Nieuw werk van de Rotterdamse band The Bullfight is altijd werk om naar uit te kijken. Enerzijds vanwege de bijzondere vorm die de band de laatste jaren kiest voor haar albums en anderzijds vanwege de muzikale kwaliteit die de band inmiddels al zo’n twintig jaar te bieden heeft. Ook het deze week verschenen 81 Bedford St. valt weer in beide opzichten op. Het is aan de ene kant een met veel zorg uitgewerkte soundtrack bij een gelijknamige film, maar het is ook een uitstekend album. De muziek van The Bullfight is altijd wat donker en zeer beeldend en dat is dit keer niet anders. Het levert een fascinerende luistertrip van 40 minuten op, waarbij je de beelden ook zelf mag verzinnen.
De Nederlandse band The Bullfight bestaat ruim twintig jaar en heeft inmiddels een stapeltje uitstekende albums op haar naam staan. Het zijn niet alleen hele goede albums, maar ook bijzondere albums, die zich niet alleen makkelijk de aandacht trekken, maar zich ook weten te onderscheiden.
De Rotterdamse band maakt de afgelopen jaren keer op keer iets moois van haar albums. De vorige keer was het feitelijk de soundtrack bij een roman, daarvoor een bijzonder album met spoken word bijdragen van een aantal Nederlandse en buitenlandse grootheden. In het verdere verleden verscheen een werkelijk prachtig boek over de ‘murder ballad’, uiteraard vergezeld van een bijpassende soundtrack en was er in een in huiskamer opgenomen livealbum.
Ondanks leverde de postbezorger een pakket af met nieuw werk van The Bullfight en ook 81 Bedford St. is weer een bijzonder project. Op de cover van het album staat een afbeelding van een filmposter, die herinnert aan legendarische films uit vervlogen tijden en die poster zat ook bij het pakket dat ik ontving net als meer informatie over de film.
Ik vergeleek de muziek van The Bullfight in het verleden vaak met de muziek van Nick Cave en een band als Tindersticks, maar schreef ook in meerdere recensies dat de muziek van de Rotterdamse band het uitstekend zou doen als soundtrack bij een duistere film van David Lynch. De legendarische regisseur is helaas niet meer onder ons, maar 81 Bedford St. is de soundtrack bij een film die The Bullfight al heel wat jaren in zich had.
Ik ging er in eerste instantie van uit dat 81 Bedford St. de soundtrack was bij een niet bestaande film, maar de suggestie wordt gewekt dat de Hollywood film in 2026 verschijnt en een David Lynch achtige sfeer heeft. Ik ga er zelf nog even van uit dat de Rotterdamse band ook de website van de film en het pakketje bijgeleverde recensies zelf in elkaar heeft geknutseld, al is het maar omdat de band nooit half werk levert.
Of de film echt bestaat doet er ook niet zoveel toe, want het is veel leuker om zelf de beelden en het verhaal te verzinnen. 81 Bedford St. is een groot deel van de tijd een zeer sfeervol album met klanken die suggereren dat de film zich vooral na zonsondergang afspeelt, maar The Bullfight experimenteert op het nieuwe album ook met andere klanken.
Voor de zang vertrouwt de band nog altijd op Nick Verhoeven, maar ook Daisy Cools neemt een aantal malen de zang voor haar rekening en voegt wat mij betreft iets toe aan de muziek van de band. Die muziek is ook op 81 Bedford St. weer buitengewoon verzorgd. De band zet flink wat instrumenten in op het album, waardoor het album continu van kleur verschiet, of zoals je wilt van scene naar scene springt.
De muziek is beeldend, maar ook spannend, zeker als de band net wat meer afstand neemt van de toegankelijke popsong. The Bullfight maakte in het verleden vooral donkere muziek en dat is op het nieuwe album niet anders. Het is muziek die goed is voor duistere beelden op het netvlies, maar 81 Bedford St. is ook een warm en stemmig album.
Het is knap hoe de Rotterdamse band rond Thomas van der Vliet steeds weer nieuwe vormen weet te bedenken voor haar albums. Die vorm is ook dit keer weer wonderschoon en heel bijzonder, maar ook als je je beperkt tot het album zelf staat The Bullfight weer garant voor torenhoge kwaliteit. Erwin Zijleman
