Leona Naess - Thirteens
Dankzij een beroemde stiefmoeder (Diana Ross) en een relatie met de op dat moment nog driftige met platen strooiende Ryan Adams, kreeg het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Leona Naess (Comatised) een jaar of acht geleden relatief veel aandacht. Na een matige opvolger (I Tried To Rock You, But You Only Roll) leek het succes van Leona Naess van korte duur, maar in 2003 kwam de Amerikaanse verrassend sterk terug met haar door Ethan Johns (Ryan Adams) geproduceerde titelloze derde plaat. Sindsdien was het ruim vijf jaar stil, maar eind vorig jaar keerde Leona Naess in de Verenigde Staten terug met haar vierde plaat Thirteens. Thirteens is inmiddels gelukkig ook in Europa verschenen en laat zich beluisteren als een mix van het wat meer popgeoriënteerde debuut en de zo geprezen folky derde plaat van Leona Naess. Persoonlijk was ik zeer gecharmeerd van de platen die Leona Naess tot dusver uitbracht en ook Thirteens bevalt me weer uitstekend. Thirteens bevat grotendeels ingetogen en akoestische tracks. Een aantal van deze tracks wordt ondersteund door flink wat strijkers, maar Leona Naess houdt het over het algemeen behoorlijk sober. De Amerikaanse beschikt over een aantrekkelijk en warm stemgeluid, dat ergens tussen dat van Suzanne Vega en Edie Brickell in zit, maar ook een duidelijk eigen karakter heeft. De songs van Leona Naess hebben op Thirteens vaak een wat melancholieke ondertoon. Op zich niet zo gek, want op Thirteens verwerkt Leona Naess niet alleen de plotselinge dood van haar vader, maar ook het nodige misfortuin in de liefde (waaronder de breuk met Ryan Adams). Het levert een plaat op met mooie, stemmige popliedjes. Popliedjes die niet nadrukkelijk buiten de gebaande paden van de folky popmuziek treden, maar wel op weten te vallen door de fraaie muzikale inkleuring en de gevoelige vocalen van Leona Naess. Door het enorme aanbod in dit genre is het momenteel bijna onmogelijk om op te vallen, maar wat mij betreft slaagt Leona Naess hier met haar uitstekende vierde plaat wel degelijk in. Erwin Zijleman
Dankzij een beroemde stiefmoeder (Diana Ross) en een relatie met de op dat moment nog driftige met platen strooiende Ryan Adams, kreeg het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Leona Naess (Comatised) een jaar of acht geleden relatief veel aandacht. Na een matige opvolger (I Tried To Rock You, But You Only Roll) leek het succes van Leona Naess van korte duur, maar in 2003 kwam de Amerikaanse verrassend sterk terug met haar door Ethan Johns (Ryan Adams) geproduceerde titelloze derde plaat. Sindsdien was het ruim vijf jaar stil, maar eind vorig jaar keerde Leona Naess in de Verenigde Staten terug met haar vierde plaat Thirteens. Thirteens is inmiddels gelukkig ook in Europa verschenen en laat zich beluisteren als een mix van het wat meer popgeoriënteerde debuut en de zo geprezen folky derde plaat van Leona Naess. Persoonlijk was ik zeer gecharmeerd van de platen die Leona Naess tot dusver uitbracht en ook Thirteens bevalt me weer uitstekend. Thirteens bevat grotendeels ingetogen en akoestische tracks. Een aantal van deze tracks wordt ondersteund door flink wat strijkers, maar Leona Naess houdt het over het algemeen behoorlijk sober. De Amerikaanse beschikt over een aantrekkelijk en warm stemgeluid, dat ergens tussen dat van Suzanne Vega en Edie Brickell in zit, maar ook een duidelijk eigen karakter heeft. De songs van Leona Naess hebben op Thirteens vaak een wat melancholieke ondertoon. Op zich niet zo gek, want op Thirteens verwerkt Leona Naess niet alleen de plotselinge dood van haar vader, maar ook het nodige misfortuin in de liefde (waaronder de breuk met Ryan Adams). Het levert een plaat op met mooie, stemmige popliedjes. Popliedjes die niet nadrukkelijk buiten de gebaande paden van de folky popmuziek treden, maar wel op weten te vallen door de fraaie muzikale inkleuring en de gevoelige vocalen van Leona Naess. Door het enorme aanbod in dit genre is het momenteel bijna onmogelijk om op te vallen, maar wat mij betreft slaagt Leona Naess hier met haar uitstekende vierde plaat wel degelijk in. Erwin Zijleman