Kasabian - West Ryder Pauper Lunatic Asylum
Het afgelopen decennium zijn we overspoeld door jonge Britse bands die wel eens heel groot zouden gaan worden. Tussen al deze bands zie ik er achteraf bezien maar heel weinig die de belofte van het eerste uur waar hebben kunnen maken en eigenlijk geen één van het kaliber van Oasis, Blur, Primal Scream of The Stone Roses. Het uit Leicester afkomstige Kasabian deed een jaar of vijf geleden een niet onaardige poging om in de voetsporen van de laatstgenoemde band te treden, maar kwam zowel op haar titelloze debuut als op het twee jaar later verschenen Empire wat mij betreft ook niet verder dan een aardige poging. Ik had de band inmiddels dan ook afgeschreven, maar dat blijkt te vroeg. Met haar derde plaat, West Ryder Pauper Lunatic Asylum, heeft Kasabian immers niet alleen haar beste plaat tot dusver afgeleverd, maar heeft het bovendien een plaat afgeleverd die de potentie heeft om uit te groeien tot een klassieker in het genre. West Ryder Pauper Lunatic Asylum is een zwaar psychedelische plaat vol invloeden. Kasabian kent uiteraard de klassiekers uit de Britpop en die uit een veel verder verleden (The Stones, The Doors, The Kinks) als haar broekzak en is nog steeds flink beïnvloedt door het werk van met name The Stone Roses en Primal Scream, maar tegelijkertijd zet de band op West Ryder Pauper Lunatic Asylum een opvallend eigen geluid neer. Een geluid waarin de basis bestaat uit gelijke delen psychedelica en rock, waaraan vervolgens invloeden uit met name de blues, dance, Krautrock en pop zijn toegevoegd. Kasabian slaagt er op West Ryder Pauper Lunatic Asylum niet alleen in om een aantal monumentale songs neer te zetten, maar slaagt er bovendien in om buiten de gebaande paden te treden en zichzelf nadrukkelijk te vernieuwen. Het levert een plaat op die direct een stevige impact heeft vanwege de aanstekelijke en imponerende songs, maar voorlopig ook nog wel even door zal groeien vanwege alle verrassende invloeden uit heden en verleden die tijdens de geboden luistertrip opduiken. Of West Ryder Pauper Lunatic Asylum inderdaad één van de betere Britpop platen van de afgelopen jaren is zal de tijd moeten leren, maar vooralsnog geef ik de derde van Kasabian een hele goede kans. Erwin Zijleman
Het afgelopen decennium zijn we overspoeld door jonge Britse bands die wel eens heel groot zouden gaan worden. Tussen al deze bands zie ik er achteraf bezien maar heel weinig die de belofte van het eerste uur waar hebben kunnen maken en eigenlijk geen één van het kaliber van Oasis, Blur, Primal Scream of The Stone Roses. Het uit Leicester afkomstige Kasabian deed een jaar of vijf geleden een niet onaardige poging om in de voetsporen van de laatstgenoemde band te treden, maar kwam zowel op haar titelloze debuut als op het twee jaar later verschenen Empire wat mij betreft ook niet verder dan een aardige poging. Ik had de band inmiddels dan ook afgeschreven, maar dat blijkt te vroeg. Met haar derde plaat, West Ryder Pauper Lunatic Asylum, heeft Kasabian immers niet alleen haar beste plaat tot dusver afgeleverd, maar heeft het bovendien een plaat afgeleverd die de potentie heeft om uit te groeien tot een klassieker in het genre. West Ryder Pauper Lunatic Asylum is een zwaar psychedelische plaat vol invloeden. Kasabian kent uiteraard de klassiekers uit de Britpop en die uit een veel verder verleden (The Stones, The Doors, The Kinks) als haar broekzak en is nog steeds flink beïnvloedt door het werk van met name The Stone Roses en Primal Scream, maar tegelijkertijd zet de band op West Ryder Pauper Lunatic Asylum een opvallend eigen geluid neer. Een geluid waarin de basis bestaat uit gelijke delen psychedelica en rock, waaraan vervolgens invloeden uit met name de blues, dance, Krautrock en pop zijn toegevoegd. Kasabian slaagt er op West Ryder Pauper Lunatic Asylum niet alleen in om een aantal monumentale songs neer te zetten, maar slaagt er bovendien in om buiten de gebaande paden te treden en zichzelf nadrukkelijk te vernieuwen. Het levert een plaat op die direct een stevige impact heeft vanwege de aanstekelijke en imponerende songs, maar voorlopig ook nog wel even door zal groeien vanwege alle verrassende invloeden uit heden en verleden die tijdens de geboden luistertrip opduiken. Of West Ryder Pauper Lunatic Asylum inderdaad één van de betere Britpop platen van de afgelopen jaren is zal de tijd moeten leren, maar vooralsnog geef ik de derde van Kasabian een hele goede kans. Erwin Zijleman