Jo Harman - Dirt On My Tongue

De Britse zangeres Jo Harman is de afgelopen weken nogal eens vergeleken met Eva Cassidy. Dat is een vergelijking die nieuwsgierig maakt, want de unieke plek die de veel te jong overleden Amerikaanse zangeres inmiddels al weer 17 jaar geleden achter liet, bleef tot dusver helaas leeg. Na beluistering van Harman’s debuut Dirt On My Tongue kan ik concluderen dat de stem van Jo Harman inderdaad wel iets heeft van die van Eva Cassidy, maar ik hoor eerlijk gezegd meer verschillen dan overeenkomsten tussen de twee zangeressen. De belangrijkste overeenkomst tussen Eva Cassidy en Jo Harman is dat beiden beschikken over een stem die dwars door de ziel snijdt. Openingstrack I Shall Not Be Moved was nog geen minuut bezig of ik had al kippenvel en dat kippenvel is bij beluistering van Dirt On My Tongue niet meer verdwenen en keert weer net zo hard terug bij iedere volgende luisterbeurt. Vergeleken met Eva Cassidy beschikt Jo Harman over een rauwere en soulvollere strot die ook uitstekend tot zijn recht komt in songs met invloeden uit de soul, blues, gospel en rock; genres waarin Eva Cassidy maar zelden opereerde, maar die worden omarmd door Jo Harman. De naam Eva Cassidy is inmiddels vaak gevallen, maar laten we het hebben over Jo Harman. De trouwe concertbezoeker heeft haar vast al wel eens al support act gezien, maar bij het grote publiek is Jo Harman tot dusver onbekend gebleven. Dat gaat nu heel snel veranderen. In haar vaderland is Jo Harman inmiddels uitgeroepen tot één van de grote talenten van 2013 en Nederland kan alleen maar volgen. Dirt On My Tongue is vooral in vocaal opzicht een bijzonder indrukwekkende plaat, maar de bijzonder imponerende zang van Jo Harman ontleent minstens een deel van haar kracht aan de fraaie instrumentatie op de plaat, de knappe productie van de plaat en de hoge kwaliteit van de songs. Dirt On My Tongue is voorzien van een sfeervolle, warme en stemmige instrumentatie en productie. Ondanks bijvoorbeeld het prima gitaarwerk treden de instrumentatie en de productie nooit lang op de voorgrond, maar leggen ze wel het tapijt neer waarop de stem van Jo Harman zich kan neer vlijen en kan groeien. Wanneer we nog even blijven vergelijken heeft de muziek van Jo Harman ook wel iets van die van Joss Stone (de soul), Dana Fuchs (de blues) en Beth Hart (de rauwheid en directheid); zangeressen die Jo Harman allemaal naar de kroon steekt. Er zijn de afgelopen jaren wel meer jonge blanke zangeressen opgedoken met een pikzwarte en opvallend doorleefde stem, maar er zijn er niet veel die direct zoveel indruk wisten te maken als Jo Harman en al zeker niet met een knappe serie eigen songs. Prima debuut derhalve van een zangeres die alleen maar heel groot kan gaan worden. Erwin Zijleman