Matt Costa - Mobile Chateau
De Amerikaanse singer-songwriter Matt Costa wordt gerekend tot de volgelingen c.q. beschermelingen van Jack Johnson, maar is wat mij betreft veel meer dan dat. Costa maakte met Songs We Sing (2006) en Unfamiliar Faces (2007) al twee fantastische platen en doet dat nu nog eens dunnetjes over met Mobile Chateau. Ook Mobile Chateau is weer verschenen op Jack Johnson’s Brushfire label, maar heel veel raakvlakken met de muziek van Jack Johnson hoor ik nog altijd niet, of het moet het feit zijn dat je ook van de muziek van Matt Costa eigenlijk alleen maar heel vrolijk kunt worden. Matt Costa heb ik in het verleden eens omschreven als een muzikale duizendpoot die afwisselend in de huid kruipt van Bob Dylan, Paul McCartney, Harry Nilsson, Brian Wilson, Nick Drake en Van Morrisson, maar toch vooral zichzelf blijft. Het is een omschrijving die ook van toepassing is op de muziek op Mobile Chateau, al is Matt Costa op zijn derde plaat nog veelzijdiger dan op zijn vorige twee platen en graaft hij bovendien wat dieper in het verleden. Ook Mobile Chateau grossiert weer in licht psychedelisch popliedjes die stuk voor stuk de perfecte popsong naar de kroon steken en ook nog eens alle kanten op schieten. Mobile Chateau verwijst wat nadrukkelijker dan zijn voorgangers naar psychedelische muziek en folkmuziek uit de jaren 60 en heeft hiernaast de West-Coast pop uit de vroege jaren 70 wat nadrukkelijker in het vizier. Wat is gebleven zijn de aanstekelijke en volstrekt tijdloze popsongs, die hun invloeden makkelijk prijsgeven, maar ook altijd nadrukkelijk het stempel van Matt Costa bevatten. Matt Costa schudt de kwalitatief hoogstaande popliedjes zo achteloos uit zijn mouw dat het bijna niet opvalt dat hij ook op Mobile Chateau weer een prestatie van hoog niveau levert, maar ga er even goed voor zitten en je hoort hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Jack Johnson heeft op zijn label een rijtje muzikanten verzamelt die goed zijn voor muziek waar je heel vrolijk van wordt, maar Brushfire herbergt ook één muzikaal genie: Matt Costa. Dit genie levert met Mobile Chateau zijn beste plaat tot dusver af. Het is er absoluut een om in te lijsten. Erwin Zijleman
De Amerikaanse singer-songwriter Matt Costa wordt gerekend tot de volgelingen c.q. beschermelingen van Jack Johnson, maar is wat mij betreft veel meer dan dat. Costa maakte met Songs We Sing (2006) en Unfamiliar Faces (2007) al twee fantastische platen en doet dat nu nog eens dunnetjes over met Mobile Chateau. Ook Mobile Chateau is weer verschenen op Jack Johnson’s Brushfire label, maar heel veel raakvlakken met de muziek van Jack Johnson hoor ik nog altijd niet, of het moet het feit zijn dat je ook van de muziek van Matt Costa eigenlijk alleen maar heel vrolijk kunt worden. Matt Costa heb ik in het verleden eens omschreven als een muzikale duizendpoot die afwisselend in de huid kruipt van Bob Dylan, Paul McCartney, Harry Nilsson, Brian Wilson, Nick Drake en Van Morrisson, maar toch vooral zichzelf blijft. Het is een omschrijving die ook van toepassing is op de muziek op Mobile Chateau, al is Matt Costa op zijn derde plaat nog veelzijdiger dan op zijn vorige twee platen en graaft hij bovendien wat dieper in het verleden. Ook Mobile Chateau grossiert weer in licht psychedelisch popliedjes die stuk voor stuk de perfecte popsong naar de kroon steken en ook nog eens alle kanten op schieten. Mobile Chateau verwijst wat nadrukkelijker dan zijn voorgangers naar psychedelische muziek en folkmuziek uit de jaren 60 en heeft hiernaast de West-Coast pop uit de vroege jaren 70 wat nadrukkelijker in het vizier. Wat is gebleven zijn de aanstekelijke en volstrekt tijdloze popsongs, die hun invloeden makkelijk prijsgeven, maar ook altijd nadrukkelijk het stempel van Matt Costa bevatten. Matt Costa schudt de kwalitatief hoogstaande popliedjes zo achteloos uit zijn mouw dat het bijna niet opvalt dat hij ook op Mobile Chateau weer een prestatie van hoog niveau levert, maar ga er even goed voor zitten en je hoort hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Jack Johnson heeft op zijn label een rijtje muzikanten verzamelt die goed zijn voor muziek waar je heel vrolijk van wordt, maar Brushfire herbergt ook één muzikaal genie: Matt Costa. Dit genie levert met Mobile Chateau zijn beste plaat tot dusver af. Het is er absoluut een om in te lijsten. Erwin Zijleman