05 november 2025

Review: Snocaps - Snocaps

Het was een tijd geleden dat de tweelingzussen Allison en Katie Crutchfield de krachten hadden gebundeld, maar het eerste album van Snocaps is een zeer aangename verrassing en smaakt absoluut naar veel meer
Katie Crutchfield timmerde de afgelopen jaren met veel succes aan de weg met Waxahatchee, terwijl haar tweelingzus Allison verdwenen leek uit de muziek. Onder de naam Snocaps hebben de twee zussen nu samen een album opgenomen en het is een erg interessant album geworden. Samen met producer Brad Cook en gitarist MJ Lenderman tekenen de zussen Crutchfield voor een lekker ruw geluid, maar het is ook een geluid waarin de stemmen van Allison en Katie Crutchfield goed tot zijn recht komen en waarin fraaie harmonieën nooit ver weg zijn. Ik kijk al een tijdje uit naar een nieuw album van Waxahatchee, maar ook dit tussendoortje van Snocaps mag er zeker zijn.



De tweelingzussen Allison en Katie Crutchfield formeerden hun eerste band toen ze net vijftien jaar oud waren. De zussen uit Birmingham, Alabama, timmerden aan de weg met cultbands als The Ackleys en P.S. Eliot, maar gingen uiteindelijk elk hun eigen weg in de muziek. 

Allison formeerde de band Swearin', die uiteindelijk drie albums maakte en uit elkaar viel toen haar relatie met een medebandlid op de klippen liep. Ze maakte in 2017 ook nog een prima soloalbum, maar sindsdien heb ik niet veel meer gehoord van Allison Crutchfield. 

Haar zus Katie deed het een stuk beter met haar project Waxahatchee. Als Waxahatchee maakte Katie Crutchfield inmiddels zes uitstekende albums, waarvan met name Saint Cloud uit 2020 en Tigers Blood uit 2024 behoorlijk succesvol waren en terecht konden rekenen op geweldige recensies. Samen met Jess Williamson maakte ze bovendien een prima album onder de naam Plains. 

Voor het eerst sinds het uit elkaar vallen van P.S. Eliot in 2011 hebben Allison en Katie Crutchfield de krachten gebundeld, wat deze week een album onder de naam Snocaps oplevert. Snocaps werd gemaakt met producer Brad Cook, die de afgelopen jaren veelvuldig werkte met Waxahatchee, en ook gitarist MJ Lenderman schoof aan bij de opnames van het titelloze debuutalbum van Snocaps. 

De cover van het eerste album van Snocaps ziet er wat lo-fi uit en zo klinkt het album ook. De muziek van de tweelingzussen Crutchfield klinkt lekker ruw, wat wordt versterkt door het gitaarspel van MJ Lenderman. Producer Brad Cook heeft geen poging gedaan om het geluid van Snocaps glad te strijken, maar ondertussen is het album wel mooi in balans en klinken met name de behoorlijk van elkaar verschillende stemmen van Allison en Katie Crutchfield prachtig. 

De tweelingzussen schreven allebei de helft van de songs en nemen ook afwisselend de leadzang voor hun rekening. Samen staat ze garant voor mooie harmonieën, die laten horen dat trefzekere harmonieën ook gruizig kunnen klinken. De stemmen van de twee zussen passen overigens perfect bij elkaar, wat de zang op het eerste album van Snocaps nog wat mooier maakt. 

Allison en Katie Crutchfield zijn inmiddels ruim twintig jaar actief in de muziek en hebben in hun persoonlijk leven de nodige pieken en dalen voorbij zien komen. Deze pieken en vooral de dalen hebben de twee geïnspireerd tot het schrijven van een serie persoonlijke en in een aantal gevallen zeer indringende songs. 

Het zijn songs met afwisselend invloeden uit de roots en de rock, die vaak wat ruw worden uitgevoerd, maar de ruwe stenen van Allison en Katie Crutchfield blijken als snel blinkende diamanten. In de muziek op het album eist vooral MJ Lenderman de aandacht op met zijn verrassende gitaarspel, maar uiteindelijk geniet ik toch het meest van de stemmen van Allison en Katie Crutchfield en van de uitstekende songs die ze onder de naam Snocaps hebben opgenomen. 

Katie Crutchfield heeft geen zetje in de rug nodig, want ze doet het geweldig met Waxhatchee, maar hopelijk geeft het debuutalbum van Snocaps de muzikale ambities van Allison Crutchfield wel weer een boost. Het debuutalbum van het gelegenheidsproject van de twee zussen is overigens ook veel te leuk om geen opvolging te krijgen. In Nederland is het album van Snocaps nog nauwelijks opgemerkt, maar daar is dit album echt veel te goed voor. Erwin Zijleman

De muziek van Snocaps is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse tweetal: https://snocaps.bandcamp.com/album/snocaps.



