Van een enorme productiviteit kun je de Amerikaanse singer-songwriter Rachael Yamagata nauwelijks beschuldigen, maar alles wat ze tot dusver heeft gemaakt is wel van een onwaarschijnlijk hoog niveau. Dat gold zeker voor haar uit 2004 stammende debuut Happenstance, dat ik persoonlijk schaar onder mijn favoriete vrouwelijke singer-songwriter platen aller tijden, maar ook het in 2008 verschenen en uit twee cd’s bestaande Elephants...Teeth Sinking Into Heart was bovengemiddeld goed. Ik keek dan ook met grote belangstelling, zeer hoge verwachtingen en heel veel ongeduld uit naar de derde plaat van de singer-songwriter met Duits, Italiaans en Japans bloed in haar aderen. Deze derde plaat verscheen vorige week en luistert naar de titel Chesapeake. Ik moet de afgelopen weken geregeld lachen om de juryleden in The Voice Of Holland, die met een uiterst kritische blik luisteren naar op zich prima zangers en zangeressen, maar soms ook, om niet altijd even duidelijke redenen, met veel geweld de rode knop voor hun neus indrukken wanneer ze maar een paar noten gehoord hebben. Bij de eerste noten van Chesapeake deed ik echter precies hetzelfde. Een paar woorden van Rachael Yamagata waren voldoende om ook haar derde plaat voor een ieder die het horen wilde uit te roepen tot onbetwist meesterwerk. Inmiddels heb ik Chesapeake heel vaak gehoord, maar mijn eerste conclusie is niet meer aangepast. Ook op haar derde plaat weet Rachael Yamagata me weer genadeloos te verleiden met haar geweldige stem; een stem die me afwisselend doet denken aan Fiona Apple, PJ Harvey en een beetje Cat Power. Chesapeake heeft echter, net als zijn voorgangers, veel meer te bieden dan alleen een mooie stem. Net als op Happenstance en Elephants...Teeth Sinking Into Heart betovert Rachael Yamagata met prachtige ruwe popliedjes die variëren van lome en zwoele ballads tot stekelige rocksongs. Het zijn net als op haar vorige twee platen de jazzy, bluesy en soulvolle ballads die me het diepst weten te raken, maar ook de wat meer toegankelijke en bijna radiovriendelijke songs op Chesapeake zijn me inmiddels zeer dierbaar. Rachael Yamagata maakt net als de al eerder genoemde Fiona Apple en PJ Harvey en zeker ook Laura Nyro, muziek die niemand onberoerd zal laten, of je het nu mooi vindt of lelijk. Het is intense, vaak wat zwaarmoedige muziek waarvan je moet houden, maar als je er van houdt is de impact ook direct enorm en de liefde onvoorwaardelijk. Vergeleken met haar vorige twee platen is Chesapeake een toegankelijk en opgewekte plaat, al is dat in het geval van Rachael Yamagata maar zeer relatief. Onbegrepen door de grote platenmaatschappijen brengt ze haar muziek tegenwoordig zelf aan de man, waardoor de kans op succes kleiner en het haar aangedane onrecht alleen maar groter wordt. Zelf ben ik er inmiddels wel uit. Mijn jaarlijstje over 2011 krijgt maar zeer langzaam vorm en is voor het overgrote deel nog onzeker, maar de eerste plek is voor Rachael Yamagata en het indrukwekkende en alleen maar mooier wordende Chesapeake.
Erwin Zijleman
