20 januari 2025

Review: Sophie Jamieson - I Still Want To Share

Sophie Jamieson maakte helemaal aan het eind van 2022 diepe indruk met haar prachtige debuutalbum Choosing en doet dit aan het begin van 2025 nog eens met het minstens even mooie I Still Want To Share
In de laatste weken van een jaar verschijnt er meestal niets bijzonders meer, maar in 2022 werd in ieder geval mijn jaarlijstje nog omgegooid door het prachtige debuutalbum van Sophie Jamieson. De Britse muzikante brengt haar tweede album juist helemaal aan het begin van het jaar uit, maar I Still Want To Share ga ik zeker niet vergeten voor mijn jaarlijstje over een maand of twaalf. Sophie Jamieson imponeert ook op haar tweede album met haar prachtige stem, die een groot deel van de 45 minuten die het album duurt goed is voor kippenvel. In muzikaal opzicht is het tweede album van de Britse muzikante bijna net zo mooi en ook de songs van Sophie Jamieson doen van alles met me. Wat een prachtalbum, wat een talent, wat een zangeres.



Sophie Jamieson doet het momenteel heel goed in de met name Britse lijstjes met muzikanten die het wel eens zouden kunnen gaan maken in 2025. Een nieuwkomer is de Britse muzikante echter zeker niet. Haar eerste EP is inmiddels al twaalf jaar oud en helemaal aan het eind van 2022 verscheen bovendien haar prachtige debuutalbum Choosing. 

Het is een album dat me destijds overrompelde met de openingstrack Addition en dat is nog steeds een track die bij mij goed is voor kippenvel. De rest van het debuutalbum van Sophie Jamieson deed nauwelijks onder voor de fenomenale openingstrack, waardoor het album ondanks de release in december mijn jaarlijstje over 2022 wist te halen. 

De plek ergens halverwege mijn jaarlijstje was zeker niet het eindstation voor Choosing, want inmiddels zou ik het album onder de mooiste albums van 2022 scharen. Het is dus goed nieuws dat Sophie Jamieson eindelijk de aandacht trekt met haar muziek en het is nog veel beter nieuws dat deze week de opvolger van Choosing is verschenen. 

Het debuutalbum van Sophie Jamieson was een uiterst ingetogen en behoorlijk donker album met vooral folky songs en een hoofdrol voor de indringende stem van de Britse muzikante. Dat is een lijn die deels wordt doorgetrokken op I Still Want To Share, dat ook een folkalbum mag worden genoemd.

Sophie Jamieson maakte wat mij betreft een verpletterende indruk met de openingstrack van haar debuutalbum en ook album nummer twee opent prachtig. Camera opent ingetogen met subtiele akoestische gitaarakkoorden en de echt prachtige stem van Sophie Jamieson en ook dit keer wordt de spanning fraai opgebouwd. Een aantal keren barsten de strijkers los en ook dit keer maakt de Britse muzikant gebruik van de elektrische gitaar voor het vergroten van de dynamiek in de song. 

Het klinkt allemaal prachtig, maar ook dit keer zorgt de stem van Sophie Jamieson voor het meeste kippenvel. De Britse muzikante beschikt over een betoverend mooi en zeer expressief stemgeluid, maar ze legt ook heel veel gevoel in haar stem, waardoor de zang op I Still Want To Share net zo hard binnenkomt als die op het debuutalbum. 

Het tweede album van Sophie Jamieson klinkt net wat voller en gedetailleerder en misschien net wat minder donker dan haar zo indrukwekkende debuutalbum, maar ook I Still Want To Share is een vooral spaarzaam ingekleurd folkalbum, dat flink wat ruimte biedt aan melancholie. 

Sophie Jamieson had niet veel muzikanten nodig voor haar nieuwe album. Naast prachtig gitaarwerk en fraaie bijdragen van keyboards werden vooral strijkers en drums toegevoegd. De muziek op I Still Want To Share is subtiel maar bijzonder mooi en is op prachtige wijze vastgelegd in de productie van Sophie Jamieson en de ervaren producer Guy Massey, die onder andere werkte met Spiritualized, Richard Hawley, The Divine Comedy, Manic Street Preachers en The Coral. 

De songs op het tweede album van Sophie Jamieson zijn net wat meer versierd dan die op haar debuutalbum, maar alle accenten die zijn toegevoegd zijn functioneel en de strijkers passen prima bij de folky songs van de Britse muzikante. De sobere klanken vragen veel van de zang, maar Sophie Jamieson zingt ook op I Still Want To Share weer de sterren van de hemel. 

Ze wordt zoals gezegd momenteel veelvuldig genoemd in de lijstjes met de beloften voor 2025, maar de belofte is de muzikante met dit werkelijk prachtige en indrukwekkende tweede album echt al lang voorbij. I Still Want To Share is het volgende prachtalbum van 2025, dat verrassend sterk begint. Erwin Zijleman

De muziek van Sophie Jamieson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://sophiejamieson.bandcamp.com/album/i-still-want-to-share.



