CocoRosie - Grey Oceans
De zusjes Bianca en Sierra Casady, oftewel CocoRosie, verrasten in 2004 met La Maison de Mon Rêve; een buitengewoon avontuurlijke plaat waarop de bijzondere vocalen van de zusjes Casady werden gecombineerd met een mengelmoes aan stijlen, waaronder folk, triphop, dreampop, blues, avant garde, elektronica en pop, en een bij vlagen unieke instrumentatie, waarin het geluid dat werd voortgebracht door allerlei soorten speelgoed een belangrijke rol speelde. CocoRosie werd al snel opgepikt door onder andere Devendra Banhart en Antony (Antony & The Johnsons) die ook nadrukkelijk van de partij waren op de tweede plaat van de zusjes; het in 2005 verschenen Noah’s Ark. Ook het sobere en donkere Noah’s Ark was een mooie plaat, maar kon toch niet zo verrassen als zijn unieke voorganger. Op het in 2007 verschenen The Adventures of Ghosthorse and Stillborn ging het roer weer om. Op de derde plaat van CocoRosie domineerden de in een vervreemdend geluid gegoten invloeden uit de hiphop en triphop; wat aan de ene kant de meeste gepolijste plaat, maar aan de andere kant ook de vreemdste plaat van het tweetal opleverde. Met het deze week verschenen Grey Oceans slaat CocoRosie wederom een andere weg in. De muziek van de zusjes laat zich nog altijd moeilijk beschrijven en schiet zowel in vocaal als muzikaal opzicht alle kanten op. Vanwege de prominente rol van de piano klinkt Grey Oceans wat conventioneler dan zijn voorgangers, maar lichte kost is het zeker niet. De zusjes Casady kunnen nog altijd zingen als engeltjes, kinderen of operazangeressen, maar kunnen ook een strot opentrekken die klinkt als Billie Holiday met een flinke keelontsteking. Ook op Grey Oceans trekken Bianca en Sierra weer zo nu dan de speelgoedkast open, maar de instrumentatie op Grey Oceans klinkt toch weer anders dan die op zijn voorgangers. Invloeden uit de Aziatische muziek spelen dit keer een belangrijke rol, wat een bijzonder geluid oplevert, zeker wanneer het wordt gecombineerd met tegendraadse elektronica. Grey Oceans is zeker geen ontoegankelijke plaat, maar naar conventionele popliedjes zul je tevergeefs zoeken, al komen de excentrieke zusjes een paar keer aardig in de buurt. Grey Oceans is net als zijn voorgangers een buitengewoon zweverige plaat waarmee de gemiddelde luisteraar, net zoals met de meeste platen van Björk, waarmee de muziek van CocoRosie wat mij betreft toch de meeste raakvlakken heeft, een haatliefde verhouding zal opbouwen. De ene keer hoor je niets in de vervreemdende popliedjes van CocoRosie, de volgende keer ben je geroerd door de uitzonderlijke schoonheid van de avontuurlijke popmuziek van het tweetal. Grey Oceans is wat mij betreft geen plaat die je de hele dag kunt horen, maar vlak voor het slapen gaan of tijdens het ontwaken komt de dromerige en betoverende muziek van CocoRosie uitstekend tot zijn recht. Wederom een hele bijzondere plaat van een uniek tweetal. Erwin Zijleman
De zusjes Bianca en Sierra Casady, oftewel CocoRosie, verrasten in 2004 met La Maison de Mon Rêve; een buitengewoon avontuurlijke plaat waarop de bijzondere vocalen van de zusjes Casady werden gecombineerd met een mengelmoes aan stijlen, waaronder folk, triphop, dreampop, blues, avant garde, elektronica en pop, en een bij vlagen unieke instrumentatie, waarin het geluid dat werd voortgebracht door allerlei soorten speelgoed een belangrijke rol speelde. CocoRosie werd al snel opgepikt door onder andere Devendra Banhart en Antony (Antony & The Johnsons) die ook nadrukkelijk van de partij waren op de tweede plaat van de zusjes; het in 2005 verschenen Noah’s Ark. Ook het sobere en donkere Noah’s Ark was een mooie plaat, maar kon toch niet zo verrassen als zijn unieke voorganger. Op het in 2007 verschenen The Adventures of Ghosthorse and Stillborn ging het roer weer om. Op de derde plaat van CocoRosie domineerden de in een vervreemdend geluid gegoten invloeden uit de hiphop en triphop; wat aan de ene kant de meeste gepolijste plaat, maar aan de andere kant ook de vreemdste plaat van het tweetal opleverde. Met het deze week verschenen Grey Oceans slaat CocoRosie wederom een andere weg in. De muziek van de zusjes laat zich nog altijd moeilijk beschrijven en schiet zowel in vocaal als muzikaal opzicht alle kanten op. Vanwege de prominente rol van de piano klinkt Grey Oceans wat conventioneler dan zijn voorgangers, maar lichte kost is het zeker niet. De zusjes Casady kunnen nog altijd zingen als engeltjes, kinderen of operazangeressen, maar kunnen ook een strot opentrekken die klinkt als Billie Holiday met een flinke keelontsteking. Ook op Grey Oceans trekken Bianca en Sierra weer zo nu dan de speelgoedkast open, maar de instrumentatie op Grey Oceans klinkt toch weer anders dan die op zijn voorgangers. Invloeden uit de Aziatische muziek spelen dit keer een belangrijke rol, wat een bijzonder geluid oplevert, zeker wanneer het wordt gecombineerd met tegendraadse elektronica. Grey Oceans is zeker geen ontoegankelijke plaat, maar naar conventionele popliedjes zul je tevergeefs zoeken, al komen de excentrieke zusjes een paar keer aardig in de buurt. Grey Oceans is net als zijn voorgangers een buitengewoon zweverige plaat waarmee de gemiddelde luisteraar, net zoals met de meeste platen van Björk, waarmee de muziek van CocoRosie wat mij betreft toch de meeste raakvlakken heeft, een haatliefde verhouding zal opbouwen. De ene keer hoor je niets in de vervreemdende popliedjes van CocoRosie, de volgende keer ben je geroerd door de uitzonderlijke schoonheid van de avontuurlijke popmuziek van het tweetal. Grey Oceans is wat mij betreft geen plaat die je de hele dag kunt horen, maar vlak voor het slapen gaan of tijdens het ontwaken komt de dromerige en betoverende muziek van CocoRosie uitstekend tot zijn recht. Wederom een hele bijzondere plaat van een uniek tweetal. Erwin Zijleman