Darwin Deez - Darwin Deez
Nieuwsgierig geworden door alle bijzonder lovende recensies heb ik het de afgelopen weken vele malen geprobeerd met het titelloze debuut van Darwin Deez, maar het kwartje wilde maar niet vallen. Net toen ik de hoop had opgegeven viel het opeens toch nog en sindsdien raak ik steeds meer in de ban van deze vreemde plaat. Darwin Deez maakt muziek die door Allmusic.com fraai is omschreven als “An equal mix of indie, wacky, Beck, and Fleetwood Mac; sunshine pop with some indie attitude and lo-fi dissonance”. Het is een omschrijving waar waarschijnlijk helemaal niemand iets mee kan, maar veel beter kan ik het niet verzinnen. Darwin Deez maakt hits die nooit hits zullen worden of muziek die akelig simpel is maar op een of andere manier toch complex klinkt. Kortom, muziek die zich laat omschrijven als een vat vol tegenstrijdigheden. De eigenwijze popliedjes van de New Yorker zijn vrijwel altijd opgebouwd rond een grappig klinkende viersnarige gitaar, simpele elektronische percussie of juist handgeklap en tamboerijngerammel en nergens opzienbarende vocalen, maar toch klinken ze allemaal anders. Het zijn frisse en licht eigenwijze popliedjes die gemaakt lijken om op te dansen, maar die net zo makkelijk de dansvloer leeg laten stromen. Darwin Deez maakt popmuziek die mooi is van lelijkheid. Popmuziek die je na één keer horen meteen weer bent vergeten, tot de eigenwijze popsongs van Darwin Deez uren later opeens weer in je hoofd opduiken en er vervolgens met geen mogelijkheid meer uit zijn te krijgen. Waar het debuut van Darwin Deez me in eerste instantie snel begon te irriteren, maakt de plaat me nu gedurende de hele speelduur vrolijk. Vervolgens verlang ik wel naar iets minder lichtvoetigs, maar een dag later kan ik de muziek van Darwin Deez weer goed verdragen en tovert de New Yorker met de vreemde haardos wederom een glimlach op mijn gezicht. Ik blijf uiteindelijk alleen zitten met het probleem dat het debuut van Darwin Deez eigenlijk niet is te recenseren. Wanneer je de eenvoud van de muziek van Darwin Deez benadrukt sla je de plank net zo goed mis als wanneer je spreekt over een muzikaal genie. Toch is het debuut van Darwin Deez een plaat die zowel verbijsterend eenvoudig als verbazingwekkend geniaal kan zijn; het is maar net in wat voor bui je bent of hoe vaak je deze idiote plaat hebt gehoord. Mijn advies: oordeel vooral zelf, maar oordeel niet te snel. Het kan uren, dagen of zelfs weken duren, maar de glimlach die hoort bij het horen van muziek die je vermaakt op een manier waarop je nog niet eerder vermaakt bent, komt echt een keer. Het is de flinke dosis geduld en uithoudingsvermogen die nodig is om zover te komen wat mij betreft meer dan waard. Erwin Zijleman
Nieuwsgierig geworden door alle bijzonder lovende recensies heb ik het de afgelopen weken vele malen geprobeerd met het titelloze debuut van Darwin Deez, maar het kwartje wilde maar niet vallen. Net toen ik de hoop had opgegeven viel het opeens toch nog en sindsdien raak ik steeds meer in de ban van deze vreemde plaat. Darwin Deez maakt muziek die door Allmusic.com fraai is omschreven als “An equal mix of indie, wacky, Beck, and Fleetwood Mac; sunshine pop with some indie attitude and lo-fi dissonance”. Het is een omschrijving waar waarschijnlijk helemaal niemand iets mee kan, maar veel beter kan ik het niet verzinnen. Darwin Deez maakt hits die nooit hits zullen worden of muziek die akelig simpel is maar op een of andere manier toch complex klinkt. Kortom, muziek die zich laat omschrijven als een vat vol tegenstrijdigheden. De eigenwijze popliedjes van de New Yorker zijn vrijwel altijd opgebouwd rond een grappig klinkende viersnarige gitaar, simpele elektronische percussie of juist handgeklap en tamboerijngerammel en nergens opzienbarende vocalen, maar toch klinken ze allemaal anders. Het zijn frisse en licht eigenwijze popliedjes die gemaakt lijken om op te dansen, maar die net zo makkelijk de dansvloer leeg laten stromen. Darwin Deez maakt popmuziek die mooi is van lelijkheid. Popmuziek die je na één keer horen meteen weer bent vergeten, tot de eigenwijze popsongs van Darwin Deez uren later opeens weer in je hoofd opduiken en er vervolgens met geen mogelijkheid meer uit zijn te krijgen. Waar het debuut van Darwin Deez me in eerste instantie snel begon te irriteren, maakt de plaat me nu gedurende de hele speelduur vrolijk. Vervolgens verlang ik wel naar iets minder lichtvoetigs, maar een dag later kan ik de muziek van Darwin Deez weer goed verdragen en tovert de New Yorker met de vreemde haardos wederom een glimlach op mijn gezicht. Ik blijf uiteindelijk alleen zitten met het probleem dat het debuut van Darwin Deez eigenlijk niet is te recenseren. Wanneer je de eenvoud van de muziek van Darwin Deez benadrukt sla je de plank net zo goed mis als wanneer je spreekt over een muzikaal genie. Toch is het debuut van Darwin Deez een plaat die zowel verbijsterend eenvoudig als verbazingwekkend geniaal kan zijn; het is maar net in wat voor bui je bent of hoe vaak je deze idiote plaat hebt gehoord. Mijn advies: oordeel vooral zelf, maar oordeel niet te snel. Het kan uren, dagen of zelfs weken duren, maar de glimlach die hoort bij het horen van muziek die je vermaakt op een manier waarop je nog niet eerder vermaakt bent, komt echt een keer. Het is de flinke dosis geduld en uithoudingsvermogen die nodig is om zover te komen wat mij betreft meer dan waard. Erwin Zijleman