Review: Wyldest - The Universe Is Loading

De Britse muzikante Zoë Mead timmert inmiddels als vier albums aan de weg met haar band Wyldest en het deze week verschenen The Universe Is Loading is wat mij betreft de mooiste en meest memorabele van het stel
Luister naar het vierde album van de Britse band Wyldest en je hoort in eerste instantie een wat zweverige luistertrip met beeldende klanken en zachte vocalen. Aangenaam, maar ook wat ongrijpbaar, tot het moment komt waarop je de schoonheid van de songs van de band van de Britse muzikante Zoë Mead hoort. Wyldest komt niet uit de lucht vallen, want de vorige albums van de band uit Londen waren ook absoluut de moeite waard, maar op The Universe Is Loading valt alles nog wat beter op zijn plek. Wyldest combineert invloeden uit de 90s dreampop met een vleugje 80s doom, maar geeft een fraaie eigen draai aan de invloeden uit het verleden en betovert ook nog eens met de stem van Zoë Mead.

Ook deze week vroeg ik me bij het zien van de naam Wyldest weer af of het voor mij nou een bekende naam was of niet. Dat is best bijzonder, want ik was op deze site behoorlijk positief over Monthly Friend en Feed The Flowers Nightmares, het tweede en derde album van de band rond de Britse muzikante Wyldest Zoë Mead. 

De muziek van Wyldest wordt op de Amerikaanse muziekwebsite AllMusic.com fraai omschreven met de volgende oneliner: “Singer, songwriter, composer, and producer Zoë Mead bridges the gap between Kate Bush and Beach House”. Zelf hoorde ik op het in de zomer van 2021 verschenen Monthly Friend vooral invloeden uit de indiepop van dat moment, maar ik hoorde ook zeker invloeden uit de jaren 80. Ik hoorde meer Phoebe Bridgers dan Beach House en eerlijk gezegd niet zoveel van Kate Bush, maar het tweede album van Wyldest was wel een album dat naar meer smaakte, al was het maar vanwege de aangename stem van Zoë Mead en haar sprankelende songs. 

Op het in de herfst van 2022 verschenen Feed The Flowers Nightmares klonk het geluid van Wyldest beeldender en donkerder en hoorde ik wat meer invloeden uit de dreampop, maar het was wederom een prima album. De vorige albums van de Britse band hebben er misschien niet voor gezorgd dat de naam van Wyldest bij mij voorgoed was opgeslagen in het geheugen, maar ik heb het idee dat dit gaat veranderen met de komst van het vierde album van de band rond Zoë Mead. 

De Britse muzikante werkt op The Universe Is Loading wederom samen met Lucci Rossi, die ook in de band Idlewild speelt, maar ze hield ook dit keer de meeste touwtjes zelf in handen. Het vierde album van Wyldest ligt in het verlengde van Feed The Flowers Nightmares, maar ik hoor ook zeker echo’s van Monthly Friend. Ook The Universe Is Loading heeft zich laten inspireren door de dreampop uit de jaren 90, maar ik hoor ook zeker invloeden uit de popmuziek die in de jaren 80 werd gemaakt. 

Centraal staat ook dit keer de mooie en zeer aangename stem van Zoë Mead. De Britse muzikante zingt redelijk ingehouden en zacht, maar haar stem houdt zich verrassend makkelijk staande in het bij vlagen stevig aangezette klankentapijt, dat zowel met gitaren als met synths is gevuld en soms een vleugje 80s doom bevat. 

Zoë Mead varieert dit keer flink, want een uptempo song met galmende gitaren en dikke wolken synths wordt moeiteloos gevolgd door een juist zeer subtiel ingekleurde en ingetogen song. The Universe Is Loading laat zich hierdoor nog minder makkelijk in een hokje duwen dan zijn voorgangers, maar dit maakt de muziek van Wyldest alleen maar interessanter. 

Net als op het vorige album maakt Zoë Mead ook op het nieuwe album van haar band beeldende muziek. Deze is het mooist wanneer de wolken synths breed uitwaaien en de stem van de Britse muzikante het voortouw neemt, wat in veel songs op The Universe Is Loading het geval is. 

Het knappe van het nieuwe album van Wyldest is dat de songs aangenaam zweverig klinken en de fantasie flink prikkelen, maar Zoë Mead schotelt je op haar nieuwe album ook een aantal wonderschone popsongs voor die verrassend makkelijk blijven hangen. Het wordt daarom tijd dat ik de naam van Wyldest nu eens ga onthouden, want ook het vierde album van de band is prachtig. Erwin Zijleman

De muziek van Wyldest is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://wyldest.bandcamp.com/album/the-universe-is-loading.

