Joker's Daughter - The Last Laugh
Een van de eerste dingen die ik doe wanneer ik een nieuwe cd in handen krijg, is opzoeken wie de cd geproduceerd heeft. Over het belang van een goede producer zijn de meningen nogal verdeeld, maar persoonlijk geloof ik heilig in de cruciale rol voor de man of vrouw (al zijn die zeer schaars) achter de knoppen. Op het moment dat ik zag dat The Last Laugh van Joker’s Daughter is geproduceerd door niemand minder dan de eigenzinnige Danger Mouse, was ik er eigenlijk al zeker van dat dit een goede plaat is. Een voorspelling die direct bij eerste beluistering van The Last Laugh juist bleek. Joker’s Daughter is een project van de oorspronkelijk uit Griekenland afkomstige singer-songwriter Helena Costas. De Griekse, die overigens al jaren in Engeland woont, heeft een voorliefde voor traditioneel aandoende Britse folk en schrijft mooie ambachtelijke songs. Vaak wat pastorale folksongs met een psychedelisch tintje. Songs waarin Helena Costas haar achtergrond overigens niet verloochent, want The Last Laugh bevat in een aantal songs ook invloeden uit de Griekse en Arabische muziek. Helena Costas overtuigt op deze plaat als zangeres en songwriter, maar The Last Laugh zou niet zoveel indruk hebben gemaakt zonder de inbreng van Danger Mouse en de door hem opgetrommelde collega’s. Danger Mouse voorziet de traditioneel aandoende muziek van Joker’s Daughter van moderne impulsen, terwijl de van Gnarls Barkley bekende Daniele Luppi zorgt voor fraaie strijkersarrangementen en Scott Spillane (Neutral Milk Hotel) op de proppen komt met opvallende blazersarrangementen. Het zijn bijdragen die de ambachtelijke folksongs van Helena Costas een avontuurlijk en geheel eigen geluid geven. De wijze waarop Danger Mouse ingrijpt in het geluid van Joker’s Daughter is nogal verschillend. De ene keer beperkt hij zich tot zeer subtiele en soms zelfs nauwelijks hoorbare muzikale accenten, maar in een aantal andere gevallen wordt flink uitgepakt met moderne elektronica. Het resultaat is in alle gevallen zeer geslaagd. The Last Laugh heeft, mede door het overeenkomstige stemgeluid, wel wat van Nine Objects Of Desire van Suzanne Vega, al is The Last Laugh een stuk veelzijdiger en vooral extremer. Met The Last Laugh heeft Joker’s Daughter een hele boeiende plaat gemaakt, waarop avontuur en schoonheid hand in hand gaan. Een typisch geval van 1 + 1 = 3 deze samenwerking tussen Helena Costas en Danger Mouse. Erwin Zijleman
Een van de eerste dingen die ik doe wanneer ik een nieuwe cd in handen krijg, is opzoeken wie de cd geproduceerd heeft. Over het belang van een goede producer zijn de meningen nogal verdeeld, maar persoonlijk geloof ik heilig in de cruciale rol voor de man of vrouw (al zijn die zeer schaars) achter de knoppen. Op het moment dat ik zag dat The Last Laugh van Joker’s Daughter is geproduceerd door niemand minder dan de eigenzinnige Danger Mouse, was ik er eigenlijk al zeker van dat dit een goede plaat is. Een voorspelling die direct bij eerste beluistering van The Last Laugh juist bleek. Joker’s Daughter is een project van de oorspronkelijk uit Griekenland afkomstige singer-songwriter Helena Costas. De Griekse, die overigens al jaren in Engeland woont, heeft een voorliefde voor traditioneel aandoende Britse folk en schrijft mooie ambachtelijke songs. Vaak wat pastorale folksongs met een psychedelisch tintje. Songs waarin Helena Costas haar achtergrond overigens niet verloochent, want The Last Laugh bevat in een aantal songs ook invloeden uit de Griekse en Arabische muziek. Helena Costas overtuigt op deze plaat als zangeres en songwriter, maar The Last Laugh zou niet zoveel indruk hebben gemaakt zonder de inbreng van Danger Mouse en de door hem opgetrommelde collega’s. Danger Mouse voorziet de traditioneel aandoende muziek van Joker’s Daughter van moderne impulsen, terwijl de van Gnarls Barkley bekende Daniele Luppi zorgt voor fraaie strijkersarrangementen en Scott Spillane (Neutral Milk Hotel) op de proppen komt met opvallende blazersarrangementen. Het zijn bijdragen die de ambachtelijke folksongs van Helena Costas een avontuurlijk en geheel eigen geluid geven. De wijze waarop Danger Mouse ingrijpt in het geluid van Joker’s Daughter is nogal verschillend. De ene keer beperkt hij zich tot zeer subtiele en soms zelfs nauwelijks hoorbare muzikale accenten, maar in een aantal andere gevallen wordt flink uitgepakt met moderne elektronica. Het resultaat is in alle gevallen zeer geslaagd. The Last Laugh heeft, mede door het overeenkomstige stemgeluid, wel wat van Nine Objects Of Desire van Suzanne Vega, al is The Last Laugh een stuk veelzijdiger en vooral extremer. Met The Last Laugh heeft Joker’s Daughter een hele boeiende plaat gemaakt, waarop avontuur en schoonheid hand in hand gaan. Een typisch geval van 1 + 1 = 3 deze samenwerking tussen Helena Costas en Danger Mouse. Erwin Zijleman