19 januari 2025

Review: Prince & The Revolution - Around The World In A Day (1985)

Prince bereikte zijn creatieve piek in de jaren 80, waarin hij meerdere onbetwiste klassiekers afleverde, waaronder wat mij betreft ook zeker het wat onderschatte maar ijzersterke Around The World In A Day uit 1985
Ik had tot 1985 niet zo heel veel met de muziek van Prince, maar toen kwam Around The World In A Day, dat me van mijn sokken blies. Een jaar later zou de Amerikaanse muzikant met een aantal idioot goede concerten nog een schepje bovenop doen, maar Around The World In A Day heeft inmiddels bijna veertig jaar een speciaal plekje in mijn hart. Het is een album met hier en daar wat invloeden uit de psychedelische muziek, maar het is ook zeker een album met de unieke Prince sound. Het album bevat een drietal nagenoeg perfecte singles en een aantal wat langere tracks die de muzikaliteit en genialiteit van Prince laten horen. Het is een van mijn favoriete albums aller tijden.



Het is dit voorjaar alweer negen jaar geleden dat Prince overleed. Met de ongelukkige dood van de muzikant uit Minneapolis verloor de muziek wat mij betreft een van de allergrootsten. In de top 10 van de talloze concerten die ik heb bezocht staan meerdere concerten van Prince en ook een aantal van zijn albums schaar ik onder het allerbeste dat ik de afgelopen decennia heb gehoord. 

Volgende week ga ik aandacht besteden aan het fenomenale Sign “O” The Times, dat samen met Purple Rain wordt gerekend tot de onbetwiste klassiekers binnen het oeuvre van de Amerikaanse muzikant, maar mijn favoriete Prince album is het met The Revolution gemaakte Around The World In A Day uit het voorjaar van 1985. 

Het is een album dat het wat minder goed deed dan voorgangers Purple Rain en 1999 en ook wat achter bleef bij opvolgers Parade en Sign “O” The Times, maar Around The World In A Day is het album dat mijn liefde voor de muziek van Prince aanwakkerde, waarna ik tijdens de concerten in de zomer van 1986, ook met The Revolution als band, fan voor het leven werd. 

Tijdens de drie zo indrukwekkende concerten in Ahoy was Around The World In A Day vertegenwoordigd met Pop Life, Raspberry Beret en één keer America, maar op alle drie de memorabele avonden (audio opnames op YouTube laten horen dat het minstens net zo goed was als in mijn herinnering) werd geopend met de titeltrack van het album. 

Het is een track die uitstekend past bij de psychedelische hoes waarin het album gestoken is. Prince neemt je mee naar de psychedelica van de jaren 60, maar gooit er het inmiddels uit duizenden herkenbare Prince sausje overheen. Paisley Park is vervolgens wat toegankelijker en is wat mij betreft, mede door het geweldige gitaarwerk en het randje psychedelica, een van de beste singles van Prince. 

In Condition Of The Heart kruipt de muzikant uit Minneapolis achter de piano en volgt een van de mooiste en meest indringende ballads uit zijn oeuvre, die door de rijke orkestratie opeens omslaat van klein naar pompeus en weer terug. Raspbery Beret, op Spotify met afstand de meest beluisterde track van het album, is de volgende geniale single op Around The World In A Day en met Pop Life heeft het album er nog een. 

Met Tamborine en America krijgt het album ook nog de van Prince bekende funkinjectie, waarna het prachtig opgebouwde The Ladder weer een prijsnummer toevoegt aan het album. The Ladder had niet misstaan op de setlist van de weergaloze concerten die Prince in 1986, 1987 en 1988 gaf in Nederland, maar kwam helaas niet voor op deze setlists. Het album sluit af met het acht minuten durende Temptation, waarin de Amerikaanse muzikant zijn liefde voor de soul, funk en jazz uit het verleden combineert met wederom geweldig gitaarwerk. 

Around The World In A Day is niet het meest geprezen album van Prince, maar het is een album waarop wat mij betreft alles klopt. Het is een album dat net als Purple Rain, Parade en Sign “O” The Times alle kanten van de Amerikaanse muzikant laat horen en dat in muzikaal opzicht zeker niet onder doet voor deze albums. Dat doet het album ook zeker niet met de songs, want Around The World In A Day bevat een aantal van mijn favoriete Prince songs. Zijn veel te vroege dood blijft een enorm verlies voor de popmuziek, maar wat heeft het genie uit Minneapolis ons veel moois nagelaten, waaronder het prachtige Around The World In A Day. Erwin Zijleman


Around The World In A Day van Prince is verkrijgbaar via de Mania webshop: