Gruizige gitaren, diepe bassen, atmosferische elektronische klanken en dromerige vrouwenstemmen; het is over het algemeen een combinatie die aan mij wel is besteed. Op het titelloze debuut van 2:54 (Two - Fifty four) strooien de zusjes Hannah en Colette Thurlow rijkelijk met deze ingrediënten en het debuut van de band rond dit tweetal wist me dan ook onmiddellijk te overtuigen. Op haar debuut combineert 2:54 de dreampop van een band als Lush met de shoegaze van bijvoorbeeld My Bloody Valentine en het surrealistische van de Cocteau Twins. De basis van het geluid van de band uit Londen wordt gevormd door gruizige gitaren, die vaak een ruwe basis neerleggen, maar ook kunnen zorgen voor prachtige en breed uitwaaiende gitaarloopjes. Door de combinatie van deze gitaren met ijle elektronische klanken en de donkere bassen, heeft 2:54 een atmosferisch en soms zelfs wat unheimisch geluid, wat nog eens wordt verstrekt door de dromerige en op hetzelfde moment wat onderkoelde vocalen van de zusjes Thurlow. Heel nieuw is het geluid van 2:54 natuurlijk niet. De aan het begin van deze recensie genoemde ingrediënten vormen de basis voor talloze platen, waarvan een enkeling inmiddels is uitgegroeid tot een klassieker. In grote lijnen sluit 2:54 aan bij de beste voorbeelden uit het verleden, maar op subtiele wijze voegt 2:54 toch ook wel nieuwe elementen toe aan dit inmiddels bekende geluid. Hier en daar is het geluid van 2:54 net wat steviger en schuift het voorzichtig op in de richting van stoner rock, maar aan de andere kant durven Hannah en Colette Thurlow ook gas terug te nemen of kiezen ze juist voor een meer eigentijds geluid dat dicht bij dat van het drie jaar geleden zo bewierookte The Xx ligt. In veel recensies die tot dusver over het debuut van 2:54 zijn verschenen, wordt de muziek van de band overtuigend maar te eenvormig genoemd en dat begrijp ik eerlijk gezegd niet. 2:54 springt op haar debuut weliswaar niet van de hak op de tak, maar in een genre waarin enige monotonie verantwoordelijk is voor een groot deel van het betoverende effect, laat 2:54 als je het mij vraagt flink wat variatie horen. Door deze variatie, maar vooral door de ijzersterke uitvoering en de fantastische productie en mix van de ervaren oude rotten Rob Ellis (PJ Harvey) en Alan Moulder (Depeche Mode, Lush, Blonde Redhead, Smashing Pumpkins), is het debuut van 2:54 inmiddels een zeer graag geziene gast in mijn cd speler. In een zomer waarin het zo nu en dan behoorlijk kan spoken, zorgt de band uit Londen keer op keer voor de perfecte soundtrack. Laat de herfst dus maar komen, ik ben er met deze prima plaat van 2:54 helemaal klaar voor. Erwin Zijleman
