The Kills - Blood Pressures
Toen Alison Mosshart in 2009 samen met White Stripes voorman Jack White The Dead Weather formeerde, leek het gedaan met The Kills; het duo dat ze (als VV) vanaf 2000 vormde met Hotel (oftewel Jamie Hince). Hince ging vervolgens aan de rol met Kate Moss, terwijl Mosshart met The Dead Weather twee geweldige platen maakte. Na deze twee platen neemt The Dead Weather even gas terug, waardoor er plotseling toch weer tijd is voor The Kills. Hierdoor ligt deze week, toch wel enigszins onverwacht, de vierde plaat van het duo in de winkel. Blood Pressures is op zich een logisch vervolg op de vorige drie platen van het tweetal, maar laat ook horen dat Alison Mosshart veel heeft geleerd van haar muzikale uitstapje met Jack White. Dat is op zich niet verwonderlijk want The Kills klonken altijd al als het ruigere broertje en zusje van Jack en Meg White. Vergeleken met de vorige drie platen van het duo is Blood Pressures een behoorlijk afwisselende plaat. Waar The Kills zich in het verleden beperkten tot rauwe en smerige bluespunk, bestrijken Mosshart en Hince dit keer een veel breder muzikaal palet. De inmiddels bekende rauwe gitaaruithalen gecombineerd met een drummachine, krijgen dit keer gezelschap van meer ingetogen en soms bijna lichtvoetige en/of atmosferische tracks, waarin akoestische intermezzo’s niet worden geschuwd. Het gaat misschien wat te ver om Blood Pressures het popalbum van The Kills te noemen, maar het gaat hier en daar absoluut deze kant op. Invloeden van de twee platen van The Dead Weather zijn onmiskenbaar aanwezig, al is het maar omdat Alison Mosshart met haar stem het geluid van de band voor een belangrijk deel bepaalde. Vergeleken met de eerdere platen van The Kills is Mosshart wat mij betreft beter gaan zingen en ook het gitaarspel van Hince heeft aan niveau gewonnen. Dit is hier en daar ten koste gegaan van de rauwe agressie die de muziek van het tweetal typeerde, maar deze rauwe agressie is zeker niet helemaal verdwenen. Voor mij persoonlijk biedt Blood Pressures het beste van beide werelden. De muziek van The Kills bevatte me in het verleden net wat teveel scherpe randjes. Deze zijn er nu afgevijld, maar van te gepolijste muziek is gelukkig nog steeds geen sprake. Onbetwist hoogtepunt is wat mij betreft de met piano en strijkers opgetuigde ballad The Last Goodbye, maar alle andere songs komen dicht in de buurt. Het is waarschijnlijk even slikken voor de fans van het eerste uur, maar twijfelaars als ik trekt het duo moeiteloos over de streep met een in alle opzichten memorabele plaat. The White Stripes zijn inmiddels echt dood. Leve The Kills! Erwin Zijleman
Toen Alison Mosshart in 2009 samen met White Stripes voorman Jack White The Dead Weather formeerde, leek het gedaan met The Kills; het duo dat ze (als VV) vanaf 2000 vormde met Hotel (oftewel Jamie Hince). Hince ging vervolgens aan de rol met Kate Moss, terwijl Mosshart met The Dead Weather twee geweldige platen maakte. Na deze twee platen neemt The Dead Weather even gas terug, waardoor er plotseling toch weer tijd is voor The Kills. Hierdoor ligt deze week, toch wel enigszins onverwacht, de vierde plaat van het duo in de winkel. Blood Pressures is op zich een logisch vervolg op de vorige drie platen van het tweetal, maar laat ook horen dat Alison Mosshart veel heeft geleerd van haar muzikale uitstapje met Jack White. Dat is op zich niet verwonderlijk want The Kills klonken altijd al als het ruigere broertje en zusje van Jack en Meg White. Vergeleken met de vorige drie platen van het duo is Blood Pressures een behoorlijk afwisselende plaat. Waar The Kills zich in het verleden beperkten tot rauwe en smerige bluespunk, bestrijken Mosshart en Hince dit keer een veel breder muzikaal palet. De inmiddels bekende rauwe gitaaruithalen gecombineerd met een drummachine, krijgen dit keer gezelschap van meer ingetogen en soms bijna lichtvoetige en/of atmosferische tracks, waarin akoestische intermezzo’s niet worden geschuwd. Het gaat misschien wat te ver om Blood Pressures het popalbum van The Kills te noemen, maar het gaat hier en daar absoluut deze kant op. Invloeden van de twee platen van The Dead Weather zijn onmiskenbaar aanwezig, al is het maar omdat Alison Mosshart met haar stem het geluid van de band voor een belangrijk deel bepaalde. Vergeleken met de eerdere platen van The Kills is Mosshart wat mij betreft beter gaan zingen en ook het gitaarspel van Hince heeft aan niveau gewonnen. Dit is hier en daar ten koste gegaan van de rauwe agressie die de muziek van het tweetal typeerde, maar deze rauwe agressie is zeker niet helemaal verdwenen. Voor mij persoonlijk biedt Blood Pressures het beste van beide werelden. De muziek van The Kills bevatte me in het verleden net wat teveel scherpe randjes. Deze zijn er nu afgevijld, maar van te gepolijste muziek is gelukkig nog steeds geen sprake. Onbetwist hoogtepunt is wat mij betreft de met piano en strijkers opgetuigde ballad The Last Goodbye, maar alle andere songs komen dicht in de buurt. Het is waarschijnlijk even slikken voor de fans van het eerste uur, maar twijfelaars als ik trekt het duo moeiteloos over de streep met een in alle opzichten memorabele plaat. The White Stripes zijn inmiddels echt dood. Leve The Kills! Erwin Zijleman