Review: Nancy Brick - Porcelain

Niet meer verwacht, maar toch nog gekomen, een album met maar liefst dertien niet eerder uitgebrachte songs van het Nederlandse duo Nancy Brick en wat is ook Porcelain weer mooi, intiem en bijzonder
Ruim dertien jaar geleden wist Nancy Brick me te betoveren met een werkelijk prachtig debuutalbum. Het is een album dat anders klonk dan alle andere albums van dat moment. Het is een album waarop geen noot teveel wordt gespeeld en gezongen en waarop ook stilte een krachtig instrument is. Lange tijd leek er geen opvolger van het debuutalbum van Nancy Brick meer te komen, maar nu is er Porcelain. Het is een album met vooral ruwe demo’s van songs die het debuutalbum van Nancy Brick en de geplande opvolger niet haalden, maar het is ook een album met prachtige Nancy Brick songs. Hopelijk is Porcelain de voorbode van een nieuw Nancy Brick album, maar ook met het nu verschenen album met demo’s ben ik heel blij.

In de herfst van 2012 verscheen het debuutalbum van het Nederlandse duo Nancy Brick. Het album kreeg op zich redelijk wat aandacht, maar werd wat mij betreft in veel te kleine kring op de juiste waarde geschat. Ik nam het eerste album van het duo dat bestaat uit zangeres Rieneke Batelaan en gitarist en pianist Ron Valeri op in de middenmoot van mijn jaarlijstje, maar met de kennis van nu schaar ik het titelloze debuutalbum van Nancy Brick onder de allermooiste albums van het betreffende jaar. 

In een jaar waarin in alle opzichten vol klinkende popmuziek domineerde, imponeerde Nancy Brick met zachte, subtiele en zich langzaam voortslepende muziek en al even zachte en subtiele zang. De songs van het Nederlandse duo zijn op het debuutalbum ontdaan van alle opsmuk, waardoor alleen de essentie en hier en daar stilte overblijft. 

Het debuutalbum van Nancy Brick deed uitzien naar veel en veel meer, maar Rieneke Batelaan en Ron Valeri hebben het geduld van een ieder die hun debuutalbum in 2012 omarmde flink op de proef gesteld. In 2016 verscheen een titelloze EP met slechts 15 minuten muziek. De songs op de EP deden niet onder voor de songs op het debuutalbum en wakkerden de hoop op een tweede album van Nancy Brick aan. 

Na 2016 werd het echter stil rond het duo, dat een sabbatical aankondigde. Rieneke Batelaan en Ron Valeri gingen andere dingen doen, waardoor de aangekondigde sabbatical een periode van ruim negen jaar werd. Afgelopen zomer kreeg ik opeens een e-mail van het duo, waarin een nieuw album werd aangekondigd en dat album is vlak voor het einde van 2025 verschenen. 

Porcelain bevat geen nieuwe muziek van Nancy Brick, want het dertien songs tellende album is gevuld met demo’s die tussen 2009 en 2016 werden opgenomen. In de meeste gevallen thuis met eenvoudige middelen, maar Porcelain bevat ook twee tracks die in een studio werden opgenomen. Het zijn allemaal songs die niet eerder zijn uitgebracht, waardoor Porcelain wel een beetje aanvoelt als een nieuw Nancy Brick album. 

De openingstrack van Porcelain, het bijzonder mooie Its Wings & Ways, klinkt wat voller dan we van Rieneke Batelaan en Ron Valeri gewend zijn, maar het album bevat verder vooral sobere en wat ruw klinkende demo’s van songs. Het past wel bij Nancy Brick, want de ruwe versies van songs die nooit werden uitgebracht, bevatten nog wat minder opsmuk en komen nog wat dichter bij de essentie van de songs. 

Ik luister nog geregeld naar de muziek die Nancy Brick in 2012 en 2016 uitbracht en ben blij met de nieuwe songs van het Nederlandse tweetal. Porcelain staat vol met songs die van een tweede Nancy Brick album een prachtig Nancy Brick album zouden hebben gemaakt en ik koester Porcelain inmiddels dan ook als het album waarop ik ruim negen jaar geleden hoopte. 

Niet alleen de songs op Porcelain zijn goed, wat ook de uitvoering is weer fantastisch. Ron Valeri heeft de songs op het album voorzien van sobere maar zeer smaakvolle klanken, terwijl Rieneke Batelaan echt prachtig zingt. Een aantal tracks zijn opgenomen met een eenvoudige 4-sporen recorder en dat hoor je, maar het voorziet de songs ook van een ruwe charme. Het leek er de afgelopen jaren op dat Nancy Brick het zou houden op een album en een EP, maar met Porcelain is het oeuvre van het duo nog wat indrukwekkender en hopelijk blijft het hier niet bij. Erwin Zijleman

Porcelain staat nog niet op de bandcamp pagina van Nancy Brick, maar is hier binnenkort wel op te vinden: https://nancybrick.bandcamp.com.

