Review: Anna von Hausswolff - ICONOCLASTS

De Zweedse muzikante Anna von Hausswolff maakt al een jaar of vijftien bijzondere muziek en voegt met ICONOCLASTS een heftig maar bij vlagen ook wonderschoon album toe aan haar unieke oeuvre
Meestal vind ik een album mooi of juist niet mooi, maar bij beluistering van de albums van Anna von Hausswolff schiet mijn oordeel steeds weer een andere kant op. Het is niet anders bij beluistering van ICONOCLASTS dat ik bij vlagen echt betoverend mooi vind, maar minstens net zo vaak veel te heftig en pompeus. De Zweedse muzikante doet soms echt alles goed in haar fascinerende songs, maar ze is me soms ook volledig kwijt. Ik heb soms echt helemaal niets met ICONOCLASTS, maar het album is ook te mooi en bijzonder om te laten liggen. Ik zal het juiste moment moeten vinden voor de muziek van Anna von Hausswolff, want ICONOCLASTS laat me op een of andere manier niet los.

Precies tien jaar geleden schreef ik een recensie over het album The Miraculous van de Zweedse muzikante Anna von Hausswolff. Het is een album dat ik sindsdien niet meer heb beluisterd, maar in 2015 schreef ik er het volgende over: “The Miraculous is meer dan eens bombastisch en theatraal en hiernaast zo donker dat het vaak muziek is om bang van te worden, maar als je er voor in de stemming bent is het ook muziek van een enorme schoonheid. Anna von Hausswolff voorziet al haar songs van bijzondere spanningsbogen. De ene keer wordt je compleet weggeblazen door de zwaar aangezette klanken, het volgende moment houdt Anna von Hausswolff haar muziek opvallend klein, maar weet je dat een uitbarsting nooit ver weg kan zijn. The Miraculous raakt aan de muziek van The Swans, maar als Anna von Hausswolff kiest voor net wat toegankelijkere songstructuren hoor je ook wat van Kate Bush, terwijl de combinatie van orgel en zwaar aangezette zang juist weer doet denken aan Nico.” 

Het is een omschrijving die me nieuwsgierig maakt naar de muziek van Anna von Hausswolff, maar die me ook afschrikt. Na The Miraculous heb ik geen album van de Zweedse muzikante meer besproken en ook het deze week verschenen ICONOCLASTS kwam niet door mijn eerste selectie. Aangemoedigd door een flink aantal zeer lovende recensies ben ik het blijven proberen met het album en uiteindelijk hoorde ik toch genoeg moois om te vallen voor de muziek van de Zweedse muzikante. 

ICONOCLASTS duurt bijna 75 minuten en is net als het album dat ik tien jaar geleden besprak een vat vol tegenstrijdigheden. Het album opent met een behoorlijk eclectisch geluid met flink wat blazers maar ook atmosferische klankentapijten die de Scandinavische oorsprong van Anna von Hausswolff verraden. Het is zware kost, maar ook fascinerend mooi.

Ook als de Zweedse muzikante zingt kan het twee kanten op. Haar zang is soms stevig aangezet, maar ze kan ook meer ingetogen zingen. Ik vind de zang op ICONOCLASTS soms betoverend mooi maar soms ook beangstigend. Hetzelfde geldt voor de muziek. Het is muziek die soms fascinerend avontuurlijk is en prachtig beeldend, maar ik hoor ook stukken muziek waar ik veel minder mee kan. 

De muziek van Anna von Hausswolff wordt dit keer vergeleken met alles van Dead Can Dance tot Kate Bush. Dat is deels herkenbaar, maar aan de andere kant gaat het meeste vergelijkingsmateriaal zo kort mee dat vergelijken eigenlijk zinloos is. ICONOCLASTS, dat gastbijdragen bevat van onder andere Iggy Pop en Ethel Cain, is voor mij ook na vele keren horen nog een lastig album. Soms vind ik het prachtig en soms heb ik er niets mee en geldt niet alleen voor de verschillende songs op het album, maar ook voor de verschillende passages binnen songs. 

Even een geschikte playlist maken zit er dus ook niet in, waardoor ik de keuze heb tussen ICONOCLASTS volledig negeren of juist volledig ondergaan. Ik kan hier geen consistente keuze in maken, want ook die verschilt over de tijd. Het nieuwe album van Anna von Hausswolff lijkt me een prachtige soundtrack bij een heftige onweersbui of een fantastische oppepper na een minder leuke dag, maar er zijn ook heel veel momenten waarop ik echt helemaal niets kan met de bij vlagen wonderschone maar soms ook bijzonder heftige muziek van Anna von Hausswolff. Intrigerend album. Erwin Zijleman

De muziek van Anna von Hausswolff is ook veekrijgbaar via de bandcamp pagina van de Zweedse muzikante: https://annavonhausswolff.bandcamp.com/album/iconoclasts.

