Coldplay - Mylo Xyloto

Don’t Panic, de opener van Coldplay’s debuut Parachutes uit 2000, duurt maar net twee minuten, maar na die twee minuten weet je direct dat voor de band een rooskleurige toekomst in het verschiet ligt. Deze toekomst werd veilig gesteld met de prachtige tweede plaat A Rush Of Blood To The Head die in 2001 verscheen. Sindsdien bespeelt Coldplay met heel veel succes een groot publiek, waardoor platen als X&Y (2005) en Viva La Vida (2008) grootser en gepolijster klinken dan de eerste twee platen van de band. Het enorme succes van Coldplay was voor menig criticus voldoende reden om de band genadeloos neer te sabelen, maar dat is als je het mij vraagt niet terecht. Natuurlijk ontbreekt op X&Y en Viva La Vida een belangrijk deel van de intimiteit en ongepolijstheid van de eerste twee platen, maar het merendeel van de sterke punten van de band bleef uiteindelijk onaangetast. Ook X&Y en Viva La Vida zijn platen met stemmige en melodieuze popsongs die het grote gebaar niet schuwen, maar ook boordevol avontuur zitten. Je moet het alleen willen horen. Ook op haar nieuwe plaat Mylo Xyloto (de prijs voor de meest idiote titel van een plaat is alvast binnen) keert Coldplay niet terug naar het geluid van haar eerste twee platen, maar bespeelt het met nog meer overtuiging en machtsvertoon een groot publiek. Dat levert in de vorm van een duet met Rihanna (Princess Of China) één enorme zeperd op, maar verder valt er op de vijfde studioplaat van Coldplay eigenlijk best veel te genieten. De productie van Brian Eno (die de credits dit keer moet delen met een drietal andere producers) is wat minder bombastisch dan op Viva La Vida, maar desondanks pakt Coldplay bij vlagen weer groots uit. Mylo Xyloto bevat een aantal tracks waarbij je het stadion gevuld met devote fans er alleen maar bij hoeft te denken, maar bevat ook een aantal wat meer ingetogen tracks. Persoonlijk heb ik overigens niet zoveel moeite met de grootse songs van Coldplay. Yellow van het debuut Parachutes is er ook een en daar heb ik nog nooit iemand over horen klagen. Het klinkt allemaal weer bijzonder aanstekelijk en bij vlagen onweerstaanbaar en daar gaat het in de popmuziek uiteindelijk toch ook om. Coldplay zoekt op Mylo Xyloto echter ook meer dan eens het avontuur of laat het bombast achterwege in subtiele popliedjes waarin met name zanger Chris Martin en gitarist Jonny Buckland uitblinken. Mylo Xyloto is meer dan zijn twee voorgangers een gitaarplaat, al moeten de gitaren wel continu de strijd aan gaan met een dik en soms overdadig pak elektronica. Het belangrijkste punt van kritiek dat ik heb op Mylo Xyloto is dat het een beetje een allegaartje is. Dit levert zo nu en dan wat mindere momenten op, maar als geheel maakt de plaat op mij toch weer een positieve indruk. Mijn advies: negeer de critici, beluister Mylo Xyloto zelf en pik er je eigen krenten uit. Succes verzekerd. Erwin Zijleman