The dB’s is een Amerikaanse band die aan het eind van de jaren 70 werd opgericht en tot het midden van de jaren 80 leek door te breken naar een groot publiek. De band rond Chris Stamey en Peter Holsapple (beiden hebben minstens één geniale soloplaat op hun naam staan en ook als duo maakten ze één uitstekende plaat) deed dit met muziek die inmiddels wordt omschreven als de missing link tussen Big Star en R.E.M.. Dat de band uiteindelijk de cultstatus niet wist te ontstijgen lag vooral aan de matige kwaliteit van de latere platen van de band (die het op dat moment al zonder Chris Stamey moest doen), maar zowel het debuut Stands For Decibels uit 1981 als opvolger Repercussion uit 1982 zijn platen die eigenlijk in geen enkele platenkast mogen ontbreken. In 1994 kwamen The dB’s al weer eens bij elkaar, maar die reünie was met name vanwege de zwakke comeback plaat niet erg succesvol. Met Falling Of The Sky proberen The dB’s het nog eens en dit keer is de band er wel in geslaagd om een goede plaat af te leveren. Falling Of The Sky sluit voor een belangrijk deel aan op de eerste twee platen van de band en laat horen dat The dB’s nog altijd muziek maken die overloopt van klasse. Alle vier de leden van de band hebben zich de afgelopen 30 jaar stevig ontwikkeld en dat heeft zijn weerslag op Falling Of The Sky. Nog niet eerder klonken The dB’s zo veelzijdig en lag het niveau van de songs zo hoog. Falling Of The Sky is ook nog eens een bijzonder sprankelende plaat. Van vrijwel alle songs op de plaat kun je alleen maar heel vrolijk worden en omdat de verleidingskracht alleen maar toeneemt, is de comeback van The dB’s maar moeilijk uit de cd speler te krijgen. Net zoals in het verleden is het gitaarwerk geweldig en zijn de vocalen van hoog niveau. Alle vier de leden van de band dragen op eigen wijze bij aan dit succes, waardoor Falling Of The Sky misschien wat minder coherent klinkt dan Stands For Decibels of Repercussion, maar persoonlijk bevalt de variatie me wel. Falling Of The Sky bevat fraaie Beatlesque pop, aanstekelijke powerpop, twangy rock zoals R.E.M. die in haar beste jaren maakte en psychedelische rootsrock. Het klinkt allemaal net wat minder ruw dan 30 jaar geleden (de punky attitude zijn de bandleden wel kwijt), maar de inmiddels op leeftijd zijnde heren klinken absoluut energiek, doorleefd en gedreven. Ik heb het normaal gesproken niet zo op reünie platen van bands uit een ver verleden, maar Falling Of The Sky van The dB’s is gewoon een hele goede plaat die niet onder doet voor hun beste werk. Voor een ieder die het oude werk van The dB’s niet kent werkt de aanbeveling dat Falling Of The Sky zich kan meten met de beste platen van R.E.M. misschien beter en ook van deze aanbeveling is niets gelogen. Er zijn heel wat jonge bands die graag een plaat als Falling Of The Sky zouden willen maken, maar van het huidige niveau van The dB’s kunnen ze voorlopig alleen maar dromen. Erwin Zijleman
