Forever So van Husky is de afgelopen weken onthaald met zoveel positieve recensies dat ik eigenlijk nauwelijks meer om de plaat van de Australiërs heen kon. Een aantal lezers van deze BLOG gaf me vervolgens het laatste duwtje in de goede richting. Gelukkig maakt Husky alle positieve woorden meer dan waar, want Forever So is een echt een hele goede plaat. Husky opereert voor een belangrijk deel op het speelveld waarop ook een band als Fleet Foxes actief is, maar is gelukkig niet de zoveelste Fleet Foxes kloon (daar hebben we er inmiddels ook wel genoeg van). Het merendeel van de leden van Husky beschikt over de in dit genre zo populaire baard, maar het zijn wel keurig getrimde baarden. Aan de muziek van de band is nog veel meer aandacht besteed dan aan de gezichtsbeharing en dat hoor je. Forever So, het officiële debuut van de band, werd opgenomen in een huis in een afgelegen bos in vaderland Australië, waar de nodige analoge apparatuur was opgesteld en tijd in overvloed beschikbaar was. De plaat werd vervolgens in de Verenigde Staten afgemaakt door de van Devendra Banhart, Joanna Newsom en The Strokes bekende Noah Georgeson en uitgebracht op het roemruchte Sub Pop label (een unicum voor een Australische band). De keuze voor een vertrouwde en intieme plek locatie voor het opnemen van de plaat en het reserveren van voldoende tijd hoor je terug in de muziek van Husky. Forever So ademt rust uit en klinkt heerlijk ontspannen. De band rond voorman Husky Gawenda lijkt in eerste instantie vooral beïnvloedt door 60s singer-songwriters als Bob Dylan en Nick Drake, maar hoe vaker je naar Forever So luistert, hoe meer invloeden en details je hoort. Door het akoestische klankentapijt en de prachtige harmonieën ligt de vergelijking met Fleet Foxes meer dan eens voor de hand, maar veel vaker hoor je flarden van Neil Young, Crosby, Stills & Nash, The Band, The Byrds en Paul Simon (zeker wanneer er wat subtiele Afrikaanse invloeden opduiken. Wanneer we zoeken naar vergelijkingsmateriaal van recenter datum denk ik naast Fleet Foxes vooral aan Father John Misty, Iron & Wine en Angus & Julia Stone, maar hier en daar hoor ik ook wel wat van Radiohead, al kan ik niet ontdekken wat dit precies is. De ingetogen en warmbloedige songs van Husky vallen niet alleen op door hun schoonheid, maar zeker ook door hun onderhuidse kwaliteit. Bij beluistering van Forever So komen steeds weer nieuwe dingen aan de oppervlakte, wat de beluistering van de plaat tot een steeds aangenamere bezigheid maakt. Door de populariteit van Fleet Foxes is het de afgelopen jaren overvol in dit genre, maar het Australische Husky weet zich met Forever So absoluut te onderscheiden en bindt uiteindelijk zelfs de laatste plaat van Fleet Foxes zelf aan de zegekar. Erwin Zijleman
