Dave Stewart dankt zijn bekendheid nog altijd voornamelijk aan het duo dat hij van 1980 tot 1990 vormde met Annie Lennox, maar wanneer je het CV van de Britse muzikant wat nauwkeuriger bekijkt zie je veel meer dan de Eurythmics, want over dat duo heb ik het natuurlijk. Stewart is al vanaf het midden van de jaren 80 actief als producer en werkte met grote namen als Aretha Franklin, Bryan Ferry, Mick Jagger en Tom Petty. Hiernaast maakte hij een aantal soloplaten van wisselende kwaliteit. Na een wat minder actieve periode is Dave Stewart sinds een jaar of twee weer helemaal terug met productiewerk voor onder andere Stevie Nicks en Joss Stone, zijn deelname aan de supergroep Super Heavy en de uitstekende soloplaat The Blackbird Diaries, die precies een jaar geleden verscheen. Op de in Nashville opgenomen plaat werkte Stewart samen met een aantal bekende zangeressen, onder wie Martina McBride, Joss Stone, Stevie Nicks, Colbie Caillat en The Secret Sisters, en verruilde hij zijn tot dat moment vooral Brits aandoende muziek voor een mix van country, blues, folk, soul en rock. The Blackbird Diaries werd, in tegenstelling tot het debuut van Super Heavy, uitstekend ontvangen en daar viel wat mij betreft helemaal niets op af te dingen. Desondanks wordt de plaat nu moeiteloos overtroffen door het nog veel betere The Ringmaster General. The Ringmaster General is op zich een logisch vervolg op The Blackbird Diaries. Ook de nieuwe plaat van Stewart werd opgenomen in de studio van producer John McBride in Nashville met producer Mike Bradford en ook dit keer deed de Brit een beroep op een aantal zangeressen van naam en faam. Ook op The Ringmaster General maakt Dave Stewart tenslotte muziek die rijkelijk put uit de archieven van de Amerikaanse country, blues, folk, soul, rhythm & blues, rock en psychedelica. Naast overeenkomsten hoor ik echter ook de nodige verschillen tussen de twee platen. In muzikaal opzicht zijn Dave Stewart en zijn band nog net wat beter op dreef dan vorig jaar. Met name het veelzijdige gitaarwerk is van hoog niveau en geeft Dave Stewart’s rootsmuziek een geheel eigen kleur. Ook het niveau van de zangeressen ligt dit keer nog wat hoger. Van de zangeressen van vorig jaar is alleen Joss Stone met haar rauwe soulstrot nog van de partij, maar hiernaast geven Alison Krauss (!), Diane Birch, Jessie Baylin en Orianthi act de présence. Wat misschien nog wel het meest opvalt is dat Dave Stewart zelf steeds beter gaat zingen. Zijn stem doet nog altijd wat denken aan die van Bob Dylan, maar heeft dit keer ook een mooie donkere klank die in de buurt komt van een crooner als Nick Lowe. Met een topproducer, een uit een stel gedreven ouwe rotten bestaande band en zangeressen die stuk voor stuk tot de wereldtop behoren, maak je geen slechte plaat, maar omdat Dave Stewart dit keer ook op de proppen komt met fantastische songs, durf ik The Ringmaster General best een meesterwerk te noemen. Het is hiernaast een lekker afwisselende plaat met een aantal fraaie duetten en een aantal net wat eigenzinnigere songs zonder vrouwelijke inbreng. Gezien Dave Stewart’s drukke schema is het verbazingwekkend dat hij binnen een jaar twee zulke goede platen aflevert. Mogelijk zit er nog veel meer in het vat wanneer hij zijn nevenactiviteiten achter zich laat. Ik kan bijna niet wachten. Erwin Zijleman
