16 november 2025

Review: Celeste - Woman Of Faces

Bijna vijf jaar na haar terecht bewierookte debuutalbum keert de Brits-Jamaicaanse zangeres Celeste terug met een aardedonker en loodzwaar album, waarop ze nog altijd diepe indruk maakt als zangeres
Celeste verdween na het succes van haar debuutalbum net zo snel als ze gekomen was, maar deze week is er dan eindelijk haar tweede album. Woman Of Faces is een totaal ander album dan Not Your Muse bijna vijf jaar geleden. De songs zijn vrijwel zonder uitzondering ingetogen en indringend, met muziek die vooral bestaat uit piano en strijkers. De stem van Celeste is nog altijd mooi en bijzonder, maar klinkt een stuk ruwer en doorleefder dan op haar debuutalbum. Het is een donker album waarop Celeste afstand neemt van de popster die ze een paar jaar geleden was, maar ook Woman Faces is een album dat de superlatieven verdiend waarmee Not Your Muse aan het begin van 2021 werd overladen.



Helemaal aan het begin van 2021, in de eerste coronawinter, verscheen het debuutalbum van de in de Verenigde Staten geboren, maar in het Verenigd Koninkrijk opgegroeide zangeres Celeste, die zowel Brits als Jamaicaans bloed heeft. De Britse muziekpers was direct razend enthousiast over Not Your Muse en de uiterst positieve recensies stapelden zich op. 

Als ik mijn recensie van het album mag geloven worstelde ik zelf in eerste instantie flink met het album, dat ik bij de eerste kennismaking te glad en wat doorsnee vond. Het coronavirus tastte kennelijk niet alleen de smaak maar ook het gehoor aan, want als ik nu naar Not Your Muse luister, hoor ik direct vanaf de openingstrack een sensationeel goede zangeres. 

Natuurlijk duurde de luxe versie van Not Your Muse met 80 minuten muziek veel te lang, maar wat is er veel moois te horen op het debuutalbum van Celeste. Het is een album met zowel ingetogen en wat jazzy songs als juist wat meer uptempo en soulvolle popsongs, maar in alle songs op Not Your Muse maakt Celeste diepe indruk als zangeres. 

Celeste leek de afgelopen jaren van de aardbodem verdwenen, waardoor haar inmiddels al weer bijna vijf jaar oude debuutalbum helaas wat in de vergetelheid is geraakt. De Brits-Jamaicaanse muzikante kampte de afgelopen jaren met de nodige persoonlijke problemen, waaronder een gebroken hart en een depressie, waardoor het maken van muziek wat naar de achtergrond is verdwenen. 

Deze week keert ze gelukkig terug met haar tweede album, dat de afgelopen maanden al werd vooraf gegaan door enkele singles. Op de cover van Woman Of Faces ziet Celeste er een stuk doorleefder uit dan op de cover van haar debuutalbum, want de persoonlijke misère is haar niet in de koude kleren gaan zitten. 

Het doet me wel wat denken aan de covers van de eerste twee albums van Amy Winehouse, die in een paar jaar tijd van een gezond uitziende tiener veranderde in een lichamelijk wrak. De analogie blijft niet beperkt tot de covers van de albums, maar voor ik begin aan het nieuwe album van Celeste spreek ik alvast de hoop uit dat het met haar beter gaat aflopen dan met Amy Winehouse. 

Er zit niet alleen bijna vijf jaar tussen het debuutalbum van Celeste en haar deze week verschenen album, maar ook in muzikaal opzicht zijn de albums ver van elkaar verwijderd. Not Your Muse was in 2021, ondanks de variatie binnen de songs, te omschrijven als een fris en bij vlagen lichtvoetig popalbum met invloeden uit de jazz, soul en R&B. Woman Of Faces is niet alleen zwaardere kost, maar is ook een heftig album. 

Het is een album waarop Celeste de pop grotendeels aan de kant zet voor door piano en strijkers gedomineerde songs. Het klinkt allemaal behoorlijk donker en melancholisch en herinnert eerder aan soul- en jazzzangeressen uit het verre verleden dan aan popzangeressen van het moment. 