Review: School Fair - bird the kid

Praatzang is helaas weer helemaal terug de afgelopen jaren, maar op het fascinerende en bijzonder mooie debuutalbum van de Nieuw-Zeelandse band School Fair zit het me voor de afwisseling eens totaal niet in de weg
Er is het afgelopen jaar niet veel geschreven over het helemaal aan het begin van 2025 verschenen album van School Fair. Dat is bijzonder, want met bird the kid heeft de band een origineel klinkend en wat mij betreft hoogstaand album afgeleverd. Het is een album waarop poëtische praatzang wordt gecombineerd met een verrassend veelkleurig geluid, dat bol staat van de invloeden. De songs van School Fair schieten alle kanten op en zijn niet bang voor het experiment, maar de songs van de Nieuw-Zeelandse band zijn ook melodieus en bedwelmend. Je zou verwachten dat bird the kid zeker in eigen land stevig zou zijn bewierookt, maar dat is vreemd genoeg niet het geval. Zeer ten onrechte.

Ik hou de Nieuw-Zeelandse muziekscene behoorlijk goed in de gaten via twee fantastische nieuwsbrieven, maar heb toch een geweldig album gemist het afgelopen jaar. Het gaat om bird the kid (geen hoofdletters) van de Nieuw-Zeelandse band School Fair. Dat ik het album heb gemist is niet zo gek want het album komt vreemd genoeg niet voor in de catalogus van Flying Out Records en Flying Nun Records, die normaal gesproken toch vrijwel het gehele Nieuw-Zeelandse muzieklandschap bestrijken. 

Als het album wel aan bod was gekomen in de nieuwsbrieven uit Auckland die ik wekelijks uitpluis, was de kans absoluut aanwezig geweest dat ik niet had geluisterd naar het tweede album van de band uit Ōtepoti, ook bekend als Dunedin. Op bird the kid wordt immers weinig gezongen en veel gesproken en praatzang is normaal gesproken niet iets waar ik gek op ben. 

Op het album van School Fair zit de praatzang me echter niet in de weg. Waar de praatzang bij de gemiddelde postpunk band behoorlijk opgefokt klinkt, komt de praatzang op het album van School Fair ontspannen of zelfs dromerig over. Bovendien wordt er ook wel degelijk gezongen op bird the kid, dat hier en daar ook nog is voorzien van een subtiele vrouwenstem, die zich ook vooral beperkt tot voordragen. 

De gesproken teksten klinken voor de afwisseling ook nog eens niet boos, maar zijn fraai poëtisch, waardoor ik me er geen moment door heb laten afschrikken bij beluistering van het tweede album van School Fair. De band nam haar tweede album op in een studio, waardoor het album een stuk beter klinkt dan het wel erg ruw klinkende debuutalbum uit 2021. 

De bijzondere zang voorziet bird the kid ook nog eens van onderscheidend vermogen, want ik ken geen andere albums die zo klinken als dit album. Dat heeft ook alles te maken met de muziek van School Fair, want die kan alle kanten op. Het album opent met een track waarin de gitaren even gruizig als rootsy klinken. Het doet wat denken aan de muziek die werd gemaakt binnen de stroming American Underground, maar in de tweede track op bird the kid hoor je toch ook weer invloeden uit de postpunk die ik associeer met gesproken zang. 

Via een gitaarsong die zo lijkt weggelopen uit de jaren 80 komt School Fair in de vierde track met zeer subtiele klanken, die de song voorzien van een beeldend karakter. En zo weet de Nieuw-Zeelandse band song na song te verrassen met steeds weer een net wat ander geluid. Het is een geluid dat ook absoluut invloeden uit de postrock en de indierock bevat en het experiment zeker niet schuwt, maar de muziek van School Fair heeft ook iets rustgevends. 

Ik vind de songs van de Nieuw-Zeelandse band het mooist wanneer wordt ingezet op dromerige en melodieuze klanken met prachtige wolken gitaren en een gruizige onderlaag en dat doet de band met grote regelmaat. Ik begrijp er eerlijk gezegd dan ook niets van dat mijn vaste tipgevers uit Auckland nooit iets hebben geschreven over het bijzondere album van School Fair, dat het vooralsnog moet doen met een cultstatus. 

Dat moet wat mij betreft gaan veranderen, want de Nieuw-Zeelandse band klinkt niet alleen anders dan andere bands, maar weet ook nog eens een bijzonder hoog niveau aan te tikken op het bijzondere bird the kid. Erwin Zijleman

De muziek van School Fair is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse band: https://schoolfair.bandcamp.com/album/bird-the-kid.