Caroline Says - The Lucky One

De Amerikaanse muzikante Caroline Says is na lange stilte terug met een nieuw album, dat wat minder ruw klinkt en oude folk vermengt met indiefolk van het moment, maar het resultaat is ook dit keer prachtig
Ik had een voorzichtig zwak voor de eerste twee albums van Caroline Sallee, die muziek maakt onder de naam Caroline Says, maar ik vond deze albums ook wat wispelturig en hierdoor wisselvallig. Op The Lucky One kiest de Amerikaanse muzikante voor een verzorgder geluid en verwerkt ze vooral invloeden uit de folk. De muziek van Caroline Says herinnert nog altijd aan de Amerikaanse psychedelische folk uit het verleden, maar The Lucky One is zeker niet in het verleden blijven hangen. De songs zijn stuk voor stuk mooi en hier en daar stiekem avontuurlijk en krijgen een extra kwaliteitsimpuls door de fraaie klanken en de zeer mooie en aangename zang op het album.

Caroline Says trok in 2017 vooral de aandacht met haar naam, die ze ontleende aan een van de prijsnummers van het legendarische album Berlin van Lou Reed, waar Caroline Says in twee versies op staat, en met de titel van haar debuutalbum 50,000,000 Elvis Fans Can't Be Wrong, geleend van de fameuze Elvis Presley verzamelaar uit 1959. Het in 2017 uitgebrachte album was een reissue van een in 2014 uitgebrachte cassette en het is een album dat me vooral nieuwsgierig maakte naar de toekomstige verrichtingen van de Amerikaanse muzikante Caroline Sallee. 

De songs op het debuutalbum lieten weliswaar mooie dingen horen, maar de uitwerking kon een stuk beter. De belofte van 50,000,000 Elvis Fans Can't Be Wrong maakte Caroline Says wat mij betreft grotendeels waar op het in 2018 verschenen No Fool Like An Old Fool, waarop de destijds net van Alabama naar Texas verhuisde muzikante indruk maakte met een mix van 60s folk en psychedelica en hier en daar wat ruwere gitaarinvloeden. No Fool Like An Old Fool was een heerlijk dromerig folkalbum met lome vocalen en bijzondere klanken, maar het was ook een dromerig folkalbum met scherpe randjes. 

Het is bijna niet te geloven dat we inmiddels al weer ruim zesenhalf jaar verder zijn, maar het is echt zo. In die zesenhalf jaar gebeurde er van alles in het leven van Caroline Sallee. De Amerikaanse muzikante verruilde haar destijds nieuwe thuisbasis Austin, Texas, voor haar geboortegrond in Alabama, om zich vervolgens in New York te vestigen, zonder haar voormalige thuisbasis Austin volledig af te schrijven. Vervolgens kreeg ze ook nog te maken met de coronapandemie en voor ze het wist was het 2024. 

Deze week keert Caroline Says gelukkig terug met een nieuw album, The Lucky One. Het is een album dat deels in het verlengde ligt van No Fool Like An Old Fool, maar op haar derde album klinkt Caroline Says toch ook anders. No Fool Like An Old Fool noemde ik hierboven een dromerig folkalbum met scherpe randjes en deze scherpe randjes ontbreken grotendeels op The Lucky One. 

Caroline Says maakt nog altijd folksongs die herinneren aan de psychedelische folk uit de jaren 60 en laat ook op haar nieuwe album horen dat ze beschikt over een hele mooie en aangenaam bedwelmende stem. The Lucky One klinkt wel wat gepolijster dan zijn twee voorgangers en klinkt bovendien eigentijdser. Invloeden uit de folk van weleer worden gecombineerd met invloeden uit de indiefolk en indiepop van het moment en dat is een combinatie die verrassend goed uitpakt. 

The Lucky One is misschien wat minder spannend dan de vorige twee albums van Caroline Says, maar de mooi klinkende en nog altijd wat melancholisch aandoende folksongs van de Amerikaanse muzikante kleuren nog altijd buiten de lijntjes van de folk uit het verleden of die uit het heden. 

Ik hield persoonlijk wel van de scherpe randjes van de vorige twee albums van het alter ego van Caroline Sallee, maar ik schat The Lucky One over de hele linie toch hoger in. Het niveau op het derde album van Caroline Says is een stuk constanter en het is vrijwel continu hoog. Zowel de zang als de muziek op het album zijn bijzonder mooi en dat geldt ook voor de productie die Caroline Sallee op knappe wijze zelf voor haar rekening nam. De vorige keer twijfelde ik ook nog wel wat over de muziek van Caroline Says, maar dit keer is alle twijfel weg. Erwin Zijleman

De muziek van Caroline Says is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://carolinesays.bandcamp.com/album/the-lucky-one.

