Review: Momma - Welcome To My Blue Sky

De Amerikaanse band Momma maakte drie jaar geleden indruk met het door 90s indierock geïnspireerde Household Name, dat deze week wordt gevolgd door een nieuw album waarop dit geluid verder is geperfectioneerd
Momma werd geformeerd toen Etta Friedman en Allegra Weingarten nog piepjong waren, maar de muziek van het tweetal stond direct bol van de belofte. Het kwam er helemaal uit op het vorige album van Momma, maar het deze week verschenen Welcome To My Blue Sky is nog een stuk beter. Het geldt voor de songs, het geldt voor het heerlijke geluid, dat nog altijd schatplichtig is aan de indierock uit de jaren 90, en het geldt ook zeker voor de stemmen van Etta Friedman en Allegra Weingarten, die nog wat mooier klinken. Het nieuwe album van Momma had maar heel weinig tijd nodig om mij te overtuigen en wordt alleen maar onweerstaanbaarder.

Etta Friedman en Allegra Weingarten formeerden hun band Momma toen ze nog op de middelbare school zaten en braken door met hun derde album Household Name, dat verscheen toen ze de universiteit net achter zich hadden gelaten. Household Name kon in de zomer van 2022 rekenen op uitstekende recensies en daar was wat mij betreft niets op af te dingen. 

Momma maakte op haar derde album immers behoorlijk lekker in het gehoor liggende indierock met fraaie contrasten tussen lekker stevig gitaarwerk en de meisjesachtige stemmen van Etta Friedman en Allegra Weingarten en ook lekker veel hard-zacht dynamiek. De twee tekenden bovendien voor uitstekende songs, die het album ruim boven de middelmaat uit tilden. 

Op basis van de leeftijd van Etta Friedman en Allegra Weingarten zou je verwachten dat de indierock van Momma zich vooral zou hebben laten beïnvloeden door de indierock helden van nu, maar op Household Name hoorde ik vooral invloeden van indierock bands met een vrouwelijk boegbeeld uit de jaren 90. Denk aan Veruca Salt, The Breeders en Belly, maar ook zeker aan Liz Phair in haar jongere en wildere jaren en aan Juliana Hatfield. 

Momma heeft deze week haar vierde album uitgebracht en laat op Welcome To My Blue Sky horen dat het zich verder heeft ontwikkeld. Momma is inmiddels een heuse band, want ook producer en multi-instrumentalist Aron Kobayashi Ritch, die ook Household Name produceerde, en drummer Preston Fulks mochten op de foto. Ook op Welcome To My Blue Sky draait echter nog alles om Etta Friedman en Allegra Weingarten, die tekenen voor het heerlijke gitaarwerk en de zeer verleidelijke vocalen. 

Ook op het vierde album van Momma domineren de invloeden uit de indierock zoals die in de jaren 90 werd gemaakt. Het lijstje namen dat ik hierboven noemde als inspiratiebronnen is ook van toepassing op Welcome To My Blue Sky, dat niet zou hebben misstaan tussen de indierock klassiekers uit de jaren 90. Etta Friedman en Allegra Weingarten slaan af en toe wel een bruggetje naar de indierock van het moment, maar eren ook op hun nieuwe album weer vooral de helden van een paar decennia geleden. 

Welcome To My Blue Sky ligt absoluut in het verlengde van Household Name, maar Momma is nog wat beter geworden. Aron Kobayashi Ritch heeft het album voorzien van een nog wat voller geluid, waarin zowel de gitaarmuren als de zang prachtig uit komen en hier en daar keyboards opduiken. Momma vertrouwt nog altijd grotendeels op het vaste stramien van de 90s indierock, maar laat op haar nieuwe album ook een wat veelzijdiger geluid horen. 

Ook de zang van Etta Friedman en Allegra Weingarten is nog net wat mooier dan op het vorige album van Momma, maar de meeste groei hoor ik in de songs van het tweetal. Waar Household Name nog vooral klonk als een, overigens hele goede, playlist met 90s indierock, hoor ik op Welcome To My Blue Sky meer van Momma. 

Ik was in de jaren 90 verslaafd aan indierock bands met een vrouwelijk boegbeeld en ik heb nog altijd een enorm zwak voor het genre, dat door Etta Friedman en Allegra Weingarten en hun twee nieuwe bandgenoten op bijzonder aangename en ook knappe wijze het huidige millennium in wordt getild. Ook liefhebbers van de indierock van nu moeten dit album zeker eens proberen. Erwin Zijleman

De muziek van Momma is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://mommaband.bandcamp.com/album/welcome-to-my-blue-sky.

Welcome To M y Blue Sky van Momma is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 44,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Saya Gray, Tolhuistuin Paradiso Noord, 9 april 2025

De Canadese muzikante Saya Gray leverde eerder dit jaar met SAYA een geweldig maar ook heerlijk eigenzinnig album af. Het is wat mij betreft een van de leukste en meest originele popalbums van het moment, waardoor ik Saya Gray in mijn recensie van het album een hele mooie toekomst als grote popster voorspelde.

Gisteren stond de muzikante uit Toronto in een uitverkocht Paradiso Noord en waarschijnlijk had ze ook de grote zaal van de Amsterdamse poptempel moeiteloos uit kunnen verkopen. Nadat eerst de toetsenist en hierna de gitarist uit de band van Saya Gray het zeker niet onmisbare voorprogramma hadden verzorgd was het tijd voor de hoofdact.

Saya Gray betrad het podium in een bijzondere outfit en als een energiebommetje en waar de outfit al snel deels werd afgeworpen, hield Saya Gray het hoge energieniveau verrassend makkelijk vast. De Canadese muzikante liet zich tijdens haar eerste concert in Nederland bijstaan door een uitstekende band, die haar zowel in muzikaal als in vocaal opzicht fraai ondersteunde.

Zeker bij een aantal wat toegankelijkere tracks aan het begin van de set hoor je dat Saya Gray zomaar kan uitgroeien tot een van de grote popsterren van het moment, maar ze blijft ook een zeer eigenzinnige muzikante die muziek maakt die te complex is voor een groot publiek. Dat hoorde je op de albums die aan SAYA vooraf gingen en je hoorde het ook op het podium van Paradiso Noord.

Saya Gray en haar band kunnen in meerdere genres uit de voeten en schakelen moeiteloos tussen pop, r&b, funk, psychedelica, jazz, soul, metal, country, folk en wat eigenlijk niet. De muzikaliteit spat er van af en heel af en toe doet de Canadese muzikante wel wat denken aan Prince, die ongetwijfeld invloed heeft gehad op Saya Gray.

Waar Prince altijd een concert lang goed was, gaf Saya Gray wat mij betreft een concert met pieken en dalen. Naast onweerstaanbaar aanstekelijke songs verloor ze de popsong met een kop en een staart af en toe volledig uit het oog en sloeg ze de plank ook wel eens flink mis. De worstelingen met de techniek hielpen niet.

Saya Gray hoeft van mij niet te kiezen tussen blinkende pop en muziek vol experiment, maar het zou haar wel helpen. Haar set hinkt nu wat op twee gedachten en dat is wat mij betreft jammer. Met wat meer focus had Saya Gray een concert kunnen geven dat me eindeloos zou zijn bij gebleven. Nu was het een concert met een aantal geweldige momenten, maar was het af en toe ook rommelig en onnodig ongrijpbaar. 

Dat Saya Gray een groot talent is en het verstandig is om haar in de gaten te houden is echter zeker. Over een jaartje in de grote zaal van Paradiso? Ik ben benieuwd. Erwin Zijleman