Op het stapeltje reissues dat mogelijk nog een plekje verdient op mijn BLOG, ligt al een tijdje de luxe editie van Crime Of The Century van Supertramp. Dat de plaat er nog steeds ligt heeft alles te maken met de moeizame relatie die ik altijd met Supertramp heb gehad. Toen ik in mijn jongere jaren verzot was op het genre dat toen nog werd aangeduid met symfonische rock, haalde ik de platen van Supertramp wel in huis, maar konden ze niet in de schaduw staan van de platen van mijn echte favorieten in het genre.
Vergeleken met deze favorieten maakte Supertramp relatief eenvoudige muziek met heel veel invloeden uit de pop. Waar mijn favorieten op de proppen kwamen met songs die makkelijk een hele plaatkant konden duren, vermaakte Supertramp met toegankelijke popliedjes van hooguit een minuut of zeven.
Crime Of The Century uit 1974 heb ik daarom zeker niet grijs gedraaid, al ken ik de meeste tracks op de plaat natuurlijk wel. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat de muziek van Supertramp de tand des tijd niet goed zou hebben doorstaan, maar de beluistering van de inmiddels precies 40 jaar oude klassieker is me verrassend goed bevallen.
Net als alle andere platen van Supertramp bevat Crime Of The Century een aantal songs van Rodger Hodson en een aantal songs van Rick Davies, al schreven ze alles volgens de credits samen (net als Lennon en McCartney dat deden). De songs van Roger Hodson waren over het algemeen succesvoller, terwijl de songs van Rick Davies vaak wat interessanter waren. Het geldt ook weer voor de songs op Crime Of The Century.
Hodgson tekent voor Supertramp wereldhits als School en Dreamer, terwijl Davies het moet doen met de betere album tracks van de band. Eerlijk gezegd klinken songs van beiden nog veel beter dan ik had verwacht. De popsongs van Roger Hodson zijn heerlijk melodieus en na al die jaren nog net zo verleidelijk als 40 jaar geleden. De vaak wat meer jazzy songs van Rick Davies klinken net zo memorabel en zijn nu spannender dan ik ze 40 jaar geleden vond.
School, Bloody Well Right, Hide in Your Shell, Asylum, Dreamer, Rudy, If Everyone Was Listening en Crime of the Century; het is een imposant rijtje songs en het is een rijtje songs dat zoals gezegd nog verrassend lekker klinkt. Waar ik van de meeste symfonische rock platen uit de jaren 70 nu horendol wordt, vermaakt Supertramp met redelijk toegankelijke songs, maar op hetzelfde moment met songs die vol verrassende of fraaie wendingen zitten.
Voor het eerst hoor ik hoeveel invloeden van The Beatles zijn verstopt in de muziek van Supertramp, voor het eerst hoor ik hoe mooi het pianospel van Rick Davies is, voor het eerst hoor ik de waardevolle bijdrage van de saxofoon in de muziek van de Britse band en voor het eerst hoor ik de overeenkomsten met Pink Floyd’s Dark Side Of The Moon, dat een jaar eerder verscheen.
De nieuwe versie van Crime Of The Century klinkt fantastisch en bevat als bonus een extra schijf met al even overtuigende live-opnamen. Ik had zoals gezegd niet veel verwacht van deze reissue, maar wat heeft hij nu al veel luisterplezier opgeleverd. Geldt vast niet alleen voor mij. Erwin Zijleman
2 cd's 
3 LP's