Teenage Fanclub - Shadows
De Schotse band Teenage Fanclub moet wat mij betreft worden gerekend tot de smaakmakers uit de jaren 90. De Schotten leverden met Bandwagonesque (1991), Thirteen (1993), Grand Prix (1995) en Songs From Northern Britain (1997) immers vier geweldige platen af, die inmiddels zijn uitgegroeid tot klassiekers. Er zijn niet veel bands die dat de Schotten in het betreffende decennium hebben nagedaan. De afgelopen tien jaar steekt Teenage Fanclub helaas in een wat minder goede vorm. De drie platen die de band tot dusver uitbracht (Howdy! Uit 2000, Words Of Wisdom And Hope uit 2002 en Man-Made uit 2005) waren zeker niet slecht, maar haalden nergens het niveau van de vier wereldplaten die de band een decennium eerder maakte. Ook het na een relatief lange periode van stilte verschenen Shadows durf ik niet direct te vergelijken met Bandwagonesque, Thirteen, Grand Prix of Songs From Northern Britain, maar tegelijkertijd kan ik maar heel weinig aanmerken op de nieuwe plaat van de Schotten. Ook op Shadows maakt Teenage Fanclub weer geen geheim van haar bewondering voor met name Big Star en The Byrds en maakt het muziek die afwisselend put uit de archieven van de country-rock, de West-Coast pop, de folk-rock en de power pop. Teenage Fanclub is nog altijd gezegend met maar liefst drie geweldige songwriters (Norman Blake, Raymond McGinley en Gerard Love), die alle drie op hun eigen manier een stempel drukken op de muziek van de Schotse band. Voor Shadows schreven Blake, McGinley en Love hun beste songs sinds de release van Songs From Northern Britain. Het zijn zoals altijd nagenoeg perfecte popliedjes met een zonnig karakter, maar waar de songs van Teenage Fanclub de urgentie leken te hebben verloren de afgelopen 13 jaar is deze urgentie op Shadows weer helemaal terug. De geweldige gitaarakkoorden op Shadows verdrijven alle wolken, waarna de hopeloos verslavende refreinen, de onweerstaanbare melodieën en de prachtige samenzang de zon in al zijn hevigheid doen schijnen. Shadows is een plaat die direct een glimlach op je gezicht tovert, maar na een paar keer horen merk je pas hoe goed deze plaat eigenlijk is. De tijd zal moeten leren of Teenage Fanclub er op haar oude dag nog in is geslaagd om een klassieker af te leveren, maar voorlopig geef ik het prachtige Shadows een goede kans. Onlangs twitterde ik nog dat ik de Braziliaanse zomerplaat van 2010 zo mistte. Voorlopig doe ik het echter wel even met de op een zilveren schijfje geperste Schotse zomer. Prachtplaat. Erwin Zijleman
De Schotse band Teenage Fanclub moet wat mij betreft worden gerekend tot de smaakmakers uit de jaren 90. De Schotten leverden met Bandwagonesque (1991), Thirteen (1993), Grand Prix (1995) en Songs From Northern Britain (1997) immers vier geweldige platen af, die inmiddels zijn uitgegroeid tot klassiekers. Er zijn niet veel bands die dat de Schotten in het betreffende decennium hebben nagedaan. De afgelopen tien jaar steekt Teenage Fanclub helaas in een wat minder goede vorm. De drie platen die de band tot dusver uitbracht (Howdy! Uit 2000, Words Of Wisdom And Hope uit 2002 en Man-Made uit 2005) waren zeker niet slecht, maar haalden nergens het niveau van de vier wereldplaten die de band een decennium eerder maakte. Ook het na een relatief lange periode van stilte verschenen Shadows durf ik niet direct te vergelijken met Bandwagonesque, Thirteen, Grand Prix of Songs From Northern Britain, maar tegelijkertijd kan ik maar heel weinig aanmerken op de nieuwe plaat van de Schotten. Ook op Shadows maakt Teenage Fanclub weer geen geheim van haar bewondering voor met name Big Star en The Byrds en maakt het muziek die afwisselend put uit de archieven van de country-rock, de West-Coast pop, de folk-rock en de power pop. Teenage Fanclub is nog altijd gezegend met maar liefst drie geweldige songwriters (Norman Blake, Raymond McGinley en Gerard Love), die alle drie op hun eigen manier een stempel drukken op de muziek van de Schotse band. Voor Shadows schreven Blake, McGinley en Love hun beste songs sinds de release van Songs From Northern Britain. Het zijn zoals altijd nagenoeg perfecte popliedjes met een zonnig karakter, maar waar de songs van Teenage Fanclub de urgentie leken te hebben verloren de afgelopen 13 jaar is deze urgentie op Shadows weer helemaal terug. De geweldige gitaarakkoorden op Shadows verdrijven alle wolken, waarna de hopeloos verslavende refreinen, de onweerstaanbare melodieën en de prachtige samenzang de zon in al zijn hevigheid doen schijnen. Shadows is een plaat die direct een glimlach op je gezicht tovert, maar na een paar keer horen merk je pas hoe goed deze plaat eigenlijk is. De tijd zal moeten leren of Teenage Fanclub er op haar oude dag nog in is geslaagd om een klassieker af te leveren, maar voorlopig geef ik het prachtige Shadows een goede kans. Onlangs twitterde ik nog dat ik de Braziliaanse zomerplaat van 2010 zo mistte. Voorlopig doe ik het echter wel even met de op een zilveren schijfje geperste Schotse zomer. Prachtplaat. Erwin Zijleman