Dylan LeBlanc - Paupers Field
De afgelopen jaren zijn we overspoeld met singer-songwriters in het roots-segment, maar met name de laatste maanden lijkt de spoeling wat dun. Dit wordt gelukkig in één keer goedgemaakt door de uit Shreveport, Louisiana, afkomstige Dylan LeBlanc, want deze net 20 jarige muzikant heeft met Paupers Field een in meerdere opzichten memorabel debuut afgeleverd. Dat Paupers Field een memorabele plaat is zal overigens niet direct duidelijk zijn. Dylan LeBlanc begeeft zich op zijn debuut immers op de inmiddels platgetreden paden die in een ver verleden werden bewandeld door grootheden als Gram Parsons, Townes van Zandt en Neil Young en in de decennia die volgden werden overwoekerd door talloze minder getalenteerde soortgenoten; een enkele uitzondering daar gelaten. Ook in muzikaal, vocaal en thematisch opzicht weet Paupers Field zich niet direct te onderscheiden. Dylan LeBlanc kiest voor een beproefd muzikaal palet, heeft een aangenaam maar niet opzienbarend stemgeluid en kiest in zijn teksten vooral voor melancholische maar in het genre inmiddels behoorlijk uitgemolken thema’s als verloren liefdes en de dood. Dat de pas 20-jarige Dylan LeBlanc zijn overwegend donkere songs nog niet al te doorleefd weet te brengen kun je hem moeilijk kwalijk nemen, maar ook dit draagt niet bij aan de feestvreugde. Lichtpuntjes zijn op het eerste gehoor vooral het fraaie pedal steel spel en de vocale bijdrage van niemand minder dan Emmylou Harris, maar dat kan nooit genoeg zijn om Paupers Field al bij voorbaat de hemel in te prijzen. En toch vind ik het debuut van Dylan LeBlanc een goede plaat. Een hele goede plaat zelfs. Paupers Field is misschien in meerdere opzichten weinig opzienbarend te noemen, maar ondertussen overtuigt Dylan LeBlanc wel met knap in elkaar zittende, prima gezongen en fraai uitgevoerde songs. Het zijn songs die weliswaar zwaar leunen op het werk van al eerder genoemde grootheden als Gram Parsons, Townes van Zandt en Neil Young, maar ze zijn ook voorzien een eigentijds Fleet Foxes tintje. Dylan LeBlanc mag misschien niet beschikken over de mate van doorleving van de oude rotten in het vak, maar wat mij betreft vertolkt hij zijn songs puur en oprecht. Wat rest is het weinig objectieve en ook nauwelijks te omschrijven extraatje dat we magie noemen. Paupers Field is een plaat die je langzaam maar zeker verovert en vervolgens maar heel moeilijk los te laten is. Iedere keer dat je hem hoort wordt hij weer een stukje mooier en onmisbaarder, waardoor Paupers Field langzaam maar zeker uitgroeit tot de memorabele plaat die het in eerste instantie niet lijkt te zijn. Erwin Zijleman
De afgelopen jaren zijn we overspoeld met singer-songwriters in het roots-segment, maar met name de laatste maanden lijkt de spoeling wat dun. Dit wordt gelukkig in één keer goedgemaakt door de uit Shreveport, Louisiana, afkomstige Dylan LeBlanc, want deze net 20 jarige muzikant heeft met Paupers Field een in meerdere opzichten memorabel debuut afgeleverd. Dat Paupers Field een memorabele plaat is zal overigens niet direct duidelijk zijn. Dylan LeBlanc begeeft zich op zijn debuut immers op de inmiddels platgetreden paden die in een ver verleden werden bewandeld door grootheden als Gram Parsons, Townes van Zandt en Neil Young en in de decennia die volgden werden overwoekerd door talloze minder getalenteerde soortgenoten; een enkele uitzondering daar gelaten. Ook in muzikaal, vocaal en thematisch opzicht weet Paupers Field zich niet direct te onderscheiden. Dylan LeBlanc kiest voor een beproefd muzikaal palet, heeft een aangenaam maar niet opzienbarend stemgeluid en kiest in zijn teksten vooral voor melancholische maar in het genre inmiddels behoorlijk uitgemolken thema’s als verloren liefdes en de dood. Dat de pas 20-jarige Dylan LeBlanc zijn overwegend donkere songs nog niet al te doorleefd weet te brengen kun je hem moeilijk kwalijk nemen, maar ook dit draagt niet bij aan de feestvreugde. Lichtpuntjes zijn op het eerste gehoor vooral het fraaie pedal steel spel en de vocale bijdrage van niemand minder dan Emmylou Harris, maar dat kan nooit genoeg zijn om Paupers Field al bij voorbaat de hemel in te prijzen. En toch vind ik het debuut van Dylan LeBlanc een goede plaat. Een hele goede plaat zelfs. Paupers Field is misschien in meerdere opzichten weinig opzienbarend te noemen, maar ondertussen overtuigt Dylan LeBlanc wel met knap in elkaar zittende, prima gezongen en fraai uitgevoerde songs. Het zijn songs die weliswaar zwaar leunen op het werk van al eerder genoemde grootheden als Gram Parsons, Townes van Zandt en Neil Young, maar ze zijn ook voorzien een eigentijds Fleet Foxes tintje. Dylan LeBlanc mag misschien niet beschikken over de mate van doorleving van de oude rotten in het vak, maar wat mij betreft vertolkt hij zijn songs puur en oprecht. Wat rest is het weinig objectieve en ook nauwelijks te omschrijven extraatje dat we magie noemen. Paupers Field is een plaat die je langzaam maar zeker verovert en vervolgens maar heel moeilijk los te laten is. Iedere keer dat je hem hoort wordt hij weer een stukje mooier en onmisbaarder, waardoor Paupers Field langzaam maar zeker uitgroeit tot de memorabele plaat die het in eerste instantie niet lijkt te zijn. Erwin Zijleman