Review: The Rolling Stones - Black And Blue, Deluxe Edition (1976)

Bijna vijftig jaar geleden verscheen Black And Blue, een wat onderschat album van The Rolling Stones, dat wel degelijk moet worden gerekend tot het stapeltje met de betere albums van de Britse band
Black And Blue was voor mij tot voor kort een blinde vlek. Ik ken de albums ervoor en de albums erna, maar naar Black And Blue had ik nog nooit geluisterd. Het album is deze week verschenen in een luxe uitgave. De luxe editie van Black And Blue bevat een aantal bonus tracks met de andere gitaristen die de band uitprobeerde naast Ron Wood en werkelijk geweldig livemateriaal, maar het draait om het originele album, dat van een nieuwe mix is voorzien door niemand minder dan Steven Wilson. Black And Blue is een typisch Rolling Stones album, maar het is ook een album waarop de band nieuwe wegen verkent. Het was voor mij een onbekend album, maar vanaf nu een favoriet album van de band.

Ik ben thuis eerder opgevoed met de muziek van The Beatles dan met de muziek van The Rolling Stones en ook toen ik zelf muziek ging ontdekken ging mijn voorkeur in eerste instantie uit naar de muziek van The Beatles, wiens oeuvre ik al vrij snel kende. Mijn eerste kennismaking met de muziek van The Stones stamt uit 1978 toen het uitstekende Some Girls verscheen. 

Na Some Girls pikte ik ook Emotional Rescue uit 1980 nog op, maar hierna begon ik aan een ontdekkingstocht naar het verleden van de roemruchte Britse band. Hierbij richtte ik me op alles dat de band tussen 1966 (Aftermath) en 1974 (It’s Only Rock ’n Roll) uitbracht. Het leverde me favoriete Stones albums als Their Satanic Majesties Request, Beggars Banquet, Let It Bleed, Get Yer Ya-Ya's Out!, Sticky Fingers, en Exile On Main St. op. 

Er is precies één album dat wat tussen wal en schip viel en dat album is deze week opnieuw uitgebracht. Dat gebeurt op een enigszins onlogisch moment, want het album Black And Blue viert pas komend voorjaar de vijftigste verjaardag. Black And Blue werd opgenomen in voor de band roerige tijden. De twee albums die volgden op Exile On Main St., Goat Heads Soup en It’s Only Rock ’n Roll, werden niet zo goed ontvangen als de serie albums die er aan vooraf ging en tot overmaat van ramp keerde ook gitarist Mick Taylor de band de rug toe. 

De sessies die uiteindelijk zouden leiden tot Black And Blue waren ook sessies waarmee de band een nieuwe gitarist naast Keith Richards probeerde te vinden. Harvey Mandel, Wayne Perkins, Jeff Beck, Robert A. Johnson en Ron Wood probeerden het allemaal, maar laatstgenoemde, kreeg uiteindelijk de felbegeerde baan, nadat hij in 1975 ook al op het podium had gestaan met de band. 

Ik had Black And Blue nog nooit volledig beluisterd en kende op voorhand eigenlijk maar drie songs van het album: Cherry Oh Baby, Hot Stuff en Fool To Cry. De eerste vind ik niks, de middelste zozo en de laatste prachtig, maar de rest van Black And Blue was op zijn minst redelijk nieuw voor mij. 

Het album is niet in de geschiedenisboeken terecht gekomen als een van de betere albums van The Rolling Stones, maar Black And Blue bevalt me eigenlijk verrassend goed. Op Black And Blue klinken de wat stevigere songs nog vol vuur en zijn de ballads ijzersterk. Black And Blue klinkt nog deels als de albums die de band aan het begin van de jaren 70 maakte, maar je hoort ook al de impulsen uit onder andere de funk die op Some Girls en Emotional Rescue verder zouden worden uitgewerkt. 

De nieuwe mix van Steven Wilson klinkt werkelijk fantastisch en uiteraard is er ook veel bonusmateriaal. Zo zijn er opnames uit de sessies waarin onder andere Jeff Beck is te horen als gitarist, maar de kers op de taart vind ik de liveopnamen uit 1976. Ik zag de Stones zelf pas in de jaren 80 voor het eerst, maar in 1976 was de band echt veel beter. Met name het gitaarwerk is heerlijk, maar Mick Jagger is ook nog uitstekend bij stem. 

Ondanks het geweldige livemateriaal en de waardevolle bonustracks is het originele album voor mij het meest waardevol. Black And Blue was bij mij tussen wal en schip gevallen, maar ik voeg het album alsnog toe aan het lijstje met mijn favoriete albums van de legendarische Britse band. Erwin Zijleman

A Bridge To Far van Midlake is verkrijgbaar via de Mania webshop:

5LP + blu ray, 189,99 euro

2LP, 39,99 euro

LP, 29,99 euro

4CD + blue ray, 119,99 euro

2CD, 19,99 euro

CD, 19,99 euro