Ohbijou - Beacons
Er valt momenteel heel veel te genieten voor de liefhebbers van rijk georkestreerde popmuziek. Het aanbod is momenteel zelfs zo groot dat verzadiging dreigt, maar desondanks is Beacons van het Canadese Ohbijou een plaat in het genre die niet gemist mag worden. Het uit zeven muzikanten bestaande Ohbijou strooit op haar tweede plaat driftig met bitterzoete popliedjes, die bij iedere luisterbeurt aan kracht weten te winnen. Het zijn popliedjes waarvoor flink wat instrumenten uit de kast worden getrokken, waaronder de nodige strijkers, en het bombast zo af en toe niet wordt geschuwd, maar tegelijkertijd houdt Ohbijou haar verleidelijke popliedjes betrekkelijk klein en eenvoudig. In de songs met een wat bombastische instrumentatie heeft de muziek van Ohbijou raakvlakken met die van The Arcade Fire, maar de vele ingetogen momenten en de meisjesachtige vocalen van frontvrouw Casey Mecija doen minstens net zo vaak denken aan die van Belle & Sebastian, Camera Obscura, The Cardigans en de vele melancholieke IJslandse Noorse en Zweedse zangeressen die de afgelopen jaren zijn opgedoken. Ohbijou maakt voor de songs op Beacons gebruik van een recept dat inmiddels bekend is, maar weet dankzij de niet altijd even toegankelijke songstructuren, de wat somberdere ondertoon en de opvallende vocalen van Casey Mecija toch iets toe te voegen aan alles wat de afgelopen jaren al in dit genre is verschenen. Beacons is een plaat die in eerste instantie weet te betoveren, vervolgens een tijdje vermaakt en pas hierna echt begint te groeien. Wanneer je deze plaat vaker hoort, valt steeds meer moois te ontdekken in de knap in elkaar stekende songs van de band en blijkt de conclusie dat we hier te maken hebben met een one trick pony voorbarig. Het is momenteel dringen in het genre waarin Ohbijou zich beweegt, maar met Beacons hebben de Canadezen een betoverend mooie plaat gemaakt die zich met gemak weet te onderscheiden van die van de moordende concurrentie. Erwin Zijleman 
Er valt momenteel heel veel te genieten voor de liefhebbers van rijk georkestreerde popmuziek. Het aanbod is momenteel zelfs zo groot dat verzadiging dreigt, maar desondanks is Beacons van het Canadese Ohbijou een plaat in het genre die niet gemist mag worden. Het uit zeven muzikanten bestaande Ohbijou strooit op haar tweede plaat driftig met bitterzoete popliedjes, die bij iedere luisterbeurt aan kracht weten te winnen. Het zijn popliedjes waarvoor flink wat instrumenten uit de kast worden getrokken, waaronder de nodige strijkers, en het bombast zo af en toe niet wordt geschuwd, maar tegelijkertijd houdt Ohbijou haar verleidelijke popliedjes betrekkelijk klein en eenvoudig. In de songs met een wat bombastische instrumentatie heeft de muziek van Ohbijou raakvlakken met die van The Arcade Fire, maar de vele ingetogen momenten en de meisjesachtige vocalen van frontvrouw Casey Mecija doen minstens net zo vaak denken aan die van Belle & Sebastian, Camera Obscura, The Cardigans en de vele melancholieke IJslandse Noorse en Zweedse zangeressen die de afgelopen jaren zijn opgedoken. Ohbijou maakt voor de songs op Beacons gebruik van een recept dat inmiddels bekend is, maar weet dankzij de niet altijd even toegankelijke songstructuren, de wat somberdere ondertoon en de opvallende vocalen van Casey Mecija toch iets toe te voegen aan alles wat de afgelopen jaren al in dit genre is verschenen. Beacons is een plaat die in eerste instantie weet te betoveren, vervolgens een tijdje vermaakt en pas hierna echt begint te groeien. Wanneer je deze plaat vaker hoort, valt steeds meer moois te ontdekken in de knap in elkaar stekende songs van de band en blijkt de conclusie dat we hier te maken hebben met een one trick pony voorbarig. Het is momenteel dringen in het genre waarin Ohbijou zich beweegt, maar met Beacons hebben de Canadezen een betoverend mooie plaat gemaakt die zich met gemak weet te onderscheiden van die van de moordende concurrentie. Erwin Zijleman 