Katie Gavin - What A Relief

De Amerikaanse muzikante Katie Gavin laat met het wat meer singer-songwriter georiënteerde en zeer aansprekende geluid op haar debuutalbum What A Relief horen dat er leven is naast of na MUNA
Katie Gavin maakt inmiddels ruim tien jaar deel uit van de Amerikaanse band MUNA, die de afgelopen twee jaar met steeds meer succes aan de weg timmert, maar vond het ook tijd voor haar eerste soloalbum. Op What A Relief laat de muzikante uit Los Angeles horen dat ze ook uit de voeten kan met een repertoire dat dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan zit. In de meer ingetogen songs komt haar stem nog wat beter tot zijn recht, maar ook in de wat meer richting indiepop opgeschoven tracks op het album maakt Katie Gavin makkelijk indruk als zangeres en als songwriter. Ik heb het laatste album van MUNA best hoog zitten, maar het debuutalbum van Katie Gavin bevalt me nog wat beter.

De Amerikaanse band MUNA wordt al een hele tijd een grote belofte genoemd, maar op de een of andere manier kwam het er nooit helemaal uit op de albums van de band. Dat veranderde toen Phoebe Bridgers zich over de band ontfermde en Katie Gavin, Naomi McPherson en Josette Maskin op het in 2022 verschenen derde en titelloze album van MUNA wel lieten horen wat ze in huis hadden. 

In de kringen waarin ik me beweeg is MUNA helaas nog altijd een redelijk onbekende band (op het platform MusicMeter werd buiten mijn recensie geen enkele reactie bij het album geplaatst), maar op TikTok is de band heel populair. Dat is volkomen terecht, want het laatst verschenen album van MUNA is een ijzersterke popplaat met eigentijdse ingrediënten en een aantrekkelijke jaren 80 en 90 vibe. 

Dat er ook een leven is naast MUNA laat Katie Gavin deze week horen op haar eerste soloalbum. Op What A Relief blijft Katie Gavin in de meeste tracks redelijk ver verwijderd van de aanstekelijke popsongs van MUNA. In de openingstrack verrast de Amerikaanse muzikante, die zelf het met uitsluitend vrouwelijke muzikanten rondreizende festival Lilith Fair uit de jaren 90 als inspiratiebron noemt, de luisteraar met een combinatie van akoestische gitaren en de pedal steel en vooral invloeden uit de countrymuziek. 

Katie Gavin laat verder horen dat ze prachtig ingetogen en zacht kan zingen, wat weer fraai contrasteert met haar soms wat expliciete teksten, waarin ze meer van zichzelf kan laten zien dan bij MUNA het geval is. What A Relief bevat meer songs die de singer-songwriter Katie Gavin laten horen, maar het album bevat ook een aantal tracks die dichter bij de indiepop van MUNA liggen, al laat Katie Gavin wel een wat eigenzinniger en wat minder pop georiënteerd geluid horen. 

De drie leden van MUNA produceerden hun laatste album zelf, maar voor haar eerste soloalbum deed Katie Gavin een beroep op Tony Berg, die we ook kennen van Phoebe Bridgers, boygenius, Lizzy McAlpine en recent nog van Genevieve Stokes. De topproducer heeft het solodebuut van Katie Gavin voorzien van een geluid waarin van alles samen komt, wat een bijzonder geluid oplevert. 

Klanken uit de Amerikaanse rootsmuziek van onder andere de pedal steel en de viool worden gecombineerd met invloeden uit de indiepop en indierock van het moment en vervolgens overgoten met een jaren 70 en 80 Fleetwood Mac sausje. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder lekker en het niveau van de songs ligt op What A Relief op een hoog niveau, zeker als de Amerikaanse muzikante net wat meer het avontuur opzoekt en zelfs wel wat doet denken aan Fiona Apple in haar meest toegankelijke dagen. Ook de zang van Katie Gavin bevalt me uitstekend en maakt vooral makkelijk indruk in een wat soberder en meer ingetogen ingekleurd geluid. 

De muzikante uit Los Angeles staat met MUNA aan de vooravond van een internationale doorbraak, maar als ik moet kiezen tussen het laatste album van MUNA en het eerste soloalbum van Katie Gavin, kies ik zonder enige twijfel voor het laatste album. Katie Gavin laat op What A Relief immers horen dat ze beschikt over een mooi eigen geluid en dat ze als zangeres en als songwriter mee kan met de beteren binnen de indiepop van het moment. Bovendien zijn de songs op dit album een stuk persoonlijker dan op de albums van MUNA.

What A Relief is overigens, net als het laatste album van MUNA, verschenen op het Saddest Factory Records label van Phoebe Bridgers, die er met Katie Gavin echt een hele serieuze concurrent bij heeft gekregen. Erwin Zijleman

De muziek van Katie Gavin is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://katiegavin.bandcamp.com/album/what-a-relief.

