The Maccabees - Given To The Wild

De Britse band The Maccabees maakte twee jaar geleden met Wall Of Arms een plaat die ik pas na vele maanden op de juiste waarde wist te schatten, waarna de aanstekelijke mix van Talking Heads, Gang Of Four, The Futureheads, The Arcade Fire en The Fall lange tijd behoorlijk onweerstaanbaar bleek. Dit keer ben ik er wat eerder bij, want de derde plaat van de band, Given To The Wild, ligt pas een paar dagen in de winkel. Given To The Wild klinkt totaal anders dan zijn twee voorgangers. Waar The Maccabees zich tot dusver grotendeels beperkten tot stekelige en springerige popliedjes horen we dit keer een veel ruimtelijker geluid, dat in de grotendeels instrumentale openingstrack bijna aan Coldplay doet denken. In de track die volgt dringt de vergelijking met Snow Patrol zich op en weet je eigenlijk al dat de eigenwijze pop van Wall Of Arms definitief tot het verleden behoort. Dat is aan de ene kant jammer, al hebben The Maccabees op hun nieuwe plaat meer een eigen geluid dan op de twee voorgangers. De genoemde vergelijking met Coldplay en Snow Patrol dringt zich in meerdere tracks op. In deze epische en soms bijna pompeuze tracks met dromerige zang en hoge muren van gitaren en synths raakt de muziek van The Maccabees ook nog steeds aan The Arcade Fire, waardoor de tracks een stuk dynamischer en toch ook ongepolijster zijn dan die van stadionvullers als Coldplay en Snow Patrol. Dat The Maccabees hun oude streken nog niet verleerd zijn blijkt eigenlijk slechts uit de nieuwe single Pelican, die een weinig representatief beeld van de nieuwe plaat geeft. Voor een ieder die Wall Of Arms twee jaar geleden heeft gekoesterd als een geweldige popplaat is het vele malen zwaardere Given To The Wild waarschijnlijk flink wennen, en in een aantal gevallen zelfs niet om aan te horen, maar wanneer je de tijd neemt voor deze plaat hoor je dat The Maccabees nog altijd heel veel te bieden hebben en absoluut meer doen dan een poging ondernemen om in de voetsporen van de twee eerder genoemde grote voorbeelden te treden. The Maccabees slagen er op Given To The Wild in om dromerige muziek te maken die toch groots en meeslepend klinkt en weten bovendien atmosferische klanken te verbinden met nog altijd stekelig gitaarwerk. Het vreemde is dat ik in eerste instantie vrijwel niets meer hoorde van de invloeden die op Wall Of Arms domineerden, maar bij herhaalde beluistering duiken ze toch weer een voor een op en hoor ik hier en daar ook iets van Elbow of zelfs een beetje Bowie. Given To The Wild is een plaat die steeds weer nieuwe dingen laat horen en wat mij betreft alleen maar beter wordt. The Maccabees durven zich op hun nieuwe plaat te vernieuwen en dat dwingt respect af, zeker wanneer blijkt dat de grootse muziek op Given To The Wild bij herhaalde beluistering over steeds meer toverkracht blijkt te beschikken. Erwin Zijleman