The Lucky One van Caroline Says is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

The Clearwater Swimmers - The Clearwater Swimmers

De Amerikaanse band The Clearwater Swimmers heeft eerder deze maand een fantastisch debuutalbum afgeleverd, waarop een flinke dosis Americana fraai samenvloeit met invloeden uit de slowcore en indierock
Er is begin deze maand wel wat geschreven over het debuutalbum van de Amerikaanse band The Clearwater Swimmers, maar het album is zeker niet overladen met lof. Dat verdient het album wel, want buiten het hebben van een weinig aansprekende naam doet de Amerikaanse band alles goed. Het debuutalbum van The Clearwater Swimmers is om te beginnen een fantastische gitaarplaat, die het hele terrein van ingetogen tot en met gruizig bestrijkt. De band beschikt ook nog eens over een zanger met een bijzonder stemgeluid en heeft bovendien songs geschreven waarvan de meeste direct memorabel zijn. Het levert een album op dat in de jaren 90 met de beste albums had meegekund, maar dat kan het album ook nu.

In het november nummer van het Britse muziektijdschrift Uncut, dat begin oktober al op de mat lag, kwam ik een recensie tegen van het debuutalbum van de Amerikaanse band The Clearwater Swimmers, dat door Uncut wordt aangeprezen als de ontdekking van de maand. In tegenstelling tot de meeste andere albums die worden besproken in de desbetreffende editie van het tijdschrift bleek het album van The Clearwater Swimmers begin oktober al verschenen. Het is een album waar ik eigenlijk niets over heb gelezen, maar na beluistering van het album kan ik het Britse muziektijdschrift alleen maar groot gelijk geven. Ik denk zelfs dat ik het album nog veel beter vind dan de recensent van Uncut. 

The Clearwater Swimmers is een band die volgens haar bandcamp pagina zowel vanuit New York als vanuit New England opereert. Belangrijkste man in de band is Sumner Bright, die alle songs op het album schreef. In eerste instantie nam hij demo’s van alle songs in zijn eentje op, maar uiteindelijk vond hij het toch beter klinken met een bandgeluid. Dat kan ik alleen maar beamen, want de ene demo die het album heeft gehaald vind ik een stuk minder interessant dan de andere tracks op het album. 

Sumner Bright vond uiteindelijk een medestander in gitarist Sander Casale, die ook stevig zijn stempel drukt op het titelloze album van The Clearwater Swimmers. Het is een album dat door Uncut wordt beschreven als “slowcore meets Americana on an indierock album”. Dat is best een aardige omschrijving. Ik vond het album bij eerste beluistering vooral een Americana album, maar wel een Americana album van het gruizige soort. Het is ook nog eens een album waarop het tempo vaak net wat lager ligt dan gemiddeld, waardoor de typering Slowcore ook niet zo gek ik. 

Bij eerste beluistering van het debuutalbum van The Clearwater Swimmers vallen drie dingen op. Het eerste dat opvalt is de stem van Sumner Bright. Het is een wat hoge stem die de muziek van de Amerikaanse band voorziet van een karakteristiek geluid. Het is een geluid dat me hier en daar doet denken aan het vroege werk van Radiohead, maar dan wel Radiohead in een Americana jasje. 

Dat Americana jasje krijgt vooral kleur door het geweldige gitaarwerk op het debuutalbum van The Clearwater Swimmers. De Amerikaanse band heeft een onvervalst gitaaralbum gemaakt en het is een aangenaam veelzijdig gitaaralbum. Een aantal songs op het album is voorzien van een vol en gruizig klinkend gitaargeluid dat de muziek van de band de kant van de indierock en slowcore opduwt, maar een aantal andere tracks laat een meer ingetogen geluid horen, dat zich laat beschrijven als pure Americana. Het gitaarwerk is niet het enige dat het geluid van The Clearwater Swimmers zo aansprekend maakt, want ook de ritmesectie levert uitstekend werk af. 

Het laatste dat opvalt bij beluistering van het debuutalbum van de band uit New York en New England is dat de songs zo goed zijn. Het zijn songs die herinneringen oproepen aan een stapeltje geweldige albums uit de jaren 90, waarbij alle eerder genoemde genres vertegenwoordigd zijn. Het levert een memorabel debuutalbum op dat mij van de eerste tot en met de laatste noot zielsgelukkig maakt en na meerdere keren horen ben ik alleen maar enthousiaster. Wat een geweldige tip van Uncut, dat vaak met één been in het verleden staat, maar dit keer ook in het heden uitermate trefzeker is. Erwin Zijleman

De muziek van The Clearwater Swimmers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://theclearwaterswimmers.bandcamp.com/album/the-clearwater-swimmers.