The Crookes - Chasing After Ghosts
In Engeland is Chasing After Ghosts, het debuut van de uit Sheffield afkomstige band The Crookes, de afgelopen weken onthaald als een ware sensatie. Helemaal onverwacht kwam deze sensatie overigens niet, want afgelopen december zag ik de naam van de band al meerdere malen opduiken in de lijstjes met de muzikanten die 2011 volgens de Britse muziekpers kleur zouden gaan geven. Is alle ophef aan de andere kant van de Noordzee terecht? Daar kan ik kort over zijn: Ja! Chasing After Ghosts van The Crookes heeft alles wat nodig is om de plaat uit te laten groeien tot een klassiek debuut. Hierbij verdient de band overigens niet direct de originaliteitprijs, want over de belangrijkste inspiratiebron van de band hoef je niet lang na te denken. Chasing After Ghosts is in vrijwel alle opzichten stevig beïnvloedt door het werk van The Smiths, inclusief de gekwelde zang en de bijna literair aandoende teksten. Het gaat me echter te ver om The Crookes een Smiths-kloon te noemen. In muzikaal opzicht zijn er zeker de nodige raakvlakken, maar The Crookes beperken zich zeker niet tot het geluid van The Smiths en verwerken net zo makkelijk invloeden uit de 50’s rock & roll of doo-wop als invloeden van uiteenlopende bands als The La’s, Orange Juice, Aztec Camera, Belle & Sebastian of juist meer eigentijdse band als Vampire Weekend en, vooruit, The Libertines. Chasing After Ghosts is hierdoor een plaat die het ene moment ook best 25 jaar geleden had kunnen worden gemaakt, maar het volgende moment weer nadrukkelijk met beide benen in het heden staat. Zeker na beluistering van de laatste plaat van The Strokes, die ik net voorgoed uit de cd-speler heb verbannen, valt op hoe emotievol en volwassen de muziek van The Crookes klinkt. De band bestaat misschien uit een stel jonge honden, maar het zijn stuk voor stuk gekrenkte zielen die ook nog eens hun klassiekers uit 55 jaar rock ’n roll kennen. De band kan uitstekend uit de voeten in meer uptempo songs met aanstekelijke gitaarloopjes en treurzang, maar ook wanneer The Crookes flink gas terug neemt blijft de band overeind. Ik ben altijd sceptisch wanneer een nieuw bandje al op voorhand wordt uitgeroepen tot één van de sensaties van een aankomend muziekjaar, maar na herhaalde beluistering van Chasing After Ghosts kan ik alleen maar concluderen dat de Britse muziekpers met The Crookes in de roos heeft geschoten. Chasing After Ghosts is niet alleen een plaat die vermaakt met tijdloze Britpop, maar beschikt ook absoluut over de potentie om uit te groeien tot één van de memorabele debuten van 2011. Erwin Zijleman
In Engeland is Chasing After Ghosts, het debuut van de uit Sheffield afkomstige band The Crookes, de afgelopen weken onthaald als een ware sensatie. Helemaal onverwacht kwam deze sensatie overigens niet, want afgelopen december zag ik de naam van de band al meerdere malen opduiken in de lijstjes met de muzikanten die 2011 volgens de Britse muziekpers kleur zouden gaan geven. Is alle ophef aan de andere kant van de Noordzee terecht? Daar kan ik kort over zijn: Ja! Chasing After Ghosts van The Crookes heeft alles wat nodig is om de plaat uit te laten groeien tot een klassiek debuut. Hierbij verdient de band overigens niet direct de originaliteitprijs, want over de belangrijkste inspiratiebron van de band hoef je niet lang na te denken. Chasing After Ghosts is in vrijwel alle opzichten stevig beïnvloedt door het werk van The Smiths, inclusief de gekwelde zang en de bijna literair aandoende teksten. Het gaat me echter te ver om The Crookes een Smiths-kloon te noemen. In muzikaal opzicht zijn er zeker de nodige raakvlakken, maar The Crookes beperken zich zeker niet tot het geluid van The Smiths en verwerken net zo makkelijk invloeden uit de 50’s rock & roll of doo-wop als invloeden van uiteenlopende bands als The La’s, Orange Juice, Aztec Camera, Belle & Sebastian of juist meer eigentijdse band als Vampire Weekend en, vooruit, The Libertines. Chasing After Ghosts is hierdoor een plaat die het ene moment ook best 25 jaar geleden had kunnen worden gemaakt, maar het volgende moment weer nadrukkelijk met beide benen in het heden staat. Zeker na beluistering van de laatste plaat van The Strokes, die ik net voorgoed uit de cd-speler heb verbannen, valt op hoe emotievol en volwassen de muziek van The Crookes klinkt. De band bestaat misschien uit een stel jonge honden, maar het zijn stuk voor stuk gekrenkte zielen die ook nog eens hun klassiekers uit 55 jaar rock ’n roll kennen. De band kan uitstekend uit de voeten in meer uptempo songs met aanstekelijke gitaarloopjes en treurzang, maar ook wanneer The Crookes flink gas terug neemt blijft de band overeind. Ik ben altijd sceptisch wanneer een nieuw bandje al op voorhand wordt uitgeroepen tot één van de sensaties van een aankomend muziekjaar, maar na herhaalde beluistering van Chasing After Ghosts kan ik alleen maar concluderen dat de Britse muziekpers met The Crookes in de roos heeft geschoten. Chasing After Ghosts is niet alleen een plaat die vermaakt met tijdloze Britpop, maar beschikt ook absoluut over de potentie om uit te groeien tot één van de memorabele debuten van 2011. Erwin Zijleman