Review: Midlake - A Bridge To Far

De Amerikaanse band Midlake neemt de tijd voor haar albums, maar heeft ook met het zo uit de jaren 60 of 70 weggelopen A Bridge To Far weer een bijzonder mooi album afgeleverd, dat niet onder doet voor zijn voorgangers
Een jaar of tien geleden gaf ik geen cent meer voor de toekomst van de Amerikaanse band Midlake, maar het in 2022 verschenen comeback album bleek van een bijzonder hoog niveau. Het geldt ook weer voor het deze week verschenen A Bridge To Far, het zesde album van de band in ruim twintig jaar tijd. Ook op haar nieuwe album vindt Midlake de inspiratie vooral in het verre verleden, maar de band doet er vervolgens prachtige dingen mee. Het klinkt allemaal zo aangenaam en bedwelmend mooi dat je bijna vergeet te luisteren hoe goed het allemaal is. A Bridge To Far is wat minder opzienbarend dan het terecht bejubelde vorige album, maar kan zomaar het Midlake album worden dat ik het meest liefheb.

De Amerikaanse band Midlake heeft inmiddels een handvol prachtige albums op haar naam staan. Bamnan And Slivercork, het in 2004 verschenen debuutalbum van de band, trok misschien nog niet heel veel aandacht, maar met The Trials of Van Occupanther uit 2006 was het raak. Het album werd overladen met zeer positieve recensies en was uiteindelijk van de partij in flink wat jaarlijstjes. Daar valt niets op af te dingen, want de mix van Laurel Canyon folk, folkrock, softrock klinkt ook bijna twintig jaar later nog altijd fantastisch. 

Met The Trials of Van Occupanther maakte de band uit Denton, Texas, ook een album dat lastig te overtreffen was. The Courage of Others uit 2010 en Antiphon uit 2013 waren prima albums, maar ze hikten ook wat tegen het geweldige debuutalbum aan. Na het album uit 2013 was het lang stil rond Midlake, dat haar voorman had zien vertrekken, maar in het voorjaar van 2022 keerde de band terug met het geweldige For The Sake Of Bethel Woods. 

Het door geweldenaar John Congleton geproduceerde album vond ik persoonlijk beter dan het debuutalbum dat zo lang onaantastbaar leek en drieënhalf jaar later vind ik dat nog steeds. Net als alle andere albums van Midlake was For The Sake Of Bethel Woods een album dat ook in de jaren 60 of 70 gemaakt had kunnen worden, maar wat klonken de songs op het album fantastisch. 

Met For The Sake Of Bethel Woods lag de lat voor Midlake nog wat hoger dan hij al lag met The Trials of Van Occupanther, wat de opgave voor het deze week verschenen A Bridge To Far wel erg groot maakt. Het nieuwe album van de Texaanse band is een wat minder ambitieus album dan zijn voorganger, maar Midlake heeft wederom een fraai album afgeleverd. 

Ook A Bridge To Far is weer een album dat je binnen een paar seconden een aantal decennia mee terug neemt in de tijd. Het is een album dat ook in de jaren 60 of 70 gemaakt had kunnen zijn en dat goed aansluit op de muziek die Midlake ook al op haar doorbraakalbum The Trials of Van Occupanther maakte. 

Het is wat mij betreft wel een wat slecht getimed album, want bij beluistering van A Bridge To Far heb ik visioenen van lange en broeierige zomeravonden. Het nieuwe album van Midlake is hierdoor niet echt een herfstalbum, al kun je natuurlijk wel heerlijk fantaseren over eindeloze zomeravonden bij beluistering van het nieuwe album van de band uit Texas. 

Net als bij het vorige album wist Midlake wederom een prima producer te strikken, want ook by Sam Evian (Hannah Cohen, Big Thief, Cass McCombs) heeft vakwerk geleverd. Ook als liefhebber van vrouwenstemmen word ik overigens bediend, want A Bridge To Far bevat gastbijdragen van Madison Cunningham en Hannah Cohen. 

A Bridge To Far is wat mij betreft minder spannend dan voorganger For The Sake Of Bethel Woods, maar ik vind het nieuwe album van Midlake zeker niet minder mooi. Het is een knappe prestatie van een band die na het vertrek van haar voorman dood en begraven leek, maar zich op een geweldige manier heeft herpakt. Net als een aantal van zijn voorgangers klinkt A Bridge To Far van Midlake als een vergeten klassieker uit de jaren 60 of 70 en die maak je niet zomaar. Echt een album om bij tot rust te komen, maar vergeet in de tussentijd niet om goed te luisteren naar al het moois. Erwin Zijleman

De muziek van Midlake is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://midlakeband.bandcamp.com/album/a-bridge-to-far.