Review: Lydia Luce - Mammoth

Lydia Luce is een zeer gerespecteerd violiste, maar ze maakt ook uitstekende singer-songwriter albums, waarvan ik het behoorlijk ingetogen en zeer sfeervol ingekleurde Mammoth vooralsnog de mooiste vind
De Amerikaanse muzikante Lydia Luce had slechts een week studiotijd nodig om haar vierde album op te nemen, maar dat is niet te horen. Het deze week verschenen Mammoth is voorzien van een heel mooi en subtiel, maar ook zeer sfeervol geluid. Lydia Luce klinkt op al haar albums anders en dat is ook dit keer het geval. Mammoth is weer wat meer een singer-songwriter album dan zijn voorganger, maar het is zeker geen 13 in een dozijn singer-songwriter album. In muzikaal opzicht kleurt Mammoth prachtig in het seizoen en dat doet het album ook door de stem van Lydia Luce, die nog wat mooier zingt dan op haar vorige albums. Wat is Mammoth van Lydia Luce een prachtig album.



De Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentaliste Lydia Luce heeft deze week haar vierde album uitgebracht en bouwt aan een bijzonder oeuvre. De muzikante uit Nashville, Tennessee, debuteerde in 2018 met het album Azalea, dat ik destijds helaas niet heb ontdekt, maar dat ik inmiddels hoog heb zitten. 
Het is een vrij intiem rootsalbum, waarop de akoestische gitaar en de stem van Lydia Luce de basis vormen, maar waarop ook strijkers een belangrijke en vooral sfeerbepalende rol spelen. 

Lydia Luce is zelf een geschoold violiste en tekent op haar debuutalbum voor subtiele maar ook bijzonder mooier strijkersarrangementen. Het zijn arrangementen die nog wat beter zijn te horen op het in 2019 uitgebrachte mini-album Azalea Strings waarop ook instrumentale versies van een aantal tracks op het album zijn te horen. 

Mijn eerste kennismaking met de muziek van Lydia Luce stamt uit 2021, toen haar tweede album Dark River verscheen. Op Dark River kiest de Amerikaanse muzikante voor een breder palet aan invloeden. Naast invloeden uit de folk en de country bevat het album ook invloeden uit de pop en rock. De strijkers die op het debuutalbum van Lydia Luce nog genoegen namen met een bijrol treden op Dark River meer op de voorgrond en duwen de muziek van de muzikante uit Nashville hier en daar zelfs de kant van de filmmuziek op. 

Strijkers speelden nauwelijks een rol op het twee jaar geleden verschenen Florida Girl, dat wat opschoof richting indiepop, zonder de folky basis van de songs van Lydia Luce te vergeten. Op alle albums maakte de Amerikaanse muzikante indruk als zangeres en alleen dat was voor mij al een reden om te luisteren naar het deze week verschenen Mammoth. 

Op haar vierde album kiest Lydia Luce wederom voor een net wat ander geluid. Mammoth werd in slechts een week opgenomen in de Real World Studios van Peter Gabriel en is een behoorlijk ingetogen album geworden. De muziek op het album, waaraan dit keer ook weer strijkers en houtblazers zijn toegevoegd, is behoorlijk subtiel maar klinkt ook warm. 

De smaakvolle klanken verwarmen op aangename wijze de ruimte, maar passen ook prachtig bij de mooie stem van Lydia Luce. De muzikante uit Nashville zingt wat meer ingetogen dan op haar vorige twee albums en dat komt de schoonheid van de zang wat mij betreft ten goede. Het is knap hoe Lydia Luce haar geluid iedere keer weer een andere kant op weet te duwen, want Mammoth lijkt in vrijwel niets op zijn drie voorgangers. 

Producer Jordan Lehning, die ook het debuutalbum van Lydia Luce produceerde en die ik verder alleen ken van zijn werk voor Andrew Combs, heeft Mammoth voorzien van een zeer sfeervol en smaakvol geluid. Het is een geluid dat af en toe en zekers wanneer de strijkers aanzwellen wat de zoete kant op kan gaan, maar het blijft mij betreft altijd aan de goede kant van de streep. 

Mammoth staat vol met mooie en zachte luisterliedjes die het uitstekend doen in het huidige seizoen, maar de zang en de muziek op het album verdienen het ook om met alle aandacht te worden beluisterd. Het is knap hoe Lydia Luce haar geluid steeds weer een andere kant op weet te duwen, maar het zeer sfeervolle en echt bijzonder mooie geluid op haar nieuwe album mag ze wat bij betreft nog een album of een paar albums vasthouden. Erwin Zijleman