ICONOCLASTS van Anna von Hausswolff is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 54,99 euro

2LP, 44,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Dominie Hooper - In This Body Lives

Het is misschien even wennen aan de behoorlijke donkere en soms wat tegendraadse songs van de Britse muzikante Dominie Hooper, maar luister wat vaker naar haar debuutalbum In This Body Lives en alles valt op zijn plek
De Britse singer-songwriter Dominie Hooper is een van de vele vrouwelijke singer-songwriters die dit jaar een debuutalbum uitbrengt, maar ze heeft er wel een bijzonder debuutalbum van gemaakt. Het is een album dat zich niet zo makkelijk in een van de gangbare hokjes laat duwen. In This Body Lives bevat folky passages, maar het is ook een donker, ruw en soms wat ongrijpbaar album. Wat voor de muziek en de songs op het album geldt, geldt ook voor de zang van Dominie Hooper, die prachtig kan zingen, maar je ook bang kan maken. In This Body Lives is een album dat in het enorme aanbod van het moment zomaar kan ondersneeuwen, maar dat zou echt doodzonde zijn.

Er verschenen de afgelopen nogal wat debuutalbums van vrouwelijke singer-songwriters. Daar heb ik over het algemeen een zwak voor, maar het genre is ook al tijden overvol, waardoor verzadiging op de loer ligt. Een debuutalbum dat wat mij betreft zeker niet mag blijven liggen is het debuutalbum van Dominie Hooper. De in Dartmoor opgegroeide maar tegenwoordig in Londen woonachtige muzikante heeft met In This Body Lives immers een bijzonder mooi en fascinerend album gemaakt. 

De cover van het album is aardedonker en pas als je er wat langer naar kijkt zie je wat er op staat. Wat voor de cover van het album geldt, geldt ook voor de muziek op het album. Dominie Hooper maakt op haar debuutalbum donkere of zelfs aardedonkere muziek en het is bovendien muziek die je even op je in moet laten werken. Het album bevat een aantal songs met een kop en een staart, maar ook een aantal lastiger te doorgronden instrumentale passages. 

Ook als Dominie Hooper wat toegankelijker klinkt, en toegankelijk is op In This Body Lives een relatief begrip, zijn haar songs wat ongrijpbaar en af en toe beangstigend donker. De songs van de Britse muzikante zijn in de basis folky, maar het is wel folk van het duistere soort. Ik heb af en toe associaties met PJ Harvey en Patti Smith, maar echt zinvol vergelijkingsmateriaal is het niet. 

In de donkere lagen op het debuutalbum van Dominie Hooper spelen elektrische gitaren en de cello een voorname rol. Het gitaarwerk is vooral ruw en stekelig, terwijl de cello vooral de lagere noten opzoekt. De vrij stevig aangezette accenten van de elektrische gitaar en de cello worden ondersteund door een fantastisch spelende band, die juist weer wonderschone accenten toevoegt aan de alternatieve folk die Dominie Hooper maakt. 

Het schakelen tussen ruwe en wat tegendraadse en juist betoverend mooie momenten hoor je ook in de zang van de Britse muzikante, die wat onderkoeld kan klinken, maar je ook kan raken met mooi gezongen en zeer intense passages. Ik was eigenlijk direct onder de indruk van het bijzondere geluid van Dominie Hooper, maar werd ook wat heen en weer geslingerd tussen het bewonderen van de schoonheid van haar muziek en het niet uit de voeten kunnen met de extremere kanten van haar muziek. 

Na een paar keer horen is dat wel veranderd en is mijn eerste twijfel over In This Body Lives volledig verdwenen. De wat toegankelijkere en meer ingetogen songs op het album zijn alleen maar mooier geworden en maken zowel met de muziek als de zang steeds meer indruk. De wat minder makkelijk te doorgronden tracks op het album geven het debuutalbum van Dominie Hooper een eigen gezicht en versterken de bijzondere sfeer op het album. 

Het is een album dat afwisselend in de smaak zal vallen bij folkies en liefhebbers van wat minder gangbare muziek, met liefhebbers van beide uitersten als spekkoper. Het album is overigens prachtig geproduceerd door Ben Hillier, die eerder albums van onder andere Depeche Mode en Nadine Shah voorzag van donkere tinten. Het regent momenteel zoals gezegd debuutalbums van vrouwelijke singer-songwriters, maar In This Body Lives van de Britse muzikante Dominie Hooper is echt een hele bijzondere. Erwin Zijleman

De muziek van Dominie Hooper is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://dominiehooper.bandcamp.com/album/in-this-body-lives.