Review: Robert Wyatt - Rock Bottom (1974)

De Britse muzikant en voormalig Soft Machine drummer Robert Wyatt kwam in 1973 in een rolstoel terecht na een ongeval, maar zat niet bij de pakken neer en maakte het lastig te doorgronden maar ook mooie Rock Bottom
Toen ik Rock Bottom heel lang geleden voor de eerste keer hoorde kon ik er echt niets mee. Dat is heel lang zo gebleven, maar uiteindelijk is het kwartje toch nog gevallen. Robert Wyatt maakte het album na een zwaar ongeval, dat op Rock Bottom deels wordt verwerkt. Het album bevat invloeden uit de Canterbury scene, progrock, jazzrock, psychedelica en avant-garde en verwerkt al deze invloeden in een bijzonder geluid dat soms ontroerend mooi is, maar ook behoorlijk experimenteel kan zijn. Het tweede soloalbum van Robert Wyatt is zeker geen makkelijk album, maar neem er de tijd voor en de bijzondere schoonheid komt langzaam maar zeker aan de oppervlakte.

Er is een tijd geweest dat ik gek was op progrock, of symfonische rock zoals het toen werd genoemd. Het is een jeugdliefde, of jeugdzonde, waar ik veel tijd in heb gestoken, want toen ik alle grote albums in het genre had beluisterd, ging ik op zoek naar albums die raakten aan het genre. Dat deed ik in het pre-Internet tijdperk allemaal met behulp van OOR’s popencyclopedie en een Brits boekwerk waarvan ik de naam ben vergeten. 

Een van de albums die ik op deze manier ontdekte was Rock Bottom van de Britse muzikant Robert Wyatt. Het is een album dat ik naar verluidt blind kon kopen en dat deed ik dan ook. Het album verdween echter al snel in de kast, want ik kon er ondanks een aantal pogingen geen chocola van maken. Ik kwam het album een paar weken geleden weer tegen in een lijstje met de beste albums van 1974 en was nieuwsgierig of ik nu wel uit de voeten zou kunnen met het meesterwerk van Robert Wyatt. 

Robert Wyatt werd overigens bekend als drummer van de Britse band Soft Machine, maar begon aan het begin van de jaren 70 aan een solocarrière. Na de release van zijn eerste soloalbum viel hij tijdens een feestje uit een raam en sindsdien zit de Britse muzikant in een rolstoel. Drummen zat er niet echt meer in, maar dat hij nog steeds bijzondere muziek kon maken, liet hij horen op Rock Bottom. 

Ik kon er inmiddels heel wat jaren geleden zoals gezegd echt niet mee uit de voeten, maar inmiddels hoor ik de schoonheid van het album, al gaat dat nog altijd niet vanzelf. Rock Bottom bevat zes lange tracks en werd geproduceerd door Pink Floyd drummer Nick Mason. Robert Wyatt haalde ook een aantal muzikale vrienden naar de Britse studio’s waar het album werd opgenomen, onder wie Richard Sinclair, Mike Oldfield en Fred Frith. 

Als ik nu luister naar Rock Bottom hoor ik waarom het album halverwege de jaren 70 werd gelinkt aan symfonische rock, want hier en daar hoor je duidelijke overeenkomsten met de wat complexere progrock. Het is zeker niet het enige genre dat ik hoor op het album. Rock Bottom werd misschien nog wel steviger beïnvloed door muziek uit de Canterbury scene en bevat bovendien invloeden uit de psychedelica, de avant-garde en de jazzrock, zeker wanneer blazers worden toegevoegd. 

Rock Bottom is bij vlagen een wonderschoon album met betoverend mooie klanken en bezwerende zang van Robert Wyatt. Het doet dan af en toe wel wat denken aan de muziek die Peter Gabriel maakte op zijn eerste soloalbum, maar Rock Bottom heeft ook een andere kant. De lange tracks op het album bieden ook flink wat ruimte aan het experiment en aan lange passages waarin het vooral om de textuur gaat en de standaard popsong heel ver uit het oog is verloren. 

Ik vond het in eerste instantie oneerbiedig gezegd vooral een hoop gepiel, maar Rock Bottom komt beter tot zijn recht wanneer je de aandacht volledig op het album richt en de muziek van Robert Wyatt met enig geduld beluistert. Ik begrijp inmiddels volledig waarom ik lang geleden niets kon met het album, maar ik begrijp inmiddels ook waarom het album in 1974 kon rekenen op zeer positieve recensies en nog altijd wordt gezien als een meesterwerk of in ieder geval als een cultalbum. Het is bovendien een album dat meer dan 50 jaar na de release door de critici nog steeds hoog zou worden gewaardeerd, als het nu zou worden uitgebracht, wat op zijn minst bijzonder is. Erwin Zijleman

Rock Bottom van Robert Wyatt is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Dove Ellis - Blizzard