What A Relief van Katie Gavin is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (olive), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Emmylou Harris - Wrecking Ball (1995)

Emmylou Harris heeft een enorme stapel albums op haar naam staan, waaronder een aantal albums die niemand mag missen, maar het in 1995 verschenen Wrecking Ball is wat mij betreft de beste van het stel
Vraag mij naar een lijstje met de mooiste stemmen in de countrymuziek en de kans is groot dat Emmylou Harris er tussen zit. De Amerikaanse muzikante is al sinds het eind van de jaren zestig actief in de muziek en maakte met name in de jaren 70 meerdere geweldige albums. In de jaren 80 en de eerste helft van de jaren 90 maakte ze veel minder goede albums, tot in 1995 Wrecking Ball verscheen. Het door Daniel Lanois geproduceerde en met hulp van een aantal geweldige muzikanten gemaakte album maakte direct diepe indruk en wordt inmiddels terecht gezien als een van de hoogtepunten in het oeuvre van de Amerikaanse muzikante, die absoluut behoort tot de beste countryzangeressen aller tijden.

De carrière van de Amerikaanse muzikante Emmylou Harris bestrijkt inmiddels zeven decennia en het is dan ook niet zo gek dat ze inmiddels een flinke stapel albums op haar naam heeft staan. Voor een muzikante van haar kaliber vind ik het aantal echte ‘must haves’ in haar oeuvre echter redelijk beperkt. 

De countryalbums Pieces Of The Sky uit 1975, Elite Hotel uit datzelfde jaar en Luxury Liner uit 1977 vallen voor mij zeker in deze categorie net als het met traditionele folk gevulde Roses In The Snow uit 1980 en de alt-country getinte albums die ze aan het begin van dit millennium uitbracht, Red Dirt Girl uit 2000 en Stumble Into Grace uit 2003. 

In de stapel albums die Emmylou Harris heeft uitgebracht zitten echter ook flink wat miskleunen, een aantal middelmatige albums en een aantal heel behoorlijke albums die echter lang niet zo goed zijn als de bovengenoemde albums. En ik vergeet er natuurlijk nog een, maar dat is wat mij betreft het album van de buitencategorie in het oeuvre van de muzikante die ruim 77 jaar geleden geboren werd in Birmingham, Alabama, en die aan het begin van de jaren 70 op weg werd geholpen door de legendarische Gram Parsons. 

Wanneer het gaat om het album in de buitencategorie heb ik het natuurlijk over het in 1995 verschenen Wrecking Ball, dat met afstand mijn favoriete Emmylou Harris album is. Wrecking Ball is zo’n goed album door de fantastische productie van Daniel Lanois, die op Wrecking Ball zijn zo karakteristieke geluid heeft geperfectioneerd. Het is ook zo’n goed album door de vele muzikanten van naam en faam die op het album zijn te horen. Brian Blade, Steve Earle, Malcolm Burn, Lucinda Williams, Kate McGarrigle, Larry Mullen Jr., Daryll Johnson en natuurlijk Daniel Lanois zelf. Het zijn ze nog niet eens allemaal. 

En dan zijn er ook nog de geweldige songs, geschreven door onder andere Daniel Lanois, Julie Miller, Steve Earle, Neil Young, Bob Dylan, Gillian Welch en Lucinda Williams. Het zorgt er voor dat Wrecking Ball van Emmylou Harris in muzikaal en productioneel opzicht kwaliteit ademt en dat het album uitsluitend vijfsterren songs bevat. 

Het contrast met de albums die Emmylou Harris in de vele jaren voor Wrecking Ball uitbracht is levensgroot, want tussen de enorme stapel albums die ze tussen 1981 en 1995 uitbracht is wat mij betreft alleen het album dat ze samen maakte met Dolly Parton en Linda Ronstadt van een niveau dat Emmylou Harris waardig is. 

Het is allemaal anders op Wrecking Ball, waarvan ik het mooiste nog niet eens genoemd heb, want dat is de stem van Emmylou Harris, die op het album wat mij betreft mooier zingt dan op de veelvuldig geprezen countryalbums uit de jaren 70. De Amerikaanse muzikante werd in de jaren 70 al uitgeroepen tot een van de beste countryzangeressen aller tijden en dat was ze halverwege de jaren 90 nog steeds. 

Na Wrecking Ball maakte Emmylou Harris nog een aantal prima albums, waaronder twee hele goede en uiteraard werd er ook getourd, wat een flinke serie sensationeel goede concerten opleverde. In het oeuvre van Emmylou Harris zitten zoals gezegd een aantal ‘must haves’ maar Wrecking Ball moet eigenlijk iedereen en zeker iedere liefhebber van Amerikaanse rootsmuziek gehoord hebben. Erwin Zijleman

Wrecking Ball van Emmylou Harris is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

2CD, 20,99 euro