Wanneer Time’s All Gone van Nick Waterhouse voor het eerst uit de speakers knalt, kun je eigenlijk alleen maar concluderen dat je een obscure soulklassieker uit een heel ver verleden in handen hebt gekregen. Je droomt al stiekem over een oude soulman die door de nodige persoonlijke ellende nooit de kans heeft gekregen om zich te scharen tussen de grote soulzangers uit de jaren 60, maar op zijn oude dag dan eindelijk zijn antieke opnamen heeft weten te slijten en alsnog de erkenning krijgt die hij al zo lang verdient. Het boekje bij de cd zet je echter snel weer met beide benen op de grond. Time’s All Gone is immers gloednieuw en afkomstig van een jonge blanke Amerikaanse muzikant uit California. Nu zijn er de afgelopen jaren wel meer jonge blanke soulzangers opgedoken, maar zelden klonken ze zo rauw en zo authentiek als Nick Waterhouse. Waterhouse doet op zijn debuut geen enkele poging om eigentijds te klinken. Hij maakt op Time’s All Gone een mix van vintage soul, rock & roll, swamp blues en rhythm & blues, die net zo makkelijk een aantal decennia geleden gemaakt had kunnen worden. Het is muziek die raakt aan die van soort- en tijdgenoten als Mayer Hawthorne, Eli 'Paperboy' Reed en Jamie Lidell, maar wat mij betreft klinkt de muziek van Nick Waterhouse een stuk rauwer, compromislozer en oorspronkelijker. Het is bijna of Ike Turner uit de dood is opgestaan en aan zijn zoveelste jeugd is begonnen en dat zegt wat. Waterhouse heeft zich omringd met muzikanten die het soul- en rhythm & blues geluid uit de late jaren 50 en vroege jaren 60 moeiteloos kunnen reproduceren. Het is een baggervet en dampend geluid waarin met name de buitengewoon felle blazers opvallen, maar ook de rest mag er zijn. Waterhouse en een trefzeker dameskoortje voorzien de vurige klanken van de band bijna achteloos van passie- en soulvolle vocalen. Time’s All Gone klinkt als een op een namiddag door een aantal gelouterde muzikanten in elkaar gedraaide set met een aantal soulklassiekers, maar op één cover na is al het materiaal op de plaat afkomstig van Nick Waterhouse zelf. Natuurlijk is het geluid van Nick Waterhouse niet nieuw, maar dat hoeft ook niet. Nick Waterhouse heeft een rauwe en gloedvolle plaat met heel veel soul gemaakt en daar hebben we er tegenwoordig veel te weinig van. Vanaf de eerste noten van Time’s All Gone heeft Nick Waterhouse je te pakken met zijn perfect spelende band, zijn rauwe strot en zijn aanstekelijke songs en inmiddels weet ik dat het effect van Time’s All Gone intens en langdurig is. Precies een week na de moderne soulplaat van ouwe rot Bobby Womack, laat jonge hond Nick Waterhouse horen hoe de soul een aantal decennia geleden ook al weer klonk. Ik kan maar lastig kiezen, maar weet wel dat Nick Waterhouse de beste papieren heeft wanneer de temperaturen de komende weken eindelijk eens gaan oplopen. Erwin Zijleman
