In de Mojo van september (die om onduidelijke redenen al op 1 augustus verschijnt) staat een mooi verhaal over de Britse band The Beat, ook wel bekend als The English Beat (omdat er aan het eind van de jaren 70 ook een Amerikaanse band met de naam The Beat aan de weg timmerde). The Beat had volgens de Mojo uit moeten groeien tot de grote Britse bands van de jaren 80 en 90 ("bigger than U2"), maar kwam helaas niet veel verder dan een plekje in de schaduw van grote ska bands als The Specials en Madness. Om het verhaal van de Mojo te ondersteunen, verscheen vorige maand een mooi uitgevoerd boxje met alles wat The Beat ooit maakte. Hiernaast werden de drie reguliere platen van de band uit Birmingham opnieuw uitgebracht. Hoewel The Complete Beat is aangevuld met fraai live materiaal en ondanks het feit dat ook de tweede en vooral de derde plaat van de band (respectievelijk Wha’ppen uit 1982 en Special Beat Service uit 1982) zeer de moeite waard zijn, gaat mijn voorkeur toch uit naar de reissue van het debuut van de band, I Just Can’t Stop It uit 1980. Het debuut van The Beat moet worden gerekend tot de meest memorabele platen uit de ska revival van de late jaren 70 en vroege jaren 80, maar laat ook horen dat The Beat tot veel meer in staat was. Het debuut van de band uit Birmingham bevat twee succesvolle singles (Mirror In The Bathroom en Hands Of She’s Mine), maar dit zijn niet eens de tracks die nu de meeste indruk maken. Juist in de meeste andere tracks laat The Beat horen dat het op behoorlijk geniale wijze meerdere genres aan elkaar wist te verbinden en haar aanstekelijke muziek ook nog wist te verpakken in songs die de fantasie wisten te prikkelen en het politieke vuur aan wisten te wakkeren. I Just Can’t Stop It is een politieke plaat die stelling neemt tegen de politiek van Margaret Thatcher en de destijds in een deplorabele staat verkerende Britse samenleving, maar het is ook een plaat die op organische wijze genres als pop, new wave, punk, ska, dancehall, reggae en rocksteady weet te verbinden. I Just Can’t Stop It is inmiddels ruim 30 jaar oud, maar klinkt nog net zo fris en aanstekelijk als op de dag van de release en dat is weinig platen uit de ska revival gegeven. The Beat viel na het memorabele debuut snel uit elkaar (maar maakte zoals gezegd nog wel twee prima platen) en vormde uiteindelijk de basis voor de Fine Young Cannibals, wat mij betreft ook een wat onderschatte band. Wanneer je met de kennis van nu naar het debuut van The Beat luistert is inderdaad de conclusie gerechtvaardigd dat er veel meer in had gezeten. Hoe groot The Beat had kunnen worden valt niet te zeggen en doet er wat mij betreft ook niet zoveel toe. Wat er toe doet is dat het memorabele debuut van de band nu maar eens uit de schaduw moet komen en moet worden erkent als een van de kroonjuwelen uit de ska revival van de jaren 70 en 80. Een ieder die hierna nog meer wil horen van deze bijzondere band wordt met The Complete Beat op even fraaie als trefzekere wijze bediend, maar de magie en energie van het briljante debuut wordt als je het mij vraagt toch niet vaak meer benaderd, wat gezien het idioot hoge niveau van het debuut alleen maar logisch is. Het debuut van The Beat is overigens ook een fantastische plaat voor mooie zomeravonden. Erwin Zijleman
