Alison Krauss & Union Station - Paper Airplane
Voor de laatste cd van Alison Krauss en haar band Union Station moeten we terug naar 2004 toen Lonely Runs Both Ways verscheen. Sindsdien heeft Alison Krauss echter zeker niet stil gezeten. Het samen met Robert Plant gemaakte Raising Sand uit 2007 was niet alleen haar meest succesvolle plaat tot dusver, maar ook haar beste. Terwijl de geruchten over een opvolger van Raising Sand aanzwellen verschijnt Paper Airplane, als ik goed geteld heb de twaalfde plaat van Alison Krauss & Union Station. De eerste platen van Alison Krauss en haar band werden vooral genegeerd, maar sinds de hausse aan traditionele Amerikaanse muziek die werd veroorzaakt door de soundtrack bij de film O Brother, Where Art Thou?, mag een plaat van Alison Krauss & Union Station zich met name in de Verenigde Staten verheugen op warme belangstelling. In Nederland waarderen we Alison Krauss vooral vanwege haar samenwerking met Robert Plant en vinden we de muziek die Alison Krauss met Union Station maakt over het algemeen wat te braaf en traditioneel. Een ieder die Paper Airplane in huis haalt met de verwachting Raising Sand 2 te hebben gescoord komt dan ook bedrogen uit, maar toch hoop ik dat flink wat muziekliefhebbers deze “fout” maken. Op Paper Airplane gaan Alison Krauss & Union Station verder waar ze in 2004 met Lonely Runs Both Ways waren gestopt, waardoor de nieuwe plaat van Alison Krauss betrekkelijk ver is verwijderd van Raising Sand en terug keert naar behoorlijk traditioneel aandoende country en bluegrass. Ik had in het verleden ook wel enige reserves bij de muziek van Alison Krauss en Union Station, maar ach wat is Paper Airplane mooi. De zang van Alison Krauss is altijd al van hoog niveau geweest, maar op Paper Airplane is het om te janken zo mooi. Persoonlijk vind ik het dan ook bijna misdadig dat bandlid Ben Tyminsk een aantal malen de microfoon claimt, al zingt hij zeker niet onverdienstelijk. Het kan echter niet tippen aan de werkelijk loepzuivere en dit keer ook opvallend gevoelige vocalen van Alison Krauss. Het zijn vocalen die het maken van een slechte plaat eigenlijk onmogelijk maken, want zelfs als Alison Krauss zou voordragen uit de Donald Duck zou ik het waarschijnlijk nog prachtig vinden. Om van Paper Airplane een hele goede plaat te maken is nog net iets meer nodig en dat wordt geleverd door de prachtig spelende band die precies aanvoelt wat Alison Krauss nodig heeft en door de prachtige songs, met bijzonder fraaie covers van songs van Richard Thompson en Jackson Browne als persoonlijke hoogtepunten. Alison Krauss & Union Station hebben met Paper Airplane een plaat gemaakt die totaal anders klinkt dan Raising Sand, maar wel minstens net zo goed is. Paper Airplane verrast met bijzonder sterke songs en een fantastisch spelende band, maar betovert en ontroert met de vocalen van misschien wel de beste zangeres die ik ken, Alison Krauss. Erwin Zijleman
Voor de laatste cd van Alison Krauss en haar band Union Station moeten we terug naar 2004 toen Lonely Runs Both Ways verscheen. Sindsdien heeft Alison Krauss echter zeker niet stil gezeten. Het samen met Robert Plant gemaakte Raising Sand uit 2007 was niet alleen haar meest succesvolle plaat tot dusver, maar ook haar beste. Terwijl de geruchten over een opvolger van Raising Sand aanzwellen verschijnt Paper Airplane, als ik goed geteld heb de twaalfde plaat van Alison Krauss & Union Station. De eerste platen van Alison Krauss en haar band werden vooral genegeerd, maar sinds de hausse aan traditionele Amerikaanse muziek die werd veroorzaakt door de soundtrack bij de film O Brother, Where Art Thou?, mag een plaat van Alison Krauss & Union Station zich met name in de Verenigde Staten verheugen op warme belangstelling. In Nederland waarderen we Alison Krauss vooral vanwege haar samenwerking met Robert Plant en vinden we de muziek die Alison Krauss met Union Station maakt over het algemeen wat te braaf en traditioneel. Een ieder die Paper Airplane in huis haalt met de verwachting Raising Sand 2 te hebben gescoord komt dan ook bedrogen uit, maar toch hoop ik dat flink wat muziekliefhebbers deze “fout” maken. Op Paper Airplane gaan Alison Krauss & Union Station verder waar ze in 2004 met Lonely Runs Both Ways waren gestopt, waardoor de nieuwe plaat van Alison Krauss betrekkelijk ver is verwijderd van Raising Sand en terug keert naar behoorlijk traditioneel aandoende country en bluegrass. Ik had in het verleden ook wel enige reserves bij de muziek van Alison Krauss en Union Station, maar ach wat is Paper Airplane mooi. De zang van Alison Krauss is altijd al van hoog niveau geweest, maar op Paper Airplane is het om te janken zo mooi. Persoonlijk vind ik het dan ook bijna misdadig dat bandlid Ben Tyminsk een aantal malen de microfoon claimt, al zingt hij zeker niet onverdienstelijk. Het kan echter niet tippen aan de werkelijk loepzuivere en dit keer ook opvallend gevoelige vocalen van Alison Krauss. Het zijn vocalen die het maken van een slechte plaat eigenlijk onmogelijk maken, want zelfs als Alison Krauss zou voordragen uit de Donald Duck zou ik het waarschijnlijk nog prachtig vinden. Om van Paper Airplane een hele goede plaat te maken is nog net iets meer nodig en dat wordt geleverd door de prachtig spelende band die precies aanvoelt wat Alison Krauss nodig heeft en door de prachtige songs, met bijzonder fraaie covers van songs van Richard Thompson en Jackson Browne als persoonlijke hoogtepunten. Alison Krauss & Union Station hebben met Paper Airplane een plaat gemaakt die totaal anders klinkt dan Raising Sand, maar wel minstens net zo goed is. Paper Airplane verrast met bijzonder sterke songs en een fantastisch spelende band, maar betovert en ontroert met de vocalen van misschien wel de beste zangeres die ik ken, Alison Krauss. Erwin Zijleman