In Nederland kennen we Kevin Rowland vooral als de man die in een hele foute tuinbroek met zijn Dexy’s Midnight Runners een bescheiden hitje scoorde met het aanstekelijke Come On Eileen. In Engeland ziet men Rowland daarentegen als een miskend genie die met een beetje geluk de boeken in was gegaan als een van de grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek. Mijn persoonlijke mening over de muziek van Kevin Rowland zit hier ongeveer tussenin. De soloplaten die Rowland een jaar of tien geleden uitbracht vond ik niet of nauwelijks te pruimen, maar Dexy’s Midnight Runners is als je het mij vraagt veel meer dan een "one hit wonder". De band bracht met Searching For The Young Rebels uit 1980 en Too-Rye-Ay twee klassiekers uit, terwijl de vierde plaat van de band, het in 1985 verschenen Don’t Stand Me Down, de boeken in moet als een zwaar onderschat meesterwerk. Ik kan me daarom wel iets voorstellen bij alle Britse aandacht voor de comeback van Kevin Rowland, waaronder paginagrote recensies in alle belangrijke Britse muziektijdschriften. In Nederland is de plaat van Dexys (de Midnight Runners zijn verdwenen) echter vrijwel geruisloos verschenen. Nieuwsgierig geworden door alle Britse lof heb ik de plaat direct bij binnenkomst beluisterd en ik kan eigenlijk alleen maar concluderen dat alle Britse ophef terecht is. Dexys keert qua bezetting terug naar de jonge jaren van Dexy’s Midnight Runners, waardoor naast Kevin Rowland zelf ook andere Mick Talbot (vooral bekend van The Style Council) is te horen op One Day I’m Going To Soar. Ook in muzikaal opzicht keert Dexys terug naar het vroege werk van Dexy’s Midnight Runners, maar het doet onderweg ook de andere platen van de band en het solowerk van Kevin Rowland aan. One Day I’m Going To Soar bevat een uiterst aangename mix van folk, rhythm & blues, jazz en soul, die het ene moment heerlijk laid-back en het volgende moment behoorlijk theatraal kan klinken. In muzikaal opzicht druipt de klasse en routine er af, maar er wordt zeker niet op de automatische piloot gespeeld, waardoor de plaat een stuk spannender is dan vergelijkbare platen. Ook in vocaal opzicht is One Day I’m Going To Soar een hele boeiende plaat. De stem van Kevin Rowland klinkt misschien niet meer zo soepel als in zijn jonge jaren, maar de hoeveelheid soul en doorleving is alleen maar toegenomen. One Day I’m Going To Soar bevat een serie hele sterke songs, waarin Kevin Rowland, getekend door het nodige persoonlijke leed, indringende verhalen vertelt, maar ook verrast met mooie broeierige muziek. Dat Kevin Rowland behoort tot de genieën uit de geschiedenis van de popmuziek gaat me nog altijd wat te ver, maar dat hij platen af kan leveren van een bijzonder hoog niveau, bewijst hij 27 jaar na het briljante Don’t Stand Me Down opnieuw met het verrassend goede One Day I’m Going To Soar; een plaat die veel te goed is om te negeren, zoals vooralsnog in Nederland dreigt te gebeuren. Erwin Zijleman