Blizzard van de Ierse muzikant Dove Ellis staat door een wat onhandig getimede release nog in geen enkel jaarlijstje, maar daar hoort het in muzikaal maar vooral in vocaal opzicht opzienbarende album zeker in thuis
Zonder een bijzonder lovende recensie van The Guardian zou het debuutalbum van de Ierse muzikant Dove Ellis waarschijnlijk aan mijn aandacht zijn ontsnapt. Voor nu dan, want Blizzard moet bedolven gaan worden onder de jubelrecensies. Dove Ellis maakt op zijn debuutalbum muziek die varieert van ingetogen folk tot rock en het is muziek die fraai is ingekleurd met invloeden die met zevenmijlslaarzen door de tijd stappen. Het album wordt vervolgens mijlenver opgetild door de opzienbarende stem van de Ierse muzikant. Het is een stem die allerlei associaties oproept en al deze associaties vervolgens combineert in een geluid dat je compleet van je sokken blaast.

Ik was de naam Dove Ellis nog niet eerder tegen gekomen, maar er doken de afgelopen dagen een aantal bijzonder positieve recensies op van zijn debuutalbum Blizzard. In deze recensies wordt de muziek van de Ierse muzikant onder andere vergeleken met die van Tim Buckley, Jeff Buckley, Nick Drake, Van Morrison, Thom Yorke en Rufus Wainwright. Het maakte me absoluut nieuwsgierig naar het eerste album van Dove Ellis en die nieuwsgierigheid werd verder aangewakkerd door een vijfsterren recensie van de Britse kwaliteitskrant The Guardian, die Blizzard een glorieus debuut noemt. 

Ik had niet veel tijd nodig om tot dezelfde conclusie te komen als de Britse krant, want Blizzard van Dove Ellis is in meerdere opzichten een fascinerend album. Zeker wanneer je het album voor het eerst hoort gaat alle aandacht uit naar de unieke stem van de Ierse singer-songwriter. De stem van Dove Ellis doet in eerste instantie vooral denken aan die van Jeff Buckley, maar ook Tim Buckley, Rufus Wainwright en Thom Yorke zijn nooit ver weg. 

De stem van de Ierse muzikant treedt nadrukkelijk op de voorgrond en voorziet zijn songs van het nodige drama. Het zorgt voor een sfeer die af en toe wel wat doet denken aan die op Jeff Buckley’s meesterwerk Grace, maar Dove Ellis heeft ook een duidelijk eigen geluid. In een aantal van de wat zwaarder aangezette koortjes heb ik voorzichtige associaties met Queen, maar de wat meer ingetogen songs hebben ook wel wat van Nick Drake, wat iets zegt over de veelzijdigheid van de zang.

Ik vind de zang van Dove Ellis hier en daar op het randje, zeker wanneer ik naar mijn smaak net wat teveel pathos en bombast hoor, maar de Ierse muzikant beschikt absoluut over een geweldige stem, die het grootste deel van de 34 minuten die Blizzard bijzonder makkelijk overtuigt. 

Het is de zang die het eerst in het oor springt bij beluistering van het debuutalbum van Dove Ellis, maar ook in muzikaal opzicht heeft de Ierse muzikant een bijzonder intrigerend album afgeleverd. Blizzard grijpt in flink wat songs terug op invloeden uit de jaren 70, maar slaat ook makkelijk een brug naar de jaren 90, waarbij hij makkelijk schakelt tussen Jeff Buckley, Radiohead en Rufus Wainwright. 

Dove Ellis kan overweg met ingetogen folk, maar gaat ook moeiteloos aan de haal met invloeden uit de Keltische muziek (wat de vergelijking met Van Morrison oplevert), tijdloze singer-songwriter muziek of indierock. Blizzard is voorzien van een redelijk vol geluid, waarin de nodige instrumenten voorbij komen. Het is een geluid dat is voorzien van veel bijzondere wendingen en steeds weer iets nieuws laat horen. 

Het is een geluid dat vaak tijdloos klinkt, tot de waanzinnige stem van Dove Ellis zijn debuutalbum voorziet van een unieke handtekening. Het levert wat mij betreft terecht een aantal jubelrecensies, maar het is ook nog veel te stil rond een album dat inderdaad en glorieus debuutalbum moet worden genoemd. 

De timing van Blizzard is natuurlijk zeer ongelukkig. De jaarlijstjes domineren momenteel de muziekmedia, waardoor er weinig aandacht is voor nieuwe albums. Hopelijk wordt het debuutalbum van Dove Ellis de komende maanden nog wel opgepikt, want Blizzard zou de start kunnen zijn van een prachtige carrière, wanneer deze niet al in de knop wordt gebroken. Ik heb mijn jaarlijstje gelukkig nog niet gemaakt. Erwin Zijleman

De muziek van Dove Ellis is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Ierse muzikant: https://doveellis.bandcamp.com/album/blizzard.