26 april 2024

Lucy Rose - This Ain’t The Way You Go Out

Lucy Rose moest noodgedwongen een lange pauze nemen, maar keert vijf jaar na No Words Left terug met het avontuurlijke This Ain’t The Way You Go Out, dat continu sprankelt en het muzikale avontuur zoekt
Lucy Rose was op haar vorige albums een typische Britse folkie, maar op This Ain’t The Way You Go Out laat ze horen dat ze ook totaal andere muziek kan maken. De akoestische gitaar werd verruild voor de piano, haar stem kreeg een soulinjectie en producer Kwes verrijkte het geluid van Lucy Rose met invloeden uit de R&B, soul, hiphop, jazz en psychedelica. Het ene moment hoor je een jaren 70 singer-songwriter album of zingt Joni Mitchell je toe vanuit de Laurel Canyon, maar het volgende moment sleept Lucy Rose je mee naar het heden op een persoonlijk album, dat na een heleboel ellende vooral hoop en plezier uitstraalt. Een moedig en zeer geslaagd album.



Van de Britse singer-songwriter Lucy Rose besprak ik in 2019 het album No Words Left. Het was al het vierde album van de muzikante uit Warwickshire, maar het was het eerste album waarop de Britse muzikante me volledig overtuigde. Dat deed Lucy Rose op haar eerdere albums al wel met haar prachtige stem, maar op No Words Left deed ze het ook met haar zeer persoonlijke songs, waarin ze onder andere de strijd aan ging met depressies en een burn-out. 

De afgelopen vijf jaar was het helaas stil rond Lucy Rose en dat was niet voor niets. Na de geboorte van haar eerste kind kreeg de Britse singer-songwriter te maken met ernstige gezondheidsproblemen, die er voor zorgden dat ze zich lange tijd niet bezig kon houden met het maken van muziek. Nadat ze was hersteld begon ze aan het opnemen van haar vijfde album This Ain’t The Way You Go Out en dat album is deze week verschenen. 

De Britse muzikante werd uitgenodigd in de studio van niemand minder dan Paul Weller, maar besloot andere wegen in te slaan. Op haar nieuwe album werkt Lucy Rose intensief samen met haar vaste band en met producer Kwes. Dat laatste is een opvallende keuze, want de Amerikaanse producer heeft een verleden in de hip-hop en R&B en werkte onder andere samen met Solange. Het is niet direct de producer die je verwacht bij Lucy Rose, maar de samenwerking tussen de twee pakt echt geweldig uit. 

This Ain’t The Way You Go Out werd in slechts twee dagen opgenomen en klinkt bijzonder energiek. Lucy Rose was in het verleden toch vooral een Britse folkie, maar op haar nieuwe album slaat ze in muzikaal opzicht haar vleugels uit. Producer Kwes heeft, bijvoorbeeld in de ritmes, subtiele invloeden uit de R&B en hiphop toegevoegd aan de muziek van Lucy Rose, die verder vooral soulvol en jazzy klinkt met hier en daar een vleugje speelse psychedelica en de lome sfeer van de singer-songwriter albums uit de jaren 70. 

This Ain’t The Way You Go Out volgt op een aantal zware jaren, maar het nieuwe album van Lucy Rose straalt vooral plezier uit. Dat hoor je in de muziek die sprankelt en op subtiele wijze het avontuur opzoekt en je hoort het in de zang van Lucy Rose, die veelzijdiger en soulvoller klinkt dan op haar vorige albums en song na song indruk maakte met haar zang. 

This Ain’t The Way You Go Out is een totaal ander album geworden dan voorganger No Words Left. Dat is aan de ene kant jammer, want de stemmige folksongs op dat album smaakten zeker naar meer, maar aan de andere kant is het te prijzen dat Lucy Rose zich blijft ontwikkelen. This Ain’t The Way You Go Out is bovendien een spannend album dat zich makkelijk weet te onderscheiden van de andere albums van het moment. 

Ondanks het feit dat het album in een vloek en een zucht werd opgenomen valt er heel veel te beleven in de instrumentatie op het album waarin de piano de hoofdrol speelt, wat zeker ook de verdienste is van producer Kwes, die er in is geslaagd om verschillende genres te combineren in een bijzonder geluid. 

Het is een geluid dat af en toe heerlijk ontspoort in wat psychedelische passages, maar de muziek op het album staat ook altijd in dienst van de mooie stem van Lucy Rose, die laat horen dat ze niet alleen als folkie kan excelleren. Met name de Amerikaanse muziekpers is tot dusver behoorlijk enthousiast over het album, maar This Ain’t The Way You Go Out verdient ook in Europa alle aandacht. Erwin Zijleman

De muziek van Lucy Rose is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://lucyrose.bandcamp.com/album/this-aint-the-way-you-go-out.


