De Amerikaanse muzikant Joe Henry heeft een even opvallend als indrukwekkend cv dat inmiddels zo’n 25 jaar terug gaat in de tijd. Henry debuteerde in de tweede helft van de jaren 80 met platen die alleen aandacht kregen omdat Henry was getrouwd met ene Melanie Ciccone; de zus van Madonna Louise Veronica Ciccone, beter bekend als Madonna. Met het door niemand minder dan T-Bone Burnett geproduceerde Shuffletown maakte Joe Henry in 1990 zijn eerste plaat die er echt toe deed, waarna hij met Short Man’s Room (1992) en Kindness of the World (1993) met hulp van een aantal Jayhawks twee bescheiden alt-country parels maakte. Sindsdien staat Joe Henry niet alleen garant voor geweldige en veelzijdige platen (met name Civilians uit 2007 en Blood From Stars uit 2009 zijn van een bijna onwaarschijnlijk hoog niveau), maar timmerde hij ook stevig aan de weg als producer van onder andere Solomon Burke, Aimee Mann, Ani DiFranco, Elvis Costello, Bettye LaVette en Mary Gauthier. Eerder dit jaar was Joe Henry als producer verantwoordelijk voor één van de mooiste platen van het jaar; het zwaar ondergewaardeerde The Long Surrender van Over The Rhine. Nu doet hij als muzikant een duit in het zakje met het al even fraaie Reverie. Reverie is de opvolger van het met louter superlatieven ontvangen Blood From Stars uit 2009. Op Blood From Stars verruilde Joe Henry zijn jazzy geluid voor een bij vlagen stevig bluesgeluid dat door het formeren van een uit de kluiten gewassen band behoorlijk vol klonk. Hoewel op Reverie vrijwel dezelfde muzikanten zijn te horen als op Blood From Stars (alleen de blazers ontbreken dit keer), klinken beide platen totaal anders. Reverie is een akoestische plaat waarop Joe Henry de gedrevenheid van zijn voorganger heeft verruild voor totale ontspanning. Op Reverie wordt losjes gemusiceerd en lijkt nauwelijks aandacht besteed aan de productie. Schijn bedriegt, want zeker wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert hoor je uit hoeveel lagen de muziek van Joe Henry bestaat en hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Het is nog altijd muziek die haar geheimen maar mondjesmaat prijs geeft; waarschijnlijk de belangrijkste reden voor het bescheiden succes dat Joe Henry met zijn platen weet te oogsten. Ook Reverie is weer een plaat die je moet ondergaan en die je op je in moet laten werken, waarna de ene na de andere prachtsong zich openbaart. Op Reverie bestrijkt Joe Henry de Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin van het woord, waarmee de plaat zich bijna laat beluisteren als een retrospectief op zijn imposante oeuvre. Het is wederom geen makkelijke plaat, maar een ieder die er de tijd voor neemt zal getuige zijn van het tot volle wasdom komen van het zoveelste meesterwerk van Joe Henry. Erwin Zijleman