A Bridge To Far van Midlake is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Constant Smiles - Moonflowers

De Amerikaanse band Constant Smiles leverde vier jaar geleden een prachtig 90’s album af, kwam twee jaar geleden met een heerlijk 80s album op de proppen en maakt deze week indruk met een fraai album met een vleugje 70s
Constant Smiles had al een enorme stapel albums op haar naam staan toen het terecht een plekje in de spotlights kreeg met het uitstekende album Paragons. Die spotlights waren er ook toen twee jaar geleden het album Kenneth Anger verscheen en wederom viel er niets af te dingen op de aandacht voor de Amerikaanse band. Hopelijk kan ook het deze week verschenen Moonflowers weer op aandacht rekenen, want het is wederom een sterk album. Het is bovendien wederom een album dat anders klinkt dan zijn voorganger, want de synths van het vorige album hebben plaats gemaakt voor een organischer en folkier geluid. Het levert wederom een bijzonde fraai album op.

Bijna precies vier jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met de muziek van de Amerikaanse band Constant Smiles. Paragons werd hier en daar aangeprezen als het officiële debuutalbum van de band uit Queens, New York, maar dat voelde een beetje raar bij een band die al meer dan vijftien albums op haar naam bleek te hebben staan. 

Paragons was ook het eerste dat ik hoorde van Constant Smiles, maar het was wel liefde op het eerste gehoor. Ik vergeleek Paragons onder andere met de muziek van de Australische band The Go-Betweens en dat is een van de grootste complimenten die ik een band kan maken. 

Constant Smiles verwerkte op Paragons invloeden uit een aantal decennia popmuziek, maar ik hoorde de meeste raakvlakken met de wat zweverige gitaarmuziek uit de jaren 90 van bijvoorbeeld bands als Yo La Tengo en Luna. Het leverde uiteindelijk een van de mooiste herfstalbums van 2021 op, al was ik het album helaas vergeten toen ik mijn jaarlijstje een paar maanden later maakte. 

In het prille voorjaar van 2023 keerde Constant Smiles terug met het album Kenneth Anger en het was wederom een album waarop de Amerikaanse band uiteenlopende invloeden verwerkte. Waar ik bij beluistering van Paragons vooral associaties had met licht psychedelische gitaaralbums uit de jaren 90, nam Kenneth Anger me vooral mee terug naar de elektronische popmuziek uit de jaren 80 en naar legendarische albums van bands als China Crisis en The Lotus Eaters en het was weer prachtig. 

Deze week is de opvolger van het album uit 2023 verschenen en logischerwijs zou Constant Smiles op Moonflowers terug moeten grijpen op muziek uit de jaren 70. Het nieuwe album van de band uit New York klinkt in ieder geval weer flink anders dan zijn twee voorgangers, dus wat dat betreft voldoet Moonflowers aan de verwachtingen. 

Constant Smiles omschrijft de muziek op het nieuwe album zelf als ambient pop, maar zelf hoor ik ook flink wat invloeden uit de folkrock, met inderdaad meer dan eens een jaren 70 vibe. Moonflowers heeft af en toe misschien een jaren 70 sfeertje, maar het is ook absoluut een indiefolk album van deze tijd. 

Na de psychedelische 90s gitaren van Paragons en de 80s synths van Kenneth Anger kiest Constant Smiles op haar nieuwe album voor een organischer en wat meer ingetogen geluid. Het is een geluid dat best als folky mag worden omschreven, maar het wordt gecombineerd met bijzondere klankentapijten van synths op de achtergrond, waardoor het geen standaard 70s folkrock is.

Net als de vorige albums van de Amerikaanse band wordt ook Moonflowers weer gekenmerkt door een serie aansprekende songs. Het zijn songs die je eigenlijk direct wilt omarmen, maar die ook makkelijk blijven hangen. In muzikaal opzicht is het allemaal weer dik in orde en ook de zang op Moonflowers is weer prima. Het is zang die af en toe is voorzien van fraaie aanvullingen van vrouwenstemmen, waarvoor onder andere Cassandra Jenkins en Katie von Schleicher naar de studio kwamen. 

Constant Smiles is helaas nog altijd behoorlijk onbekend, maar met Paragons, Kenneth Anger en Moonflowers heeft de band nu een fraai stapeltje albums op haar naam staan. Het is lastig kiezen tussen drie totaal verschillende albums, maar Moonflowers is zeker niet minder dan de terecht door mij geprezen voorgangers. Leuke band, uitstekend album. Erwin Zijleman

De muziek van Constant Smiles is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://constantsmiles.bandcamp.com/album/moonflowers.

Moonflowers van Constant Smiles is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (milky clear), 29,99 euro