Van de grote mannelijke soulzangers die tijdens de jaren 60 doorbraken is er helaas vrijwel niemand meer onder ons. Een van de weinige uitzonderingen is Bobby Womack. Womack dook aan het begin van de jaren 60 op, nadat hij samen met zijn broers was ontdekt door Sam Cooke. Het was de start van een eigen carrière (als lid van The Valentinos), maar Bobby Womack schopte het uiteindelijk ook tot gitarist in de band van Sam Cooke. Na de gewelddadige dood van zijn mentor verspeelde Womack al zijn krediet bij de soulliefhebbers door nog geen drie maanden na de dood van Sam Cooke in het huwelijk te treden met zijn weduwe Barbara (en er stiekem ook nog een relatie op na te houden met zijn tienerdochter Linda, die later zou trouwen met Bobby’s broer Cecil om als Womack & Womack uit te groeien tot een "one hit wonder"). De carrière van Bobby Womack verliep door de valse start, de nodige ellende (zijn broer werd vermoord en een van zijn kinderen overleed op zeer jonge leeftijd), ziekte en stevig drank- en drugsgebruik nogal chaotisch. Desondanks heeft Womack de afgelopen 45 jaar ruim 35 platen gemaakt, waaronder veel hele slechte en hooguit een handjevol echt memorabele platen (waarop hij in veel gevallen buiten de gebaande paden van de soul trad). Bovendien is Bobby Womack behoorlijk succesvol geweest als songwriter voor met name Wilson Pickett, maar hiernaast ook voor Janis Joplin, George Benson en The Rolling Stones. Sinds zijn laatste memorabele plaat, de in 1999 verschenen en aan zijn vader opgedragen gospelplaat Back To My Roots, hebben we echter weinig meer van Bobby Womack gehoord, maar deze week keert hij terug aan de hand van voormalig Blur zanger Damon Albarn en producer Richard Russell (die ook verantwoordelijk was voor de verrassend sterke zwanenzang van Gil-Scott Heron). The Bravest Man In The Universe is niet alleen een gewaagde en verrassende plaat, maar ook een van de betere platen die Bobby Womack gedurende zijn lange loopbaan heeft uitgebracht. De verrassing zit hem vooral in de instrumentatie. Damon Albarn en Richard Russell hadden op safe kunnen spelen door de doorleefde soulstem van Bobby Womack te combineren met een authentiek klinkend soulgeluid, maar in plaats hiervan kozen ze voor complexe hiphop- en triphop beats en ijle synthesizers. Dat is een combinatie die me op papier niet beviel, maar in de praktijk pakt het goed uit. De beats en elektronica zijn (een enkele uitzondering daar gelaten) gelukkig niet erg opdringerig, waardoor de fascinerende stem van Bobby Womack alle ruimte krijgt. Bobby Womack heeft niet meer de soepele soulstem waarmee hij bijna 50 jaar geleden doorbrak, maar kan nog steeds heel behoorlijk zingen, waarbij het was rauwe en rasperige geluid alleen maar zorgt voor meer bezieling en doorleving. Hoewel ik nog altijd heel benieuwd ben hoe een geïnspireerde Bobby Womack zou klinken in een vintage soulgeluid, heeft The Bravest Man In The Universe me langzaam maar zeker weten te overtuigen. De plaat is uiteindelijk veel meer dan een boeiend levensteken van een vergeten levende legende en kan wat mij betreft de boeken in als een van de betere platen van Bobby Womack en als een van de grote soulplaten van de afgelopen jaren. De eerder genoemde Gil-Scott Heron overleed niet lang na zijn glorieuze comeback. Laten we hopen dat Bobby Womack er nog een aantal grootse platen uit weet te persen. Erwin Zijleman