This Ain’t The Way You Go Out van Lucy Rose is verkrijgbaar via de Mania webshop:



Katie Pruitt - Mantras

Mantras van Katie Pruitt lijkt in eerste instantie een flinke koerswijziging te laten horen, maar ook het tweede album van de Amerikaanse muzikante is uiteindelijk een Amerikaans rootsalbum van hoge kwaliteit
In een van de drukste releaseweken van het jaar kwam het tweede album van Katie Pruitt bij mij op de verkeerde stapel terecht, terwijl ik haar een kleine vier jaar geleden toch schaarde onder de grote beloften van de Amerikaanse rootsmuziek. Mantras gaat in eerste instantie wat meer de kant van de pop en rock op, maar uiteindelijk belandt Katie Pruitt toch weer op het oude nest en maakt ze Amerikaanse rootsmuziek van hoog niveau. De jonge muzikante uit Nashville laat ook op Mantras horen dat ze een uitstekende zangeres en een getalenteerd songwriter is en door de persoonlijke teksten is het album bovendien voorzien van flink wat emotionele lading.



Expectations, het debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Katie Pruitt, verscheen aan het begin van 2020, vlak voordat de coronapandemie de wereld, en zeker ook de muziekindustrie, lam legde. Ik ontdekte het album zelf pas in de herfst van het betreffende jaar en was flink onder de indruk van de muzikale verrichtingen van de jonge muzikante uit Nashville, Tennessee. 

Op Expectations ging Katie Pruitt de confrontatie aan met haar jeugd, die zeker niet makkelijk was. Ze groeide op in een streng religieuze gemeenschap in Georgia, waarin haar seksuele geaardheid niet werd geaccepteerd, wat veel strijd en onzekerheid opleverde. Het zorgde voor een serie zeer persoonlijke en ook emotionele songs, die door Katie Pruitt met veel gevoel en met een zeer aansprekende stem werden vertolkt. 

In vocaal opzicht maakte de Amerikaanse muzikante heel makkelijk indruk en dat deed ze ook met haar songs, die zich vooral binnen de kaders van de Amerikaanse rootsmuziek begaven, al was Expectations ook niet vies van een randje pop. Het album viel ook nog eens op door een hele mooie productie, die de hand van een gelouterde Nashville producer verraadde, maar die voor een belangrijk deel van Katie Pruitt zelf bleek. 

Genoeg redenen dus om de jonge Amerikaanse muzikante te scharen onder de grote beloften van de Amerikaanse rootsmuziek. Dat was ik niet vergeten toen onlangs het tweede album van Katie Pruitt verscheen. Mantras verscheen in een van de drukste releaseweken van 2024, waardoor ik heel snel een oordeel moest vormen over het tweede album van Katie Pruitt en dat pakte helaas niet goed uit. 

Mantras opent met een paar tracks die flink zijn opgeschoven richting pop en rock en het is, zeker op het eerste gehoor, het soort radiovriendelijke pop en rock dat in de VS in grote aantallen wordt gemaakt, waardoor de nieuwe songs van Katie Pruitt wat anoniem klonken. Mantras verdween daarom op de stapel, maar ik was de enorme belofte van het debuutalbum van Katie Pruitt nog niet vergeten. 

Ik heb het tweede album van de muzikante uit Nashville daarom nog een nieuwe kans gegeven in een rustigere releaseweek en uiteindelijk ben ik toch wel onder de indruk geraakt van het tweede album van Katie Pruitt. Het is een album dat in een aantal tracks en zeker aan het begin van het album wat doorslaat richting pop, maar Mantras bevat ook flink wat songs die de Amerikaanse rootsmuziek stevig omarmen. 

In die laatste songs maakt Katie Pruitt de belofte van haar debuut makkelijk waar. De muzikante uit Nashville zingt nog mooier dan op haar debuutalbum en heeft wederom zeer persoonlijke songs gepend over de trauma's uit haar jeugd en haar worsteling met religie in het algemeen en het zijn songs die ze met veel gevoel vertolkt. 

Het klinkt soms wat gepolijster dan op het debuutalbum, maar zeker de meer ingetogen songs op het album en met name de songs die aansluiten bij de Amerikaanse rootsmuziek klinken puur en oprecht en maken indruk door warme klanken en de hele mooie stem van Katie Pruitt. Het album is bovendien prachtig geproduceerd door Collin Pastore en Jake Finch, die we ook kennen van boygenius. 

Ik blijf me wat verbazen over de wat ongelukkige tracklist, die mij in ieder geval op het verkeerde been heeft gezet en dat zal niet alleen voor mij gelden. Begin echter een keer bij de derde of vierde track en je hoort een totaal ander en wat mij betreft toch weer ijzersterk album van de absoluut talentvolle Katie Pruitt. Erwin Zijleman

De muziek van Katie Pruitt is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://katiepruitt.bandcamp.com/album/mantras.


Mantras van Katie Pruitt is verkrijgbaar via de Mania webshop: