Cortney Tidwell - Boys
De uit Nashville, Tennessee, afkomstige singer-songwriter Cortney Tidwell maakte een jaar of drie geleden heel veel indruk met haar debuut Don't Let the Stars Keep Us Tangled Up. Op haar debuut betoverde Cortney Tidwell de luisteraar met beklemmende muziek die vooral plaats bood aan invloeden uit de triphop en de sadcore, maar ook de gezien haar thuisbasis bijna onvermijdelijke invloeden uit de country ontbraken niet. Het eindresultaat klonk als een kruising tussen Björk, Portishead, Beth Orton en PJ Harvey, maar ook de constatering van een Amerikaanse journalist dat Cortney Tidwell op haar debuut klonk als Patsy Cline die wordt begeleid door Radiohead sneed hout. Op Cortney Tidwell’s tweede plaat, Boys, zijn de invloeden uit de country nog wat verder naar de achtergrond gedrukt en heeft een elektronisch klankentapijt aan terrein gewonnen. Boys is daarom een anders klinkende plaat dan Don't Let the Stars Keep Us Tangled Up, maar het is wel weer een hele mooie plaat. Ook op Boys kiest Cortney Tidwell nergens voor de makkelijkste weg. Haar songs liggen op zich best lekker in het gehoor, maar het zijn ook songs die vaak een wat vervreemdend effect hebben. Luister even met net wat minder aandacht naar de songs op Boys en je hoort niet veel meer dan een brij van geluid waarin de vocalen voorbij lijken te zweven. Alleen bij aandachtige beluistering weten de atmosferische tracks op Boys te boeien en zelfs dan duurt het nog even voor ze hun ware aard en hun ware schoonheid prijs geven. Net als je bent gevangen in een wolk van elektronica, percussie en dromerige vocalen, komt Cortney Tidwell net zo makkelijk met een aanstekelijke rocksong op de proppen, om je vervolgens weer snel mee te trekken in de donkere wereld waarin ze bij voorkeur vertoeft. Wereldberoemd zal Cortney Tidwell ook met Boys niet gaan worden. Hiervoor is haar muziek te lastig te doorgronden en te somber van toon. Liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters die niet beducht zijn voor sombere klanken of voor het veelvuldig buiten de gebaande paden treden, zullen ook de tweede plaat van Cortney Tidwell echter zeer kunnen waarderen. Erwin Zijleman
De uit Nashville, Tennessee, afkomstige singer-songwriter Cortney Tidwell maakte een jaar of drie geleden heel veel indruk met haar debuut Don't Let the Stars Keep Us Tangled Up. Op haar debuut betoverde Cortney Tidwell de luisteraar met beklemmende muziek die vooral plaats bood aan invloeden uit de triphop en de sadcore, maar ook de gezien haar thuisbasis bijna onvermijdelijke invloeden uit de country ontbraken niet. Het eindresultaat klonk als een kruising tussen Björk, Portishead, Beth Orton en PJ Harvey, maar ook de constatering van een Amerikaanse journalist dat Cortney Tidwell op haar debuut klonk als Patsy Cline die wordt begeleid door Radiohead sneed hout. Op Cortney Tidwell’s tweede plaat, Boys, zijn de invloeden uit de country nog wat verder naar de achtergrond gedrukt en heeft een elektronisch klankentapijt aan terrein gewonnen. Boys is daarom een anders klinkende plaat dan Don't Let the Stars Keep Us Tangled Up, maar het is wel weer een hele mooie plaat. Ook op Boys kiest Cortney Tidwell nergens voor de makkelijkste weg. Haar songs liggen op zich best lekker in het gehoor, maar het zijn ook songs die vaak een wat vervreemdend effect hebben. Luister even met net wat minder aandacht naar de songs op Boys en je hoort niet veel meer dan een brij van geluid waarin de vocalen voorbij lijken te zweven. Alleen bij aandachtige beluistering weten de atmosferische tracks op Boys te boeien en zelfs dan duurt het nog even voor ze hun ware aard en hun ware schoonheid prijs geven. Net als je bent gevangen in een wolk van elektronica, percussie en dromerige vocalen, komt Cortney Tidwell net zo makkelijk met een aanstekelijke rocksong op de proppen, om je vervolgens weer snel mee te trekken in de donkere wereld waarin ze bij voorkeur vertoeft. Wereldberoemd zal Cortney Tidwell ook met Boys niet gaan worden. Hiervoor is haar muziek te lastig te doorgronden en te somber van toon. Liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters die niet beducht zijn voor sombere klanken of voor het veelvuldig buiten de gebaande paden treden, zullen ook de tweede plaat van Cortney Tidwell echter zeer kunnen waarderen. Erwin Zijleman