The Doors - L.A. Woman, 40th Anniversary Edition

Wat is de beste plaat van The Doors? Vraag het de kenners en ik voorspel een nek aan nek race tussen het titelloze debuut uit 1967 en L.A. Woman uit 1971. Dat is lastig kiezen, maar ik ga nu even voor de laatste, al is het maar omdat deze maand de 40th Anniversary Edition van L.A. Woman is verschenen. Dat is rijkelijk laat, want L.A. Woman verscheen in het voorjaar van 1971 en is dus al weer bijna toe aan haar 41e verjaardag. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen, want de nieuwe versie van L.A. Woman is absoluut een interessante reissue. Toen L.A. Woman in april 1971 verscheen was Jim Morrisson net vertrokken naar Parijs, waardoor de toekomst van de band onzeker was geworden. Deze toekomst klapte volledig in elkaar toen Jim Morrisson een paar maanden na de release van L.A. Woman in Parijs overleed, waardoor de plaat de boeken in is gegaan als het laatste serieuze wapenfeit van één van de belangrijkste bands uit de geschiedenis van de rockmuziek. Vergeleken met de meeste andere platen van The Doors bevat L.A. Woman relatief veel invloeden uit de bluesrock. Met name in de tracks waarin de bluesy invloeden domineren, klinken The Doors eigenlijk vrij doorsnee, al is hun bluesrock wel van hoog niveau en blijft Jim Morrisson natuurlijk een unieke zanger. Het interessantst zijn echter de tracks waarin de invloeden uit de bluesrock minder dominant aanwezig zijn, zoals bijvoorbeeld in de twee singles op de plaat; de popwals Love Her Madly en het lang uitgesponnen en soms bijna jazzy Riders On The Storm. Het mooist vind ik persoonlijk het psychedelische L’America; een van de minder bekende maar daarom niet minder mooie albumtracks van The Doors. Ik denk dat het minstens 20 jaar geleden was dat ik L.A. Woman compleet had gehoord en ik moet zeggen dat ik toch weer erg onder de indruk ben van deze klassieker uit de geschiedenis van de popmuziek, die aan de ene kant aangenaam voortkabbelt, maar aan de andere kant ook bol staat van het avontuur. De 40th Anniversary Edition is voorzien van een extra bonusdisc met voornamelijk alternatieve versies en een enkele nieuwe track. Leuk, maar het kan wat mij betreft niet in de schaduw staan van het voor de gelegenheid fraai opgepoetste meesterwerk uit 1971, dat echt in geen enkele platenkast mag ontbreken. Erwin Zijleman