De muziek op Woman Of Faces klinkt behoorlijk dramatisch en weemoedig en dat wordt versterkt door de stem van Celeste. Ook op Woman Of Faces hoor ik een geweldige zangeres, maar de stem van de Brits-Jamaicaanse muzikante is in een paar jaar tijd wel heel veel jaren ouder geworden. Soms hoor ik wat van Nina Simone, soms van Amy Winehouse, maar Celeste heeft ook een eigen geluid, dat anders klinkt dan een paar jaar geleden, maar nog steeds bijzonder indrukwekkend is. Woman Of Faces is bij vlagen zware kost, maar het is ook een echt kippenvel album. Erwin Zijleman


Woman Of Faces van Celeste is verkrijgbaar via de Mania webshop:


15 november 2025

Review: Ed Harcourt - Orphic

De Britse muzikant Ed Harcourt staat inmiddels al 25 jaar garant voor kwaliteit en levert ook met zijn twaalfde album Orphic weer een album af dat niet onder doet voor de beste albums van het moment
Het blijft bijzonder hoe Ed Harcourt inmiddels al twaalf albums lang bijna vanzelfsprekend geweldige recensies krijgt, maar vervolgens maar moet afwachten of zijn albums iets gaan doen en of hij na het album nog wel een platencontract heeft. Ook het deze week verschenen Orphic is bijna geruisloos verschenen en is nog niet te vinden in de gemiddelde platenzaak. Het heeft niets te maken met de kwaliteit van het nieuwe album van de Britse muzikant, want die is hoog. Orphic is een typisch Ed Harcourt album, al klinkt het door de grote rol voor gitaren anders dan zijn meer piano georiënteerde albums. Twee dingen zijn niet veranderd. Ed Harcourt is nog altijd een geweldige songwriter en een uitstekende zanger. Topalbum weer.



Het is bijna op de dag af 25 jaar geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van de Britse muzikant Ed Harcourt. Op 13 november 2000 verscheen immers zijn eerste EP Maplewood, die stevig werd geprezen door het Britse muziektijdschrift Uncut. Ik hoorde van deze EP het werkelijk prachtige Whistle Of A Distant Train en ik was verkocht. Uncut voorspelde Ed Harcourt een prachtige toekomst en dat leek na zijn geweldige debuut EP een zekerheid. 

We zijn inmiddels 25 jaar verder. Ed Harcourt heeft inmiddels een imposant stapeltje albums op zijn naam staan, maakte soundtracks voor tv-series, was als gastmuzikant te horen op talloze albums, waaronder albums van Marianne Faithfull, Ron Sexsmith en Kathryn Williams en timmerde aan de weg als producer voor onder andere Kathryn Williams, Lissie en Kristina Train. 

Zijn albums kunnen bovendien stuk voor stuk rekenen op zeer positieve recensies, maar desondanks is Ed Harcourt nog altijd relatief onbekend. Zelfs zo onbekend dat zijn deze week verschenen nieuwe album niet opdook in de lijsten met nieuwe albums van deze week. Dat is zeker niet de eerste keer, waardoor ik als liefhebber van de muziek van de Britse muzikant ook wel eens een album mis. 

Het deze week verschenen Orphic is als ik goed geteld heb het twaalfde reguliere album van Ed Harcourt en het is wederom een hele mooie. Het is een album dat ik min of meer bij toeval tegen kwam, maar de Britse muzikant had ook dit keer niet veel tijd nodig om me te overtuigen. Orphic is een album dat precies op het juiste moment komt, want we nu we niet meer gaan ontsnappen aan de herfst en de winter, komen de sfeervolle klanken op Orphic als geroepen. 

Er is helaas niet veel informatie te vinden over het nieuwe album van de Britse muzikant, buiten het feit dat Ed Harcourt zijn nieuwe album afgelopen winter opnam in zijn Wolf Cabin studio vlak bij Oxford. Verdere informatie ontbreek, maar gelukkig spreekt de muziek op Orphic voor zich. 

Ik heb hierboven al verklapt dat Orphic een zeer sfeervol album is. Het is vergeleken met een aantal van zijn vorige album een behoorlijk ingetogen album en het is een album waarop gitaren domineren, al is de Britse muzikant zijn geliefde piano niet helemaal vergeten. 

De muziek op Orphic is relatief sober, maar ook als de akoestische gitaar domineert worden er altijd wel wat bijzondere versiersels toegevoegd. De muziek op Orphic klinkt prachtig en nodigt uit tot lekker binnen blijven terwijl buiten de regen tegen het raam klettert. 

Ik ben absoluut een liefhebbers van de piano georiënteerde songs van Ed Harcourt, maar ook het door gitaren gedomineerde geluid op Orphic is prachtig. Het wordt nog wat mooier wanneer Ed Harcourt zijn stem toevoegt, want hij beschikt over een bijzonder mooie stem die gedurende de afgelopen 25 jaar alleen maar mooier is geworden. 

De fraaie instrumentatie en de bijzonder mooie zang komen samen in hoogstaande songs, die Orphic heel ver boven het maaiveld uit tillen. Orphic is zoals gezegd het twaalfde album van Ed Harcourt en van die twaalf vind ik er eigenlijk niet een tegenvallen. Orphic zou zomaar uitgroeien tot een van de mooiste albums van het stel en is er een voor de jaarlijstjes. Ed Harcourt staat inmiddels 25 jaar garant voor torenhoge kwaliteit. Doodzonde dat zijn muziek zo weinig aandacht krijgt. Erwin Zijleman