. Quin beschikt over een veelkleurig stemgeluid dat zowel in de meer ingetogen folksongs als in de wat uitbundigere rocksongs uitstekend tot zijn recht komt. Ook de songs op het titelloze debuut van Mt. Desolation zijn van hoog niveau. Het zijn songs waarin de band de balans weet te vinden tussen toegankelijke popsongs waarmee je stadions zou kunnen vullen en wat meer ingetogen rootsmuziek die het vooral goed doet in een intieme setting. Het debuut van Mt. Desolation staat bol van de invloeden. Deze gaan terug tot de Flying Burrito Brothers en komen via de Traveling Wilbury’s en Jeff Buckley uit bij Keane met een stevige rootsinjectie. Waar het debuut van Tired Pony wat tijd nodig had, heeft de wat mij betreft veel betere plaat van Mt. Desolation me direct te pakken. Wat mij betreft is dit dan ook geen tijdelijk uitstapje, maar de start van iets heel erg moois. Dit prachtige debuut is alvast een hele mooie start, die de platen van Keane in alle opzichten doet verbleken. Erwin Zijleman
Ik was ruim anderhalf jaar geleden behoorlijk positief over Fearless, de tweede plaat van de op dat moment pas 18 jaar oude Taylor Swift (zie hier). De Amerikaanse was op het moment van schrijven al een grote ster in eigen land en inmiddels heeft ze ook Europa aan haar voeten gekregen. Haar derde plaat, Speak Now, lijkt daarom verzekerd van commercieel succes, maar een in artistiek opzicht geslaagde plaat ligt veel minder voor de hand. Dit gold natuurlijk ook al voor Fearless, waarop Taylor Swift voornamelijk behoorlijk gladde countrypop maakte, al had deze op een of andere manier een eigenwijze twist, waarna Taylor Swift’s vocale capaciteiten de rest deden. Ik was op voorhand sceptisch over de nieuwe plaat van Taylor Swift, maar Speak Now heeft me aangenaam weten te verrassen. Om je te laten verrassen door de nieuwe plaat van de inmiddels bijna 21 jaar oude Amerikaanse moet je een aantal belangrijke waarden opzij zetten. Een ieder die gruwelt van muziek die in eerste instantie is gericht op het behalen van commercieel succes is bij Taylor Swift aan het verkeerde adres en ook iedereen die rekent op muzikale uitstapjes buiten de gebaande paden van de Amerikaanse countrypop heeft op Speak Now niets te zoeken. Speak Now biedt vergeleken met Fearless net wat minder contemporary country en net wat meer pop, waardoor de plaat zich ergens tussen platen van de Dixie Chicks, Faith Hill, Shania Twain en Miranda Lambert manoeuvreert. Het is in muzikaal en productioneel opzicht af en toe even doorbijten, maar Taylor Swift houdt zich wat mij betreft opvallend makkelijk staande. Dat heeft aan de ene kant te maken met haar geweldige stem, die het hart van countrypopliefhebbers zal doen smelten, maar ook liefhebbers van alternatieve rootsmuziek niet onberoerd zal laten. Aan de andere kant heeft Taylor Swift voor Speak Now een serie opvallend sterke songs geschreven. Het zijn songs die bijzonder aangenaam in het gehoor liggen, maar ook weten te prikkelen. Hierbij komt nog eens dat Taylor Swift op Speak Now iets te vertellen heeft. De transitie van meisje is ook bij Taylor Swift niet gegaan zonder de nodige vervelende ervaringen en deze weet ze prachtig te verwoorden, waarbij grootheden als Kanye West en John Mayer niet gespaard worden. Natuurlijk valt er een hoop af te dingen op Speak Now, zeker door een ieder die zijn of haar rootsmuziek bij voorkeur in alternatieve vorm tot zich neemt. Mij heeft Taylor Swift echter wederom te pakken. Of het nog een keer gaat lukken met dit recept betwijfel ik, maar mogelijk is Taylor Swift in staat tot grootsere muzikale prestaties. Het is gezien de persoonlijke kwaliteiten die ze tentoon spreidt op Speak Now zeker niet uit te sluiten. Erwin Zijleman