Alleen al vanwege de naam van de band zal Wrinkle Neck Mules (probeer het maar eens tien keer achter elkaar te zeggen) waarschijnlijk nooit echt beroemd worden, maar op basis van haar platen verdient de band uit Richmond, Virginia, inmiddels al een jaar of acht alle lof. Op de vier platen die Wrinkle Neck Mules tot dusver afleverde, imponeerde de band met muziek waarin banjo, mandoline en pedal steel in perfecte harmonie leefden met scheurende gitaren. Het leverde muziek op die zich liet vergelijken met die van grootheden uit het genre als Neil Young & The Crazy Horse, Uncle Tupelo, Steve Earle en Drive-By Truckers, om maar eens een paar namen te noemen. Op haar vijfde plaat, Apprentice To Ghosts, kiest Wrinkle Neck Mules voor een net wat steviger geluid, maar gelukkig is er ook ruimte voor meer ingetogen passages, wat de muziek van Wrinkle Neck Mules lekker veel dynamiek geeft. Wrinkle Neck Mules timmert zoals gezegd inmiddels al weer een jaar of acht aan de weg en leverde in deze periode minstens twee platen af die door de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek als meesterwerk werden omarmd. Persoonlijk koester ik met name Pull The Brake uit 2006 als een van de parels in mijn platenkast, maar Apprentice To Ghosts kan de concurrentie met deze plaat absoluut aan. Op de vijfde plaat van Wrinkle Neck Mules domineren de gitaren. Prachtige riffs en zo nu en dan een uit de bocht vliegende solo’s die live op de band lijken gesmeten worden gecombineerd met lekkere rauwe zang en fraaie harmonieën. Apprentice To Ghosts is wat meer rock en wat minder country, maar dat betekent gelukkig niet dat Wrinkle Neck Mules volledig afstapt van het geluid dat de afgelopen jaren in kleine kring zoveel indruk maakte. Ook op Apprentice To Ghosts worden passages met flink wat gitaargeweld afgewisseld met passages waarin de banjo, mandoline en pedal steel naar de voorgrond treden, wat vooral in de wat rustigere songs op de plaat een uniek eigen geluid oplevert. In de wat stevigere tracks zoekt Wrinkle Neck Mules nadrukkelijk naar een geluid dat ook in bredere kring kan worden omarmd, maar net als Sons Of Bill een week of wat geleden, doet de band dit met veel smaak en zonder belangrijke compromissen. Een ieder die Wrinkle Neck Mules al wat langer kent is inmiddels gewend geraakt aan het hoge niveau van de platen van de band, waardoor Apprentice To Ghosts misschien wat minder opzien baart dan platen als Pull The Brake en Wicks Have Met. Vergelijk de plaat echter met muziek van andere bands in het genre en je kunt alleen maar concluderen dat Wrinkle Neck Mules wederom een prachtplaat van een bijzonder hoog niveau heeft afgeleverd. Erwin Zijleman
