Arctic Monkeys - AM

Arctic Monkeys gaat inmiddels al weer zo’n zevenenhalf jaar mee. In de eerste zeven jaar van haar bestaan heeft de band uit Sheffield geen slechte plaat gemaakt. Het debuut van de band, Whatever People Say I Am, That's What I'm Not uit 2006, staat inmiddels in de boeken vermeld als klassieker, terwijl Favourite Worst Nightmare (2007), Humbug (2009) en Suck It And See (2011) niet onder deden voor het zo memorabele debuut. Op één of andere manier haal ik de platen van Arctic Monkeys echter nooit meer uit de kast als ze hier eenmaal in zijn verdwenen. Platen van The Libertines, Oasis, The Smiths, The Jam, The Strokes, The Clash en de laatste jaren Queens Of The Stone Age, allemaal bands die flink wat invloed hebben gehad op de platen van Arctic Monkeys, draai ik nog steeds met grote regelmaat, maar Arctic Monkeys? Eigenlijk nooit. Na beluistering van de vijfde plaat van de band, AM, weet ik dat dit waarschijnlijk niet gaat veranderen. Waarom dat zo is weet ik nog niet precies, maar het heeft in ieder geval niet veel te maken met de kwaliteit van de platen van Arctic Monkeys. Ook AM is immers weer een hele goede plaat. Arctic Monkeys heeft nog altijd patent op even aanstekelijke als eigenzinnige gitaarsongs. Vergeleken met de voorgangers is AM over de hele linie net wat meer ingetogen en ook een stuk diverser, maar het zo herkenbare Arctic Monkeys geluid is nog steeds grotendeels intact. Ook AM is weer een plaat die klinkt als een omgevallen platenkast. Uiteraard komen alle hierboven genoemde namen voorbij, maar AM flirt ook net wat meer met de muziek van The Velvet Underground (wat de albumtitel ook al suggereert) en David Bowie en heeft bovendien goed geluisterd naar de platen van Franz Ferdinand (of de inspiratiebronnen van deze band). Met het noemen van namen kan ik waarschijnlijk de hele recensie vullen, maar het gaat nu even om Arctic Monkeys. Op AM neemt de band je mee langs zes decennia rockmuziek. Het merendeel van de reis gaat over Brits grondgebied, maar ook de Verenigde Staten worden niet vergeten. Vergeleken met de vorige platen van de band is er net wat minder aandacht voor stevige en stekelige gitaarrock, maar ook deze invloeden zijn niet helemaal vergeten, wat hier en daar nog heerlijke gitaarsolo’s oplevert. AM is net als zijn voorgangers een plaat zonder zwakke momenten en bovendien een plaat die opvalt door geweldige zang. Wanneer de plaat uit de speakers komt is het even feest. Net als alle inspiratiebronnen van de band weet Arctic Monkeys hoe een onweerstaanbaar popliedje moet klinken en hiervan komt er dan ook een heel dozijn voorbij op AM. Ik heb het wel allemaal eens eerder gehoord. Is dat erg? Nee. Doet het iets af aan de kwaliteit van de plaat? Nee. Het verklaart hooguit waarom ik de platen na een paar keer genieten eigenlijk nooit meer uit de kast haal. Ligt dat aan mij? Ja. Kortom, weer een uitstekende plaat van een van de betere (Britse) gitaarbands van het moment. Erwin Zijleman